CRvB, 03-04-2014, nr. 12-4473 AW

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

Appellant heeft zich tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Hij heeft onder meer aangevoerd dat onvoldoende feitelijke grondslag bestaat voor het standpunt van de minister dat appellant ongeschikt is voor zijn functie en dat ten onrechte een verbetertraject achterwege is gebleven.

De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Volgens vaste rechtspraak van de Raad (uitspraak van 20 oktober 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BU1926) moet ongeschiktheid - zich uitend in het ontbreken van eigenschappen, mentaliteit en/of instelling die voor het op goede wijze vervullen van de functie vereist zijn - worden aangetoond aan de hand van concrete gedragingen van de ambtenaar.

Volgens eveneens vaste rechtspraak van de Raad (uitspraak van 3 juli 2008, ECLI:NL:CRVB:2008:BD7224) is het niet noodzakelijk om voorafgaand aan een ontslag een beoordeling over het functioneren op te maken en kan ook op andere wijze dan door middel van een beoordeling aannemelijk worden gemaakt dat grond bestaat voor een ongeschiktheidsontslag. Daarom faalt het betoog van appellant dat het ontslag ten onrechte niet berust op een formeel beoordelingsgesprek.

De minister heeft zijn standpunt dat appellant ongeschikt is voor het vervullen van zijn functie met name gebaseerd op de houding en het gedrag van appellant, zoals omschreven in de voortgangsreportages van 2 augustus 2010 en 1 oktober 2010. Van de zijde van de minister is dit ter zitting desgevraagd bevestigd.

In het verslag van 1 oktober 2010 is vermeld dat appellant, toen hij op 1 juli 2010 een presentatie gaf bij Verdonck, Klooster & Associates (VKA), zich negatief heeft uitgelaten over BPR en over twee leden van het managementteam. Dat daarvan sprake is geweest heeft de minister echter niet aannemelijk gemaakt. De enkele verwijzing naar het verslag van het strategisch overleg VKA - BPR van 30 september 2010 en de schriftelijke verklaring van de betreffende leden van het managementteam van 19 mei 2011 is onvoldoende. De deelnemers aan het strategisch overleg en de betreffende leden van het managementteam zijn niet bij de presentatie aanwezig geweest en zij beschikten slechts over informatie van horen zeggen. Het verslag van het overleg en de schriftelijke verklaring van de betreffende leden van het managementteam geven voorts niet weer wat appellant tijdens zijn presentatie heeft gezegd, maar bevatten op dit punt vrijwel uitsluitend - negatieve - kwalificaties. Uit de gedetailleerde weergave die appellant van zijn optreden bij VKA heeft gegeven komt niet naar voren dat hij zich negatief heeft uitgelaten over BPR en leden van het managementteam.

De minister heeft wel aannemelijk gemaakt dat appellant zich op het punt van het lunchen op rekening van BPR niet steeds aan de regels heeft gehouden en dat hij daarvoor wisselende verklaringen heeft gegeven. Voorts heeft de stijl van communiceren van appellant herhaaldelijk aanleiding gegeven tot problemen met diens ondergeschikten, die zich daarover bij de leidinggevende van appellant hebben beklaagd. Ook heeft appellant voor het houden van de presentatie bij VKA geen toestemming gevraagd aan zijn leidinggevende of de inhoud daarvan met zijn leidinggevende afgestemd terwijl dit, gelet op de binnen BPR geldende spelregels over het aangaan van contacten met externe partijen, wel van hem mocht worden verwacht. Dit zijn voorbeelden van concrete feiten op grond waarvan twijfel is gerechtvaardigd of appellant geschikt is voor de vervulling van zijn functie van hoofd bedrijfsvoering van BPR. Die twijfel wordt ook gerechtvaardigd door de meer inhoudelijke kritiek op het functioneren van appellant die uit de verslagen van de twee voortgangsgesprekken naar voren komt.

Volgens vaste rechtspraak van de Raad (uitspraak van 10 november 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BU4285) zal van ontslag wegens onbekwaamheid of ongeschiktheid voor het vervullen van de functie, anders dan wegens ziekte, in het algemeen niet eerder sprake kunnen zijn dan nadat de ambtenaar door het bevoegd gezag op zijn functioneren of gedrag is aangesproken en in de gelegenheid is gesteld dit te verbeteren. Dit is slechts anders in als uitzonderlijk aan te merken situaties waarin het bieden van een verbeterkans niet zinvol zou zijn.

De minister heeft betoogd dat zich zo’n uitzonderlijke situatie voordoet. Daarin kan hij niet worden gevolgd. Mede in aanmerking genomen dat de onder 4.4 bedoelde negatieve uitlatingen bij VKA niet zijn komen vast te staan, kan niet worden gezegd dat uit de wijze waarop appellant heeft gefunctioneerd een dusdanige grondhouding en instelling naar voren komen of dat de integriteit van appellant in die mate in twijfel moet worden getrokken dat een verbeterkans niet meer aan de orde behoefde te zijn. Benadrukt wordt in dit verband nogmaals het uitzonderlijke karakter van de in de slotzin onder 4.6 bedoelde situaties. Het in meerdere opzichten niet voldoen aan verwachtingen is niet toereikend om van zo’n situatie uit te gaan, te minder gezien het nog slechts korte dienstverband van appellant, die van buiten de rijksoverheid afkomstig was. De Raad ziet ook in de gang van zaken na de ziekmelding van

4 oktober 2010 onvoldoende grond voor de conclusie dat van het bieden van een verbetermogelijkheid mocht worden afgezien, hoe zeer ook geldt dat appellant ook toen, met name op het punt van de bereikbaarheid bij ziekte, kennelijk wat steken heeft laten vallen. De wijze waarop appellant heeft onderhandeld over zijn detachering bij het ministerie van V&J heeft op zijn minst aanleiding gegeven tot wrijving en misverstanden, maar is - zowel op zichzelf als in samenhang met de overige tekortkomingen - evenzeer onvoldoende om als rechtvaardiging voor het afzien van een verbeterkans te kunnen dienen.

Nu appellant ten onrechte een reële kans op verbetering van zijn functioneren is onthouden, was de minister niet bevoegd om hem vanwege onbekwaamheid of ongeschiktheid voor de vervulling van zijn functie te ontslaan. De rechtbank heeft dit niet onderkend. Dat betekent dat de aangevallen uitspraak voor vernietiging in aanmerking komt. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het bestreden besluit vernietigen. De Raad ziet geen mogelijkheid om het geschil definitief te beslechten. Van toepassing van artikel 21, zesde lid, van de Beroepswet (oud) wordt afgezien omdat de minister zich er nog niet over heeft beraden of het ontslag op een andere grond kan worden gehandhaafd en daarnaar ook geen onderzoek heeft gedaan. Daarom zal de minister worden opgedragen een nieuwe beslissing te nemen op het bezwaar van appellant tegen het besluit van 21 maart 2011 met inachtneming van deze uitspraak.

Aanleiding bestaat voor een veroordeling in de proceskosten. Deze kosten bedragen € 974,- in beroep en € 974,- in hoger beroep voor verleende rechtsbijstand.