CRvB, 29-02-2000, nr. 98/3452ABW, nr. 98/3453ABW

januari 2000, waar appellant daartoe ambtshalve opgeroepen

in persoon is verschenen en waar gedaagde hoewel ambtshalve

opgeroepen om bij gemachtigde te verschijnen zich niet heeft

doen vertegenwoordigen.

op grond van de ABW toekomt.

Bij besluit van 2 april 1996 heeft gedaagde, voorzover hier van

belang, dat bezwaar niet-ontvankelijk verklaard, omdat - zo

blijkt uit het advies van de Commissie van advies voor de

bezwaar- en beroepschriften van 11 maart 1996 - een voor

bezwaar vatbaar besluit in primo niet aanwezig is.

Intussen had appellant op 25 maart 1996 bij gedaagde een

aanvraag ingediend om bijzondere bijstand voor (kort gezegd)

verhuis- en herinrichtingskosten ter zake van de verhuizing van

hem en zijn gezin naar Q in augustus 1995. Deze aanvraag heeft

gedaagde afgewezen bij besluit van 2 april 1996, zoals - na

gemaakt bezwaar - gehandhaafd bij besluit van 26 juni 1996 op

de grond dat voor de verhuizing naar Q geen noodzaak bestond.

Namens appellant heeft mr Rawee tegen de na bezwaar

genomen besluiten van 2 april 1996 en 26 juni 1996 beroep

ingesteld. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank

inzake het beroep tegen het eerstgenoemde besluit overwogen

dat, naar haar oordeel, de uitkeringsspecificatie van 7 juni

een besluit in de zin van artikel 1:3 van de Algemene wet

bestuursrecht (Awb) is en voorts geoordeeld dat het bezwaar bij

de brief van 6 oktober 1995 te laat is ingesteld en om die

reden niet-ontvankelijk verklaard had moeten worden. Dit heeft

de rechtbank ertoe geleid het beroep van appellant tegen het

besluit van 2 april 1996 gegrond te verklaren, dit besluit te

vernietigen en te bepalen dat de rechtsgevolgen van dit

vernietigde besluit in stand blijven. De rechtbank heeft het

beroep van appellant tegen het besluit van 26 juni 1996

ongegrond verklaard.

De Raad overweegt als volgt.

In het geding, nummer 98/3452 ABW

In dit geding heeft appellant zich gekeerd tegen de

aangevallen uitspraak, in zoverre de rechtbank tot het oordeel

is gekomen dat appellant niet-ontvankelijk is in zijn bezwaar

tegen de als besluit in de zin van artikel 1:3 van de Awb

aangemerkte uitkeringsspecificatie van 7 juni 1995 omdat dit

bezwaar te laat is ingesteld, en de rechtsgevolgen van het

vernietigde bestreden besluit van 2 april 1996 in stand heeft

gelaten.

De Raad is in de eerste plaats van opvatting dat de rechtbank

terecht heeft geoordeeld dat de uitkeringsspecificatie van

7 juni 1995 een besluit als bedoeld in artikel 1:3 van de Awb

is. Hiertoe neemt de Raad in aanmerking dat die specificatie

ertoe strekt dat aan appellant over de periode van 1 februari

tot 12 april 1995 ambtshalve een uitkering ingevolge de

ABW wordt toegekend, naar een norm die in diens nadeel afwijkt

van de ter zake geldende voorschriften van (hoofdstuk II van)

het Bijstandsbesluit landelijke normering (BLN), onder

verrekening van de als voorschot op voet van de ROA verleende

verstrekkingen.

De Raad stelt vast dat appellant bij zijn brief van

6 oktober 1995 tegen het in die uitkeringsspecificatie vervatte

besluit bezwaar heeft gemaakt, dit zowel wat betreft de

vermelde normafwijking als de verrekening.

Vaststaat dat appellant zijn bezwaarschrift van 6 oktober 1995

te laat, na afloop van de termijn als bedoeld in artikel 6:7

van de Awb, heeft ingediend.

Ingevolge artikel 6:11 van de Awb blijft ten aanzien van een na

afloop van die termijn ingediend bezwaarschrift

niet-ontvankelijkverklaring op grond daarvan achterwege indien

redelijkwijs niet kan worden geoordeeld dat de indiener in

verzuim is geweest.

De Raad stelt voorop dat de enkele omstandigheid dat

gedaagde in strijd met het bepaalde in artikel 3:45 van de Awb

geen melding heeft gemaakt van de mogelijkheid tegen het in de

uitkeringsspecificatie vervatte besluit bezwaar te maken, op

zichzelf niet leidt tot het oordeel dat de onderhavige

termijnoverschrijding verschoonbaar is.

Appellant heeft schriftelijk in de brief van 22 januari 1999 en

mondeling ter zitting verklaard dat hij in juni 1995, een week

na de ontvangst van de uitkeringsspecificatie, contact heeft

opgenomen met een hem bekende medewerkster van sociale zaken

teneinde over de specificatie opheldering te verkrijgen; hem

werd gezegd dat de specificatie niets met de ABW te maken had.

Eenzelfde antwoord kreeg appellant toen hij in augustus 1995 de

specificatie opnieuw bij die medewerkster heeft aangekaart. Na

in augustus 1995 te zijn verhuisd heeft hij zich tot het

vluchtelingenwerk in Q gewend, waar vervolgens het

bezwaarschrift van 6 oktober 1995 werd opgesteld, aldus

appellant.

Deze verklaringen van appellant zijn van de kant van

gedaagde onweersproken gebleven en de Raad ziet geen reden aan

de juistheid ervan te twijfelen.

Op grond van die verklaringen stelt de Raad vast dat

appellant tot tweemaal toe vanwege gedaagde onjuist omtrent de

strekking van de meerbedoelde specificatie is ingelicht en

zodoende, ten onrechte, van het indienen van bezwaar is

afgehouden.

Deze vaststelling levert naar het oordeel van de Raad voldoende

grond op voor de slotsom dat appellant bij het te laat indienen

van zijn bezwaarschrift van 6 oktober 1995 niet in verzuim is

geweest.

Derhalve heeft de rechtbank ten onrechte het standpunt

ingenomen dat het bezwaarschrift van appellant wegens

niet-verschoonbare termijnoverschrijding niet-ontvankelijk

diende te worden verklaard.

Aangezien de Raad van andere gronden die tot

niet-ontvankelijkverklaring van het bezwaarschrift dienen te

leiden, niet is gebleken, moet de conclusie zijn dat gedaagde

bedoeld bezwaarschrift, gericht tegen de uitkeringsspecificatie

van 6 juni 1995, ten onrechte niet-ontvankelijk heeft

verklaard.

Bij dit licht is het dan ook niet juist dat de rechtbank de

rechtsgevolgen van het vernietigde bestreden besluit van 2

april 1996 in stand heeft gelaten.

De Raad zal de aangevallen uitspraak, voorzover

aangevochten, vernietigen.

Gedaagde zal worden opgedragen om met inachtneming van deze

uitspraak opnieuw op het bezwaarschrift van appellant van 6

oktober 1995, gericht tegen de uitkeringsspecificatie van 7

juni 1995, te beslissen.

De Raad acht in dit geding ten slotte termen aanwezig om op

grond van artikel 8:75 van de Awb gedaagde te veroordelen in de

proceskosten van appellant in beroep respectievelijk in hoger

beroep. Deze kosten worden begroot op f 1.420,-- respectieve-

lijk f 710,--, in totaal f 2.130,--, voor verleende

rechtsbijstand.

In het geding, nummer 98/3453 ABW

In dit geding is ten gronde aan de orde het bestreden besluit

van 26 juni 1996, betreffende de aanvraag van appellant om

bijzondere bijstand in de verhuis- en herinrichtingskosten in

verband met zijn verhuizing van X naar Q.

Ingevolge artikel 18a van het BLN wordt bijstand ter

voorziening in de bijzondere kosten van het bestaan verleend

indien individuele omstandigheden leiden tot noodzakelijke

kosten van het bestaan die naar het oordeel van burgemeester en

wethouders niet kunnen worden voldaan uit de in hoofdstuk II,

paragraaf 1, en hoofdstuk III, paragraaf 1, bedoelde uitkering

en de aanwezige draagkracht.

De Raad is op grond van de stukken niet tot het oordeel gekomen

dat in het geval van appellant van dergelijke individuele

omstandigheden sprake is geweest.

Hiertoe geldt in de eerste plaats de reden van de verhuizing

van appellant, te weten dat hij meende in (de omgeving van) Q

eerder aan het werk te kunnen komen dan in X. Deze mening is

echter in het geheel niet onderbouwd.

Voorts is van belang dat de psychiater H.J. Zwartenkot,

verbonden aan het RIAGG Friesland, in een rapport van

21 februari 1995 heeft opgetekend dat er bij appellant