Rb. Alkmaar, 10-08-2005, nr. 14/078821-04

Aan de verdachte is onder 1. ten laste gelegd dat

hij op of omstreeks 23 juni 2004 te Wieringerwerf, gemeente Wieringermeer, met een ander of anderen, op een voor het publiek toegankelijke plaats of in een voor het publiek toegankelijke ruimte, te weten in een horecagelegenheid gelegen aan de Brinkweg (nr. 15), genaamd Café "Bij de Buren", openlijk in vereniging geweld heeft gepleegd tegen [benadeelde partij I], welk geweld bestond uit het meermalen met kracht met gebalde vuist(en) stompen en/of slaan in/tegen het gezicht/hoofd en/of elders op/tegen het lichaam van die [benadeelde partij I].

Aan de verdachte is, nadat een vordering van de officier van justitie strekkende tot wijziging van de tenlastelegging is toegelaten, onder 2. primair (zaaknummer 14.023920-04) ten laste gelegd dat

hij op of omstreeks 30 juni 2004 in de gemeente Noorder-Koggenland met een ander of anderen, op of aan de openbare weg, de Dijkweg te Twisk, in elk geval op of aan een openbare weg en/of op een voor het publiek waarneembare plaats, openlijk in vereniging geweld heeft gepleegd tegen één of meer perso(o)n(en), genaamd [benadeelde partij II] en/of genaamd [benadeelde partij III] en/of genaamd [benadeelde partij IV] en/of genaamd [benadeelde partij V] en/of een personenauto (merk Ford, type Escort), eigendom van genoemde [benadeelde partij II], welk geweld bestond uit

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het ten laste gelegde heeft begaan, met dien verstande, dat

onder 1.

hij op 23 juni 2004 te Wieringerwerf, gemeente Wieringermeer, met anderen, in een voor het publiek toegankelijke ruimte, te weten in een horecagelegenheid gelegen aan de Brinkweg nr. 15, genaamd Café "Bij de Buren", openlijk in vereniging geweld heeft gepleegd tegen [benadeelde partij I], welk geweld bestond uit het meermalen met kracht met gebalde vuisten stompen en slaan in het gezicht en elders tegen het lichaam van die [benadeelde partij I].

onder 2. primair (zaaknummer 14.023920-04)

hij op 30 juni 2004 in de gemeente Noorder-Koggenland met anderen, op de openbare weg, de Dijkweg te Twisk, openlijk in vereniging geweld heeft gepleegd tegen personen, genaamd [benadeelde partij III] en genaamd [benadeelde partij IV] en genaamd [benadeelde partij V] en tegen een personenauto (merk Ford, type Escort), eigendom van [benadeelde partij II], welk geweld bestond uit

De rechtbank grondt de beslissing dat de verdachte het bewezen verklaarde heeft begaan, op de feiten en omstandigheden die in de bewijsmiddelen zijn vervat.

De bewijsmiddelen worden slechts gebruikt ten aanzien van het feit waarop zij blijkens hun inhoud betrekking hebben.

Ten aanzien van feit 2 primair

Anders dan de raadsman is de rechtbank van oordeel dat niet alleen de openlijke geweldpleging tegen goederen, te weten de auto van [benadeelde partij II], maar ook de openlijke geweldpleging tegen personen wettig en overtuigend kan worden bewezen. Ook acht de rechtbank bewezen dat het door verdachte gepleegde geweld lichamelijk letstel tot gevolg heeft gehad. De rechtbank baseert haar oordeel onder meer op de volgende bewijsmiddelen.

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het bewezen verklaarde uitsluit, zodat dit strafbaar is.

Het bewezen verklaarde levert op:

Ten aanzien van feit 1:

Het openlijk in vereniging geweld plegen tegen personen

Ten aanzien van feit 2 primair:

Het openlijk in vereniging geweld plegen tegen personen en goederen

Ten aanzien van feit 3:

Overtreding van artikel 7, eerste lid, van de Wegenverkeerswet 1994

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte uitsluit.

De verdachte is dus strafbaar.

De rechtbank heeft de op te leggen straffen bepaald op grond van de ernst van het bewezen verklaarde en de omstandigheden waaronder dit is begaan en op grond van de persoon van de verdachte.

De rechtbank heeft daarbij in het bijzonder het volgende in beschouwing genomen.

Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan openlijke geweldpleging. Verdachte bevond zich in een café in Wieringerwerf toen hij ruzie kreeg met een persoon genaamd [benadeelde partij I]. Later op die avond is verdachte samen met zijn moeder dat café binnengegaan, waarna ze de in dat café aanwezige [benadeelde partij I] hebben opgezocht en hem samen met anderen vervolgens hebben gestompt en geslagen. [benadeelde partij I] heeft hierdoor letstel opgelopen.

Precies zeven dagen later maakte verdachte zich wederom schuldig aan openlijke geweldpleging. Verdachte was samen met drie vrienden in Wieringerwerf en Medemblik naar de kroeg geweest. Na afloop reed verdachte met deze vrienden via de provinciale weg naar huis, omdat hij naar zijn zeggen veel bier gedronken had en bang was voor een eventuele alcoholcontrole als hij een andere route zou nemen. Op de provinciale weg naderde verdachte, die de auto bestuurde, de auto van [benadeelde partij II], met verder als inzittenden haar vriend [benadeelde partij IV] alsmede diens vader [benadeelde partij III] en broer [benadeelde partij V]. Verdachte is in eerst instantie vlak achter de auto van [benadeelde partij II] gaan rijden. Daarna is hij haar auto gepasseerd om vervolgens vlak voor haar auto steeds langzamer te gaan rijden totdat beide auto’s tot stilstand kwamen op de weg. Al rijdende werd er van uit de auto van verdachte met bierflesjes in de richting van de auto van [benadeelde partij II] gegooid. Toen beide auto’s stilstonden zijn verdachte en zijn mededaders uit de auto gestapt, waarna de drie [familienaam] ook uit de auto zijn gestapt. Vanuit de groep van verdachte zijn er wederom bierflesjes gegooid in de richting van de auto van [benadeelde partij II]. Eén van de flesjes werd in de richting van [benadeelde partij III] gegooid en raakte zijn hoofd. Vervolgens is er tussen beide partijen een vechtpartij ontstaan waarbij verdachte in de richting van [benadeelde partij V] heeft geslagen, waardoor deze zich genoodzaakt zag de klap te ontwijken. Daardoor kwam hij op de andere weghelft terecht waar hij door een personenauto werd ‘geschept’. Door dit handelen van verdachte is zwaar lichamelijk letstel aan [benadeelde partij V] toegebracht.

Bij beide gelegenheden heeft verdachte ernstig inbreuk gemaakt op de lichamelijke integriteit van de slachtoffers, zonder oog te hebben voor de fysieke en de psychische gevolgen die zij daarvan zouden kunnen ondervinden. Bovendien dragen dergelijke uitingen van geweld, temeer wanneer deze - zoals in de onderhavige zaak - plaatsvinden in een café en op de openbare weg, bij aan de in de maatschappij heersende gevoelens van angst en onveiligheid.

Tenslotte heeft verdachte – nadat hij had gezien dat [benadeelde partij V] was aangereden – de plaats van het ongeluk verlaten door snel in zijn auto te stappen en weg te rijden. Door deze handelwijze heeft verdachte nagelaten de betrokkenen in staat te stellen de veroorzaker aansprakelijk te stellen voor de geleden schade.

Met betrekking tot de persoon van de verdachte heeft de rechtbank in het bijzonder gelet op het op naam van de verdachte staand uittreksel uit het Algemeen Documentatieregister, gedateerd 9 juni 2005.

Bij de bepaling van de strafmaat heeft de rechtbank er enerzijds rekening mee gehouden dat het bewezenverklaarde 13 maanden geleden heeft plaatsgevonden en verdachte in die tijd geen nieuwe strafbare feiten heeft gepleegd. Anderzijds is de rechtbank van oordeel dat sprake is van dusdanig ernstige feiten dat de rechtbank aanleiding ziet een hogere straf op te leggen dan de officier van justitie heeft geëist. De rechtbank overweegt hiertoe dat verdachte zich binnen één week tot twee keer toe heeft schuldig gemaakt aan openlijke geweldpleging, waarbij met name het onder 2. bewezenverklaarde ernstige gevolgen heeft gehad. De rechtbank neemt het verdachte bovendien bijzonder kwalijk dat hij vervolgens, nadat hij naar zijn zeggen wist dat als gevolg van zijn handelen een ernstig ongeluk had plaatsgevonden, de plaats van het ongeval heeft verlaten.

De rechtbank is van oordeel dat een taakstraf, bestaande uit een werkstraf, behoort te worden opgelegd, een en ander op de wijze zoals hierna in de rubriek BESLISSING zal worden aangegeven. De rechtbank is, gelet op het vorenstaande, van oordeel dat tevens

oplegging van een voorwaardelijke vrijheidsstraf op haar plaats is, teneinde verdachte er in de toekomst van te weerhouden soortgelijke feiten te plegen.

De benadeelde partij [benadeelde partij I], [adres], heeft vóór de aanvang van de terechtzitting in het geding over de strafzaak bij de officier van justitie opgave gedaan van de inhoud van de vordering tot vergoeding van € 17.797,58 wegens schade die de verdachte de benadeelde partij heeft toegebracht.

De gevorderde schade bestaat uit:

Namens de benadeelde partijen [benadeelde partij III] en [benadeelde partij IV], respectievelijk vader en broer van het slachtoffer [benadeelde partij V], beiden wonende te [adres], heeft de gemachtigde mr. J.M. Comans-Diesfeldt vóór aanvang van de terechtzitting in het geding over de strafzaak bij de officier van justitie opgave gedaan van de inhoud van de vorderingen tot vergoeding aan elk € 500,--, zijnde een voorschot, wegens immateriële schade geleden ten gevolge van het aan verdachte onder 2. primair tenlastegelegde feit.

De gemachtigde van de benadeelde partijen heeft in haar toelichting op de vordering tot vergoeding van immateriële schade gesteld dat in casu sprake is van shockschade omdat de benadeelde partijen [benadeelde partij III] en [benadeelde partij IV] hebben zien gebeuren dat [benadeelde partij V], hun zoon respectievelijk broer mishandeld werd waardoor [benadeelde partij V] op de andere weghelft terechtkwam, geschept werd door een auto en daardoor ernstig gewond raakte. De benadeelde partijen waren er op dat moment van overtuigd dat hun zoon/broer als gevolg hiervan zou komen te overlijden.

De rechtbank overweegt hieromtrent als volgt.

Het arrest van de civiele kamer van de Hoge Raad van 22 februari 2002, NJ 2002, 240 (rechtsoverweging 4.3) luidt, voorzover hier van belang, als volgt: Indien iemand door overtreding van een veiligheids- of verkeersnorm een ernstig ongeval veroorzaakt, handelt hij in een geval als hier bedoeld niet alleen onrechtmatig jegens degene die dientengevolge is gedood of gekwetst, maar ook jegens degene bij wie door het waarnemen van het ongeval of door de directe confrontatie met de ernstige gevolgen ervan, een hevige emotionele schok wordt teweeggebracht, waaruit geestelijk letsel voortvloeit, hetgeen zich met name zal kunnen voordoen indien iemand tot wie de aldus getroffene in een nauwe affectieve relatie staat, bij het ongeval is gedood of gewond. De daardoor ontstane immateriële schade komt op grond van het bepaalde in art. 6:106 lid 1, aanhef en onder b, BW voor vergoeding in aanmerking. Daarvoor is dan wel vereist dat het bestaan van geestelijk letsel, waardoor iemand in zijn persoon is aangetast, in rechte kan worden vastgesteld, hetgeen in het algemeen slechts het geval zal zijn indien sprake is van een in de psychiatrie erkend ziektebeeld.

Voor de rechtbank staat vast dat de benadeelde partijen, als naaste familie van [benadeelde partij V] in casu door het handelen van verdachte en het daaruit voortgevloeide ongeluk waarbij [benadeelde partij V] betrokken en gewond is geraakt, enorm zijn geschrokken. In de onderhavige vordering is echter niet door middel van een deskundigenrapportage onderbouwd dat bij de benadeelde partijen sprake is van door het waarnemen van het ongeluk ontstaan geestelijk letsel.

Evenmin kan worden overgegaan tot toekenning van een symbolisch bedrag voor die schade. De wet biedt daar geen ruimte voor. Het inmiddels aanhangige wetsvoorstel inzake vergoedbaarheid van immateriële schade als gevolg van het overlijden of ernstig en blijvend letsel van naasten (nr. 28 781) is nog onvoldoende uitgekristalliseerd om reeds nu over te gaan tot toekenning van een (symbolisch) bedrag voor die schade. Daarom moet in deze procedure, mede gelet op genoemd standpunt van de Hoge Raad over een dergelijke specifieke vordering, worden geconcludeerd dat de vordering tot immateriële schadevergoeding zich niet leent voor behandeling in dit strafproces.

Uit het vorenstaande volgt dat niet kan worden overgegaan tot toekenning van een schadevergoeding wegens immateriële schade. De rechtbank zal dan ook bepalen dat

de benadeelde partijen niet-ontvankelijk zijn in hun vordering tot schadevergoeding. Zij kunnen deze wel bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

De benadeelde partij [benadeelde partij II], wonende te [adres], heeft vóór aanvang van de terechtzitting in het geding over de strafzaak bij de officier van justitie opgave gedaan van de inhoud van de vordering tot vergoeding van € 240,-- ter zake van immateriële schade, geleden ten gevolge van het aan verdachte onder 2. primair tenlastegelegde feit.

De immateriële schade bestaat uit zogenoemde shock-schade, te weten het aanwezig zijn bij en zien van de aanrijding van [benadeelde partij V].

Gelet op hetgeen de rechtbank hiervoor heeft overwogen ten aanzien van de benadeelde partijen [benadeelde partij III] en [benadeelde partij IV] is de rechtbank van oordeel dat de vordering van de benadeelde partij niet van zo eenvoudige aard is dat deze zich leent voor behandeling in dit strafgeding. De rechtbank zal derhalve bepalen dat de benadeelde partij niet-ontvankelijk is in haar vordering. De benadeelde partij kan haar vordering desgewenst bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Namens de benadeelde partij [benadeelde partij V], wonende te [adres], heeft de gemachtigde mr. J.M. Comans-Diesfeldt vóór aanvang van de terechtzitting in het geding over de strafzaak bij de officier van justitie opgave gedaan van de inhoud van de vordering tot vergoeding van € 793,74 ter zake van materiële schade en € 10.000,-- , zijnde een voorschot, wegens immateriële schade die de verdachte aan de benadeelde partij heeft toegebracht.

De gevorderde materiële schade bestaat uit:

Op de terechtzitting heeft zich in het geding over de strafzaak als benadeelde partijgevoegd: [benadeelde partij VI], wonende te [adres], in verband met een vordering tot vergoeding van € 969,10 wegens materiële schade die de verdachte aan de benadeelde partij heeft toegebracht. De gevorderde materiele schade bestaat uit

€ 136, -- ter zake van het door [benadeelde partij VI] betaalde eigen risico van zijn ‘all risk’- autoverzekering alsmede uit € 833,10 ter zake van huurkosten van een vervangende auto.

De rechtbank stelt vast dat de door de benadeelde partij gevorderde schade niet het rechtstreekse gevolg is geweest van het hiervoor in de rubriek BEWEZENVERKLARING onder 3 bewezenverklaarde strafbare feit. Artikel 7 van de Wegenverkeerswet 1994 beschermt immers het belang van de verkeersveiligheid en beoogt veilig te stellen dat betrokkenen na een ongeval in staat worden gesteld de veroorzaker aansprakelijk te kunnen stellen voor de geleden schade. De schade van de benadeelde partij is niet veroorzaakt door het bewezenverklaarde feit zelf en komt derhalve niet rechtstreeks voort uit het bewezenverklaarde.

Gelet hierop zal de rechtbank bepalen dat de benadeelde partij niet-ontvankelijk is in de vordering. De benadeelde partij kan zijn vordering desgewenst bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

De rechtbank heeft tot het opleggen van de hierna te noemen maatregelen besloten omdat de verdachte naar het oordeel van de rechtbank jegens [benadeelde partij I] en [benadeelde partij V] naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door de in de rubriek BEWEZENVERKLARING respectievelijk onder 1. en 2. primair bewezenverklaarde strafbare feiten is toegebracht aan de benadeelden.

De toepassing van hechtenis, bij gebreke van voldoening van het verschuldigde bedrag, heft de opgelegde verplichting niet op.

De op te leggen straffen zijn gegrond op de artikelen 14a, 14b, 14c, 22c, 22d, 36f, 57, 141 van het Wetboek van Strafrecht alsmede op artikel 7 en 176 van de Wegenverkeerswet 1994.

De rechtbank:

? Verklaart bewezen, dat de verdachte het onder 1, 2 primair en 3 tenlastegelegde, zoals hierboven in de rubriek BEWEZENVERKLARING aangeduid, heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen aan de verdachte meer of anders ten laste is gelegd dan hierboven in de rubriek BEWEZENVERKLARING bewezen is verklaard en spreekt de verdachte daarvan vrij.

? Verstaat dat het bewezenverklaarde oplevert de hierboven in de rubriek STRAFBAARHEID VAN HET BEWEZENVERKLAARDE vermelde strafbare feiten.

? Verklaart de verdachte voor het bewezenverklaarde strafbaar.

? Veroordeelt de verdachte voor het bewezenverklaarde tot een taakstraf voor de duur van 120 (HONDERDTWINTIG) uren.

Beveelt voor het geval de veroordeelde de taakstraf niet naar behoren verricht dat in plaats van de taakstraf vervangende hechtenis wordt toegepast, welke vervangende hechtenis wordt vastgesteld op 60 (ZESTIG) dagen.

Bepaalt, dat deze taakstraf bestaat uit een werkstraf.

Bepaalt dat de tijd die door de veroordeelde voor de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in verzekering is doorgebracht, bij de tenuitvoerlegging van de taakstraf in mindering wordt gebracht, voor zover die tijd niet reeds op een andere straf in mindering is gebracht, volgens de maatstaf van twee uren voor elke dag.

? Veroordeelt de verdachte voor het bewezenverklaarde tot een gevangenisstraf voor de tijd van 6 (ZES) WEKEN.

Beveelt dat deze straf niet ten uitvoer zal worden gelegd, tenzij later anders wordt beslist.

Stelt daarbij een proeftijd van twee jaren vast.

De tenuitvoerlegging kan worden gelast indien de veroordeelde zich voor het einde

van de proeftijd aan een strafbaar feit schuldig maakt.

? Wijst toe de vordering van de benadeelde partij [benadeelde partij I], wonende te [adres] tot het hierna te noemen bedrag.

Veroordeelt de verdachte tot het betalen van een bedrag van € 83,65 (drieëntachtig euro en vijfenzestig cent) als schadevergoeding.

Veroordeelt de verdachte voorts in de kosten die de benadeelde partij tot op heden heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak moet maken.

De tot op heden gemaakte kosten begroot de rechtbank op nihil.

Verklaart de benadeelde partij in het resterende deel van de vordering niet-ontvankelijk.

? Legt aan de verdachte de verplichting op aan de Staat, ten behoeve van het slachtoffer, genaamd [benadeelde partij I], wonende te [adres], te betalen een som geld ten bedrage van € 83,65 (drieëntachtig euro en vijfenzestig cent), bij gebreke van betaling en van verhaal te vervangen door hechtenis voor de duur van 1 dag.

Bepaalt dat betalingen aan de benadeelde partij in mindering strekken op de betaling aan de Staat.

Bepaalt dat betalingen aan de Staat in mindering strekken op de betaling aan de benadeelde partij.

? Verklaart de benadeelde partij [benadeelde partij III], wonende te [adres], niet-ontvankelijk in de vordering.

? Verklaart de benadeelde partij [benadeelde partij IV], wonende te [adres], niet-ontvankelijk in de vordering.

? Verklaart de benadeelde partij [benadeelde partij II], wonende te [adres], niet-ontvankelijk in de vordering.

? Wijst toe de vordering van de benadeelde partij partij [benadeelde partij V], wonende te [adres], tot het hierna te noemen bedrag.

Veroordeelt de verdachte tot het betalen van een bedrag van € 4.698,74 (vierduizend zeshonderd achtennegentig euro en vierenzeventig cent) als schadevergoeding.

Veroordeelt de verdachte voorts in de kosten die de benadeelde partij tot op heden heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak moet maken.

De tot heden gemaakte kosten begroot de rechtbank op nihil.

Verklaart de benadeelde partij in het resterende deel van de vordering niet-ontvankelijk.

? Legt aan de verdachte de verplichting op aan de Staat, ten behoeve van het slachtoffer, genaamd [benadeelde partij V], wonende te [adres], te betalen een som geld ten bedrage van € 4.698,74 (vierduizend zeshonderd achtennegentig euro en vierenzeventig cent), bij gebreke van betaling en van verhaal te vervangen door hechtenis voor de duur van 93 dagen.

Bepaalt dat betalingen aan de benadeelde partij in mindering strekken op de betaling aan de Staat.

Bepaalt dat betalingen aan de Staat in mindering strekken op de betaling aan de benadeelde partij.

? Verklaart de benadeelde partij [benadeelde partij VI], wonende te [adres], niet-ontvankelijk in de vordering.

Dit vonnis is gewezen door

mr. J. Westdorp, voorzitter,

mr. H. de Klerk en mr. D.A.C. Koster, rechters,

in tegenwoordigheid van mr. A. de Graag, griffier,

en uitgesproken op de openbare terechtzitting van deze rechtbank van 10 augustus 2005.