CRvB, 22-01-2004, nr. 02/1524AW

Appellant, laatstelijk personeelsfunctionaris bij de politie en bezoldigd overeenkomstig de toentertijd geldende gemeentelijke salarisschaal 12, is na een reorganisatie per 1 mei 1994 eervol ontslag verleend met recht op een uitkering op basis van het Rijkswachtgeldbesluit 1959. Bij besluit van 2 december 1999 is het verzoek van appellant zijn ontslag- uitkering gelijke tred te laten houden met de verhogingen van de gemeentelijke salarisschaal 12, zoals die hebben plaatsgehad sinds zijn ontslag, afgewezen. Het tegen dat besluit gemaakte bezwaar is bij schrijven van 18 oktober 2000 ongegrond verklaard.

Op 28 augustus 2001 heeft appellant beroep ingesteld tegen het niet tijdig nemen van een beslissing op zijn bezwaar tegen het besluit van 2 december 1999.

De rechtbank heeft het beroep bij de aangevallen uitspraak niet-ontvankelijk verklaard omdat geen beroepsmogelijkheden meer open staan voor appellant. Hieraan heeft de rechtbank het oordeel ten grondslag gelegd dat geen sprake is van het niet tijdig nemen van een beslissing op bezwaar omdat gedaagde bij besluit van 18 oktober 2000 heeft beslist op appellants bezwaar.

In hoger beroep heeft appellant het standpunt ingenomen dat de rechtbank zijn beroep ten onrechte niet-ontvankelijk heeft verklaard. Daartoe heeft hij de opvatting naar voren gebracht dat gedaagde nog steeds geen besluit heeft genomen waarbij is ingegaan op zijn argumenten in bezwaar en dat het aan het schrijven van 18 oktober 2000 ten grondslag gelegde advies van de bezwarenadviescommissie niet deugdelijk is.

De Raad deelt dit standpunt niet en overweegt daartoe als volgt.

De Raad stelt vast dat het door appellant tegen het besluit van 2 december 1999 gemaakte bezwaar ongegrond is verklaard bij het schrijven van gedaagde van 18 oktober 2000. Dit is onmiskenbaar een beslissing op bezwaar als bedoeld in hoofdstuk 7 van de Awb waartegen appellant ingevolge artikel 7:1 en 8:1, eerste lid, van die wet beroep kon instellen. Hoewel het besluit ook melding maakt van die beroepsmogelijkheid heeft appellant daarvan om hem moverende redenen geen gebruik gemaakt.

Het beroep van appellant is mede gebaseerd op het bepaalde in artikel 6:2, aanhef en onder b, van de Awb, ingevolge welke bepaling voor de toepassing van wettelijke voorschriften over (bezwaar en) beroep met een besluit wordt gelijkgesteld het niet tijdig nemen van een besluit. Deze bepaling heeft ten doel een bestuursorgaan ertoe te bewegen alsnog een besluit te nemen; daartoe wordt aan een belanghebbende een rechtsmiddel geboden in de situatie waarin het bestuursorgaan niet tijdig een besluit heeft genomen.

Gelet op deze beperkte strekking kan op grond van deze bepaling, anders dan door appellant wordt voorgestaan, geen rechtsmiddel meer worden aangewend indien eenmaal een voor (bezwaar en) beroep vatbaar besluit is genomen.

Nadat bij besluit van 18 oktober 2000 een beslissing op bezwaar was genomen kon appellant op 28 augustus 2001 dus niet meer beroep instellen tegen het niet tijdig nemen van dat besluit. De rechtbank heeft dat terecht overwogen.

Aan een beoordeling van de inhoudelijke argumenten van appellant komt de Raad niet toe. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.

De Raad acht geen termen aanwezig om toepassing te geven aan artikel 8:75 van de Awb.