HR, 14-02-2006, nr. 02363/05 W

De Rechtbank te Roermond heeft verlof tot tenuitvoerlegging gegeven van het vonnis van het Landgericht Düsseldorf (Duitsland) van 16 maart 2004 en heeft de veroordeelde terzake van de in dat vonnis bewezenverklaarde feiten opgelegd een gevangenisstraf van vier jaren en zes maanden, met de bepaling dat de in Duitsland in detentie doorgebrachte tijd daarop in mindering zal worden gebracht.

Namens verdachte heeft mr. A.C.J. Lina, advocaat te Venlo, drie middelen van cassatie voorgesteld.

Het eerste middel bevatte de klacht dat art. 326 Sv is geschonden omdat er vanuit moet worden gegaan dat geen proces-verbaal van de terechtzitting van 26 juli 2005 is opgemaakt. Nadat alsnog het proces-verbaal aan de raadsman is toegezonden heeft deze bij faxbericht van 29 november 2005 het middel ingetrokken.

Het tweede middel bevat de klacht dat de Rechtbank art. 31 WOTS heeft geschonden door bij de bepaling van de strafmaat niet tot uitgangspunt te nemen dat de in Duitsland opgelegde straf voor halvering in aanmerking zou komen.

Met betrekking tot een dienaangaand verweer heeft de Rechtbank in haar vonnis het volgende overwogen:

Het middel berust op de stelling dat de veroordeelde weliswaar nog niet vrijwel de helft van de hem opgelegde gevangenisstraf in Duitsland had uitgezeten, maar dat desondanks wel reeds gezegd zou kunnen worden dat aan alle voorwaarden voor deze vervroegde invrijheidsstelling zou zijn voldaan. Daarbij noemt de steller van het middel enkele omstandigheden, waaronder het gedrag van veroordeelde tijdens zijn detentie.

Bij de beoordeling van het middel moet voorop worden gesteld dat het onderzoek dat de rechter moet instellen als de veroordeelde het verweer voert dat door de omzetting van de straf de strafrechtelijke positie van hem dreigt te worden verzwaard als bedoeld in art. 11, eerste lid onder d, van het Verdrag inzake de overbrenging van gevonniste personen niet steeds zal kunnen resulteren in een met precisie te geven antwoord. De werkelijke duur van de detentie in het buitenland is - alhoewel gebruikelijk ingebed in een systeem van vervroegde of voorwaardelijke invrijheidsstelling dat veelal in beginsel kenbaar is - dikwijls afhankelijk van omstandigheden en beslissingen die ten tijde van de executieovername nog onbekend zijn. Dat kan ertoe leiden dat de rechter zijn oordeel noodgedwongen moet baseren op de waarschijnlijkheid van de onderscheiden strafrechtelijke positie van de veroordeelde in de staat van veroordeling dan wel de staat van tenuitvoerlegging.1.

In het onderhavige geval heeft de Rechtbank het hiervoor bedoelde onderzoek verricht en heeft zij op grond van hetgeen haar bekend was met betrekking tot de omstandigheden van de zaak geoordeeld dat zich niet voordoet het geval dat de veroordeelde bij tenuitvoerlegging van de hem opgelegde straf in de Staat, waarin hij veroordeeld is, met een grote mate van waarschijnlijkheid vervroegd in vrijheid zou worden gesteld na ommekomst van de helft daarvan. Dit oordeel is zodanig verweven met oordelen van feitelijke aard dat het in cassatie slechts op zijn begrijpelijkheid kan worden getoetst. Dat laatste geldt ook voor de door de Rechtbank aan haar oordeel ten grondslag gelegde uitleg van vreemd recht (art. 79, eerste lid aanhef en onder b, RO).

Het door het middel bestreden oordeel van de Rechtbank is gelet op de door de Rechtbank gebezigde motivering niet onbegrijpelijk. Daarmee komt de grondslag aan het middel te ontvallen. 2.

Het middel faalt.

Het derde middel bevat de klacht dat de Rechtbank bij het bepalen van de strafmaat ten nadele van de veroordeelde rekening heeft gehouden met de omstandigheid dat de feiten in het buitenland zijn begaan.

De overwegingen van de Rechtbank houden met betrekking tot de bepaling van de straf het volgende in:

Bij de beoordeling van het middel dient tot uitgangspunt te worden genomen hetgeen de Hoge Raad overwoog in zijn arrest van 8 juni 2004, NJ 2004, 404:

Bij de bepaling van de opgelegde straf heeft de Rechtbank niet alleen rekening gehouden met internationale gevoeligheden, maar kennelijk ook als zelfstandige, niet tot de internationale gevoeligheden te rekenen factor in aanmerking genomen dat de Nederlandse overheid ervoor waarschuwt dat aan het plegen van strafbare feiten met betrekking tot verdovende middelen in het buitenland gezien de straffen die daar plegen te worden opgelegd, grote risico's zijn verbonden en dat de veroordeelde door de feiten in Duitsland te begaan het risico heeft genomen zwaarder te worden gestraft dan wanneer hij het feit In Nederland had begaan. Die omstandigheid mocht de Rechtbank bij de oplegging van de straf laten meewegen3. zoals de rechter die omstandigheid ook mag laten meewegen wanneer de verdachte in Nederland terecht staat voor een in het buitenland gepleegd strafbaar feit.4.

Het middel faalt.

Het tweede middel leent zich voor afdoening met de in art. 81 RO bedoelde motivering.

Ambtshalve heb ik geen gronden voor vernietiging aangetroffen. Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.