Rb. Arnhem, 23-01-2008, nr. 151704 / HA ZA 07-190

In conventie en in reconventie twisten partijen over dezelfde (juridische) geschilpunten, waarop als volgt wordt beslist. RVS legt in haar verweer sterk de nadruk op het feit dat London narisico loopt ingevolge artikel 13 lid 4 WAM. Voorzover zij daaruit wil afleiden dat slechts op London en niet op haar een schadevergoedingsplicht rust, is die conclusie echter voorbarig. Zelfs al zou London op grond van haar narisico verplicht zijn tot schadevergoeding aan [XXX], dan neemt dat niet weg dat ook RVS mogelijk jegens [XXX] verplicht is tot schadevergoeding. Voor het beroep van London op de artikelen 6:6, 6:10 en 7:961 BW is dat relevant.

RVS heeft ook meermalen gesteld dat aan London als cessionaris niet de bescherming toekomt die de WAM aan de benadeelde toekent. Wat daar ook van zij, London heeft zich niet slechts beroepen op cessie, maar ook op de artikelen 6:6 en 10 BW, stellende dat (ook) RVS tot schadevergoeding aan [XXX] gehouden is. In beide gevallen is voor de beoordeling van de rechtsverhouding tussen London en RVS dus in ieder geval ook van belang welke verplichtingen RVS jegens [XXX] heeft.

Daarom zal eerst worden ingegaan op de vraag of RVS gehouden is tot vergoeding van de schade van [XXX].

RVS heeft aangevoerd dat eerst na het ongeval de bestelbus bij haar ter verzekering is aangemeld, zodat de schorsing van de verzekeringsovereenkomst eerst na het ongeval is opgeheven en zij op het moment van het ongeval dus niet de aansprakelijke verzekeraar was. London heeft daartegenover aangevoerd dat RVS zich gezien artikel 11 en 13 lid 7 WAM niet jegens [XXX] daarop kan beroepen. London heeft verder onder verwijzing naar de brief d.d. 29 januari 2007 van R.J. [XXX] aan haar advocaat gesteld dat de (voorlopige) dekking al wel voor het ongeval was totstandgekomen.

Er veronderstellenderwijs van uitgaande dat de bestelbus pas na het ongeval bij RVS ter verzekering is aangemeld, overweegt de rechtbank hierover als volgt.

Artikel 13 lid 7 WAM bepaalt, voor zover relevant:

Tussen partijen staat vast dat de registratie bij de RDW aldus was dat op 2 juli 2004 de bestelbus ingevolgde de WAM was verzekerd bij RVS. Artikel 13 lid 7 WAM brengt mee dat de benadeelde daarop mag afgaan, tenzij RVS aantoont dat de registratie ‘ten onrechte’ is geschied. Partijen hebben geen gegevens overgelegd over de wijze waarop de verzekering was aangemeld of geregistreerd bij de RDW. Ook RVS gaat er echter van uit dat deze registratie is geschied per 2 juli 2004 te 0.00 uur. Artikel 4 van het Besluit kennisgevingen aansprakelijkheidsverzekering motorrijtuigen brengt mee dat de kennisgeving van de verzekeraar aan de RDW slechts de dagtekening en het jaar van de beëindiging van de schorsing behoeft te bevatten en dus niet het tijdstip. Zonder andersluidende stellingen van RVS, die ontbreken, moet er daarom van worden uitgegaan dat de registratie door de RDW conform de kennisgeving door RVS is geschied en dat RVS geen tijdstip aan de RDW ter registratie heeft aangeboden, vanaf welk moment de schorsing van de dekking was beëindigd. Gesteld noch gebleken is dus dat sprake zou zijn geweest van een administratieve fout als gevolg waarvan de registratie onjuist was.

Het onterechte karakter van de registratie is volgens RVS veeleer daarin gelegen dat de verzekering op het moment van het ongeval nog niet van kracht was. De vraag rijst dus of het — veronderstellenderwijs aangenomen — feit dat de verzekeringnemer de bestelbus pas na het ongeval bij RVS heeft aangemeld, betekent dat de registratie ‘ten onrechte’ is geschied in de zin van artikel 13 lid 7 WAM.

London lijkt aan te voeren dat de registratie ‘ten onrechte’ is in het geval van administratieve fouten, maar dat daarvan in dit geval geen sprake kan zijn, omdat immers wel een verzekering tot stand is gekomen en op administratief juiste wijze is geregistreerd.

Hoewel deze uitleg gezien de tekst van de betreffende bepaling voor de hand lijkt te liggen, vloeit uit de parlementaire geschiedenis niet voort dat de wetgever heeft beoogd dat het enkele feit van de registratie meebrengt dat de verzekeraar tot vergoeding aan de benadeelde gehouden is, tenzij sprake is van (administratieve) fouten bij de registratie (‘ten onrechte’). Artikel 13 lid 7 is aan de WAM toegevoegd bij wet van 30 november 1983, Stb. 614. Uit de parlementaire geschiedenis van die wet volgt dat die wijziging het gevolg was van de wens van de wetgever om — onder meer — het voor de benadeelde eenvoudiger te maken dan voorheen om te achterhalen of en zo ja waar er een WAM-verzekering is. In de Memorie van Toelichting wordt over artikel 13 lid 7 opgemerkt (zie Tweede Kamer, zitting 1976–1977, 14 281, nrs. 1–4, p. 19):

Artikel 13 lid 7 WAM behelst dus een verdeling van de bewijslast, maar brengt op zichzelf niet mee dat een gehoudenheid voor de verzekeraar tot vergoeding van de schade zou bestaan, waar die zonder de registratie niet zou bestaan.

London heeft, uitgaande van de juistheid van de stelling van RVS dat zij de bestelbus eerst na het ongeval in dekking heeft genomen, betoogd dat dit feit aan de benadeelde op grond van artikel 11 WAM niet kan worden tegengeworpen. RVS heeft deze stelling betwist, stellende dat zij geen terugwerkende kracht is overeengekomen en dat het ontbreken van dekking ten tijde van het ongeval geen nietigheid of verweer is in de zin van artikel 11 WAM.

London heeft, uitgaande van de stelling van RVS dat de bestelbus eerst na het ongeval telefonisch bij haar is aangemeld, niet betwist dat de aldus totstandgekomen verzekeringsdekking geen terugwerkende kracht heeft. Er zal dus van worden uitgegaan dat RVS, in de door haar gestelde toedracht, geen terugwerkende kracht is overeengekomen. De vraag rijst dan of het verweer van RVS dat ten tijde van het ongeval nog geen verzekeringsdekking bestond, een ‘uit de wettelijke bepalingen omtrent de verzekeringsovereenkomst of uit deze overeenkomst zelf voortvloeiende nietigheid, verweer of verval’ is in de zin van artikel 11 WAM. De rechtbank beantwoordt deze vraag ontkennend. Artikel 11 WAM gaat niet zover dat dat de verzekeraar aan de benadeelde niet zou kunnen tegenwerpen dat hij het risico dat zich heeft verwezenlijkt in het geheel niet heeft verzekerd. Zie Tweede Kamer, zitting 1960–1961, 6 342, nr. 3, p. 12 linkerkolom:

De conclusie van het voorgaande is dan ook dat, ingeval de stelling van RVS dat zij de bestelbus eerst na het ongeval in dekking heeft genomen, komt vast te staan, aan [XXX] geen vordering op RVS toekomt. Dat wil zeggen dat dan ook de vordering van London op RVS, zowel waar die gebaseerd is op cessie als waar die gebaseerd is op de artikelen 6:6 en 6:10 BW of 7:961 BW, zal worden afgewezen.

London heeft de stelling van RVS dat zij eerst na het ongeval door een telefoontje van I. [XXX] aan haar callcenter de bestelbus in dekking heeft genomen, echter gemotiveerd betwist met de stelling dat de bestelbus reeds voor het ongeval namens RVS in voorlopige dekking was genomen door de assurantietussenpersoon van M. [XXX]. Partijen twisten over de bewijslastverdeling ten aanzien van deze kwestie. Uit artikel 13 lid 7 WAM blijkt dat de stelplicht en de bewijslast terzake van de stelling dat de registratie ‘ten onrechte’ is geschied, bij de verzekeraar, RVS dus, rust. Nu zij die stelling heeft onderbouwd met het betoog dat eerst na het ongeval de bestelbus bij haar is aangemeld, en London dit betoog met de brief van R.J. [XXX] d.d. 29 januari 2007 gemotiveerd heeft betwist, is het aan RVS bewijs te leveren van de stelling dat de bestelbus eerst na het ongeval bij haar is aangemeld.

De beslissing over de vraag op welk moment de verzekeringsovereenkomst bij RVS ‘van kracht’ is geworden in de zin van artikel 13 lid 5 WAM wordt aangehouden tot na de bewijslevering.

London heeft haar vordering mede gebaseerd op de grondslag dat RVS in strijd heeft gehandeld met Bedrijfsregeling no. 7 (Schaderegeling Schuldloze Derde). Uit deze regeling vloeit voort, zo heeft London gesteld, dat RVS als regelend verzekeraar had moeten optreden, omdat zij de eerst aangesproken verzekeraar was. RVS heeft betwist dat die Bedrijfsregeling in de onderhavige situatie van toepassing is. London heeft dat laatste weer betwist.

Aan dit geschilpunt tussen partijen zal voorbij worden gegaan omdat London geen belang heeft bij beantwoording van de (rechts)vraag of zij (uit eigen hoofde of als cessionaris van [XXX]) aan de Bedrijfsregeling Schuldloze Derde een vordering op RVS kan ontlenen. RVS heeft in haar voorwaardelijke conclusie in reconventie immers gevorderd dat de rechtbank London zal veroordelen tot vergoeding aan RVS van al hetgeen RVS gehouden is aan de benadeelde te vergoeden. In dat kader heeft RVS zich beroepen op het narisico van London, haar stelling dat de verzekering bij RVS pas na het ongeval van kracht is geworden en de verzwijging door [XXX] van het ongeval. Dat betekent dat, wat er ook zij van de Bedrijfsregeling Schuldloze Derde, de artikelen 11 en 13 WAM voor het geschil tussen partijen van doorslaggevende betekenis zullen zijn. Dat komt ook juist voor. De strekking van de Bedrijfsregeling Schuldloze Derde is immers om de benadeelde niet in de kou te laten staan, maar zij laat de verweermiddelen tussen verzekeraars onderling onverlet.