Hof Amsterdam, 12-03-2015, nr. 12/00527

De rechtbank heeft in de onderdelen 2.1.1 tot en met 2.5 van haar uitspraak de navolgende feiten vastgesteld. Belanghebbende wordt daarin aangeduid als ‘eiseres’, de inspecteur als ‘verweerder’.

“2.1.1. Eiseres heeft op 26 februari 2008 aangifte gedaan voor de douaneregeling brengen in het vrije verkeer van 1400 stuks fietsen en heeft deze aangegeven onder goederencode 8712 00 30. Eiseres heeft hierbij verzocht om toepassing van een preferentiële tariefmaatregel en heeft daarbij een certificaat van oorsprong, een Form A, overgelegd waarop als land van oorsprong Maleisië is vermeld. Het Form A (Hof: nr. [...]) is afgegeven door het “Ministry of International Trade and Industry” (hierna: MITI) van Maleisië. Op het Form A staat [naam Exporteur X], Maleisië, als exporteur vermeld. Volgens de aangifte en de bij de aangifte overgelegde bill of lading zijn de fietsen vervoerd per containers met de nummers OOLU8132572, OOLU8218850, OOLU8326109 en OOLU5775620. Volgens de bill of lading zijn de containers verscheept vanuit Penang in Maleisië.

Eiseres heeft op 20 maart 2008 aangifte gedaan voor de douaneregeling brengen in het vrije verkeer van 1900 stuks fietsen en heeft deze aangegeven onder goederencode 8712 00 30. Eiseres heeft hierbij verzocht om toepassing van een preferentiële tariefmaatregel en heeft daarbij een certificaat van oorsprong, een Form A, overgelegd waarop als land van oorsprong Maleisië is vermeld. Het Form A (Hof: nr. [...]) is afgegeven door MITI van Maleisië. Op het Form A staat [naam Exporteur X], Maleisië, als exporteur vermeld. Volgens de aangifte en de bij de aangifte overgelegde bill of lading zijn de fietsen vervoerd per containers met de nummers CAXU9097045, OOLU8087112, WLNU9903268, CRXU9517420, OOLU8293242 en OOLU8120479. Volgens de bill of lading zijn de containers verscheept vanuit Penang in Maleisië.

Tot de gedingstukken behoren, naast de hiervoor vermelde bills of lading, twee commercial invoices en twee packinglists, waaruit kan worden afgeleid dat de fietsen zijn geleverd door [naam Exporteur X] te Maleisië.

Van 1 tot en met 5 december 2008 heeft het OLAF, het antifraudebureau van de Europese Commissie, een onderzoek uitgevoerd in Maleisië. Dit betrof een onderzoek naar de oorsprong van fietsen die in Europese Unie werden ingevoerd vanuit Maleisië en de geldigheid van de bij de aangiften ten invoer overgelegde certificaten van oorsprong die zijn afgegeven door de autoriteiten te Maleisië. Aanleiding hiervoor was onder meer het bestaan van het vermoeden dat ter ontduiking van de antidumpingheffing rijwielen uit China via Maleisië in de EU werden ingevoerd.

In het missierapport van het OLAF van 3 april 2009 is onder meer het volgende opgenomen:

“3. Transhipment frauds through the (…) Penang Free Zones

(…)

The following records were received (…):

(…)

Penang:

- Excel files ZB1 ZB2 for 2006, 2007 and 2008 and ZB4 for Penang.

In this respect:

- ZB1 is the document to record an entry into the Free Zone

- ZB2 (also known as ZB1 export) is the document to record an exit from the Free Zone

- (…)

- ZB4 is for ‘added value activities’ within the free zone (ZB4 files).

The data received from both the Free Zones confirmed that many of the companies under verification were also involved in transhipment activities with bicycles from China (…) to the EC Community.

(…)

Analysis of the Free Zone data by OLAF

(…)

Overview of the transhipments in Penang

The data received from the Penang Free Zone authorities have also shown a large transhipment fraud by other companies operating in Penang. In particular they show that the following companies had imported from China (ZB1 files) many consignments of bicycles of China origin, which were declared as ‘trading/transit’. These consignments have been possibly re-exported to the EC with GSP Forms A issued by MITI Penang, on the basis of incorrect information submitted by the exporters.

The five companies involved in transhipment activities in Penang are:

SING BOON SENG [...]

(…)

(…)

5 Conclusive remarks and recommendations

Conclusions

(…)

The information received has proven that a large part of the bicycles imported into the Community from Malaysia with Malaysian origin was not produced in Malaysia, but in China. These bicycles were transhipped via the Malaysian Free Zones to the Community, with false of incorrectly obtained Malaysian preferential origin certificates (GSP Forms A).

In these cases from the point of view of the fraudster, there is an additional cost in shipping the containers of bicycles from China to Malaysia, changing the containers and thereafter shipping onwards to Europe. From a logistical viewpoint, it would obviously be easier to ship directly from China to Europe.

(…)”

In het missierapport (Hof: Interim Case Report) van de OLAF van 5 mei 2010 is onder meer het volgende opgenomen:

“3. Further assistance from the Malaysian authorities

In May 2009, OLAF requested further assistance from the Malaysian authorities to provide the Member States with additional evidence on the transhipment traffic via the Free Zones and carry out investigation at alleged bicycle producers.

This would be to document in detail the transhipment chains from China to Malaysia to the European Community. This would also verify the real origin of certain consignments declared with Hong Kong and Taiwan origin, suspected to be of Chinese origin. The recovery actions undertaken by the Member States could then be reinforced and extended.

(…)

Representatives of the relevant Malaysian authorities (Ministry of International Trade and Industry (MITI), Port Klang Free Zone (PKFZ), Penang Free Zones (PFZ) and the Royal Malaysian Customs were invited to Brussels during the week of 28 September to 2 October 2009 in order for exchanges of information to take place, with OLAF and the Member States.

Tot de gedingstukken behoort een kopie van de ZB1/ZB2-lijsten. In deze lijsten zijn, voor zover relevant, de volgende regels en kolommen opgenomen:

Op 12 juli 2005 heeft de Europese Raad Verordening (EG) Nr. 1095/2005 vastgesteld. Deze verordening is op 14 juli 2005 gepubliceerd in Publicatieblad L 183. In artikel 2 van deze verordening is bepaald dat een definitief antidumpingrecht wordt ingesteld op, onder meer, de invoer van rijwielen uit de Volksrepubliek China die worden ingedeeld onder GN-code 8712 00 30. Het definitieve recht dat van toepassing is op de nettoprijs, franco grens Gemeenschap vóór inklaring, bedraagt 48,5%. Blijkens artikel 3 van deze verordening is deze in werking getreden op de dag volgende op die van haar bekendmaking in het Publicatieblad van de Europese Unie, derhalve op 15 juli 2005.

Naar aanleiding van het onderzoek in Maleisië en met inachtneming van de onder 2.4 vermelde verordening is de utb opgelegd.”

Het Hof vult de door de rechtbank vastgestelde feiten als volgt aan.

In het door de rechtbank onder 2.3.3 aangehaalde Interim Case Report van de OLAF van 5 mei 2010 is tevens het volgende opgenomen:

“4.5. Information from the Free Zones

(…)

- ZB1 is the document to record an entry into the Free Zone

- ZB2 (also known as ZB1 export) is the document to record an exit from the Free Zone

- ZB3 is the document to record a transhipment from vessel tot vessel

- ZB4 is for ‘added value activities’ within the free zone (ZB4 files).

The declarant is a licensed company, usually a freight forwarder. When declarations are made to the Free Zone electronically, the supporting documents are handed back to the declarant.

For one ZB1 entry there can be one or more ZB2 or ZB4 exits and vice versa, if the goods are grouped differently in new containers.

ZB Numbers assigned by PKFZ (Port Klang Free Zone) computer system are composed of 12 digits also follows year (4-digits)-month (2 digits) sequential exit number (6 digits).

ZB Numbers assigned by Penang Free Commercial Zone are composed of 6 digits. ZB1 starts with 1, ZB2 starts with 2, ZB4 starts with 4. (…)”

Tot de stukken van het geding (Annex 4, STATEMENT~1.TIF) behoort een verklaring met de volgende inhoud:

“Statement

The data contained on the attached CD has been provided by the Malaysian authorities to OLAF.

The Malaysian authorities confirm that this data has been extracted from the Port Klang Free Zone, Penang Free Zone and Royal Malaysian customs databases.

(…)

Annex 1 – Penang Port Commission ZB1 2006-2008 ZB2 2006.xls

Annex 1 – Penang Port Commission ZB4 2006-2008

Signed

(…)

[naam] – Penang Port Commission (Manager Free Zone)

< handtekening>

[naam] – Ministry of International Trade and Industry, Director of Principal Office

< handtekening>

Brussels, 2 October 2009”

De aangiften zijn gedaan door belanghebbende op eigen naam en voor eigen rekening, in opdracht van importeur [Z].

Het Hof stelt voorop dat, nu de bestreden UTB een besluit is dat binnen de werkingssfeer van het Unierecht valt, vaststaat dat het beginsel van eerbiediging van de rechten van de verdediging van toepassing is.

a. op de hoogte stellen van voornemen navordering

Belanghebbende stelt dat het beginsel van eerbiediging van de rechten van de verdediging is geschonden, omdat haar een te korte reactietermijn is gegeven en omdat de inspecteur, gelet op de datum waarop de UTB is uitgereikt, niet met de nodige aandacht kennis heeft genomen van de reactie van belanghebbende. Het Hof overweegt ter zake als volgt.

Vaststaat dat de inspecteur belanghebbende bij brief van 9 februari 2011 op de hoogte heeft gesteld van zijn voornemen tot uitreiking van de bestreden UTB. Hij heeft belanghebbende de gelegenheid geboden om uiterlijk 23 februari 2011 op dit voornemen te reageren. Belanghebbende heeft haar reactie op 23 februari 2011 per telefax en per post aan de inspecteur verzonden, waarna de inspecteur op 24 februari de bestreden UTB aan belanghebbende heeft uitgereikt.

Het beginsel van eerbiediging van de rechten van de verdediging vereist onder meer dat de (potentiële) adressaat van een besluit dat zijn belang aanmerkelijk raakt, in staat wordt gesteld naar behoren zijn standpunt kenbaar te maken over de elementen waarop de administratie haar besluit wil baseren. De eerbiediging van de rechten van de verdediging impliceert dat de administratie vervolgens met de nodige aandacht kennis neemt van de opmerkingen van de betrokken persoon of onderneming.

Naar ’s Hofs oordeel heeft de inspecteur in het onderwerpelijke geval de reactietermijn in redelijkheid kunnen bepalen op twee weken na dagtekening van zijn vooraankondiging van de bestreden UTB. Het Hof acht daarbij van belang dat sprake is van een navordering op slechts een tweetal aangiften, dat de inspecteur in zijn vooraankondiging van 9 februari 2011 duidelijk heeft vermeld op welke juridische grondslagen de heffing is gebaseerd, onder overlegging van de desbetreffende OLAF-rapporten, en dat belanghebbende in haar schrijven van 23 februari 2011 een inhoudelijke reactie heeft gegeven op dit voornemen, waarbij zij niet heeft verzocht om een langere termijn en evenmin melding heeft gemaakt van tijdgebrek.

De enkele omstandigheid dat de UTB is uitgereikt op de dag volgend op de dag van ontvangst van de reactie van belanghebbende, kan op zichzelf evenmin tot het oordeel leiden dat het beginsel van eerbiediging van de rechten van de verdediging is geschonden. Uit de bewoordingen van de UTB blijkt dat de inspecteur met de nodige aandacht kennis heeft genomen van de opmerkingen van belanghebbende, maar dat deze geen aanleiding hebben gevormd om van het voornemen af te wijken.

b. Inzage/overleggen dossier

Belanghebbende stelt dat zij reeds in een vroeg stadium heeft verzocht haar de annexen bij het Interim Case Report van 5 mei 2010 (hierna: het Interim Case Report) ter beschikking te stellen dan wel ter inzage te geven. Zij stelt thans dat de annexen op de zaak betrekking hebbende stukken vormen die, gelet op artikel 8:42, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) (alsnog) dienen te worden overgelegd. Belanghebbende stelt zich voorts op het standpunt dat zij door het laattijdig, pas in de hoger beroepsfase, ter beschikking stellen van deze informatie in haar verdedigingsbelang is geschaad en dat de UTB daarom dient te worden vernietigd.

Uit het bezwaarschrift van 28 februari 2011 en het verslag van het hoorgesprek van 15 juni 2011 blijkt dat belanghebbende onder meer bij die gelegenheden heeft verzocht om inzage in de annexen bij het Interim Case Report. Eerst in hoger beroep heeft de inspecteur, nadat het Hof daarom had verzocht, deze annexen overgelegd. De inspecteur stelt dat hij niet verplicht is deze annexen over te leggen, omdat geen sprake is van op de zaak betrekking hebbende stukken; hij stelt dat de annexen niet relevant zijn geweest voor zijn besluitvorming.

Het Hof stelt voorop dat de annexen een onlosmakelijk onderdeel vormen van het Interim Case Report, welk rapport dragend is voor het uitreiken van de UTB, en dat daarom niet voor twijfel vatbaar is dat sprake is van op de zaak betrekking hebbende stukken. Volledigheidshalve zij opgemerkt dat aan de betwisting door de inspecteur dat sprake is van op de zaak betrekking hebbende stukken, geen doorslaggevende betekenis toekomt (vgl. HR 25 april 2008, nr. 43448, ECLI:NL:HR:2008:BA3823). Het Hof is van oordeel dat de inspecteur verplicht is deze stukken aan de rechter over te leggen. In zoverre faalt de stelling van de inspecteur.

In het onderhavige geval maakt een ‘AM-melding’ (Assistance Mutuelle) deel uit van annex 2 van het Interim Case Report. Deze melding is door de inspecteur aan belanghebbende en het Hof verstrekt in versie waarin verschillende passages zijn weggelaten (‘gewit’). Naar ’s Hofs oordeel maakt ook deze informatie deel uit van de op de zaak betrekking hebbende stukken die de inspecteur aan de rechter dient over te leggen. Het Unierecht staat aan dit oordeel niet in de weg.

In dit verband zij verwezen naar artikel 45, derde lid van de Verordening (EG) nr. 515/97 van de Raad van 13 maart 1997 betreffende de wederzijdse bijstand tussen de administratieve autoriteiten van de lidstaten en de samenwerking tussen deze autoriteiten en de Commissie met het oog op de juiste toepassing van de douane- en landbouwvoorschriften, welk artikel als volgt luidt:

Artikel 45

(…)

3. Het bepaalde in de vorige leden vormt er geen beletsel voor dat de krachtens deze verordening verkregen gegevens worden gebruikt bij gerechtelijke procedures of rechtsvervolgingen die later worden ingesteld wegens niet-naleving van de douane- of landbouwvoorschriften.

(…)

Gesteld noch gebleken is dat belanghebbende door het weglaten (‘witten’) van passages in de AM-melding in haar processuele positie is geschaad. Na afweging van alle belangen en gelet op artikel 8:31 Awb verbindt het Hof aan het weglaten van passages geen gevolgen, behoudens het hierna overwogene.

Met betrekking tot de stelling van belanghebbende dat zij al eerder, in ieder geval voorafgaand aan de procedure bij de belastingrechter, het recht had deze stukken in te zien geldt het volgende. Blijkens het bezwaarschrift en het verslag van het hoorgesprek heeft belanghebbende reeds in deze fasen verzocht de stukken in te zien. Ingevolge artikel 7:4 van de Awb legt de inspecteur alle op de zaak betrekking hebbende stukken voorafgaand aan het horen voor belanghebbende ter inzage. Nu gelet op 5.3.3 naar ’s Hofs oordeel sprake is van op de zaak betrekking hebbende stukken en belanghebbende gebruik heeft gemaakt van haar recht om te worden gehoord (vgl. HR 7 juni 2002, nr. 36 801, BNB 2002/284) is het gelijk, gelet op het nationale recht, aan belanghebbende.

Meer algemeen volgt uit de rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie dat een ieder in iedere fase van het geding het recht heeft om toegang te krijgen tot het dossier dat hem betreft, een en ander met inachtneming van het gerechtvaardigde belang van de vertrouwelijkheid en het beroeps- en het zakengeheim (vgl. HvJ EU 17 juli 2014, C‑141/12 en C-372/12, zaken Y.S, M en S, punt 68). Door deze toegang meerdere malen in verschillende fasen van het geding te weigeren en uitsluitend de informatie ter beschikking te stellen die naar zijn mening relevant was, heeft de inspecteur dit recht, dat een uitvloeisel is van het beginsel van eerbiediging van de rechten van de verdediging, geschonden. Voor de toepasselijkheid van dit beginsel verwijst het Hof naar het hiervoor onder 5.1. overwogene.

Schending van dit Unierechtelijke beginsel leidt pas tot nietigverklaring van het genomen besluit, wanneer de desbetreffende administratieve procedure zonder deze onregelmatigheid een andere afloop had kunnen hebben (vgl. HvJ EU 12 juli 2014, C-129/13 en C-130/13, Kamino en Datema, punt 79 en 80). Belanghebbende heeft ter zake aangevoerd dat haar eerst na kennisneming van de annexen duidelijk is geworden (1) met welke schepen de goederen van en naar Maleisië zijn vervoerd, (2) dat de goederen in Maleisië zijn aangegeven door slechts een beperkt aantal declaranten en (3) dat zij zijn opgeslagen in een ‘warehouse’ met de aanduiding “F2”. Belanghebbende stelt dat zij op basis van deze informatie, als die haar destijds (2011) bekend was geweest, een nader onderzoek had kunnen instellen. Naar ’s Hofs oordeel heeft belanghebbende, met deze blote stelling, onvoldoende aannemelijk gemaakt dat de procedure zonder de onregelmatigheid een andere afloop had kunnen hebben gehad. Belanghebbende heeft met name onvoldoende geconcretiseerd wat zij destijds nader had willen onderzoeken en waarom zij dat onderzoek, zonder deze informatie, niet heeft kunnen uitvoeren. Het Hof acht daarbij van belang dat de naam van de ‘declarant’ van de desbetreffende zendingen reeds bij de vooraankondiging van de bestreden UTB kenbaar is gemaakt, zodat zij reeds op dat moment de gelegenheid had om deze declarant te benaderen. Evenmin valt in te zien wat de naam van de opslagruimte in de vrije zone van Penang, waar het ompakken van de rijwielen in andere containers heeft plaatsgevonden, zou kunnen bijdragen aan enig onderzoek waaruit zou kunnen blijken dat de fietsen in Maleisië zijn gefabriceerd. Hetzelfde heeft te gelden voor de namen van de schepen waarmee de goederen van en naar de vrijhaven van Penang zijn vervoerd.

Gelet op het vorenoverwogene ziet het Hof in de (te) late verstrekking van de annexen geen grond voor vernietiging van de bestreden UTB. Wel ziet het Hof in deze omstandigheid aanleiding om de inspecteur te veroordelen tot een proceskostenvergoeding alsmede de inspecteur te gelasten het griffierecht te vergoeden.

Bewijs oorsprong

In geschil is de oorsprong van de door belanghebbende ten invoer aangegeven rijwielen. De inspecteur, die wenst af te wijken van de aangiften, draagt de bewijslast dat, voor zover het de douanerechten betreft, de goederen niet van preferentiële Maleisische oorsprong zijn en, voor zover het de anti-dumpingrechten betreft, dat de goederen van niet-preferentiële Chinese oorsprong zijn. De inspecteur heeft daartoe de onder de feiten aangehaalde OLAF-rapporten van 3 april 2009 en 5 mei 2010 overgelegd.

Uit de OLAF-rapporten volgt dat OLAF, in samenwerking met de Maleisische autoriteiten, heeft vastgesteld dat zendingen rijwielen van Chinese oorsprong, die in de vrije zone van Penang zijn binnengebracht, vanuit deze vrije zone naar de EU zijn getransporteerd. Uit de onderdelen 4.2, 5 en 5.1 van het Interim Case Report (vgl. rechtbank 2.3.3, aangehaald onder 2.1) blijkt dat de Maleisische autoriteiten bestanden aan OLAF ter beschikking hebben gesteld, waaronder bestanden met inslagen (ZB1) en uitslagen (ZB2) van goederen in en uit de vrije zone van Penang, en dat OLAF met hulp van de Maleisische autoriteiten de link heeft kunnen leggen tussen de in deze bestanden vermelde inslagen van rijwielen uit China en de wederuitvoer van diezelfde rijwielen naar de Europese Unie. Deze match heeft onder meer geleid tot het door de rechtbank onder 2.3.4 aangehaalde overzicht, betreffende de zendingen die onderwerp zijn van bestreden UTB. In dit overzicht wordt onder meer melding gemaakt van de oorsprong zoals die is aangegeven bij aankomst in Penang, het registratienummer waaronder de goederen in Penang zijn aangekomen (ZB1), het registratienummer waaronder de goederen Penang hebben verlaten (ZB2), het nummer van de container waarin het vervoer naar de EU heeft plaatsgevonden en het gewicht van de goederen. De vermelde containernummers en gewichten komen overeen met de vermelding op de aangiften waarop de navordering betrekking heeft.

Belanghebbende stelt dat genoemde rapporten onvoldoende bewijskracht hebben. Zij voert daartoe aan dat de instantie die de Form A’s met vermelding van de Maleisische oorsprong heeft afgegeven ook bij het onderzoek is betrokken en dat de onderliggende in- en uitvoerbescheiden waarmee de goederen de vrije zone van Penang zijn in- en uitgeslagen niet door de Maleisische autoriteiten ter beschikking zijn gesteld. Tevens voert zij aan dat de Maleisische autoriteiten niet uitdrukkelijk hebben ingestemd met de bevindingen van OLAF en dat de Form A’s nooit formeel zijn ingetrokken, zodat deze nog als geldig moeten worden aangemerkt. Ook voert zij aan dat de ZB1- en ZB2-nummers van de onderwerpelijke zendingen ondeugdelijk zijn, omdat zij slechts bestaan uit zes cijfers in plaats van de - volgens belanghebbende - gebruikelijke twaalf cijfers. Tot slot wijst belanghebbende er op dat in het bestand ‘ANNEX1~2 Bewerkt’ voor ZB1 nr. 101317 melding wordt gemaakt van 1387 kartons met rijwielen, terwijl de desbetreffende zending uit 1900 rijwielen bestond. Het Hof overweegt ter zake als volgt.

De omstandigheid dat het “Ministry of International Trade and Industry” (hierna: MITI) bij het onderzoek betrokken is geweest, terwijl dit ministerie tevens de instantie is die Form A’s met vermelding van de Maleisische oorsprong heeft afgegeven voor de onderhavige goederen, doet naar ’s Hofs oordeel niet af aan de bewijskracht van de rapporten. Resultaat van het OLAF-onderzoek is dat is vastgesteld dat de rijwielen van Chinese oorsprong zijn, waaruit volgt dat de Form A’s ten onrechte zijn afgegeven door MITI. Hieruit blijkt dat de positie van MITI kennelijk niet van invloed is geweest op haar bijdrage aan het OLAF-onderzoek.

Anders dan belanghebbende heeft betoogd, acht het Hof, mede gelet op de onder 2.2.2 aangehaalde verklaring van de Maleisische autoriteiten, de informatie uit de elektronische systemen van de vrije zone van Penang, zoals de ZB1, ZB2 en ZB4-bestanden, voldoende bewijs en is het naar ’s Hofs oordeel niet noodzakelijk dat ook de onderliggende Maleisische bescheiden, zoals aangiften en facturen, worden overgelegd.

De omstandigheid dat de Maleisische autoriteiten niet uitdrukkelijk hebben ingestemd met de bevindingen van OLAF doet niet af aan de bewijskracht van de OLAF-rapporten, daar een dergelijke uitdrukkelijke instemming rechtens niet is vereist. Evenmin is voor navordering vereist dat de desbetreffende Form A’s door de Maleisische autoriteiten zijn ingetrokken. Bij de uitvoering van een autonome communautaire maatregel, zoals het Algemeen Preferentieel Systeem, zijn de douaneautoriteiten van de Unie immers niet gebonden aan standpunten van autoriteiten van een derde land (vgl. HvJ EU 14 mei 1996, gevoegde zaken C-153/94 en C-204/94, Faroe Seafood Co. Ltd e.a., punt 24 en 25 en HvJ EU 8 november 2012, C-438/11, Lagura Vermögensverwaltung GmbH, punt 35), nog daargelaten dat de Maleisische autoriteiten blijkens punt 4.3 van het Interim Case Report de bereidheid hebben uitgesproken om de certificaten in te trekken.

De stelling van belanghebbende dat de ZB1- en ZB2-nummers van de onderwerpelijke zendingen ondeugdelijk zijn, omdat zij slechts bestaan uit zes cijfers en niet uit twaalf cijfers, dient te worden verworpen. Blijkens het onder 2.2.1 aangehaalde onderdeel 4.5 van het Interim Case Report hanteert de vrije zone van Penang een ZB-codering die bestaat uit zes cijfers.

Wat betreft de door belanghebbende gesignaleerde afwijking in aantallen kartons in het bestand ‘ANNEX1~2 Bewerkt’ is naar ’s Hofs oordeel onmiskenbaar sprake van een intoetsfout. Uit het basisbestand (‘Master ZB1-ZB2-ZB-4-Penang’) blijkt dat de vanuit China ingevoerde zending rijwielen, geregistreerd onder ZB1-nummer 101317, uit 1900 eenheden bestond.

Gelet op het vorenoverwogene ziet het Hof geen aanleiding te twijfelen aan door OLAF verkregen informatie van de Maleisische autoriteiten, noch aan de daarop gebaseerde matching door OLAF. Naar ’s Hofs oordeel heeft de inspecteur voldoende aannemelijk gemaakt dat de goederen niet van Maleisische preferentiële oorsprong, maar van Chinese niet-preferentiële oorsprong zijn.

Artikel 220, tweede lid, letter b, CDW

Het Hof stelt voorop dat artikel 220, tweede lid, letter b, tweede tot en met vijfde alinea, van het CDW, waarop belanghebbende zich beroept, uitsluitend van toepassing is indien de preferentiële status van goederen aan de hand van een systeem van administratieve samenwerking wordt vastgesteld. Genoemde alinea’s missen daarom toepassing voor de heffing van antidumpingrechten (vgl. Gerecht EU, zaak T‑191/09, Hit Trading BV en Berkman Forwarding BV, punt 40 t/m 44).

Tot de stukken van het geding behoren de Form A’s nrs. [...] (1400 rijwielen) en [...] (1900 rijwielen) die zijn overgelegd bij de aangiften, als bewijs van de preferentiële Maleisische oorsprong. In beide certificaten is door de exporteur [naam Exporteur X] [...] in vak 8 een ‘W’ vermeld, waarmee zij aan MITI kenbaar maakt dat zij de rijwielen in Maleisië heeft gefabriceerd, waarbij zodanige be- en verwerkingen hebben plaatsgevonden dat de rijwielen de Maleisische preferentiële oorsprong hebben verkregen. Gelet op het onder 5.4 tot en met 5.8 overwogene is deze vermelding onjuist, omdat de rijwielen van Chinese oorsprong zijn, in Maleisië geen enkele be- of verwerking hebben ondergaan en zelfs nooit in de fabriek van [naam Exporteur X] [...] zijn geweest. De onterechte vermelding van een ‘W’ in vak 8 knelt temeer nu [naam Exporteur X] [...] blijkens de OLAF-rapporten destijds wel degelijk fietsen produceerde en voor deze fietsen aanspraak kon maken op Form A’s. Onder deze omstandigheden moet naar ’s Hofs oordeel het vermelden van een ‘W’ in vak 8 van de Form A’s worden aangemerkt als een onjuiste weergave van de feiten door de exporteur, in de zin van artikel 220, tweede lid, sub b, derde alinea, van het CDW.

Dit is slechts anders indien MITI klaarblijkelijk wist of had moeten weten dat de goederen niet voor preferentiële behandeling in aanmerking kwamen. Belanghebbende, op wie in deze de bewijslast rust (vgl. HvJ EU 9 maart 2006, C-293/04, Beemsterboer Coldstore Services BV, punt 45), heeft dit wel gesteld maar, tegenover de gemotiveerde betwisting door de inspecteur, niet aannemelijk gemaakt.

Gelet op het vorenoverwogene is de inspecteur niet gehouden om op grond van artikel 220, tweede lid, sub b, van het CDW af te zien van navordering van douanerechten en antidumpingrechten.

Gelijkheidsbeginsel

Belanghebbende heeft een brief overgelegd met dagtekening 12 maart 2013, waarin de inspecteur aan belanghebbende bericht dat een viertal Maleisische certificaten van oorsprong Form A voor een nacontrole zijn uitgezonden naar Maleisië, maar dat daarop ondanks herhaald rappelleren geen antwoord is ontvangen. Omdat de navorderingstermijn inmiddels was verstreken heeft de inspecteur besloten ‘het dossier te sluiten en de certificaten als geldig te aanvaarden’, zo blijkt uit genoemde brief. Bij deze brief zijn afschriften gevoegd van vier certificaten, afgegeven door MITI in juli en oktober 2008, voor rijwielen afkomstig van exporteur [naam Exporteur X] [...], maar bestemd voor een andere Nederlandse importeur ([O] [...] Company BV i.p.v. [Z]). De desbetreffende certificaten zijn niet in het meergenoemde onderzoek van OLAF begrepen.

Belanghebbende stelt dat deze omstandigheid meebrengt dat het gelijkheidsbeginsel is geschonden. Naar ’s Hofs oordeel dient deze stelling te worden verworpen, reeds omdat belanghebbende in beide gevallen de aangever en douaneschuldenaar is, zodat van een ongelijke behandeling van gelijke gevallen geen sprake kan zijn, nog daargelaten dat het niet mogelijk is om op grond van enige schending van het gelijkheidsbeginsel af te zien van de heffing van eigen middelen, behoudens de toepassing van artikel 239 CDW. Zo het beroep van belanghebbende op het gelijkheidsbeginsel dient te worden verstaan als een beroep op artikel 239 CDW dient dit beroep te worden verworpen, omdat een beroep op artikel 239 CDW niet kan worden geïnsereerd in een lopende (hoger)beroepsprocedure.

Slotsom

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is en dat de uitspraak van de rechtbank dient te worden bevestigd.