7.1 Inleiding

In dit hoofdstuk wordt de kredietwaardigheidstoets geplaatst in een economisch perspectief. Meer concreet wordt nagegaan hoe bepaalde kredietpartijen een kredietbeslissing zullen nemen en waar zich, in verschillende relaties, precies de gevaren van overkreditering bevinden. Daarbij wordt uitgegaan van een situatie waarin het recht geen kredietwaardigheidstoets voorschrijft. De opbouw van dit hoofdstuk is als volgt. Ten eerste worden verschillende kredietpartijen geïntroduceerd, te weten een rationele consument, een gedragsmatig stuurbare consument en een rationele kredietgever (par. 7.2). Ten tweede wordt ingegaan op de manier waarop de rationele kredietpartijen hun eigen kredietwaardigheidstoets zullen uitvoeren (par. 7.3). Daarbij is voorts aandacht voor de situatie waarin de kredietgever een kredietwaardigheidstoets uitvoert namens de consument.1 Ten derde wordt nagegaan wat er verandert als de rationele consument wordt ingeruild voor een gedragsmatig stuurbare consument (par. 7.4). Laatstgenoemde consument slaagt er, anders dan de rationele consument, niet altijd in om een verantwoorde kredietbeslissing te nemen. In de conclusie worden de bevindingen in een samenvattend overzicht geplaatst (par. 7.5).

Voor de duidelijkheid wordt opgemerkt dat dit hoofdstuk moet worden gezien als een gedachte-experiment welke is gericht op het in kaart brengen van de gevaren van overkreditering in een rationele en in een niet-rationele wereld. Er wordt daarmee dus niet gezegd dat consumenten in werkelijkheid altijd rationeel of gedragsmatig stuurbaar zijn.2