CRvB, 09-12-2005, nr. 04/1149AOW

Appellant is op 26 februari 2004 in hoger beroep gekomen van een uitspraak van de rechtbank Amsterdam van 4 februari 2004, nr. 02/5167 AOW, waarnaar hierbij wordt verwezen. Bij brieven van 30 juni 2004, 6 juli 2004, 6 november 2004, 4 maart 2005, 5 september 2005, 19 september 2005 en 23 september 2005 heeft appellant de gronden van het hoger beroep aangevoerd en zijn zienswijze nader uiteengezet.

Gedaagde heeft een verweerschrift ingediend.

Het geding is behandeld ter zitting van de Raad op 7 oktober 2005, waar appellant — met voorafgaand bericht — niet is verschenen en waar gedaagde zich heeft doen vertegenwoordigen door F.G.E. Houtbeckers, werkzaam bij het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen.

Blijkens de dossierstukken heeft het Gemeenschappelijk Administratiekantoor (GAK) bij brief van 9 januari 1985 aan appellant medegedeeld dat geen bezwaar bestaat tegen zijn definitieve vestiging in Duitsland met behoud van de hem toegekende arbeidsongeschiktheidsuitkering.

In 2002 heeft appellant zich meermalen per fax tot (de rechtsvoorganger van) gedaagde gewend met verzoeken om informatie inzake zijn rechten op ouderdomspensioen ingevolge de Algemene Ouderdomswet (AOW) bij het bereiken van de 65-jarige leeftijd in december 2005. Daarbij heeft hij medegedeeld er pas recent van op de hoogte te zijn gesteld dat vestiging in het buitenland gevolgen kan hebben voor de hoogte van het AOW-pensioen. Volgens hem heeft het GAK in 1985 verzuimd hem te informeren omtrent de mogelijke (nadelige) consequenties van zijn vestiging in Duitsland voor het ouderdomspensioen. Bij fax van 6 september 2002 heeft appellant gedaagde verantwoordelijk en aansprakelijk gesteld voor de door hem te lijden schade. In verband daarmee heeft hij gedaagde verzocht om een beslissing waarmee hij zich tot de bevoegde rechter kan wenden ter verkrijging van schadevergoeding dan wel zijn gekorte AOW-pensioen bij wijze van schadevergoeding vanaf december 2005 aan te vullen tot het volledige AOW-pensioen.

Bij besluit van 10 september 2002 heeft gedaagde appellant als volgt bericht:

Bij beslissing op bezwaar van 12 november 2002 (hierna: het bestreden besluit) heeft gedaagde appellants bezwaar tegen het besluit van 10 september 2002 kennelijk ongegrond verklaard.

De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak appellants beroep gegrond verklaard en het bestreden besluit vernietigd. De rechtbank heeft voorts appellants bezwaar tegen het besluit van 10 september 2002 niet-ontvankelijk verklaard en bepaald dat haar uitspraak in de plaats treedt van het vernietigde besluit. Daartoe is het volgende overwogen (waarbij voor eiser appellant en voor verweerder gedaagde dient te worden gelezen):

In hoger beroep heeft appellant zijn grieven tegen de aangevallen uitspraak uiteengezet en betoogd dat gedaagde verplicht is er zorg voor te dragen dat de Sociale verzekeringsbank (Svb) hem ook sedert 1985 als volledig AOW-verzekerde erkent.

Hij stelt zich voorts op het standpunt dat gedaagde de gepleegde inhoudingen van zijn pro-rata Duitse arbeidsongeschiktheidsverzekering met terugwerkende kracht aan de Svb behoort af te dragen, alsook de van zijn WAO-uitkering ten onrechte ingehouden loonheffingen.

De Raad overweegt als volgt.

De Raad stelt vast dat het onderhavige geschil uitsluitend betrekking heeft op het bestreden besluit van 12 november 2002 van gedaagde, alsmede dat de Svb geen partij is in dit geding. De Raad kan derhalve geen oordeel geven omtrent de evengenoemde inhoudingen, aangezien die geen onderdeel uitmaken van het thans bestreden besluit, en evenmin met betrekking tot appellants aanspraken op AOW-pensioen.

Appellant vordert van gedaagde schadevergoeding op de grond dat hij als gevolg van gebrekkige informatieverstrekking door gedaagde in de toekomst — te weten bij het bereiken van de 65-jarige leeftijd — niet het maximale AOW-pensioen toegekend zal krijgen. Evenals de rechtbank komt de Raad tot het oordeel dat de door appellant gestelde nalatigheid van gedaagde moet worden aangemerkt als een feitelijk handelen. Appellants verzoek om schadevergoeding ontbeert derhalve connexiteit met een besluit tot beoordeling waarvan de bestuursrechter bevoegd zou zijn. Dat brengt mee dat de afwijzing door gedaagde van dat verzoek niet kan worden aangemerkt als een besluit in de zin van artikel 1:3 juncto artikel 8:1 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb).

Uit het vorenstaande volgt dat het hoger beroep niet kan slagen en dat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt.

De Raad acht geen termen aanwezig toepassing te geven aan artikel 8:75 van de Awb.

De Centrale Raad van Beroep,

Recht doende:

Bevestigt de aangevallen uitspraak.

Aldus gegeven door mr. M.M. van der Kade als voorzitter en mr. T.L. de Vries en mr. H.J. Simon als leden, in tegenwoordigheid van J.J.B.van der Putten als griffier en uitgesproken in het openbaar op 9 december 2005.

(get.) M.M. van der Kade.

(get.) J.J.B. van der Putten.