CBb, 26-05-2004, nr. AWB03/390

Op 31 maart 2003 heeft het College per fax van appellant een beroepschrift ontvangen, waarbij beroep wordt ingesteld tegen een besluit van verweerder van 18 februari 2003.

Bij dit besluit heeft verweerder beslist op het bezwaar van appellant tegen een besluit van

De Verordening identificatie en registratie runderen 1998 van het Productschap Vee en Vlees (hierna: de Verordening) bevat onder meer de volgende bepalingen:

Het bestreden besluit houdt – samengevat – onder meer het volgende in.

Ingevolge artikel 2, tweede lid, van de Verordening is de GD bevoegd om namens verweerder maatregelen te nemen ter naleving van de Verordening. De GD kan hiertoe op grond van artikel 4, zesde lid, de vergunning om zelf te merken intrekken, indien de houder niet in overeenstemming handelt met de bij of krachtens de in de Verordening gestelde regels. Het bestreden besluit dient, ook al is dit ten onrechte niet vermeld, derhalve te worden aangemerkt als een namens verweerder door de GD genomen besluit.

Naar aanleiding van het bezwaar is navraag gedaan bij de GD. Daarbij is niet gebleken dat de maatregelen het gevolg zijn van een onjuiste melding in het I&R systeem. Aangezien niet is gebleken van een relatie tussen de door de GD genomen maatregelen en het aantal op appellants bedrijf aanwezige runderen, is het bezwaar voor zover het hierop betrekking heeft, ongegrond.

Namens appellant is ter ondersteuning van het beroep – samengevat en voor zover thans van belang – in het beroepschrift het volgende aangevoerd.

Uit het primaire besluit blijkt niet dat dit is genomen namens verweerder. Het besluit mist zelfs een verwijzing naar de GD als beslissend orgaan. Veeleer lijkt de beslissing te zijn genomen door B zelf. Dit doet de vraag rijzen of een beroep kan worden gedaan op de overgangsmaatregel in de Intrekkingsverordening. De gedektverklaring van het aan het primaire besluit klevende onbevoegdheidsgebrek is dan ook onterecht. Verweerder kan zich niet beroepen op de overgangsmaatregel en was niet bevoegd op de bezwaren te beslissen.

Ter zitting is namens appellant - voor zover thans van belang - het volgende gesteld.

In het primaire besluit wordt de vergunning tot nader order opgeschort. In de beslissing op bezwaar stelt verweerder (impliciet) dat de GD namens hem heeft besloten de vergunning in te trekken. Het is niet duidelijk welke beslissing bij het primaire besluit is genomen. Opschorten is niet hetzelfde als intrekken. De bevoegdheid tot opschorting vloeit niet voort uit artikel 4, zesde lid, van de Verordening en zou volgens het verweerschrift voortvloeien uit artikel 2, tweede lid, juncto artikel 4, vijfde lid van de Verordening. Verweerder heeft dan ook een beslissing in stand gelaten die niet terug is te voeren op de Verordening.

Het primaire besluit is niet ondertekend door B, maar namens hem. Het is onduidelijk of er een afdoende ondertekeningsmandaat was.

Het College dient allereerst te beoordelen of verweerder bevoegd was te beslissen op het bezwaarschrift van appellant.

Ingevolge de Intrekkingsverordening bestond deze bevoegdheid slechts indien moet worden geoordeeld dat het primaire besluit namens verweerder is genomen.

Gelet op het bepaalde in artikel 1 van het Besluit was de GD ten tijde van belang bevoegd om namens verweerder primaire besluiten te nemen als bedoeld in artikel 4 van de Verordening. Vast staat dat het primaire besluit is ondertekend namens een medewerker van de GD en is afgedrukt op het papier van deze dienst. In het besluit wordt evenwel niet expliciet vermeld dat het namens verweerder is genomen. Het is echter niet goed voorstelbaar - en zijn daarvoor overigens ook geen aanwijzingen - dat sprake is van meer dan een verzuim en dat de medewerker van de GD heeft bedoeld dit besluit op persoonlijke titel dan wel uitsluitend namens de GD te nemen. Dat ook appellant heeft begrepen dat was beoogd dit besluit namens verweerder te nemen, kan worden afgeleid uit de omstandigheid dat hij bij verweerder bezwaar heeft gemaakt tegen het primaire besluit. Het valt dan ook niet in te zien dat verweerder bij de beslissing op bezwaar dit aan het primaire besluit klevende gebrek niet heeft kunnen herstellen.

Het primaire besluit dient derhalve te worden opgevat als namens verweerder genomen, zodat verweerder, gelet op het bepaalde in artikel 1 van de Intrekkingsverordening, ook bevoegd was te beslissen op het tegen dat besluit gerichte bezwaar.

Ter zitting heeft appellant gewezen op de ondertekening van het primaire besluit en de vraag gesteld of er wel een afdoende ondertekeningsmandaat valt aan te wijzen. Het College wijst er in dit verband op dat het stuk dat deze vraag bij appellant heeft doen opkomen, door het College bij brief van 8 juli 2003 aan de gemachtigde van appellant is toegezonden. Door eerst negen maanden later ter zitting met deze grief te komen, heeft appellant gehandeld in strijd met een goede procesorde. Het College zal deze grief dan ook passeren en ziet voorts, onder meer gelet op hetgeen in paragraaf 5.2 wordt overwogen, ook geen aanleiding om ambtshalve een onderzoek in te stellen.

In het primaire besluit is appellants vergunning om zelf geboren kalveren te merken opgeschort. Gelet op hetgeen ter zitting namens verweerder is verklaard, staat tussen partijen vast dat in de Verordening geen grondslag kan worden gevonden voor een besluit tot opschorting van voornoemde vergunning, terwijl ook overigens het College van een zodanige grondslag niet is gebleken. Het primaire besluit ontbeert derhalve een deugdelijke juridische grondslag en is dus onbevoegd genomen.

Het College stelt vast dat verweerder zich bij zijn beslissing op bezwaar heeft beperkt tot het (impliciet) bevestigen van het primaire besluit en niet heeft onderkend dat aan dat besluit een gebrek kleeft. De beslissing op bezwaar is derhalve rechtens onjuist, zodat het beroep gegrond is en het bestreden besluit dient te worden vernietigd.

Het College ziet tevens aanleiding om, zelf in de zaak voorziend, het bezwaar alsnog gegrond te verklaren en het primaire besluit te herroepen en, met toepassing van artikel 8:72, vierde lid van de Algemene wet bestuursrecht, te bepalen dat deze uitspraak in de plaats treedt van het vernietigde besluit. Daartoe wordt overwogen dat een bevoegdheidsgebrek als hier aan de orde is bij een beslissing op bezwaar niet kan worden hersteld, zodat thans nog maar één beslissing mogelijk is. Het College is van oordeel dat een bevoegdheidsgebrek als hier aan de orde is niet kan worden hersteld, omdat tussen het besluit in primo en het besluit in beroep geen logisch verband is aan te wijzen, zodat het besluit in beroep slechts als een besluit in primo zou kunnen worden aangemerkt.

Het College acht voorts termen aanwezig voor nadere beslissingen, als hierna in het dictum van deze uitspraak vermeld.

Het College: