2.4.3 Kanttekeningen bij de heersende leer

Voortbouwend op mijn bevindingen in de vorige paragraaf; plaats ik enkele kanttekeningen bij de heersende opvatting als hiervoor uiteengezet. Ik heb vastgesteld dat het belang van hedendaags geld bovenal gelegen is in de functie die het vervult en dat aan een eventuele tastbare en uiterlijke kenbare vorm nog nauwelijks enig belang kan worden toegekend. Het is daarom niet langer juist om de vorm, met voorbijgaan aan de functie, te kiezen als enige grondslag voor het toekennen van het goederenrechtelijke rechtsgevolg. Kaser wijst op de Romeinsrechtelijke herkomst van de zakenrechtelijke kwalificatie van gemunt geld en beschouwt deze zienswijze als achterhaald:

Bij de nakoming van geldschulden is het besef dat geld in essentie een functie is sterker doorgedrongen. Bij de nakoming van geldschulden gaat het in het gros van de gevallen niet om de overdracht van concrete geldstukken, maar om het ter beschikking stellen van de daaraan verbonden beschikkingsmacht. Zo stelt Rank dat een verbintenis tot betaling van een geldsom een verbintenis is 'tot het geven van geld waarbij het aankomt op de waarde van dit geld als zodanig. Een dergelijke verbintenis is niet gericht op levering van zekere specifiek of generiek omschreven munten of bankbiljetten, maar op het doen plaatsvinden van enigerlei vermogensovergang. De Duitse auteur Larenz brengt dit treffend onder woorden als hij zegt dat de debiteur van een geldschuld verplicht is de crediteur "die Verffigungsmiiglichkeit liber den durch den Nennbetrag der Schuld ausgedriickten unkiirperlichen Vermiigenswert" te verschaffen.'2 De onverkorte toepassing van de zakenrechtelijke regels op chartaal geld sluit dus niet alleen aan bij een element dat van geheel ondergeschikt belang is voor het bestaan van geld, maar doet ook een discrepantie ontstaan binnen het vermogensrecht over de vraag wat de essentie is van geld.