CRvB, 16-12-2010, nr. 09/4495 AW, nr. 09/4496 AW, nr. 09/4497 AW

Zoals naar voren komt uit een eerdere uitspraak van de Raad (CRvB 18 oktober 2007, LJN BB6604) is, indien in een bezwaarprocedure tegen een beoordeling, onder gegrondverklaring van de bezwaren, omzetting van de beoordeling in een verslag van een functioneringsgesprek plaatsvindt, van een beoordeling geen sprake meer en is in zoverre dus geheel aan de bezwaren tegemoetgekomen. In dit opzicht is in een dergelijk geval geen procesbelang meer aanwezig. In genoemde uitspraak heeft de Raad voorts overwogen dat een (verslag van een) functioneringsgesprek het karakter van een besluit in de zin van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) ontbeert, zodat daartegen geen voorziening ingevolge deze wet openstaat.

In bestreden besluit 1 heeft, onder vervallenverklaring van de beoordeling, een omzetting als hierboven bedoeld plaatsgevonden. De rechtbank heeft dan ook terecht het hiertegen gerichte beroep van appellante niet-ontvankelijk verklaard, gezien het ontbreken van procesbelang ter zake van de beoordeling en gelet op het feit dat het verslag waarin de beoordeling is omgezet het karakter van een besluit in de zin van de Awb ontbeert. De Raad komt niet toe aan de inhoudelijke grieven die appellante op dit punt heeft aangedragen. Het hoger beroep van appellante slaagt in zoverre niet.

Appellante heeft aangevoerd dat haar niet hervatten berustte op het inlassen van een time-out van 1 a 2 weken door de bedrijfsarts. Naar haar opvatting was daarmee noch een grondslag voor inhouding van haar bezoldiging, noch enig strafwaardig plichtsverzuim aanwezig. De Raad volgt appellante hierin niet. In de schriftelijke terugkoppeling die de bedrijfsarts op 23 januari 2008 aan het college heeft doen toekomen is de time-out genoemd als mogelijkheid om te komen tot een oplossing van de werkgerelateerde problemen. Uit een toelichting die de bedrijfsarts heeft verstrekt in de bezwaarfase, blijkt dat zij die mogelijkheid ook tegenover appellante heeft genoemd, maar nadrukkelijk als onderdeel van een aan de werkgever te verstrekken advies. De Raad is van oordeel dat appellante had behoren te begrijpen dat de beslissing over een eventuele time-out was voorbehouden aan de werkgever. Voor zover zij na haar bezoek aan de bedrijfsarts niettemin veronderstelde dat de time-out al beklonken was, had in ieder geval het bericht van de sectordirecteur dat zij op maandag 28 januari 2008 weer op het werk werd verwacht, welk bericht naar door appellante niet is weersproken op vrijdag 24 januari 2008 op haar antwoordapparaat is ingesproken, haar duidelijk kunnen en moeten maken dat van een time-out geen sprake was. De Raad tekent hierbij aan dat hij uit de verklaring die de door appellante meegebrachte getuige heeft afgelegd, geenszins heeft kunnen afleiden dat de werkgever toch, en niettegenstaande de herhaalde pogingen om met appellante in contact te komen, in een time-out zou hebben bewilligd.

Artikel 3:14, eerste lid, van de ARU bepaalt dat de ambtenaar geen bezoldiging ontvangt over de periode waarin hij zijn werkzaamheden niet verricht, tenzij hem dit naar het oordeel van het college niet verweten kan worden. Gezien het voorgaande is de rechtbank terecht het college gevolgd in diens oordeel dat aan de toepassingsvereisten voor deze, dwingend geformuleerde, bepaling was voldaan. Het voorgaande brengt de Raad hiernaast tot het oordeel dat het niet hervatten door appellante gedurende de week van 28 januari 2008 haar als plichtsverzuim is aan te rekenen. Naar de rechtbank eveneens terecht heeft geoordeeld, was het college dus bevoegd om appellante disciplinair te bestraffen. In hetgeen appellante naar voren heeft gebracht en het college daar tegenover heeft gesteld, vindt de Raad geen grand voor het oordeel dat de opgelegde straffen aan het plichtsverzuim onevenredig zouden zijn. Het hoger beroep slaagt ook in zoverre niet.

De grieven van appellante komen erop neer dat het college naar haar mening onvoldoende heeft gedaan om, na de afhandeling van haar klacht over discriminatie en pesterij, haar terugkeer op de afdeling [naam afdeling] mogelijk te maken. Voorts acht zij de haar opgedragen werkzaamheden bij de afdeling Juridische Zaken onvoldoende passend.

De Raad stelt voorop dat aan een ambtenaar niet het recht kan worden ontzegd om een klacht in te dienen bij de commissie, en dat de werkgever in geval van ongegrond- verklaring van een dergelijke klacht niet van de ambtenaar mag verlangen dat deze ertoe overgaat om als het ware zijn of haar ongelijk te bekennen. Daarmee is echter niet gezegd dat de werkgever, in het geval waarin de klacht (mede) de aanleiding is tot een onherstelbare vertrouwensbreuk tussen de ambtenaar en zijn of haar leidinggevenden, vanwege deze specifieke achtergrond van de problematiek niet gerechtigd zou zijn om op de daarvoor geëigende wijze, volgens de toepasselijke regelgeving en in het belang van de dienst, een niet langer werkbare situatie te beëindigen.

Na de afhandeling van de klacht van appellante heeft de sectordirecteur gesprekken gevoerd met zowel de beide leidinggevenden als appellante zelf, welke gesprekken, naar het college ter zitting van de Raad heeft bevestigd, waren gericht op terugkeer van appellante bij de afdeling [naam afdeling]. Appellante kan dan ook niet worden gevolgd in haar standpunt dat de mogelijkheden tot herstel van het wederzijds vertrouwen onvoldoende zijn onderzocht. De Raad ziet evenmin in dat het oordeel van het college dat een dergelijk herstel niet meer mogelijk was, niet op goede gronden zou berusten. Appellante heeft in het met haar gevoerde gesprek onverkort volhard in de, zonder meer als fors te beschouwen, aantijgingen in de klacht en heeft daarbij gesteld dat haar werkelijkheid een heel andere is dan die van de commissie. Ook heeft zij vraagtekens bij de onafhankelijkheid van de commissie geplaatst. De leidinggevenden hebben beiden aangegeven een wezenlijke breuk in het vertrouwen te ervaren, en zich niet meer in staat te voelen om aan appellante leiding te geven. Een en ander kan de conclusie van een onherstelbare vertrouwensbreuk dragen. Dat brengt de Raad tot het oordeel dat niet kan worden staande gehouden dat het college bij afweging van de betrokken belangen niet in redelijkheid toepassing heeft kunnen geven aan artikel 15:11 van de ARU, volgens welke bepaling de ambtenaar in het belang van de dienst kan worden verplicht‘om tijdelijk andere dan de eigen werkzaamheden te verrichten.’

Evenals de rechtbank is de Raad verder van oordeel dat de appellante opgedragen werkzaamheden bij de afdeling Juridische Zaken, in aanmerking genomen dat deze uitdrukkelijk slechts tijdelijk en in afwachting van een structurele oplossing aan appellante zijn opgedragen, als voldoende passend voor appellante waren te beschouwen. Het hoger beroep slaagt ook in zoverre niet.

Het voorgaande betekent dat de aangevallen uitspraak, voor zover aangevochten, voor bevestiging in aanmerking komt.

De Raad acht tot slot geen termen aanwezig om toepassing te geven aan artikel 8:75 van de Awb inzake vergoeding van proceskosten.