GHvJ, 18-04-2018, nr. BON2016H00003, BON2016H00004 en BON2016H00005

Aan belanghebbende zijn met dagtekening 31 juli 2013 aanslagen vastgoedbelasting over 2011 en 2012 opgelegd en met dagtekening 23 januari 2015 een aanslag vastgoedbelasting over 2014.

Belanghebbende is op respectievelijk 15 augustus 2013 (voor 2011 en 2012) en 12 maart 2015 (voor 2014) tegen bovengenoemde aanslagen in bezwaar gekomen.

Met dagtekening 23 november 2013 (voor 2011 en 2012) en dagtekening 18 juli 2015 (voor 2014) heeft de Inspecteur uitspraak op bezwaar gedaan en de aanslagen over 2011 en 2012 verminderd en de aanslag over 2014 gehandhaafd.

Op 16 juli 2015 heeft de Inspecteur bij beschikkingen met opschrift “uitspraak op bezwaar” (hierna ook: tweede uitspraken op bezwaar) de aanslagen over 2011 en 2012 verder verminderd.

Belanghebbende heeft bij het Gerecht beroepen ingesteld tegen de tweede uitspraken op bezwaar (zie onder 1.4) en de uitspraak op bezwaar over 2014 (zie onder 1.3.). Het Gerecht heeft op 21 maart 2016 als volgt beslist (in de uitspraak van het Gerecht is belanghebbende aangeduid als belanghebbende en de Inspecteur als de inspecteur) :

“De rechter in dit gerecht:

- verklaart zich niet bevoegd voor zover het beroep ziet op toepassing van de hardheidsclausule en op het in rekening brengen van rente;

verklaart het beroep voor het overige gegrond;

- vernietigt de uitspraken op bezwaar;

- vermindert de aanslagen vastgoedbelasting tot respectievelijk $ 13.690 (2011), $ 9.845 (2012) en $ 10.635 (2014);

- veroordeelt de Inspecteur in de proceskosten van belanghebbende ten bedrage van $ 4.000;

- gelast dat de inspecteur het door belanghebbende betaalde griffierecht van $ 90 aan deze vergoedt.”

Belanghebbende heeft op 19 mei 2016 (pro forma) hoger beroepen ingesteld welke op 10 augustus 2016 nader gemotiveerd zijn. De Inspecteur heeft op 6 oktober 2016 een verweerschrift ingediend. Belanghebbende heeft op 13 oktober 2017 een nader stuk ingediend dat in afschrift is verstrekt aan de inspecteur.

De zitting heeft plaatsgehad op 23 oktober 2017 te Kralendijk, Bonaire. Aldaar zijn verschenen namens belanghebbende, [ A ], [ B ], [ C ] en belanghebbendes directeur [ D ], en namens de Inspecteur, [ E ] en [ F ].

Het Gerecht heeft de volgende, in hoger beroep niet bestreden, feiten vastgesteld, welke feiten het Hof als vaststaand overneemt:

“2.1 Belanghebbende was in 2007 van plan om grond tot ontwikkeling te brengen. Daartoe heeft zij in 2008 twee braakliggende percelen grond gekocht voor ANG 1.020.000 (hierna: de percelen grond). Die heeft zij vervolgens in de jaren 2008 - 2011 voor een bedrag van 8 miljoen gulden tot ontwikkeling gebracht.

Belanghebbende heeft in het kader van de ontwikkeling van de percelen grond op 20 september 2007 een verzoek gedaan om haar onderneming aan te merken als bedrijf in de zin van artikel 1 van de Landsverordening ter bevordering van Grondontwikkeling (hierna: aanvraag tax-holiday). Bij Landsbesluit van 3 december 2008 heeft de Gouverneur van de Nederlandse Antillen het verzoek tot toekenning van de tax-holiday vanaf 1 oktober 2008 voor een periode van 10 jaar gehonoreerd (hierna: Besluit tax-holiday). Op grond daarvan is voor een periode van 10 jaar vrijstelling van invoerrechten (vanaf 1 oktober 2008) en vrijstelling van grondbelasting (vanaf 1 januari 2009) verleend en is het tarief winstbelasting verlaagd naar 2% (vanaf 1 januari 2009).

Per 10 oktober 2010 (de transitiedatum) zijn de Nederlandse Antillen als staatkundige eenheid opgehouden te bestaan. De Eilandgebieden Bonaire, Sint Eustatius en Saba - de BES eilanden - zijn sindsdien als openbare lichamen in de zin van artikel 134 van de Grondwet onderdeel van de Nederlandse Staat (Caribisch Nederland). Per 1 januari 2011 is een nieuw fiscaal stelsel in werking getreden. Met ingang van 2011 wordt geen grond- en winstbelasting meer geheven. In de plaats daarvan is de vastgoedbelasting ingevoerd.

Aan belanghebbende zijn de volgende aanslagen vastgoedbelasting opgelegd en verminderingen toegepast.

2011 2012 2014

Aanslag (waarde) 35.707 (5.178.000) 29.501 (4.278.000) 12.415 (1.941.399)

Vermindering1.19.422 (2.817.870) 12.747 (1.849.870)

2e Vermindering2.13.702 (1.988.870) 9.857 (1.430.990)

Uitspraak 20143.gehandhaafd”

In aanvulling op de door het Gerecht vastgestelde feiten stelt het Hof op grond van de stukken van het geding en het onderzoek ter zitting de volgende feiten en omstandigheden vast.

In het nader stuk van 13 oktober 2017 van belanghebbende is onder meer het volgende vermeld:

“Situatie onder het oude regime met de toepassing van de tax holiday

Situatie na de invoering van het nieuwe fiscale stelsel BES zonder tax holiday

”

Evenals bij het Gerecht is in hoger beroep in geschil of de aanslagen vastgoedbelasting terecht zijn opgelegd. Belanghebbende concludeert tot gegrondverklaring van de hogere beroepen, vernietiging dan wel, subsidiair, tot vermindering van de onderhavige aanslagen en verzoekt om een schadevergoeding. Voorts verzoekt belanghebbende tot vaststellen van een integrale proceskostenvergoeding van $ 60.071 (beroepsfase $ 32.024 plus hoger beroep $ 28.047). De Inspecteur concludeert tot ongegrondverklaring van de hogere beroepen.

Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken, alsmede op hetgeen zij ter zitting hebben bijgebracht.

Het Gerecht heeft, voor zover van belang in hoger beroep, het volgende overwogen:

“6. HET WETTELIJK KADER

De Wet geldstelsel BES (Stb 2010, 363):

§ 2a. Tijdelijke voorzetting van het Nederlands-Antilliaanse fiscale stelsel

Artikel 13a

In deze paragraaf wordt verstaan onder:

a. tijdstip van transitie: het tijdstip waarop artikel 1, tweede lid, van de Rijkswet wijziging Statuut in verband met de opheffing van de Nederlandse Antillen in werking treedt;

b. overgangsperiode: de periode vanaf het tijdstip van transitie tot 1 januari 2011.

Artikel 13b

1. Voor zover een belastingplichtige of inhoudingsplichtige op het tijdstip dat onmiddellijk voorafgaat aan het tijdstip van transitie rechten en verplichtingen heeft, ingevolge (...)

c. de Landsverordening op de winstbelasting 1940; (...)

r. de Landsverordening ter bevordering van grondontwikkeling; (...)

z. de op de in de onderdelen a tot en met y bedoelde verordeningen gebaseerde regelingen,

blijven deze rechten en verplichtingen daarna doorlopen en blijven de onder a tot en met z genoemde verordeningen en regelingen daarna daarop ongewijzigd van toepassing.

2. Op de rechten en verplichtingen, bedoeld in het eerste lid, blijven de Algemene Landsverordening Landsbelastingen, de Invorderingsverordening 1961, de Invorderingsverordening 1970, de Landsverordening houdende regeling van de invordering van belastingen, bijdragen en vergoedingen, de Landsverordening op de invordering van directe belastingen 1943, de Landsverordening houdende regeling van de invordering van belastingen, bijdragen en vergoedingen door middel van dwangschriften alsmede van de rechtspleging inzake van belastingen, bijdragen en vergoedingen en de Algemene Verordening I. U. en D. 1908 en de daarop gebaseerde regelingen van toepassing.

3. Het eerste lid en het tweede lid zijn van overeenkomstige toepassing op, op het tijdstip dat onmiddellijk voorafgaat aan het tijdstip van transitie, bestaande rechtsverhoudingen.

4. In de overgangsperiode zijn de in het eerste lid, onderdelen a tot en met y, en het tweede lid bedoelde verordeningen als wet van toepassing. De op deze verordeningen gebaseerde regelingen bedoeld in onderdeel zijn in de overgangsperiode als ministeriële regelingen van toepassing.

5. Bij ministeriële regeling kunnen nadere regels worden gesteld voor de toepassing van het vierde lid.( ... )

De Belastingwet BES (Stb. 2010, 847):

Artikel 4.1 Onder de naam vastgoedbelasting wordt een belasting geheven ter zake van voordelen uit een op de BES eilanden gelegen onroerende zaak.

Artikel 4.2 1. De belasting wordt geheven van degene die bij het begin van het kalenderjaar het genot heeft krachtens eigendom, bezit of beperkt recht van een onroerende zaak. (...)

Artikel 10.2 Deze wet treedt in werking op een bij koninklijk besluit te bepalen tijdstip, dat voor de verschillende hoofdstukken, artikelen of onderdelen daarvan verschillend kan worden vastgesteld.

Het Besluit van 23 december 2010 tot vaststelling van het tijdstip van inwerkingtreding van diverse wetten in verband met het nieuwe fiscale stelsel voor de openbare lichamen Bonaire, Sint Eustatius en Saba (Stb 2010, 848):

Enig artikel

Met ingang van 1 januari 2011 om 00:00 uur in de openbare lichamen Bonaire, Sint Eustatius en Saba en om 05:00 uur in het Europese deel van Nederland treden in werking:

a. de Belastingwet BES ( ... )

Overgangsregeling

De Inspecteur heeft ten onrechte niet beslist op het verzoek om vergoeding van de kosten van de bezwaarfase. Partijen zijn het erover eens dat belanghebbende recht heeft op een vergoeding voor in de bezwaar- en beroepsfase gemaakte kosten. Belanghebbende heeft verzocht om een integrale kostenvergoeding van $ 32.024. De Inspecteur is van mening dat slechts recht bestaat op een forfaitaire kostenvergoeding van $ 978 (voor 2011 en 2012) en $ 782 (voor 2014) = $ 1.760.

Voor een integrale kostenveroordeling bestaat aanleiding indien er sprake is van bijzondere omstandigheden (artikel 5.2, derde lid, Uitvoeringsbesluit Belastingwet BES in samenhang met artikel 8.95 en artikel 8.115a BwB). Op belanghebbende rust de last aannemelijk te maken dat sprake is van een bijzondere omstandigheid in de zin van voormeld artikel. Belanghebbende heeft daartoe gesteld dat belanghebbende bijzonder hoge kosten heeft moeten maken om tot een juiste waardevaststelling te komen. Bovendien bevatten de aanslagen tal van fouten, zoals verkeerde percelen, verkeerde waarden, gebruik van verkeerde aanduidingen waardoor er onduidelijkheid was, vervolgens het laten volgen van een uitspraak terwijl het bezwaar nog nader gemotiveerd moest worden. Bovendien werd in de (tweede) uitspraak niet ingegaan op de vele gronden en tenslotte is tevens het horen overgeslagen.

Het Gerecht overweegt dat de vaststelling van de waarde van de onroerende zaken plaatsvindt bij aparte beschikking waartegen bezwaar en beroep mogelijk is (zie artikel 4.6, lid 1 BwB). Ingevolge artikel 4.7, lid 1 en 2 BwB kan een bezwaar tegen de aanslag niet gegrond zijn op de stelling dat de waarde onjuist is vastgesteld. De hier voorliggende zaken betreffen aanslagen waar belanghebbende het niet mee eens was. De omstandigheid dat blijkbaar de waarde van de onroerende zaken onjuist was vastgesteld kan echter geen onderdeel vormen van deze procedures. In zoverre is geen sprake van een bijzondere omstandigheid.

Wel kan de Inspecteur verweten worden dat zij oorspronkelijk percelen in aanmerking heeft genomen die niet van belanghebbende waren en dat ten onrechte niet gehoord is. Op grond van al het voorgaande acht het Gerecht wel bijzondere omstandigheden aanwezig die een hogere dan forfaitaire vergoeding rechtvaardigen, maar wijst zij het verzoek om integrale vergoeding van alle gemaakte kosten af. Het Gerecht ziet aanleiding om de proceskostenvergoeding in goede justitie vast te stellen op $ 4.000.”

5. Beoordeling van het geschil

Het door het Gerecht in haar uitspraak onder 6 opgenomen wettelijk kader zal ook door het Hof tot uitgangspunt worden genomen. Voorts acht het Hof de conclusies opgenomen onder de Overgangsregeling aangaande de rechten en plichten van een taxholiday na 1 januari 2011 (7.1.1. tot en met 7.1.3) van het Gerecht juist en hetzelfde heeft te gelden voor de conclusies van het Gerecht aangaande de tijdstippen van de aanslagoplegging van de aanslagen vastgoedbelasting 2011 en 2013 (7.2). Het Hof maakt deze overwegingen en deze conclusies tot de zijne.

Hetgeen door het Gerecht is overwogen onder 7.3.1 acht het Hof eveneens juist en maakt het Hof tot de zijne.

Artikel 1 Eerste Protocol

Voorts zal het Hof beoordelen of er sprake een schending van artikel 1 van het Eerste Protocol van het EVRM (artikel 1 EP). Belanghebbende betoogt dienaangaande dat beëindiging van de tax holiday als gevolg van de wijziging van het wettelijke stelsel zonder dat daarvoor een adequate overgangsregeling is getroffen (en vanaf 1 januari 2011 een vastgoedheffing is geïntroduceerd) een schending en een inbreuk vormt op het ongestoorde genot van eigendom als bedoeld in voornoemd artikel 1 EP.

Belanghebbende betoogt in het bijzonder dat er te weinig tijd is gelegen tussen het tijdstip van de aankondiging van de wetswijziging en de ingangsdatum van de wijziging en voorts dat zij als gevolg van de wetswijziging getroffen wordt door een buitensporige last. Ook stelt zij dat de wettelijke aanpassing niet het algemeen belang dient. Volgens belanghebbende dienen de onderhavige aanslagen vastgoedbelasting op grond van voorgaande te worden vernietigd.

Artikel 1 van het EP luidt als volgt:

“Bescherming van eigendom

Iedere natuurlijke of rechtspersoon heeft recht op het ongestoord genot van zijn eigendom. Aan niemand zal zijn eigendom worden ontnomen behalve in het algemeen belang en onder de voorwaarden voorzien in de wet en in de algemene beginselen van internationaal recht.

De voorgaande bepalingen tasten echter op geen enkele wijze het recht aan, dat een Staat heeft om die wetten toe te passen, die hij noodzakelijk oordeelt om het gebruik van eigendom te reguleren in overeenstemming met het algemeen belang of om de betaling van belastingen of andere heffingen of boeten te verzekeren.”

Belastingen vormen in beginsel een inmenging in het door artikel 1 EP gegarandeerde ongestoorde genot van eigendom. De tweede alinea van deze bepaling echter voorziet uitdrukkelijk in een algemene rechtvaardigingsgrond voor de inmenging die wordt veroorzaakt door de toepassing van fiscale maatregelen (zie EHRM 29 april 2008, nr. 13378/05, Burden and Burden tegen het Verenigd Koninkrijk, ECLI:CE:ECHR:2008:0429JUD001337805, NJ 2008/306, onderdeel 59). Dit neemt niet weg dat ook op het terrein van de belastingen de inmenging volgens vaste rechtspraak van het EHRM ‘lawful’ moet zijn, een ‘legitimate aim’ moet dienen en een ‘fair balance’ tussen de belangen van het betrokken individu en het algemene belang moet respecteren (tezamen hierna ook aangeduid als de eigendomtoets).

Bij de beoordeling van de vraag of aan de laatstgenoemde voorwaarde (fair balance) is voldaan, moet de wetgever op fiscaal gebied (op regelniveau) een ruime beoordelingsmarge worden gelaten (zie de punten 57 en 61 van het arrest EHRM 14 mei 2013, nr. 66529/11, N.K.M. tegen Hongarije, ECLI:CE:ECHR:2013:0514JUD006652911, FED 2013/79). Vervolgens kan de vraag aan de orde komen of belanghebbende op individueel niveau is opgezadeld met een buitensporige last.

Een en ander zou tot de conclusie kunnen leiden dat de geïntroduceerde wettelijke regeling (vastgoedbelasting) niet voldoet aan de door het EHRM bij de toepassing van artikel 1 EP gehanteerde eigendomtoets en daarom onverbindend moet worden verklaard.

Lawful

In de Belastingwet BES is bepaald dat vastgoedbelasting wordt geheven in, onder meer, Bonaire, met ingang van een bij koninklijk besluit te bepalen tijdstip. In het besluit van 23 december 2010 is de ingangsdatum vastgesteld op 1 januari 2011. Allereerst zal worden getoetst of deze wetgeving (waarbij per 1 januari 2011 de heffing van vastgoedbelasting is geïntroduceerd) heeft te gelden als ‘lawful’, hetgeen betekent dat die op het eigendomsrecht inbreuk makende wetgeving een wettelijke basis heeft en dat die basis van voldoende kwaliteit is. De genoemde wettelijke kwaliteit dient te worden getoetst aan de volgende criteria: toegankelijk, precies en voorzienbaar in de uitoefening. Met het opnemen van de heffingsbepalingen inzake de vastgoedbelasting in de Belastingwet BES (zoals hiervoor geschetst) is voldaan aan de vereiste toegankelijkheid. De vereisten van precisie en voorzienbaarheid brengen mee dat een wet zodanig duidelijk is dat de burger redelijkerwijs in staat is om de daaruit voortvloeiende gevolgen van diens handelen te voorzien, zodat hij zijn gedrag op de wet kan afstemmen (vgl. EHRM 26 april 1979, Sunday Times tegen Verenigd Koninkrijk, no. 6538/74, paragraaf 49). Het eerste (meer) concrete stuk (de koninklijke boodschap ter aanbieding van het wetsvoorstel was 29 oktober 2009 uitgevaardigd) met betrekking tot die nieuwe wetgeving aangaande de vastgoedheffing (de Memorie van Toelichting) dateert van 2 februari 2010; in dit stuk wordt de nieuwe heffing (die zal ingaan per 1 januari 2011) in ieder geval voldoende concreet beschreven. Daarmee is voldaan aan het vereiste van precisie en voorzienbaarheid. Daarbij merkt het Hof op dat de vereisten van precisie en voorzienbaarheid van wetgeving niet inhouden dat de fiscale wetgever bij het bepalen van het tijdstip van inwerkingtreding van nieuwe wetgeving rekening moet houden met de tijd die betrokkenen nodig hebben om schadebeperkende maatregelen te treffen (zie het arrest BNB 2014/219, onderdeel 4.3.6). Ook is de wetswijziging waarbij de vastgoedheffing werd geïntroduceerd, niet onvoldoende precies en evenmin zo onvoorzienbaar dat belastingplichtigen hun gedrag niet op de wet konden afstemmen

Legitimate aim

De legitimiteitseis toetst of de betwiste maatregel een doelstelling van algemeen belang dient, hetgeen bij belastingwetgeving doorgaans het geval zal zijn, omdat belastingwetgeving onderdeel vormt van het sociale en economische beleid van nationale overheden.

De wetgever heeft ervoor gekozen per 1 januari 2011 een heffing op vastgoed te introduceren en de winstbelasting per 1 januari 2011 op te heffen. Deze keuze van de wetgever hing direct samen met de wijziging van de staatkundige structuur, waarbij Bonaire niet langer onderdeel was van de Nederlandse Antillen, maar een gemeente van Nederland werd; een ingrijpende en veeleisende veranderingsproces. In de Memorie van Toelichting bij de belastingwet BES (Tweede Kamer 32189, nr.3, blz. 10 e.v. ) is de keuze voor de introductie van een vastgoedbelasting en de afschaffing van de winstbelasting toegelicht. Het Hof vult de onder 7.3.6 van de uitspraak van het Gerecht gekozen selectie uit de parlementaire behandeling nog aan met de volgende passage:

“4.1) Vastgoedbelasting

De vastgoedbelasting is een nieuwe heffing en belast het rendement op grond en de daarop

aanwezige onroerende za(a)k(en). Het hiervoor genoemde rendement wordt forfaitair vastgesteld. De heffingsgrondslag is een vast percentage – 4% – van de waarde in het economische verkeer van de in eigendom zijnde onroerende zaak. De waarde in het economische verkeer wordt vastgesteld aan de hand van dezelfde waarderingsgrondslagen die gaan gelden voor de grondbelasting. De grondbelasting is een lokale belasting die de openbare lichamen op grond van het wetsvoorstel Wet FinBES mogen heffen. Vervolgens wordt over dit forfaitaire rendement een vast tarief van 20% toegepast. De vastgoedbelasting wordt geheven van alle personen (zowel natuurlijke personen als rechtspersonen) die eigenaar zijn van op een de BES eilanden gelegen onroerende zaak. Indien een persoon slechts gedeeltelijk eigenaar is van de onroerende zaak, wordt hij voor dat gedeelte in de

heffing betrokken.

Het grote voordeel van deze heffing ten opzichte van de thans bestaande traditionele winstbelasting is dat de opbrengst van de traditionele winstbelasting sterk afhankelijk is van de economische conjunctuur. Vandaar dat is gezocht naar een heffing met een stabiele opbrengst die daarnaast veel minder gemakkelijk is te ontgaan en waarvoor het opzetten van ontgaansconstructies erg moeilijk is.

Hoewel de waarde van een onroerende zaak in economisch moeilijke tijden een neerwaartse

beweging kan maken, is deze beweging onvergelijkbaar met de neerwaartse (en uiteraard omgekeerd ook de opwaartse) volatiliteit van bedrijfsresultaten. Daar komt bij dat onroerende zaken – in tegenstelling tot winst – niet kunnen worden verplaatst buiten de BES eilanden.

Echter, zonder aanvullende maatregelen zou de nieuwe heffing ook neerslaan bij een groep

belastingplichtigen die geen profijt heeft van het achterwege laten van de traditionele winstbelasting.

Het voorgaande heeft er toe geleid dat in dit voorstel is opgenomen dat de onroerende zaken die in het kader van de Wet inkomstenbelasting BES kwalificeren als eigen woning of behoren tot het ondernemingsvermogen van een IB onderneming worden vrijgesteld van deze heffing. Gelet op de specifieke situatie op de BES eilanden is daarnaast nog een aantal andere vrijstellingen opgenomen, onder meer voor inwoners van de BES eilanden die het genot hebben van een niet als eerste woning in gebruik zijnde onroerende zaak waarvan de waarde minder dan USD 50.000 bedraagt. De heffing slaat hierdoor uiteindelijk in het bijzonder neer bij eigenaren van zogenoemd bedrijfsvastgoed en niet ingezetenen van de openbare lichamen Bonaire, Sint Eustatius en Saba die één of meerdere op de BES eilanden gelegen onroerende zaken in hun bezit hebben (veelal tweede huizen). De eerstgenoemde groep is grosso modo dezelfde groep als de groep die als gevolg van dit voorstel wordt geconfronteerd met de lastenverlichting door het achterwege laten van de traditionele winstbelasting. De tweede groep zijn veelal vermogende natuurlijke personen die doorgaans niet belastingplichtig zullen zijn voor de inkomstenbelasting of de loonbelasting en dientengevolge – afgezien van de op de consumptie van goederen en diensten drukkende heffingen en eventuele lokale heffingen – geen belasting betalen op de BES eilanden. Op deze wijze wordt meer evenwicht aangebracht in de verdeling van de belastingdruk over verschillende groepen op de BES m eilanden (een verschuiving van ingezetenen naar niet-ingezetenen).”

Memorie van Toelichting bij de Belastingwet BES (Tweede Kamer 32189, nr. 3, p. 15 e.v.).

Uit de hiervoor vermelde wetsgeschiedenis volgt dat de wetgever de vastgoedbelasting heeft ingevoerd als vervanger van de winstbelasting om zodoende een stabielere belastingopbrengst te realiseren en dat vrijstellingen zijn opgenomen om te voorkomen dat er nadelige effecten zouden optreden voor personen die tevoren geen winstbelasting verschuldigd waren. Dat is een gerechtvaardigde doelstelling. De vrijstellingen gaan ook niet verder dan voor het bereiken van deze op zichzelf gerechtvaardigde doelstelling nodig is; in elk geval is er geen sprake van een wanverhouding tussen de vrijstellingen en de daarmee beoogde doelen. Het Hof is in dat licht van oordeel dat de wetgever met de gemaakte keuze (het per 1 januari 2011 introduceren van de vastgoedheffing en het daarmee verband houdende afschaffen van de winstbelasting per 1 januari 2011) een legitiem doel nastreeft en dat deze keuze – mede in het licht van de ruime beoordelingsvrijheid die de wetgever toekomt (en met inachtneming van de door de wetgever gegeven toelichting) – niet evident van redelijke grond is ontbloot.

Fair balance

5.7.Voor de vraag of de wetgever de zogenoemde ‘fair balance’ heeft overschreden, in die zin dat voor belanghebbende sprake is van een individuele en buitensporige last, heeft belanghebbende (onder meer) gewezen op de verschillende uitkomsten tussen de “Situatie onder het oude regime met de toepassing van de tax holiday” en de “Situatie na de invoering van het nieuwe fiscale stelsel BES zonder tax holiday” (zoals weergeven in de overzichten van belanghebbende, opgenomen onder 2.3). Volgens belanghebbende onderstreept dit dat de impact van het intrekken van de taxholiday status per 1 januari 2011 enorm is “[Belanghebbende] is van aanvankelijk geen belastingheffing terecht gekomen in een heffing die zelfs in verliessituaties van toepassing is”. Belanghebbende stelt voorts dat zij de aanzienlijke grote investering voor de grondontwikkeling niet zou hebben gepleegd als zij zou hebben geweten of vermoed kon hebben dat de tax holiday binnenkort zonder overgangsrecht zou (kunnen) komen te vervallen en zij –naar het Hof begrijpt – getroffen werd door de onderhavige heffing van vastgoedbelasting.

Het Hof is van oordeel belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat sprake is van een individuele en buitensporige last. Uit het overzicht zoals opgenomen onder 2.3 volgt dat in de jaren 2011-2016 de vastgoedbelasting tussen de afgerond USD 9.000 en USD 14.500 per jaar bedraagt. Gelet op de totale investering van circa Naf 8.000.0000 brengt dit niet mee dat er in relatieve dan wel absolute zin sprake is van een individuele en buitensporige last. Daar komt bij dat te verdedigen is dat niet alleen gekeken moet worden naar de winstbelasting die in de onderhavige jaren geheven zou worden, doch ook gekeken moet worden naar latere jaren waarin het project wordt verkocht of geëxploiteerd. Pas dan kan de balans opgemaakt worden en pas dan wordt inzichtelijk wat de eventuele winst is geweest (waarover niet wordt geheven na de invoering van de vastgoedbelasting, terwijl 2% winstbelasting zou zijn geheven als de nieuwe wettelijke regeling niet zou zijn geïntroduceerd). Belanghebbende heeft aldus niet aannemelijk gemaakt dat sprake is van een buitensporige last.

De conclusie is dan ook dat de wetgever op het niveau van de regelgeving is gebleven binnen de hem toekomende zeer ruime beoordelingsmarge.

Vertrouwensbeginsel

Nu de afspraken met ingang van 2011 van rechtswege zijn vervallen, kan de stelling van belanghebbende dat de Inspecteur gehouden was de rechtsaanspraken van belanghebbende van voor 10 oktober 2010 (de transitiedatum) te honoreren, haar niet baten. Door het wegvallen van de winstbelasting is immers het fundament onder het op 3 december 2008 gedateerde tax holiday-besluit weggeslagen. Belanghebbende kon er dan ook niet op vertrouwen dat hetgeen was afgesproken in het tax holiday- besluit ook na 2011 zouden worden gehonoreerd. Dat vertrouwen is naar het oordeel van de Hof ook anderszins niet gewekt door de Inspecteur.

Pro-rata

Belanghebbende stelt zich op het subsidiaire standpunt dat de aanslagen dienen te worden vastgesteld op basis van de verhouding tussen het conform de tax holiday verlaagde (2%) en het toenmalige reguliere (34,5%) winstbelastingtarief. Reeds nu de Belastingwet Bes (of een andere belastingwet) niet voorziet in de voorgestelde evenredige vermindering van het tarief ziet het Hof hiertoe geen grond.

Overig

5.11.Voor zover belanghebbende zich ook in hoger beroept op hetgeen door het Gerecht wordt besproken in 7.4 tot en met 7.7 van de uitspraak in het Gerecht in eerste aanleg oordeelt het Hof dat zij hetgeen het Gerecht dienaangaande heeft overwogen en geconcludeerd overneemt en tot de zijne maakt. Voorts leidt hetgeen belanghebbende overigens heeft aangevoerd niet tot een andere conclusie.

De slotsom

De slotsom is dat de hogere beroepen van belanghebbende ongegrond zijn.

Schadevergoeding

5.13.Belanghebbende verzoekt in hoger beroep om een schadevergoeding omdat ten onrechte de in 2008 verstrekte tax holiday vanaf 1 januari 2011 buiten toepassing is gelaten. Nu de hogere beroepen van belanghebbende niet slagen bestaat reeds op die grond geen aanleiding voor een schadevergoeding.

Proceskosten

Ter zitting in hoger beroep heeft belanghebbende zich nader op het standpunt gesteld dat zij recht heeft op een integrale proceskostenvergoeding voor de procedure in eerste aanleg en de hoger beroepsfase. Zij becijfert de totale kosten op $ 60.071 ( beroepsfase $ 32.024 plus hoger beroep $ 28.047). Voor een integrale kostenveroordeling bestaat aanleiding indien er sprake is van bijzondere omstandigheden (artikel 5.2, derde lid, Uitvoeringsbesluit Belastingwet BES in samenhang met artikel 8.95, artikel 8.115a en artikel 8.116b BwB ). Op belanghebbende rust de last aannemelijk te maken dat sprake is van een bijzondere omstandigheid in de zin van artikel 5.2, derde lid, Uitvoeringsbesluit Belastingwet BES. Belanghebbende heeft daartoe (in eerste aanleg) gesteld dat belanghebbende bijzonder hoge kosten heeft moeten maken om tot een juiste waardevaststelling te komen. Bovendien bevatten de aanslagen tal van fouten, zoals verkeerde percelen, verkeerde waarden, gebruik van verkeerde aanduidingen waardoor er onduidelijkheid was, vervolgens het laten volgen van een uitspraak terwijl het bezwaar nog nader gemotiveerd moest worden. Bovendien werd in de (tweede) uitspraak niet ingegaan op de vele gronden en tenslotte is tevens verzuimd te horen. Voorts procedeert de Inspecteur aangaande het principiële punt (strijdigheid met artikel 1 EP) tegen beter weten in.

Het Gerecht heeft aanleiding gezien bijzondere omstandigheden in aanmerking te nemen

(de Inspecteur kan verweten worden dat zij oorspronkelijk percelen in aanmerking heeft genomen die niet van belanghebbende waren en belanghebbende is ten onrechte niet gehoord). Op grond daarvan heeft het Gerecht aanleiding gezien om de proceskostenvergoeding in goede justitie vast te stellen op $ 4.000.

Het Hof acht, nu de hogere beroepen van belanghebbende niet slagen, geen aanleiding de Inspecteur te veroordelen in de proceskosten van de hoger beroepsfase. Voorts overweegt het Hof dat het Gerecht met de vaststelling van de proceskostenvergoeding op $ 4.000 in voldoende mate rekening heeft gehouden met de in aanmerking te nemen bijzondere omstandigheden in eerste aanleg.

Het Hof bevestigt de uitspraak van het Gerecht.

Aldus gedaan door mrs. D. Haan, voorzitter, M.J. Leijdekker, en P.A.M. Pijnenburg, leden, in tegenwoordigheid van M.M.M. Faro, MSc als griffier. De beslissing is op 18 april 2018 in het openbaar uitgesproken.

Afschriften zijn per post/e-mail op aan partijen verzonden.

Het aanwenden van een rechtsmiddel:

Tegen deze uitspraak kunnen beide partijen binnen twee maanden na dagtekening van het afschrift van de uitspraak van het Gemeenschappelijk Hof beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag.

Partijen hebben ook de mogelijkheid hun beroepschrift in te dienen bij de griffie van het Gerecht in Eerste aanleg dat de zaak in eerste aanleg heeft behandeld. De datum van binnenkomst bij de griffie van het lokale Gerecht in Eerste aanleg is in dat geval bepalend voor de vraag of het beroep tijdig is ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden.

U wordt verzocht bij het indienen van het beroepschrift het volgende in acht te nemen:

1. leg bij het beroepschrift een afschrift over van deze uitspraak;

2 onderteken het beroepschrift en vermeld het volgende:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. de dagtekening;

c. waartegen u in beroep komt;

d. waarom u het daar niet mee eens bent (de gronden van het beroep).

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.