CRvB, 22-04-2011, nr. 09/203 TRP

Appellante heeft hoger beroep ingesteld.

De Svb heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 28 januari 2011. Appellante is verschenen. De Svb heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. A.P. van den Berg en F.M. Aalders.

Bij besluit van 23 november 2007 heeft de Svb appellante medegedeeld dat zij geen recht heeft op een eenmalige uitkering op basis van de Tijdelijke Regeling eenmalige tegemoetkoming pensioenverevening (Stcrt. 2006, 243, gewijzigd bij Regeling van 27 augustus 2007, Stcrt. 2007, 170, hierna: TRP), omdat haar verzamelinkomen over 2005 hoger was dan € 12.822,-.

Dit besluit is, na bezwaar, gehandhaafd bij besluit op bezwaar van 8 februari 2008 (hierna: bestreden besluit).

De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

In hoger beroep heeft appellante nogmaals benadrukt dat in haar geval sprake is van een bijzondere situatie nu zij in 2005 65 jaar is geworden en haar inkomen voor 2005 lager is geweest dan € 12.822,-.

De Raad dient in de eerste plaats te bezien of hij bevoegd is van het onderhavige hoger beroep kennis te nemen. De Raad stelt vast dat de TRP niet is opgenomen in de bij de Beroepswet behorende bijlage. Dit houdt in beginsel in dat de Raad niet bevoegd is van het hoger beroep kennis te nemen, tenzij zou moeten worden gezegd dat de TRP een zodanige verwantschap heeft met de op genoemde bijlage geplaatste dan wel anderszins aan de Raad toebedeelde wetten en regelingen, dat aan de Raad desondanks de bevoegdheid zou dienen toe te komen in hoger beroep te oordelen over het geschil. Naar het oordeel van de Raad doet deze situatie zich hier voor. De onderhavige regeling vertoont duidelijke aanknopingspunten met de wetten en regelingen op het gebied van (bijstands)uitkeringen welke tot de rechtsmacht van deze Raad behoren.

Ten aanzien van het eigenlijke geschil in hoger beroep overweegt de Raad als volgt.

De TRP is een regeling van de Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid van 8 december 2006. De regeling is getroffen om tegemoet te komen aan de door de Tweede Kamer geuite wens een regeling te treffen voor een groep mensen die gescheiden is voor 27 november 1981 en geen gebruik kan maken van de Wet verevening pensioenrechten bij scheiding. De regeling hield in dat, als aan een aantal vereisten was voldaan, een rechthebbende in aanmerking kwam voor een eenmalige tegemoetkoming van € 4.500,-. Eén van de voorwaarden, genoemd in artikel 2, eerste lid, aanhef en onder c, van de TRP waaraan moest zijn voldaan, was dat het verzamelinkomen in 2005 lager moest zijn dan twaalf maal 110% van het bruto-ouderdomspensioen, bedoeld in artikel 9, zesde lid, onder a, van de Algemene Ouderdomswet inclusief de netto-vakantie-uitkering, bedoeld in artikel 29, eerste lid, onderdeel b, van die wet zoals dat geldt op 1 juli 2005. Dit komt neer op het al genoemde bedrag van € 12.822,-. Voor het verzamelinkomen uit 2005 is gekozen omdat dit (in 2007) het laatste jaar was waarin de Belastingdienst de definitieve aanslagen had vastgesteld. Door een vergelijking met de gegevens van de Belastingdienst kon de Svb eenvoudig het verzamelinkomen vaststellen, zonder zelf nader onderzoek te doen of berekeningen uit te voeren.

De Minister, die, zoals uit de parlementaire behandeling blijkt, zelf geen voorstander was van het treffen van onderhavige regeling, maar aan de wens van de Tweede Kamer is tegemoet gekomen, is tot een regeling gekomen die grofmazig was en het minst bezwaarlijk was vanuit het oogpunt van maatschappelijke aanvaardbaarheid en uitvoerbaarheid.

Juist vanwege de grofmazigheid ontstonden in de uitvoeringspraktijk gevolgen waarvan niet op voorhand duidelijk was of die bedoeld en wenselijk waren. Zo heeft de wethouder Werk, Sociale Zaken en Grotestedenbeleid van Rotterdam de minister gevraagd de TRP tegemoetkoming ook toe te kennen aan personen die in 2005 alleen een WWB-uitkering voor een alleenstaande ontvingen. De Minister heeft niet tegemoet willen komen aan deze wens. In een brief van 16 juli 2007 (kenmerk AV/PB/07/21004) heeft de Minister het volgende geantwoord:

Ook in de Tweede Kamer is aandacht gevraagd voor de gevolgen van de regeling in bepaalde gevallen. Op vragen van de fractie van het CDA bij de behandeling van de begroting van Sociale Zaken en Werkgelegenheid voor het jaar 2008 (31 200 XV) heeft de minister onder andere geantwoord (brief van 12 december 2007, kenmerk BSG/2007/37036) dat het kabinet zich realiseert dat de regeling grofmazig is, maar dat dit onvermijdelijk is omdat zij anders onuitvoerbaar zou zijn. In genoemde brief is opnieuw uiteengezet waarom van het jaar 2005 is uitgegaan als peiljaar van het verzamelinkomen. Tevens is opnieuw benadrukt dat vastgehouden wordt aan de hoogte van het verzamelinkomen, ook indien iemand in 2005 slechts een bijstandsuitkering voor een alleenstaande ontving. In een brief aan de Voorzitter van de Tweede Kamer der Staten-Generaal van 3 december 2007 (kenmerk AV/PB/07/39869) heeft de Minister onder meer gesteld dat het kabinet zich, bij het vaststellen van voorwaarden van de regeling, heeft gerealiseerd dat er door de grofmazige regeling enerzijds mensen zijn die buiten de regeling vallen die er naar hun mening wel voor in aanmerking zouden moeten komen, en anderzijds mensen die wel binnen de criteria van de regeling vallen, maar die daar eigenlijk geen aanspraak op zouden mogen maken.

Tussen partijen is niet in geding dat het verzamelinkomen van appellante in 2005 boven de gestelde norm lag. Uit de tekst van de TRP volgt dat appellante daarom geen recht heeft op de eenmalige uitkering. Uit de rechtspraak van de Raad, bijvoorbeeld de uitspraak van 6 februari 2008, LJN BC4713, volgt dat aan de inhoud of de wijze van totstandkoming van een algemeen verbindend voorschrift zodanig ernstige gebreken kunnen kleven dat dit voorschrift om die reden niet als grondslag kan dienen voor daarop in concrete gevallen te baseren beslissingen. De rechter dient daarbij te beoordelen of het desbetreffende voorschrift al dan niet in strijd komt met een of meer regels van geschreven recht of ongeschreven recht, daaronder begrepen de algemene rechtsbeginselen en de algemene beginselen van behoorlijk bestuur. Bij die beoordeling zal hij gezien zijn staatsrechtelijke positie de nodige terughoudendheid dienen te betrachten. Daarbij is tevens van belang dat uit de rechtspraak van de Raad, zie de uitspraak van 2 september 1998, LJN AA8788, volgt dat de rechter niet treedt in een belangenafweging welke reeds door de wet- en regelgever is verricht of geacht moet worden te zijn verricht.

De Raad is van oordeel dat aan de TRP niet de in 5.3 genoemde ernstige gebreken kleven. Zoals uit 5.2.1 tot en met 5.2.3 blijkt is de regeling op uitdrukkelijke wens van, en in overleg met, de Tweede Kamer tot stand gekomen. Tevens blijkt daaruit dat is onderkend dat, met name als gevolg van de grofmazigheid van de regeling, door toevallige wijzigingen in het inkomen in het jaar 2005, mensen niet voor een eenmalige uitkering in aanmerking komen die zelf van oordeel zijn daar, gelet op de ratio van de regeling, wel recht op te hebben, maar dat dit geen aanleiding is de regeling aan te passen door bijvoorbeeld een hardheidsclausule op te nemen. Naar het oordeel van de Raad kan niet gezegd worden dat deze keus, gelet op de aard van de regeling, zodanig onredelijk is dat de regelgever deze niet had mogen maken.

Ter beoordeling staat dan nog slechts de vraag of de toepassing van de TRP in het concrete geval van appellante toch tot onaanvaardbare gevolgen heeft geleid. De Raad beantwoordt deze vraag ontkennend. In de situatie van appellante zijn geen, niet al in de eerdere afweging door de regelgever meegenomen, bijzondere omstandigheden en belangen aan de orde.

Uit de overwegingen 5.1 tot en met 5.5 volgt dat de aangevallen uitspraak bevestigd dient te worden.

Voor een proceskostenveroordeling ziet de Raad geen aanleiding.

De Centrale Raad van Beroep;

Bevestigt de aangevallen uitspraak.

Deze uitspraak is gedaan door M.M. van der Kade als voorzitter en T.L. de Vries en E.E.V. Lenos als leden, in tegenwoordigheid van M.A. van Amerongen als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 22 april 2011.

(get.) M.M. van der Kade.

(get.) M.A. van Amerongen.