CRvB, 10-12-2002, nr. 00/1213WAOCON

Met ingang van 1 januari 2002 is de Wet structuur uitvoeringsorganisatie werk en inkomen in werking getreden. Ingevolge de Invoeringswet Wet structuur uitvoeringsorganisatie werk en inkomen treedt in dit geding de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv) in de plaats van het Landelijk instituut sociale verzekeringen (Lisv). In deze uitspraak wordt onder gedaagde tevens verstaan het Lisv, dan wel de rechtsvoorganger, zijnde in dit geval het Fonds arbeidsongeschiktheidsverzekering overheidspersoneel.

Bij besluit van 28 juli 1997 heeft gedaagde geweigerd om appellant in aanmerking te brengen voor een uitkering conform de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering.

Gedaagde heeft het door appellant tegen dit besluit gemaakte bezwaar bij besluit van 30 november 1998 ongegrond verklaard.

Appellant heeft beroep ingesteld tegen het besluit van 30 november 1998 (hierna: het bestreden besluit).

De rechtbank 's-Hertogenbosch heeft bij uitspraak van 12 januari 2000 het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaard, dat besluit vernietigd en het bezwaar tegen het primaire besluit van 28 juli 1997 alsnog niet-ontvankelijk verklaard. Voorts heeft de rechtbank gedaagde gelast aan appellant het door hem betaalde griffierecht te vergoeden.

Appellant is van die uitspraak in hoger beroep gekomen.

Gedaagde heeft een verweerschrift ingediend.

Mr. T.G.M. Gersjes, advocaat te Eindhoven, heeft zich als gemachtigde van appellant gesteld en heeft bij schrijven van 21 november 2001, met bijlagen, aangevuld bij schrijven van 26 november 2001, met bijlage, van repliek gediend.

Gedaagde heeft een afschrift toegezonden van een aan appellants raadsman gericht schrijven d.d. 14 november 2001.

Het geding is behandeld ter zitting van de Raad op 4 december 2001, waar appellant in persoon is verschenen, bijgestaan door mr. Gersjes, voornoemd, en waar gedaagde zich met voorafgaand bericht niet heeft doen vertegenwoordigen.

Na de behandeling van het geding ter zitting van de Raad is gebleken dat het onderzoek niet volledig is geweest, in verband waarmee de Raad heeft besloten het onderzoek te heropenen.

Ter voortzetting van het onderzoek heeft de Raad bij brief van 17 december 2001 een aantal vragen aan gedaagde gesteld, welke door gedaagde zijn beantwoord bij schrijven van 7 januari 2002.

De Raad heeft partijen bij brief van 8 februari 2002 ervan in kennis gesteld dat de enkelvoudige kamer de zaak na de behandeling ter zitting van 4 december 2001 heeft verwezen naar de meervoudige kamer.

Het geding is opnieuw behandeld ter zitting van de Raad op 2 april 2002. Appellant is daar wederom in persoon verschenen, met bijstand van mr. Gersjes, terwijl gedaagde zich heeft doen vertegenwoordigen door mr. M.J.H.H. Fuchs, werkzaam bij het Uwv.

Bij brieven van 11 juni 2002 heeft de Raad partijen ervan in kennis gesteld dat het onderzoek niet volledig is geweest, in verband waarmee dat onderzoek wordt heropend. Bij brieven van 29 oktober 2002 heeft de Raad partijen meegedeeld dat het vooronderzoek is voltooid en partijen daarbij verzocht om toestemming om nader onderzoek ter zitting achterwege te laten, als bedoeld in artikel 8:57 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Appellant heeft bedoelde toestemming verleend bij schrijven van 8 november 2002 en gedaagde bij schrijven van 12 november 2002.

De rechtbank heeft het door appellant tegen gedaagdes primaire besluit van 28 juli 1997 gemaakte bezwaar alsnog niet-ontvankelijk geacht op de grond dat het bezwaarschrift buiten de daarvoor geldende wettelijke termijn van zes weken is ingediend, terwijl niet is gebleken van omstandigheden op grond waarvan redelijkerwijs zou moeten worden geoordeeld dat appellant niet in verzuim is geweest. In verband daarmee heeft de rechtbank het beroep tegen bestreden besluit van 30 november 1998 gegrond verklaard en dat besluit vernietigd. De rechtbank heeft met toepassing van artikel 8:72, vierde lid, van de Awb zelf in de zaak voorzien en het bezwaar alsnog niet-ontvankelijk verklaard.

In de aangevallen uitspraak, waarin appellant als eiser is aangeduid en gedaagde als verweerder, heeft de rechtbank aan evenvermeld oordeel de volgende overwegingen ten grondslag gelegd:

Het gaat in dit geding om de vraag of de rechtbank het bezwaar tegen het primaire besluit van 28 juli 1997 terecht niet-ontvankelijk heeft verklaard.

De Raad overweegt als volgt.

Op grond van de beschikbare gegevens, zoals deze naar voren komen uit de gedingstukken en nadien door partijen zijn toegelicht c.q. aangevuld en gecorrigeerd, gaat de Raad bij zijn oordeelsvorming ervan uit, gelijk ook door de rechtbank is aangenomen, dat appellants bezwaarschrift van 4 september 1997 bij de eerste verzending daarvan op diezelfde datum - tijdig - bij gedaagde is aangekomen, maar dat gedaagdes interne postdienst dat stuk wegens onvoldoende frankering niet heeft geaccepteerd.

Van de zijde van gedaagde is gewezen op de mogelijkheid - in de zin dat niet geheel uitgesloten moet worden geacht - dat het bezwaarschrift door PTT-post wegens die onvoldoende frankering niet aan gedaagde is bezorgd, maar de Raad acht dit op grond van het geheel van de voorliggende gegevens onwaarschijnlijk, in het bijzonder gelet op een zich onder de gedingstukken bevindende kopie van de voorzijde van de desbetreffende enveloppe, waarop immers expliciet staat vermeld dat het stuk wegens onvoldoende port (f 1,10) door de geadresseerde is geweigerd. Ter - tweede - zitting van de Raad is overigens door gedaagdes gemachtigde erkend dat de meest waarschijnlijke gang van zaken is geweest dat gedaagdes postdienst het stuk inderdaad wel heeft ontvangen, maar niet heeft geaccepteerd.

Voor de Raad staat voorts genoegzaam vast dat het bezwaarschrift bij de eerste verzending onvoldoende was gefrankeerd, waarbij de Raad nadrukkelijk in het midden laat of zulks reeds van meet af aan het geval was, dan wel of naderhand een zegel is losgeraakt zoals namens appellant als mogelijkheid is geopperd, nu ook indien dit laatste het geval zou zijn, niet valt in te zien dat het risico daarvan niet voor appellant zou dienen te worden gelaten. Dat laatste geldt ook ten aanzien van de door appellant naar voren gebrachte omstandigheid dat hij de (eerste) verzending van het bezwaarschrift heeft overgelaten aan een professioneel outplacementbureau, nu naar vaste rechtspraak het handelen - en nalaten - van een derde bij het verrichten van proceshandelingen als hier aan de orde dient te worden toegerekend aan degene die ervoor kiest gebruik te maken van de diensten van een derde.

Naar de rechtbank terecht in de aangevallen uitspraak heeft overwogen, heeft de Hoge Raad in een arrest van 8 juli 1996, gepubliceerd in BNB 1996/268, geoordeeld dat van de indiening van een beroepschrift per post, als bedoeld in artikel 6:9 van de Awb, eerst sprake is indien het geheel van handelingen is verricht dat noodzakelijk is om een poststuk door middel van de postdienst de geadresseerde te doen bereiken, tot welke handelingen een genoegzame frankering behoort.

Ten aanzien van bezwaarschriften, als waar het in dit geding om gaat, geldt hetzelfde. Hieruit vloeit voort dat, nu het bezwaarschrift van appellant door gedaagde niet is geaccepteerd en een wel voldoende gefrankeerd bezwaarschrift vervolgens - naar van de zijde van appellant niet wordt betwist en waarvan ook de Raad uitgaat - te laat is binnengekomen, het onderhavige bezwaar wegens termijnoverschrijding in beginsel niet-ontvankelijk moet worden verklaard.

Het kernbezwaar van appellant bestaat hieruit dat hij van oordeel is dat vorenomschreven hoofdregel in zijn geval geen toepassing behoort te vinden, om reden dat gedaagde als vaste werkwijze aanhoudt om, hoewel daartoe wellicht niet verplicht, onvoldoende gefrankeerde poststukken wel in ontvangst te nemen, onder zorgdraging van betaling aan PTT-post van de ontbrekende portokosten door middel van het terugzenden van de voor dat doel door die dienst gebruikte portoheffingskaarten (het zogeheten bijplakken). Gegeven die bestendige uitvoeringspraktijk van gedaagde gebieden naar de opvatting van appellant het zorgvuldigheidsbeginsel en vooral ook het beginsel dat gelijke gevallen gelijk dienen te worden behandeld dat de onderwerpelijke op onvoldoende frankering berustende termijnoverschrijding van zijn bezwaar niet leidt tot niet-ontvankelijkheid daarvan. Gedaagde is, aldus appellant, immers in zijn geval op willekeurige wijze afgeweken van vorenomschreven vaste werkwijze om ook onvoldoende gefrankeerde stukken in ontvangst te nemen.

De Raad ziet dit bezwaar van appellant geen doel treffen. Daarbij kan en zal de Raad daarlaten wat er zij van de hiervoor weergegeven argumenten van appellant, nu deze in elk geval ontoereikend zijn om de hier toepasselijke wettelijke voorschriften met betrekking tot het tijdig indienen van een bezwaarschrift, welke van openbare orde zijn, ter zijde te stellen.

De Raad ziet met de rechtbank onvoldoende aanleiding om het risico dat appellant heeft gelopen door het bezwaarschrift niet genoegzaam te (doen) frankeren in afwijking van de eerder weergegeven hoofdregel niet voor rekening van appellant te laten komen. De rechtbank heeft terecht en op goede gronden appellants bezwaar tegen het primaire besluit wegens niet-verontschuldigbare termijnoverschrijding niet-ontvankelijk verklaard.

De aangevallen uitspraak komt voor bevestiging in aanmerking.

De Raad acht geen termen aanwezig voor toepassing van artikel 8:75 van de Awb.

De Raad beslist als volgt.

De Centrale Raad van Beroep,

Recht doende:

Bevestigt de aangevallen uitspraak.

Aldus gegeven door mr. J.W. Schuttel als voorzitter en mr. H.J. Simon en mr. C.W.J. Schoor als leden, in tegenwoordigheid van J.W. Engelhart als griffier en uitgesproken in het openbaar op 10 december 2002.

(get.) J.W. Schuttel.

(get.) J.W. Engelhart.