Hof 's-Gravenhage, 22-04-2004, nr. BK-03/00847

Belanghebbende heeft bij een ongeval op 28 april 1993 nek- en hersenletsel opgelopen. Zijn klachten zijn door onjuiste medische behandelingen verergerd. Als gevolg hiervan heeft belanghebbende onder meer kuren gevolgd in Leukerbad in Zwitserland gedurende de periode van eind juli tot eind september en van half oktober tot eind december in het onderhavige jaar. Gedurende zijn verblijf in Zwitserland heeft belanghebbende een appartement gehuurd alwaar hij en zijn gezin hebben verbleven.

Belanghebbende heeft voor het jaar 1999 aangifte gedaan naar een belastbaar inkomen van ƒ 32.792. Hij heeft hierbij op zijn inkomen een bedrag van ƒ 57.107,75 in mindering gebracht ter zake van ziektekosten bestaande uit reis- en transportkosten, verblijfkosten en kuurkosten. Bij het vaststellen van de aanslag heeft de Inspecteur van deze post een bedrag van ƒ 29.969 aan verblijfkosten niet in aftrek toegelaten. Het belastbare inkomen is daarbij vastgesteld op ƒ 62.761.

Na hiertegen door belanghebbende gemaakt bezwaar heeft de Inspecteur alsnog een deel van de verblijfkosten in Zwitserland betreffende de periode vanaf half oktober tot eind december voor een bedrag van ƒ 10.566 als ziektekosten in aftrek toegestaan, bestaande uit ƒ 9.816 aan huur en ƒ 750 aan extra kosten voor levensonderhoud (2,5 maand à ƒ 300). Het belastbare inkomen is daarbij nader vastgesteld op ƒ 52.195.

In geschil is of de resterende verblijfkosten in Zwitserland bestaande uit huur ad ƒ 4.620 voor de periode van eind juli tot eind september en de extra kosten voor levensonderhoud ad ƒ 3.150 gedurende de gehele periode in verband met het hogere prijspeil in Zwitserland als ziektekosten op het inkomen van belanghebbende in mindering kunnen worden gebracht. Belanghebbende verdedigt dat deze kosten ƒ 1.000 per maand bedragen.

Op grond van artikel 46, eerste lid, onderdeel b, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 (hierna: de Wet) worden als buitengewone lasten aangemerkt op de belastingplichtige drukkende uitgaven ter zake van ziekte. Het derde lid van dit artikel bevat een limitatieve opsomming van deze uitgaven.

Vaststaat dat het appartement dat belanghebbende gedurende zijn behandeling heeft gehuurd geen verpleeginrichting is in de strikte betekenis van het woord alsmede dat het appartement evenmin op één lijn is te stellen met een ziekenhuis of een andere inrichting waarin zorg wordt verstrekt als bedoeld in artikel 6 van de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten. Nu de door de kuur opgeroepen kosten voor de huur van het appartement niet kunnen worden aangemerkt als uitgaven voor genees- en heelkundige hulp, hoezeer zij ook verband houden met de behandeling van een ziekte, kunnen deze verblijfkosten niet als ziektekosten op het inkomen van belanghebbende in mindering worden gebracht.

Echter, de Inspecteur heeft de kosten van huur die betrekking hebben op de periode van half oktober tot eind december in Zwitserland in aftrek toegelaten, nadat hij de aard en omvang van deze kosten uitvoerig met belanghebbende had besproken. Naar het oordeel van het Hof heeft belanghebbende, tegenover de betwisting door de Inspecteur, aannemelijk gemaakt dat de medische behandeling in de periode van eind juli tot eind september van dezelfde aard was als die van de periode vanaf half oktober. In deze omstandigheden mag belanghebbende er op vertrouwen dat de verblijfkosten bestaande uit huur ten bedrage van ƒ 4.620 over de periode van eind juli tot eind september eveneens in mindering op zijn inkomen kunnen worden gebracht, zodat zijn beroep op het vertrouwensbeginsel slaagt.

Voorts is het Hof van oordeel dat de extra kosten voor levensonderhoud van ƒ 3.150 die belanghebbende tijdens zijn verblijf heeft moeten maken wegens het hogere prijspeil in Zwitserland niet kunnen worden aangemerkt als ziektekosten in de zin van artikel 46, derde lid, van de Wet. Deze uitgaven kunnen derhalve niet als buitengewone lasten op het inkomen van belanghebbende in mindering worden gebracht.

Gelet op het vorenoverwogene is het beroep ten dele gegrond. Het belastbare inkomen dient te worden verminderd tot op ƒ 47.575.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht, aangezien belanghebbende ter zitting te kennen heeft gegeven hierop geen aanspraak te maken. Wel dient aan belanghebbende het voor deze zaak gestorte griffierecht te worden vergoed.

Deze uitspraak is vastgesteld op 22 april 2004 door mr. Savelbergh en op dezelfde datum in het openbaar uitgesproken, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier

mr. De Fouw.

(De Fouw)