Rb. Amsterdam, 04-05-2009, nr. 13/525419-07 (PROMIS)

ingeschreven in de gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens op het adres [adres], gedetineerd in het Huis van Bewaring “Almere Binnen” te Almere.

Dit vonnis is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzittingen van

De rechtbank gaat uit van de volgende feiten en omstandigheden

Uit de voorhanden zijnde bewijsmiddelen, waaronder de verhoren ter terechtzitting van verdachte, is het volgende gebleken:

Op 8 december 2007 omstreeks 9.00 uur wordt [persoon 4], zij woont aan de [adres 1], gebeld door iemand van de telefooncirkel met het verzoek om te g[slachtoffer][slachtoffer] op de [adres 2] te Amsterdam. De telefooncirkel, is een organisatie die, haar leden, elke ochtend even belt om te kijken of alles in orde is. Geconstateerd is dat de telefoon van [slachtoffer] op die bewuste zaterdag niet wordt beantwoord. Hierop gaat [persoon 4], die over een sleutel beschikt, de woning van [slachtoffer] binnen. Zij loopt al roepend naar [slachtoffer] de woning door. Wanneer zij via de keuken naar de slaapkamer wil lopen, valt het haar op dat de schuifdeuren tussen de keuken en de slaapkamer dicht zijn. Zij loopt vervolgens via de hal naar de slaapkamer. De slaapkamerdeur staat open en zij ziet dat [slachtoffer] op haar rug dwars over het bed ligt met haar hoofd iets over de rand heen en haar gezicht achterover. [persoon 3] ziet dat de ene helft van het gezicht van [slachtoffer] bebloed is. Ook ziet zij naast het kussen bloed op bed liggen. Zij verlaat hierop de woning en meldt aan de mensen van de telefooncirkel wat zij heeft gezien. Diezelfde dag, omstreeks 10.40 uur, krijgen verbalisanten de opdracht om naa[adres 2] te gaan. Daar is inmiddels de huisarts gearriveerd die geen verklaring natuurlijke dood wil afgeven. Vervolgens zien verbalisanten dat het slachtoffer op haar rug, diagonaal op bed ligt. Haar rechtervoet hangt buiten het bed en haar hoofd hangt over de rand van het bed. Het gelaat van het slachtoffer zit onder het bloed en ook rond het hoofdeinde van het bed ligt een grote hoeveelheid bloed. Omdat verbalisanten door de hoeveelheid bloed op het gezicht niet met zekerheid kunnen vaststellen of dit door een inwendige bloeding of door geweld van buitenaf komt, wordt de komst van de schouwarts afgewacht. De schouwarts onderzoekt het lichaam en verklaart dat er geen sprake is van een natuurlijke doodsoorzaak, maar dat het slachtoffer is overleden als gevolg van fors geweld, dat mogelijk met een stomp voorwerp is aangebracht.

Uit het rapport van de patholoog-anatoom, [persoon 5], blijkt het volgende. Bij de sectie waren veel en ernstige letsels aan het hoofd en in het gezicht. Er waren zeven ruwrandige letsels waarvan één met een typische halvemaanvormig patroon. Daarnaast waren er aan het gezicht rondom de ogen en de neus onderhuidse bloeduitstortingen met weke delen zwelling. Er waren letsels in de mondholte. De aangezichtsschedel was ter plaatse van de neus en directe omgeving gebroken en er was bloeding en zwelling van de slijmvliezen in de neus. Deze letsels zijn het gevolg geweest van bij leven opgelopen meermalen heftig botsend geweld op het hoofd en in het gezicht. De letsels passen bij slaan met een zwaar voorwerp en passen niet bij vallen of zichzelf stoten. Als gevolg van de opgelopen letsels was er een breuk van de aangezichtsschedel en het rechterslaapbeen. Hierdoor was er veel bloed ingeademd en ingeslikt. Er was veel bloed verloren: de inwendige organen waren bloedarm. Er waren letsels aan de beide handen opgelopen door botsend geweld; deze kunnen passen bij afweerletsel. Er waren onderhuidse bloeduitstortingen op de beide schouders en aan de borst linksboven. Het overlijden wordt verklaard door de combinatie van bloedverlies (shockverschijnselen) en luchtwegbelemmering door slijmvlieszwelling van de bovenste luchtwegen (neus en mond) en inademing van bloed en verteerd bloed in de luchtwegen. Het is op grond van de sectiebevindingen niet aan te geven hoelang het slachtoffer na het oplopen van het letsel nog heeft geleefd. Gezien de sectiebevindingen en de bevindingen van het wonddaterings-onderzoek kan het interval heel goed een aantal uren zijn geweest. De patholoog-anatoom schat dat het slachtoffer tenminste nog 30 minuten heeft geleefd. De conclusie luidt dat [slachtoffer] is overleden aan de gevolgen van heftig botsend geweld op het lichaam.

In de woning van het slachtoffer wordt onderzoek gedaan op de aangetroffen bloedsporen. Hieruit blijkt onder meer dat het eerste verlies van bloed mogelijk in de keuken heeft plaatsgevonden. Het bloedbeeld in de keuken past bij verlies van bloed door een lopend persoon of meegedragen bebloed object. Het bloedbeeld in de slaapkamer past bij een slachtoffer dat zich laag over de grond, op handen en voeten, voortbeweegt. De geprojecteerde bloedsporen onder nummer 13 zijn veroorzaakt door het uitoefenen van tenminste twee geweldshandelingen, bijvoorbeeld het slaan in vloeibaar bloed. Deze geweldshandelingen in bloed hebben plaatsgevonden op een hoogte van ongeveer 37 centimeter. De bloedspatten onder nummer 14 kunnen zowel veroorzaakt zijn door het uitoefenen van geweld, bijvoorbeeld slaan in bloed, als door expireren van bloed, bijvoorbeeld hoesten. Op grond van de locatie van het punt van samenkomst kan worden gesteld dat deze krachtinwerking op ongeveer 20 centimeter hoogte en 60 centimeter vanuit de scheidingsmuur met de keuken heeft plaatsgevonden.

Uit het rapport van de forensische geneeskundige, [persoon 2], blijkt onder meer dat het letsel kan zijn veroorzaakt door een plastic tas met daarin een waterpomptang en de onderkant van een beugelslot. De neus en de naast gelegen aangezichtsschedel waren gebroken evenals het rechterslaapbeen. Verspreid over de behaarde hoofdhuid en het gelaat werden acht huidletsels gezien. Het is niet waarschijnlijk dat dit letsel is opgeleverd door vier slagen, doch dit is niet uitgesloten. Indien de letsels zijn opgeleverd door een voorwerp dat op meerdere locaties tegelijkertijd contact kan maken met de huid, is het mogelijk dat meerdere letsels ontstaan dan er geweldsinwerkingen zijn geweest. Meer waarschijnlijk is echter dat er meer dan vier geweldsinwerkingen op het hoofd en in het gelaat hebben plaats gevonden. Het is niet waarschijnlijk, maar niet uitgesloten, dat een val tegen een uitstekende hoek van een muur een dermate heftige geweldsinwerking op de schedel heeft opgeleverd, dat dit één van de scheurwonden van de schedelhuid heeft veroorzaakt. Het letsel aan de handen is passend bij bloeduitstortingen opgeleverd door uitwendig mechanisch stomp of botsend geweld.

Verschillende getuigen verklaren dat het slachtoffer regelmatig bezoek kreeg van een man die zij in 2006 bij het concertgebouw had ontmoet en haar, nadat zij was gevallen, geholpen had. In de woning van het slachtoffer vindt de politie een visitekaartje van het concertgebouw met daarop de naam [verdachte] geschreven. Uit onderzoek blijkt dat het mogelijk om de verdachte, [verdachte], gaat. Eveneens blijkt uit het financieel onderzoek van de politie dat het slachtoffer vier AbnAmro rekeningen had en dat het pasje van één effectenrekening niet in de woning werd aangetroffen. Op 7 december 2007 is om 13.02 en om 13.05 uur geprobeerd om geld te pinnen met dit pasje. Uit de opgevraagde camerabeelden blijkt dit te zijn gedaan door de verdachte. Hij wordt door de verbalisanten, die hem als getuige hebben gehoord, voor honderd procent herkend op deze beelden. Hierop wordt verdachte aangehouden en hij verklaart dat het klopt dat hij de bankpas van het slachtoffer heeft weggenomen, maar dat hij haar niet heeft gedood. Op 12 december 2008 wordt verdachte op zijn eigen verzoek gehoord en hij verklaart de twee ringen die op het nachtkastje van het slachtoffer lagen, te hebben weggenomen. Ook zegt hij op donderdag 6 december 2007 de pinpas van het slachtoffer te hebben gestolen. Hij verklaart hier wroeging over te hebben gekregen en te hebben besloten om de pas de volgende dag terug te leggen. Wanneer hij zich op 7 december 2007 in de keuken van het slachtoffer bevindt en het pasje, naar eigen zeggen, wil terugleggen, komt het slachtoffer binnen. Zij loopt voor hem langs , ziet dat hij het pasje in zijn hand heeft en begint te gillen. Verdachte verklaart dat hij hierdoor in paniek raakte. Handelend vanuit deze paniekreactie pakt verdachte met zijn rechterhand vanaf het aanrecht zijn plastic tas van de Dekamarkt met daarin een beugelslot en een doosje met een dopsleutelset en hij slaat hiermee het slachtoffer op haar achterhoofd. Zij blijft echter gillen en hierop slaat hij haar een tweede keer. Daarna slaat hij haar nog een aantal keren. Volgens verdachte ongeveer zes á zeven keer. Na de laatste slag stopt het slachtoffer met gillen en beweegt zij zich in de richting van de slaapkamer waarbij zij, volgens verdachte, struikelt en met haar hoofd tegen de muur aan valt. Verdachte ziet bloed op de muur. Hij ziet dat het slachtoffer op haar zij met haar rug tegen de muur ligt. Zo blijft het slachtoffer liggen. Verdachte verklaart dat hij nog ziet dat het slachtoffer met haar linkerhand aan haar tand voelt. Bij de rechter-commissaris heeft verdachte verklaard het slachtoffer ook in de slaapkamer nog een aantal keer te hebben geslagen. Ter terechtzitting heeft verdachte verklaard dat hij dit door de emoties verkeerd heeft geformuleerd.

Vervolgens pakt verdachte zijn waterpomptang van het aanrecht en loopt met de plastic tas naar buiten. Het bankpasje stopt hij in zijn jaszak. Bij het weglopen glijdt verdachte uit en in zijn val is, door contact met zijn elleboog, de schuifdeur dicht gedaan, aldus verdachte. Vervolgens verlaat verdachte de woning van het slachtoffer. Hij rijdt op zijn scooter terug naar huis. Onderweg gooit hij de plastictas van de Dekamarkt in een ondergrondse vuilcontainer. Thuis aangekomen verkleedt hij zich en vervolgens probeert hij met het pasje van het slachtoffer geld te pinnen, hetgeen mislukt. Zijn schoenen en jas brengt hij naar een kennis met het verzoek deze voor hem te bewaren, waarna hij zich naar het café begeeft, waar hij volgens eigen zeggen € 380,- wint op de gokkast. Hij belt zijn vrouw en biecht haar op dat hij de week ervoor het huishoudgeld heeft vergokt. Zij komt overstuur naar huis toe en hierop geeft hij haar zijn zojuist verworven gokwinst.

Oordeel van de rechtbank

Feit 1

Naar het oordeel van de rechtbank is op basis van voornoemde feiten en omstandigheden vast komen te staan dat verdachte opzettelijk het slachtoffer [slachtoffer] van het leven heeft beroofd.

De rechtbank overweegt hiertoe als volgt.

Uit het deskundigenrapport van de patholoog-anatoom [persoon 5] blijkt dat het slachtoffer is overleden aan de gevolgen van heftig botsend geweld. Dit letsel is veroorzaakt doordat verdachte een plastic tas met daarin een beugelslot en een doos met daarin een dopsleutelset, meermalen tegen het hoofd en het gelaat van het slachtoffer heeft geslagen. Verdachte heeft dit ook bekend en hij heeft verklaard voor de dood van het slachtoffer verantwoordelijk te zijn.

Opzet

Ten aanzien van het voor de bewezenverklaring van doodslag vereiste opzet overweegt de rechtbank als volgt. Verdachte heeft een 85-jarige vrouw meermalen met een zwaar beugelslot en een dopsleutelset tegen het hoofd en het gelaat geslagen. De rechtbank is van oordeel dat deze handelingen van verdachte niet anders zijn uit te leggen dan dat hij het opzet had op de dood van het slachtoffer. De verklaring van verdachte waarin hij stelt in paniek te zijn geraakt en vanuit deze paniek te hebben gehandeld, doet hier niet aan af.

Voorbedachten rade

De officier van justitie heeft gesteld dat verdachte het slachtoffer opzettelijk en met voorbedachten rade zou hebben gedood. Namens verdachte is uitvoerig aangevoerd dat er geen sprake was van voorbedachten rade op de dood van het slachtoffer. Met de officier van justitie en de raadsvrouw van verdachte is de rechtbank van oordeel dat uit de bewijsmiddelen niet is af te leiden dat verdachte met een vooropgezet plan om haar van het leven te beroven, naar de woning van het slachtoffer is gegaan.

De officier van justitie is echter van mening dat de voorbedachten rade van verdachte is ontstaan op het moment dat hij door het slachtoffer betrapt werd met haar bankpasje in zijn handen. Zij benadrukt dat dit een keuzemoment is en dat verdachte dus op dat moment heeft nagedacht over zijn handelingen en vervolgens overeenkomstig heeft gehandeld. De rechtbank volgt dit standpunt niet en overweegt hiertoe als volgt. De rechtbank laat in het midden of verdachte op 7 december 2007 het pasje wilde stelen, zoals door de officier van justitie is betoogd of dat hij dit net wilde terugleggen, zoals aangevoerd door de verdediging. De rechtbank benadrukt dat dit niet van invloed is op haar beslissing. Naar het oordeel van de rechtbank is het niet onvoorstelbaar dat verdachte, op het moment waarop hij betrapt wordt door het slachtoffer met haar bankpas in zijn hand, schrikt en vanuit deze schrikreactie handelt. De rechtbank acht het niet onaannemelijk dat verdachte, handelend vanuit deze schrikreactie, het tasje, dat zich binnen zijn handbereik bevindt, heeft gepakt en naar het slachtoffer heeft uitgehaald.

De officier van justitie stelt dat het slachtoffer na de eerste klap voldoende was uitgeschakeld en dat verdachte zijn eventuele voornemen om weg te gaan tot uitvoering kon brengen. De rechtbank overweegt in dit verband dat, nu verdachte juist is blijven slaan, zulks de gestelde paniekreactie niet onaannemelijk maakt.

Op 12 januari 2008 legt verdachte een verklaring af waarin hij zegt er nooit mee(r) weg te komen. De rechtbank overweegt ten aanzien van deze verklaring dat hier niet een dermate bewustheid uit blijkt, dat gezegd kan worden dat verdachte met voorbedachten rade heeft gehandeld. Ook vindt er, blijkens de verklaring van verdachte, na de eerste klap een korte discussie plaats. De rechtbank ziet zich gesteld voor de vraag of een dergelijke conversatie de aanname van voorbedachten rade met meebrengt. Zij merkt hiertoe op dat verdachte in zijn verklaring ter terechtzitting van 3 maart 2009 heeft verklaard dat zowel hij als het slachtoffer tijdens het slaan niets hebben gezegd. De rechtbank gaat echter uit van de juistheid van de eerste verklaring van verdachte op dit punt, doch is van oordeel dat aan deze woorden –voor zover gesproken- beperkte betekenis dient te worden toegekend.

Voor de rechtbank staat vast dat het slachtoffer na de eerste klap aan verdachte heeft gevraagd wat hij aan het doen was. Naar het oordeel van de rechtbank blijkt uit de aard van het letsel dat verdachte in paniek is blijven slaan op het slachtoffer. De bewuste conversatie heeft de gemoedstoestand, wijzend op paniek, van verdachte dus niet doorbroken, zodat niet gezegd kan worden dat verdachte op dit moment zowel tijd als gelegenheid heeft gehad om zijn handelingen te overzien en deze hierop in te richten. Uit de dialoog blijkt niet dat er sprake is geweest van een moment van reflectie die een bewezenverklaring van voorbedachten rade rechtvaardigt. De rechtbank is het met de officier van justitie eens dat de verklaring van verdachte dat het slachtoffer zou zijn gevallen, onwaarschijnlijk is. Echter, ook dit is naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende om de voorbedachten rade uit af te leiden. De rechtbank is van oordeel dat op basis van het dossier naar voren is gekomen dat verdachte heeft gehandeld vanuit een panieksituatie en dat hieruit de reeks gewelddadige handelingen hebben plaatsgevonden. Uit het onderzoek van de bloedbeelddeskundige, [persoon 2], blijkt dat er geweldsinwerkingen in de slaapkamer hebben plaatsgevonden. De rechtbank benadrukt dat haars inziens de verklaring van verdachte omtrent wat er in de slaapkamer is voorgevallen niet overeenkomt met hetgeen er in werkelijkheid in de slaapkamer van het slachtoffer is gebeurd. Echter, uit het deskundigenonderzoek en ook uit de overige bewijsmiddelen in het dossier valt niet met voldoende zekerheid af te leiden wat er op die bewuste 7 december 2007 precies in de slaapkamer aa[adres 2] is gebeurd en hoe lang dit heeft geduurd.

De officier van justitie heeft naar voren gebracht dat uit de hoeveelheid van toegebracht letsel, op verschillende plaatsen in de woning en het blijven slaan van het slachtoffer terwijl zij al op handen en knieën was, gesteld kan worden dat er sprake is geweest van doelbewust handelen. De raadsvrouw heeft hier tegenover gesteld dat de hoeveelheid aangetroffen verwondingen juist blijk geven van de panieksituatie waar verdachte zich in bevond, nu juist hieruit excessief en buiten-proportioneel handelen van verdachte is af te leiden.

De rechtbank overweegt hieromtrent dat het tenlastegelegde zich in een kleine ruimte (maximaal enige meters in de keuken en enige meters in de daarnaast gelegen slaapkamer) heeft afgespeeld en dat de hoeveelheid van het toegebrachte letsel op zichzelf, zonder dat uit de zich in het dossier bevindende bewijsmiddelen is af te leiden binnen welke tijdspanne en in welke volgorde dit letsel is veroorzaakt, onvoldoende blijk geeft van de aanwezigheid van voorbedachten rade bij verdachte.

Voorts is de rechtbank van oordeel dat wat de officier van justitie heeft gesteld ten aanzien van de jas van verdachte (zou mogelijk op zijn stoel hebben gehangen) speculatief van aard is en voorts geen invloed heeft op de eventuele aanwezigheid van voorbedachten rade bij verdachte tijdens het plegen van het feit. Dit geldt ook voor het aangetroffen bloed op de kraan van het slachtoffer. Uit het hierop gevonden dna-materiaal van het slachtoffer valt op geen enkele wijze de voorbedachten rade van verdachte ten tijde van het delict af te leiden.

De rechtbank benadrukt dat, zoals ook door de raadsvrouw is gesteld, het op geen enkele wijze mogelijk is om het tijdsbestek waarbinnen de slagen zijn toegebracht vast te stellen. Ook de volgorde kan niet worden vastgesteld. Een dergelijk onderzoek is, gelet op de huidige stand van de wetenschap, nog niet mogelijk. Daar komt in deze zaak nog bij dat de sporen in de woning zijn vervuild door de aanwezigheid van de verschillende personen ter plekke. Nu niet is vast te stellen of de slagen die door verdachte op het lichaam van het slachtoffer zijn uitgeoefend, achter elkaar hebben plaatsgevonden, waarbij de oorspronkelijke paniekreactie waar verdachte zich in bevond is doorbroken, gaat de rechtbank er vanuit dat gemoedstoestand van verdachte onveranderd is gebleven. De jurisprudentie van de Hoge Raad is op dit punt duidelijk: voor voorbedachten rade is voldoende dat verdachte tijd had zich te beraden op het te nemen of genomen besluit, zodat de gelegenheid heeft bestaan dat hij over de betekenis en de gevolgen van zijn voorgenomen daad heeft nagedacht en zich daar rekenschap van heeft gegeven. De moeilijkheid in onderhavige zaak is nu juist dat over het tijdsverloop tussen de slagen en de volgorde van de slagen op grond van de bewijsmiddelen in het dossier niets is vast te stellen. Dit brengt mee dat niet bewezen kan worden dat er tussen de slagen enig tijdsverloop heeft gezeten waarin verdachte zich had kunnen beraden.

Alhoewel de rechtbank gelet op het technisch bewijs en de op onderdelen wisselende verklaringen van verdachte vermoedt dat verdachte geen volledig inzicht geeft in hetgeen zich heeft afgespeeld in de woning, kan de rechtbank objectief niet vaststellen dat verdachte op enig moment tijd heeft gehad om zich te beraden op het te nemen of het genomen besluit en zich daarvan rekenschap te geven. Nu de aanwezigheid van voorbedachten rade niet bewezen kan worden verklaard, spreekt de rechtbank verdachte vrij van de onder 1 primair tenlastegelegde moord.

Feit 1 alternatief/cumulatief

De rechtbank overweegt ten aanzien van dit feit dat dit door verdachte wordt bekend en dat hij met het bewuste bankpasje het tweede tenlastegelegde feit heeft begaan.

De strafbaarheid van de feiten

De bewezen geachte feiten zijn volgens de wet strafbaar. Het bestaan van een rechtvaardigingsgrond is niet aannemelijk geworden.

De strafbaarheid van verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van verdachte uitsluit. Verdachte is dan ook strafbaar.

Motivering van de straffen en maatregelen

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft bij requisitoir gevorderd dat verdachte ter zake van door haar onder 1 primair, 1 alternatief/cumulatief, onder 2 en 3 tenlastegelegde bewezen geachte feiten zal worden veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 15 jaar, met aftrek van voorarrest. De officier van justitie is tot deze eis gekomen vanwege de ernst van het feit. Zij heeft hiertoe naar voren gebracht dat het bijzondere in deze zaak is dat het slachtoffer niets verweten kan worden, behalve een te groot vertrouwen in iemand die dat niet waard is gebleken. Het motief van deze daad ligt dan ook niet bij het slachtoffer, maar is gelegen in de persoon van de verdachte. Door zijn gokverslaving heeft verdachte zich in de positie gebracht dat hij een dame van 85 jaar, die hem volledig vertrouwde, wilde bestelen en toen hij werd betrapt, hij geen andere uitweg zag dan haar uit te schakelen. Hierbij heeft verdachte alle grenzen overschreden. Zoals de patholoog-anatoom het verwoordt: “haar gezicht is aan gort geslagen”. Wat deze zaak echter anders maakt dan alle andere moordzaken is dat het slachtoffer nog langere tijd in leven is geweest en zo een dood is gestorven die je niemand toewenst. In de visie van de officier van justitie werd verdachte op 7 december 2007 slechts gedreven door zijn gokschuld die hij bij zijn echtgenote moest zien te vereffenen. Zij acht het ongeloofwaardig dat verdachte het bankpasje van het slachtoffer al op 6 december 2007 had gestolen en naar haar mening heeft hij dit op 7 december gedaan. De officier van justitie acht het opvallend dat verdachte wel wroeging zou hebben over het pasje, maar niet over de twee ringen. Verdachte heeft het slachtoffer vermoord omdat hij werd ontdekt. Door de wijze waarop hij dit gedaan heeft is er naar het oordeel van de officier van justitie sprake van moord geweest. Een gruwelijke moord met ordinair geld als motief.

Nu verdachte ervoor heeft gekozen om niet mee te werken aan het persoonlijkheidsonderzoek in het Pieter Baan Centrum kan er niet in positieve zin rekening worden gehouden met de persoon van de verdachte. Bij het formuleren van haar eis heeft de officier van justitie de leeftijd van het slachtoffer en het feit dat zij volkomen onschuldig en weerloos was en op zeer gewelddadige wijze in haar eigen huis is gedood, zwaar laten meewegen. Tevens heeft de officier van justitie rekening gehouden met wat er in andere soortgelijke zaken wordt opgelegd. Wat deze zaak echter veel ernstiger maakt, is het feit dat verdachte het slachtoffer bewust in doodsnood heeft achtergelaten en dat zij langere tijd heeft geleefd na de toegebrachte verwondingen. Terwijl het slachtoffer ligt dood te gaan, probeert verdachte haar bankrekening te plunderen. De officier van justitie acht een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van 16 jaar gerechtvaardigd. Echter, de door verdachte op 12 januari 2008 afgelegde -deels- bekennende verklaring dient van invloed te zijn op de strafmaat en de officier van justitie ziet hierin dan ook aanleiding om haar eis met 1 jaar te matigen en een gevangenisstraf voor de duur van 15 jaar te vorderen.

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw van verdachte heeft primair vrijspraak van de onder 1 tenlastegelegde moord en de onder 2 tenlastegelegde gekwalificeerde doodslag bepleit.

Ten aanzien van de strafmaat heeft zij aangevoerd dat verdachte zich terdege bewust is van de ernst van het feit en dat hij dit bij zijn verklaringen ook altijd heeft benadrukt en zijn verantwoordelijkheid niet heeft ontkend. Verdachte realiseert zich dat hem een straf wacht. Verdachte is inmiddels 62 jaar oud en heeft een ingrijpende ziekte achter de rug. Een lange onvoorwaardelijke gevangenisstraf brengt zeer wel de mogelijkheid van een de facto levenslange gevangenisstraf met zich mee. De rechtspraak biedt ook bij een feit als dit, gelet op verdachtes persoonlijke achtergrond en gebrek aan justitiële documentatie, geen aanknopingspunten voor een de facto levenslange gevangenisstraf. Zo een zware sanctie staat niet in verhouding tot de onderhavige zaak. De raadsvrouw heeft om matiging van de eis van de officier van justitie verzocht.

Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank ziet aanleiding om bij de strafoplegging acht te slaan op de afspraken zoals deze zijn neergelegd in de oriëntatiepunten straftoemeting van de rechtbank Amsterdam betreffende artikel 287 van het Wetboek van Strafrecht. Genoemde oriëntatiepunten dienen ter bevordering van de rechtseenheid in de strafoplegging en worden regelmatig geactualiseerd. Bij de vaststelling van deze oriëntatiepunten wordt uitgegaan van het modale feit.

De hierna te noemen strafoplegging is in overeenstemming met de ernst van het bewezen geachte, de omstandigheden waaronder dit is begaan en de persoon van verdachte, zoals van een en ander ter terechtzitting is gebleken.

De rechtbank heeft bij de keuze tot het opleggen van een vrijheidsbenemende straf en bij de vaststelling van de duur daarvan in het bijzonder het volgende laten meewegen.

Verdachte heeft zich onder meer schuldig gemaakt aan een van de meest ernstige feiten die ons Wetboek van Strafrecht kent. Hij heeft een dame van 85 jaar, die hem volledig vertrouwde, in haar eigen woning om het leven gebracht. Verdachte heeft op meerdere momenten het vertrouwen dat het slachtoffer in hem stelde door hem toe te laten in haar woning geschaad. De woonruimte is dé plaats bij uitstek waar men zich veilig moet voelen, maar juist in haar eigen woning is het slachtoffer niet veilig gebleken. Verdachte heeft dit vertrouwen geschaad door op meerdere momenten goederen van het slachtoffer uit de woning mee te nemen en zich deze wederrechtelijk toe te eigenen. Op 6 of 7 december 2007 steelt verdachte de bankpas van het slachtoffer, maar ook zijzelf blijkt niet veilig bij verdachte. Wanneer zij verdachte op 7 december 2007 betrapt met haar bankpas in zijn hand, slaat verdachte haar meermalen met een beugelslot en een dopsleutelset op haar hoofd en tegen haar gezicht. Uiteindelijk laat hij haar levend, maar zwaar gewond achter, waarna hij probeert te pinnen met het gestolen bankpasje van het slachtoffer. De rechtbank rekent verdachte deze feiten zwaar aan. De door verdachte gepleegde strafbare feiten hebben met name onder de oudere bevolking van de [straatnaam] en bij de dierbaren van het slachtoffer grote beroering en gevoelens van onrust teweeg gebracht. De handelingen van verdachte en het letsel dat het slachtoffer daardoor heeft opgelopen, zijn, gelet op de leeftijd en de fysieke toestand van het slachtoffer en haar totale gebrek aan weerbaarheid, volstrekt niet te bevatten. Verdachte heeft hier dan ook, behalve dan dat hij stelt in paniek te zijn geraakt en vanuit deze paniek te hebben gehandeld, geen enkele verklaring voor afgelegd, noch heeft hij op enig moment gevoelens van berouw geuit. De rechtbank betreurt de keuze van verdachte om niet mee te werken aan het onderzoek in het Pieter Baan Centrum nu hier mogelijk een verklaring voor zijn handelen zou zijn gevonden.

In voor verdachte positieve zin heeft de rechtbank rekening gehouden met het feit dat de dood van het slachtoffer, hoe gruwelijk en onvoorstelbaar ook, een incident lijkt te zijn, nu verdachte door iedereen wordt omschreven als een niet-agressieve man. Ook blijkt uit een op zijn naam staand uittreksel Justitiële Documentatie dat verdachte niet eerder wegens geweldsdelicten in aanraking is geweest met politie en justitie. Voorts heeft de rechtbank bij de keuze van de op te leggen straf in overweging genomen dat verdachte een -deels- bekennende verklaring heeft afgelegd en op die manier enig inzicht in zijn handelen heeft geboden.

De raadsvrouw heeft namens verdachte aangevoerd de strafeis van de officier van justitie te matigen en gelet op de leeftijd en ziektegeschiedenis van verdachte geen straf op te leggen die de facto neerkomt op een levenslange gevangenisstraf. De rechtbank overweegt ten aanzien van dit standpunt dat, hoewel zij rekening houdt met de leeftijd van verdachte, het bewezenverklaarde een vrijheidstraf van langere duur rechtvaardigt.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

De op te leggen straf is gegrond op de artikelen 45, 57(oud), 287, 310 en 311 van het Wetboek van Strafrecht.

De rechtbank komt op grond van het voorgaande tot de volgende beslissing.

Verklaart het onder 1 primair, voor zover dit ziet op de tenlastegelegde moord, niet bewezen en spreekt verdachte daarvan vrij.

Verklaart bewezen dat verdachte het onder 1 primair, voor zover dit betrekking heeft op de doodslag, het onder 1 alternatief/cumulatief, onder 2 en onder 3 tenlastegelegde heeft begaan zoals hiervoor in rubriek 4 is aangegeven.

Verklaart niet bewezen hetgeen aan verdachte meer of anders is tenlastegelegd dan hiervoor is bewezen verklaard en spreekt verdachte daarvan vrij.

Het bewezenverklaarde levert op:

Ten aanzien van het onder 1 primair tenlastegelegde:

Doodslag

Ten aanzien van het onder 1 alternatief/cumulatief en onder 3 tenlastegelegde:

Diefstal, meermalen gepleegd

Ten aanzien van het onder 2 tenlastegelegde:

Poging tot diefstal waarbij de schuldige het weg te nemen goed onder zijn bereik heeft gebracht door middel van valse sleutels.

Verklaart het bewezene strafbaar.

Verklaart verdachte, [verdachte], daarvoor strafbaar.

Veroordeelt verdachte tot een gevangenisstraf voor de duur van 9 (negen) jaar.

Beveelt dat de tijd die door veroordeelde voor de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in verzekering en in voorlopige hechtenis is doorgebracht, bij de tenuitvoerlegging van die straf in mindering gebracht zal worden.

Dit vonnis is gewezen door

mr. J.W. Moors, voorzitter,

mrs. J. Knol en A.C. Schaafsma, rechters,

in tegenwoordigheid van mr. N.M.L. Habich, griffier,

en uitgesproken op de openbare terechtzitting van deze rechtbank van 4 mei 2009.