Rb. Amsterdam, 29-08-2007, nr. 304226

Het verder verloop van de procedure blijkt uit:

Ten slotte is vonnis bepaald.

Bij het tussenvonnis van 29 maart 2006 is Barclays toegelaten te bewijzen dat A, terwijl hij wist, althans had moeten weten, dat dit in strijd was met de waarheid, aan Barclays heeft meegedeeld dat hij bevoegd was de garanties af te geven.

Ter uitvoering aan deze bewijsopdracht heeft Barclays drie getuigen doen horen, haar voormalig medewerker B, de advocaat O.L. Andriesse, werkzaam bij Norton Rose en C. De Gemeente heeft ervan afgezien getuigen in contra-enquête te doen horen. Vervolgens hebben partijen, Barclays eerst, bij conclusie na enquête de resultaten van het getuigenverhoor besproken, waarbij Barclays nog het verslag heeft overgelegd van het door C met A op 29 september 2004 gevoerde gesprek, waaraan C in zijn getuigenverklaring meermalen heeft gerefereerd.

Als getuigen hebben B en Andriesse een verklaring afgelegd omtrent de gang van zaken bij de closingsbespreking ter gelegenheid van de ondertekening van garantie I op 12 september 2003, waarbij zij evenals A, D en de advocaat Cornegoor aanwezig waren. Uit hun verklaring blijkt verder dat de ondertekening van garantie II op 24 december 2003 op twee verschillende locaties heeft plaatsgevonden en niet blijkt dat er bij een van die gelegenheden over de bevoegdheid van A is gesproken. Het komt dus aan op de uitlatingen van A over zijn bevoegdheid op 12 september 2003, waarvan, zoals de rechtbank onder 13.6 van het tussenvonnis heeft overwogen, de geloofwaardigheid zou kunnen zijn versterkt door de schriftelijke verklaring van A van 11 september 2003 en het memo van E van 12 september 2003.

De meest gedetailleerde verklaring over de gang van zaken op de closingsbespreking van 12 september 2003 is afgelegd door Andriesse, die, voorzover hier van belang, luidt als volgt: “Ik heb daar in gewone mensentaal uitgelegd waarom Norton Rose zich genoodzaakt achtte om in de legal opinion aannames op te nemen over de volmacht. Ik heb ongeveer gezegd dat ik mij goed kon voorstellen dat ze mij een mierenneuker vonden en dat dit nu typisch een situatie was waarin mensen een hekel krijgen aan advocaten. Ik heb gezegd dat iedereen weet dat A de koning van de haven is en dan komt Norton Rose muggenziften over zijn bevoegdheid. Ik trok een beetje het boetekleed aan. A vond dat helemaal niet nodig, want volgens hem was er op dit punt geen probleem. Ik kan niet meer letterlijk weergeven wat hij gezegd heeft, maar de teneur van zijn betoog was het volgende. Hij zei we kunnen dit kortsluiten. Er is natuurlijk niks aan de hand. Ik heb gisteren nog overlegd met het hoofd juridische zaken of er nog bijzonderheden waren of dat er nog iets was veranderd. Volgens A had E hem geantwoord dat er niets was veranderd. A zei toen dat hij had gevraagd dit op papier te zetten en hij trok een memo uit zijn tas. (..) Ik heb dat memo op de closing doorgelezen en toen gezegd dat het weliswaar onderstreepte dat hij bevoegd was, maar dat die verklaring afkomstig was van zijn eigen dienst. Ik heb gerefereerd aan de baron F. In feite had ik niets aan die verklaring voor mijn dossier. We hebben toen even geschorst en ik heb overleg gepleegd met B. Wij hebben besproken of de closing door kon gaan. Uiteindelijk hebben we afgesproken dat de closing zou doorgaan en dat de stukken getekend zouden worden, onder de voorwaarde dat er alsnog een voor Barclays bevredigende legal opinion zou worden afgegeven. Zo is het gebeurd. B kreeg de stukken in portefeuille in afwachting van overleg tussen mij en de afdeling juridische zaken van Barclays. Dat overleg is diezelfde middag gevoerd en heeft geleid tot een akkoord op de voorliggende concept legal opinion. U vraagt mij wat ik in dat overleg met Barclays heb besproken en wat ik daar heb gerapporteerd over de uitlatingen van A, gesteld dat ik daarover gerapporteerd zou hebben. Ik moet u antwoorden dat ik ten aanzien van deze vragen een beroep wens te doen op mijn verschoningsrecht.” Op een vraag van de advocaat van Barclays of A bij de closing met zoveel woorden heeft gezegd dat hij bevoegd was om de garantie te tekenen heeft Andriesse bevestigend geantwoord en daaraan toegevoegd: “Ik weet niet meer welke woorden A letterlijk gebruikt heeft, hij kan ook gezegd hebben ‘ik mag dit tekenen’. Hij interrumpeerde mij toen ik mij zat te verontschuldigen waarom wij een probleem maakten.”

B heeft als getuige verklaard dat er op 12 september 2003 tussen Cornegoor, Andriesse en A een discussie over de bevoegdheid van A is ontstaan. B verklaart daarover: “De heer Andriesse wierp de vraag op of het niet beter was als de burgemeester de bevoegdheid van A bevestigde. Er ontspon zich een technisch juridische discussie tussen Cornegoor en Andriesse die over mijn hoofd is heengegaan. De heer A leek het hele punt enigszins overbodig te vinden. Hij leek enigszins verontwaardigd en verwonderd dat dit punt naar voren is gebracht. Wat hij letterlijk zei, kan ik mij niet herinneren, maar hij zei iets in de trant van: ‘Ik heb de bevoegdheid al. Het is daarom niet nodig om dat door de burgemeester te laten bevestigen. Als ik elke keer moet vragen mijn bevoegdheid te laten bevestigen door de burgemeester dan vraag ik elke keer om iets dat er al is.’ Ik kan mij niet herinneren of er uiteindelijk door een van de juristen een conclusie uit dit gesprek is getrokken. Kennelijk is dit punt tot genoegen van de juristen opgelost, want op een gegeven moment zijn wij tot ondertekening van de stukken overgegaan.” Nu B verder nog heeft verklaard dat de juridische afdeling van Barclays, gevestigd in Londen, de gesprekspartner was van Norton Rose en dat hij zich volledig heeft verlaten op het oordeel van de juristen, hecht de rechtbank op het laatst weergegeven onderdeel van de verklaring van B meer geloof aan de verklaring van Andriesse dat de stukken op 12 september 2003 door partijen zijn getekend op voorwaarde dat er alsnog een voor Barclays bevredigende legal opinion zou worden afgegeven. Daarmee is de verklaring van B dat uit de ondertekening van de stukken op de closingsbespreking blijkt dat de bevoegdheidskwestie van A tot genoegen van de juristen was opgelost, weerlegd.

De gemeente heeft in haar conclusie na enquête aangevoerd dat uit deze getuigenverklaringen niet blijkt dat A zich in positieve zin over zijn bevoegdheid heeft uitgelaten. Volgens de gemeente blijkt uit het eerste deel van de getuigenverklaring van Andriesse dat A niet begreep wat het probleem van de discussie over zijn bevoegdheid was en dat A zich ertoe heeft beperkt op te merken, met verwijzing naar het memo van E, dat er niets was veranderd. De latere verklaring van Andriesse dat A zich positief over zijn bevoegdheid heeft uitgelaten, acht de gemeente ongeloofwaardig.

De rechtbank acht ook de latere verklaring van Andriesse, nu deze wordt ondersteund door de verklaring van B dat A te enigertijd tijdens de closingsbespreking heeft medegedeeld dat hij bevoegd was om de garanties af te geven en steun vindt in het feit dat A zich bij die gelegenheid heeft beroepen op het memo van E, wel geloofwaardig. Daarmee is naar het oordeel van de rechtbank ook het bewijs geleverd dat A zich tijdens de closingsbespreking van 12 september 2003 uitdrukkelijk positief over zijn bevoegdheid heeft uitgelaten. Nu aldus de gang van zaken op de closingsbespreking is komen vast te staan, ziet de rechtbank zich echter genoodzaakt om terug te komen van haar beslissing in het tussenvonnis onder 14.2 dat het causaal verband tussen de mededelingen van A en de schade van Barclays in verband met het verstrekken van de achteraf niet gegarandeerde leningen, in beginsel, behoudens tegenbewijs door de gemeente, is gegeven. Barclays heeft A immers niet op zijn woord geloofd, maar een nadere legal opinion verlangd. Nu, zoals hieronder wordt uiteengezet, Barclays in het tweede onderdeel van haar bewijsopdracht niet is geslaagd, behoeven hieraan geen verdere consequenties te worden verbonden.

Gelet op de beslissing in r.o. 11 van het tussenvonnis en hetgeen in de reconventie is beslist, zijn de vorderingen van de gemeente in conventie toewijsbaar, met veroordeling van Barclays in de proceskosten, te specificeren als volgt:

dagvaarding EUR 83,78

vast recht EUR 288,00

salaris procureur (4 punten x EUR 452,--) EUR 1.808,00

totaal EUR 2.179,78

verklaart voor recht dat de gemeente niet gebonden is aan Garanties I en II,

Dit vonnis is gewezen door mr. W. Tonkens - Gerkema, mr. N.C.H. Blankevoort en mr. A.W.H. Vink en in het openbaar uitgesproken op 29 augustus 2007.?