Rb. Breda, 10-06-2011, nr. 10/3987

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

2.Gronden

2.1.Belanghebbende woonde in het onderhavige jaar samen met zijn echtgenote in

Duitsland. Hij was in 2007 gedurende het gehele jaar in loondienst werkzaam in Nederland bij [onderneming M] B.V. Zijn loon bedroeg € 55.320. Het inkomen van de echtgenote was in het onderhavige jaar € 25.753. Dit inkomen is niet in Nederland verworven.

2.2.Belanghebbende is eigenaar van een in Duitsland gelegen woning, welke hem en zijn echtgenote als hoofdverblijf ter beschikking staat (hierna: de woning). Het op basis van Nederlandse normen bepaalde huurwaardeforfait van deze woning bedraagt € 950. In het onderhavige jaar heeft belanghebbende € 7.049 aan rente ter zake van de op de woning gevestigde hypotheek betaald.

2.3.Belanghebbende bezit naast de woning twee appartementen in Duitsland. Het inkomen uit sparen en beleggen dat in Nederland ter zake van deze appartementen in aanmerking zou moeten worden genomen bedraagt € 878,24.

2.4.Belanghebbende is op grond van artikel 2.1, eerste lid, onderdeel b, van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001) buitenlands belastingplichtig in Nederland. Hij heeft er niet voor gekozen om te worden behandeld als binnenlands belastingplichtige in de zin van artikel 2.5 van de Wet IB 2001 (hierna: de keuzeregeling).

2.5.In geschil is het antwoord op de vraag of belanghebbende, zonder gebruik te maken van de keuzeregeling, de per saldo negatieve opbrengst van de eigen woning in aftrek kan brengen op zijn belastbare inkomen uit werk en woning in Nederland. Belanghebbende beantwoordt deze vraag bevestigend, de inspecteur ontkennend.

2.6.1.In de zaak Renneberg (16 oktober 2008, nr. C-527/06, onder meer gepubliceerd in BNB 2009/50) heeft het Hof van Justitie (HvJ) voor recht verklaard:

“Artikel 39 EG dient aldus te worden uitgelegd dat het zich verzet tegen een nationale regeling als die aan de orde in het hoofdgeding, volgens welke een gemeenschapsburger die niet-ingezetene is van de lidstaat waarin hij inkomsten verwerft die zijn volledige of nagenoeg zijn volledige belastbare inkomen vormen, in deze lidstaat voor de vaststelling van de grondslag voor de belastingheffing over dat inkomen negatieve inkomsten uit een in een andere lidstaat gelegen woning waarvan hij eigenaar is, niet in aftrek kan brengen, terwijl een ingezetene van eerstgenoemde lidstaat dergelijke negatieve inkomsten voor de vaststelling van de grondslag voor de belastingheffing over zijn inkomen wel in aftrek kan brengen.”

2.6.2.Kort gezegd heeft het HvJ aldus geoordeeld, dat de belastingplichtige niet-ingezetene die aan de zogenoemde Schumackernorm voldoet in zijn verdragsvrijheden wordt belemmerd ingeval hij de negatieve inkomsten uit zijn eigen woning niet in aanmerking mag nemen bij de vaststelling van het Nederlandse belastbare inkomen uit werk en woning, terwijl de belastingplichtige die wel ingezetene is die negatieve inkomsten wel in aftrek mag brengen. Over de relatie tussen discriminatie en de Schumackernorm heeft het HvJ in de zaak Renneberg overwogen:

“61. Dat is met name het geval wanneer een niet-ingezeten belastingplichtige geen inkomsten van betekenis in zijn woonstaat verwerft en het grootste deel van zijn belastbaar inkomen verwerft uit een in de werkstaat uitgeoefende activiteit, zodat de woonstaat hem niet de voordelen kan toekennen die ontstaan wanneer met zijn persoonlijke en gezinssituatie rekening wordt gehouden (zie met name reeds aangehaalde arresten Schumacker, punt 36, en Lakebrink en Peters-Lakebrink, punt 30).