Hof Arnhem-Leeuwarden, 04-10-2016, nr. 15/01465

De Inspecteur heeft aan belanghebbende over het jaar 2004 een navorderingsaanslag vennootschapsbelasting (hierna: Vpb) opgelegd, berekend naar een belastbaar bedrag van € 406.391, alsmede bij beschikking heffingsrente in rekening gebracht tot een bedrag van € 23.918.

Belanghebbende heeft bezwaar gemaakt tegen de navorderingsaanslag en de beschikking heffingsrente. Bij in één geschrift vervatte uitspraken op bezwaar heeft de Inspecteur de navorderingsaanslag en de beschikking heffingsrente gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen voormelde uitspraken van de Inspecteur in beroep gekomen bij de rechtbank Haarlem. Deze rechtbank heeft het beroep bij uitspraak van 21 december 2010 ongegrond verklaard.

Tegen deze uitspraak is door belanghebbende hoger beroep ingesteld bij het gerechtshof Amsterdam, welk hof de uitspraak heeft vernietigd en de zaak heeft teruggewezen voor een hernieuwde behandeling in beroep.

Bij uitspraak van 15 maart 2013 met rolnummer AWB 12/4873 heeft de rechtbank Noord-Holland (hierna: de Rechtbank) de navorderingsaanslag -en naar het Hof begrijpt- de beschikking heffingsrente vernietigd.

De Inspecteur heeft tegen deze uitspraak hoger beroep ingesteld. Bij uitspraak van 24 april 2014 heeft het gerechtshof Amsterdam de uitspraak van de Rechtbank vernietigd en het beroep ongegrond verklaard.

Op het beroep in cassatie van belanghebbende heeft de Hoge Raad bij arrest van 6 november 2015 met rolnummer 14/02920 de uitspraak van het gerechtshof Amsterdam vernietigd en de zaak verwezen naar dit Hof ter verdere behandeling en beslissing van de zaak met inachtneming van het arrest (hierna: het verwijzingsarrest).

Zowel de Inspecteur als belanghebbende hebben een conclusie na verwijzing ingediend. Tot de stukken van het geding behoren, naast de hiervoor vermelde stukken, het van de Hoge Raad ontvangen dossier dat op deze zaak betrekking heeft alsmede alle stukken welke nadien in de verwijzingsprocedure door partijen zijn overgelegd.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 24 augustus 2016 te Arnhem. Namens belanghebbende is daar verschenen mr. [A] , alsmede namens de Inspecteur mr. [B] en mr. [C] . Van de zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat aan deze uitspraak is gehecht. Belanghebbende heeft ter zitting een pleitnota overgelegd.

In geschil is of de navorderingsaanslag en de beschikking heffingsrente terecht zijn opgelegd. Gelet op het verwijzingsarrest van de Hoge Raad staat daarbij thans nog slechts ter beoordeling of tussen belanghebbende en de Inspecteur een vaststellingsovereenkomst tot stand is gekomen die maakt dat belanghebbende niet het recht toekomt zich tegen de onderhavige navorderingsaanslag te verweren op de grond dat een nieuw feit ontbreekt.

Beide partijen hebben voor hun standpunten aangevoerd wat is vermeld in de van hen afkomstige stukken. Hetgeen daaraan ter zitting is toegevoegd, is vermeld in het aan deze uitspraak gehechte proces-verbaal van de zitting.

De Inspecteur concludeert tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank en tot ongegrondverklaring van het beroep. Belanghebbende concludeert tot bevestiging van de uitspraak van de Rechtbank.

De Inspecteur heeft aangevoerd dat in het telefoongesprek van 29 juli 2008 door [E] het aanbod is gedaan om met de vorming van de HIR in het jaar 2000 akkoord te gaan en de vrijval van de HIR in het jaar 2004 te belasten door middel van het opleggen van een navorderingsaanslag over dat jaar. Door de Inspecteur is verder aangevoerd dat dat voorstel voor belanghebbende kenbaar is aanvaard met de uitspraak op bezwaar met betrekking tot de aanslag Vpb 2000 op 9 september 2008. De Inspecteur heeft verder gesteld dat het aanbod niet eerder door hem is aanvaard. Het Hof zal veronderstellenderwijs uitgaan van deze feiten.

Een vaststellingsovereenkomst als bedoeld in artikel 7:900 van het Burgerlijk Wetboek (hierna: BW) komt tot stand door een aanbod en de aanvaarding daarvan als bedoeld in artikel 6:217, eerste lid, van het BW. Artikel 6:221, eerste lid, van het BW juncto artikel 6:217, tweede lid, van het BW, bepalen dat een mondeling aanbod vervalt, wanneer het niet onmiddellijk wordt aanvaard, tenzij iets anders voortvloeit uit het aanbod, uit een andere rechtshandeling, of uit een gewoonte. Naar het oordeel van het Hof is een telefonisch gedaan aanbod gelijk te stellen met een mondeling aanbod in de zin van artikel 6:221, eerste lid, van het BW.

De Inspecteur heeft gesteld dat het aanbod niet eerder is aanvaard dan bij de totstandkoming van de uitspraak op bezwaar op 9 september 2008. In deze stelling ligt besloten dat de vaststellingsovereenkomst niet eerder tot stand kan zijn gekomen dan op het moment dat de uitspraak op bezwaar (de gemachtigde van) belanghebbende heeft bereikt (artikel 3:37, derde lid, van het BW). Naar het oordeel van het Hof kan van een aanvaarding na een periode van minimaal 42 dagen niet worden gezegd dat deze aanvaarding “onmiddellijk” heeft plaatsgevonden. Dit brengt mee dat het aanbod op het eerste tijdstip van aanvaarding reeds was vervallen, tenzij iets anders voortvloeit uit het aanbod, uit een andere rechtshandeling, of uit een gewoonte.

Door geen der partijen is gesteld dat moet worden afgeweken van de hoofdregel van artikel 6:221, eerste lid, van het BW, omdat het aanbod, een andere rechtshandeling of een gewoonte daartoe zou nopen. Het standpunt van belanghebbende dat in het geheel geen aanbod is gedaan impliceert naar het oordeel van het Hof juist het tegendeel, te weten dat tevens het standpunt wordt ingenomen dat geen uitzondering op de hoofdregel van het burgerlijk recht (onmiddellijke aanvaarding) kan zijn overeengekomen. Desgevraagd heeft de Inspecteur ter zitting geantwoord dat de vraag wanneer een mondeling aanbod vervalt niet door hem was bestudeerd. Verder heeft geen der partijen gesteld -en zulks is ook niet aannemelijk geworden- dat op 29 juli 2008 een onherroepelijk aanbod zou zijn gedaan, of dat in het telefoongesprek expliciet een termijn zou zijn besproken -laat staan afgesproken- waarbinnen aanvaard kon worden. Uit niets is gebleken -en het Hof acht zulks ook niet aannemelijk- dat het aanbod mede behelsde dat [D] een beslistermijn werd vergund, aangezien [D] dit zelfs niet in zijn aantekeningen heeft genoteerd. Ook van een rechtshandeling of van een gewoonte die zou nopen tot afwijken van de hoofdregel is het Hof ambtshalve niet gebleken.

Het feit dat belanghebbende zich niet expliciet heeft beroepen op het feit dat het aanbod op het moment van de (gestelde) aanvaarding reeds was vervallen, brengt het Hof niet tot een ander oordeel. Immers, de vraag of met het bekend worden met de uitspraak op bezwaar (de aanvaarding van) een overeenkomst tot stand is gekomen, is afhankelijk van de omstandigheid of het aanbod op het moment van aanvaarding wel of niet was vervallen, een omstandigheid die los staat van de vraag of belanghebbende zich later al dan niet op de te late aanvaarding zal beroepen.

Voor het jaar 2004 is aangifte gedaan nadat de (primitieve) aanslag was opgelegd. Dit brengt mee dat artikel 27e van de Algemene wet inzake rijksbelastingen toepassing vindt (omkering en verzwaring bewijslast). Naar het oordeel van het Hof brengt dit wetsartikel echter niet mee dat belanghebbende moet doen blijken dat een niet onmiddellijk aanvaard mondeling aanbod niet zou zijn vervallen door de inhoud van het aanbod zelf, een rechtshandeling of een gewoonte, daar waar de Inspecteur dit zelfs niet stelt.

Het bovenstaande brengt mee dat geen vaststellingsovereenkomst tussen belanghebbende en de Inspecteur tot stand is gekomen, zelfs indien, zoals de Inspecteur stelt, ervan moet worden uitgegaan dat i) de aantekeningen van [D] een juiste weergave vormen van het gesprek en dat aldus het door de Inspecteur gestelde aanbod is gedaan en ii) de uitspraak op bezwaar een aanvaarding van dit aanbod behelsde en iii) zulks kenbaar was aan (de gemachtigde van) belanghebbende.

Slotsom

Gelet op het vorenoverwogene is het hoger beroep van de Inspecteur ongegrond. Hetgeen door partijen overigens is aangevoerd, behoeft gelet op het voorgaande geen behandeling.

Het Hof ziet geen aanleiding voor een veroordeling in de proceskosten. Belanghebbende is in beroep, hoger beroep en hoger beroep na verwijzing vertegenwoordigd door haar bestuurder [A] . Van voor vergoeding in aanmerking komende kosten van beroepsmatig verleende rechtsbijstand of van andere voor vergoeding in aanmerking komende kosten is niets gesteld of gebleken.

Beslissing

Het Hof:

Deze uitspraak is gedaan door mrs. R.A.V. Boxem, voorzitter, B.F.A. van Huijgevoort en A.I. van Amsterdam, in tegenwoordigheid van mr. A. Vellema als griffier.

De beslissing is op 4 oktober 2016 in het openbaar uitgesproken.

De griffier is verhinderd de uitspraak De voorzitter

mede te ondertekenen

(R.A.V. Boxem)

Afschriften zijn aangetekend per post verzonden op: 10 opktober 2016

Tegen deze uitspraak kunnen beide partijen binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie instellen bij

de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer),

Postbus 20303,

2500 EHDen Haag.

Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd;

2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. de dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.