CTG, 08-03-2018, nr. C2017.360

Verweerder is sinds 2008 werkzaam als tandarts en voert sinds 2010 een eigen praktijk.

Klaagster en haar partner zijn patiënt geweest bij verweerder. Klaagster is voor het eerst bij verweerder op consult geweest op 21 oktober 2010. In het dossier van klaagster is aangetekend:

Over de beëindiging van de behandelrelatie per 5 juni 2012 heeft klaagster op 5 juni 2014 een klacht ingediend bij het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Den Haag. Bij beslissing van 14 juli 2015 heeft dat college de klacht dat verweerder klaagster zonder haar toestemming heeft uitgeschreven uit de praktijk gegrond verklaard en aan verweerder de maatregel van waarschuwing opgelegd. Het beëindigen van de behandelrelatie had door verweerder beter gedocumenteerd en gecommuniceerd moeten worden, aldus het college. Verweerder heeft tegen die beslissing hoger beroep ingesteld strekkende tot ongegrondverklaring van de klacht. Het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg heeft het beroep bij beslissing van 10 maart 2016 ongegrond verklaard.

Klaagster heeft haar patiëntenkaart op 13 juni 2013 ontvangen.

De klacht houdt zakelijk weergegeven in dat verweerder onzorgvuldig heeft gehandeld doordat hij, samengevat:

Verweerder heeft de klacht en de daaraan ten grondslag gelegde stellingen bestreden. Voor zover nodig zal daarop hieronder worden ingegaan.

Verweerder heeft zich onder meer op het standpunt gesteld dat klaagster niet-ontvankelijk moet worden verklaard in haar klacht, nu zij veel eerder in de gelegenheid is geweest om over de behandeling te klagen en zij dat expliciet niet heeft gedaan. Het college stelt in dit verband voorop dat klaagster op 5 juni 2014 over de beëindiging van de behandelovereenkomst tegen verweerder een klacht bij het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Den Haag heeft ingediend, die de klacht gegrond heeft verklaard. Het Centraal Tuchtcollege heeft deze beslissing bekrachtigd en heeft daarmee een onherroepelijk geworden tuchtrechtelijke eindbeslissing gewezen.

Het verweer stelt de vraag aan de orde of klaagster, die al eerder een klacht tegen verweerder heeft ingediend waarop door de tuchtrechter in eerste aanleg definitief is beslist en welke beslissing in hoger beroep is bevestigd, opnieuw een (andere) klacht tegen betrokkene mag indienen, en zo ja, in welke gevallen dat dan mogelijk is.

De eisen van een behoorlijke tuchtprocesorde, en in het bijzonder het beginsel van concentratie van klachten, brengen mee dat een klager zoveel mogelijk zijn klachten tegen een zorgverlener tegelijk in één tuchtprocedure aanhangig maakt. Voor de toepasselijkheid van het beginsel van concentratie van klachten is niet vereist dat het bij beide klachten om hetzelfde feitencomplex gaat, zij het dat in geval van hetzelfde feitencomplex dit beginsel zich nog dwingender voordoet. Een uitzondering op het beginsel vormt de situatie dat een klager niet eerder van de door hem gestelde fouten van de betrokken zorgverlener waarop de nieuwe klacht is gebaseerd, op de hoogte was en deze evenmin eerder had kunnen ontdekken.

Het college stelt wat dat laatste betreft vast dat klaagster haar patiëntenkaart op 13 juni 2013 heeft ontvangen. Zij heeft op 5 juni 2014 tegen verweerder een klacht bij het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Den Haag ingediend over de beëindiging van de behandelrelatie. Naar het oordeel van het college had klaagster toen ook de onderhavige klacht tegen verweerder kunnen indienen. Ter gelegenheid van het vooronderzoek heeft zij verklaard daarvan te hebben afgezien omdat zij eerst de klacht over de beëindiging van de behandelrelatie wilde afronden. Dat moge zo zijn, maar daarmee doet de hiervoor genoemde uitzondering op het beginsel van concentratie van klachten zich dus niet voor.

Los hiervan kan het college zich op basis van het dossier en het verhandelde ter zitting niet aan de indruk onttrekken dat het klaagster en haar partner D., die ook onder behandeling van verweerder stond, er om te doen is verweerder zo veel mogelijk ‘aan te pakken’, via het tuchtrecht en ook het klachtrecht, kennelijk omdat de verhoudingen tussen partijen volledig zijn verziekt. Tekenend hiervoor is dat D., thans ter zitting aanwezig als gemachtigde van klaagster, de klacht van klaagster heeft aangegrepen om opnieuw een podium te vinden voor zijn klachten tegen verweerder, waarover het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Den Haag en ook het Centraal Tuchtcollege, op respectievelijk 14 juli 2015 en 10 maart 2016 al definitief hebben geoordeeld. Voor het op een dergelijke wijze ‘aanpakken’ van een zorgverlener is het tuchtrecht niet bedoeld. De conclusie van het voorgaande is dan ook dat klaagster niet-ontvankelijk dient te worden verklaard in haar klacht.’