Rb. Den Haag, 19-02-2014, nr. C/09/427644 / HA ZA 12-1132

Het verloop van de procedure blijkt uit:

- de inleidende dagvaarding van 11 september 2012, met producties 1 tot en met 12;

- de conclusie van antwoord met producties 1 tot en met 39;

Ten slotte is de datum voor het vonnis nader bepaald op heden.

in het incident

Moulinsart vordert in het incident dat – samengevat – de rechtbank HG beveelt Moulinsart afschrift te verstrekken van de openbaar gemaakte HG-publicaties in de periode 23 april 2009 / 1 juli 2012, op straffe van een dwangsom.

Ten aanzien van de incidentele vordering voert Moulinsart aan dat deze tot doel heeft de (aard en omvang van de) gestelde inbreuk en het onrechtmatig handelen van HG na 23 april 2009 te kunnen vaststellen en nader te kunnen bepalen, alsook teneinde de schadevergoeding/winstafdracht te kunnen bepalen. Moulinsart grondt haar incidentele vordering op de artikelen 1019a Wetboek van Rechtsvordering (hierna: Rv) jo 843a Rv.

HG voert in het incident gemotiveerd verweer.

Op de stellingen van partijen wordt hierna, voor zover van belang, nader ingegaan.

in de hoofdzaak

Moulinsart vordert in de hoofdzaak – samengevat – na wijziging van eis, dat de rechtbank bij vonnis, uitvoerbaar bij voorraad:

Met betrekking tot de vorderingen in de hoofdzaak voert Moulinsart aan dat HG in de periode 23 april 2009 / 1 juli 2012 veelvuldig zeer veel illustraties uit het oeuvre Hergé openbaar heeft gemaakt en heeft verveelvoudigd in de HG-publicaties zonder toestemming van Moulinsart en zonder dat zij daarvoor een vergoeding heeft betaald. Daarmee heeft zij inbreuk gemaakt op de auteursrechten op het oeuvre Hergé, die Moulinsart beheert en exploiteert. Voorts maakt HG door het gebruik van de domeinnaam kuifje.nl inbreuk op de merkrechten van Moulinsart ex artikel 2.20 lid 1 sub d van het Benelux-verdrag inzake de intellectuele eigendom (merken en tekeningen of modellen) (hierna: BVIE). HG gebruikt het merk zonder geldige reden in haar domeinnaam en trekt daarmee ongerechtvaardigd voordeel uit het merk Kuifje. Ook op basis van het charter is het HG verboden om de naam Kuifje op te nemen in haar domeinnaam.

HG voert in de hoofdzaak gemotiveerd verweer.

Op de stellingen van partijen wordt hierna, voor zover van belang, nader ingegaan.

Bevoegdheid

Voor zover de vorderingen van Moulinsart zijn gebaseerd op Gemeenschapsmerken, is deze rechtbank bevoegd op grond van de artikelen 95 lid 1, 96 en 97 lid 1 van de Verordening (EG) 207/2009 inzake het Gemeenschapsmerk (hierna: GMVo) en artikel 3 van de Uitvoeringswet EG-verordening inzake het Gemeenschapsmerk, omdat HG in Nederland domicilie heeft. Op grond van artikel 2 Verordening (EG) 44/2001 van de Raad van 22 december 2000 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken (hierna: EEX-Vo) en op grond van artikel 4.6 lid 1 BVIE is deze rechtbank bevoegd kennis te nemen van de vorderingen die zijn gebaseerd op het Benelux-merk omdat HG statutair gevestigd is in Gouda. Deze vestigingsplaats van gedaagde maakt ook dat deze rechtbank ook (internationaal en relatief) bevoegd is ten aanzien van de overige auteursrechtelijke en op onrechtmatige daad gegronde vorderingen. De bevoegdheid is overigens niet betwist.

Bezwaren tegen instellen incidentele vordering, eiswijziging, en inhoud akte

HG’s bezwaar tegen de invoeging bij eiswijziging van de zinsnede “al dan niet in de vorm van gederfde reproductievergoedingen” in het petitum onder 3), wordt afgewezen. Nog daargelaten of hierdoor sprake is van een eiswijziging, heeft HG niet gesteld dat deze wijziging in strijd is met de eisen van een goede procesorde. aldus valt niet in te zien dat en waarom HG in haar verdediging is geschaad.

Niet valt in te zien dat een incidentele vordering tot afschrift ex artikelen 1019a Rv jo 843a Rv niet tezamen met een wijziging van eis kan worden ingesteld. Dit processtuk is vóór de comparitie van partijen toegezonden. HG is in de gelegenheid gesteld daarop te antwoorden, waarvan zij ook gebruik heeft maakt. Voorts hebben partijen zich daarover kunnen uitlaten ter gelegenheid van de comparitie van partijen. Dat een en ander tardief zou zijn is dan ook onvoldoende onderbouwd, zodat HG’s bezwaar wordt gepasseerd.

Ook HG’s bezwaar tegen de inhoud van de akte wordt afgewezen. Als deze al ten aanzien van Moulinsarts principale vorderingen zou moeten worden gezien als een conclusie van repliek, geldt dat HG – zoals zij dat zelf in haar antwoordakte heeft gedaan – daarop heeft kunnen repliceren, waarna partijen hun zienswijze ter gelegenheid van de comparitie van partijen, waar zij in de gelegenheid zijn gesteld te pleiten, ook nog eens kenbaar hebben kunnen maken, zodat niet valt in te zien dat HG’s belangen zijn geschonden.

Verjaring

Met de wijziging van eis heeft Moulinsart haar vorderingen beperkt tot de periode 23 april 2009 – 1 juli 2012 zodat op het verjaringsverweer, dat immers ziet op de periode daarvoor, niet meer behoeft te worden ingegaan.

Inbreuk auteursrechten

Naar Moulinsart onweersproken stelt, is het oeuvre Hergé auteursrechtelijk beschermd en is zij rechthebbende met betrekking tot deze werken, althans kan zij in rechte optreden ter handhaving van de ingeroepen auteursrechten, zodat de rechtbank daarvan uitgaat. Niet ter discussie staat dat HG delen van het oeuvre Hergé openbaar heeft gemaakt en verveelvoudigd in de HG-publicaties. De rechtbank overweegt dat in beginsel voor dergelijk gebruik toestemming van de auteursrechthebbende vereist is. Moulinsart stelt zich op het standpunt dat zij die toestemming niet heeft gegeven voor de HG-publicaties die door HG openbaar zijn gemaakt in de periode 23 april 2009 / 1 juli 2012. Voor zover HG naast de werken behorend tot het oeuvre Hergé ook andere werken (waarvan de auteursrechten niet bij Moulinsart berusten) van de hand van Hergé heeft verveelvoudigd en openbaar heeft gemaakt, begrijpt de rechtbank dat Moulinsart die verveelvoudigingen en openbaarmakingen niet aan haar vordering ten grondslag heeft gelegd en worden die hier verder buiten beschouwing gelaten.

Moulinsart legt aan haar gewijzigde eis ten grondslag dat de door HG bij antwoord overgelegde producties voor haar een wat ander licht hebben geworpen op de voorgeschiedenis van het geschil tussen partijen en dat zij heeft ingezien dat er in elk geval van enige samenwerking sprake blijkt te zijn geweest tussen partijen in de periode 2000/2009, althans dat zij een aantal edities van Duizend Bommen! in die periode kennelijk heeft toegestaan, maar zij bestrijdt dat op grond van de overeenkomst uit 2000 – of enige andere overeenkomst – het aan HG na 23 april 2009 nog was toegestaan de HG-publicaties uit te geven. Volgens Moulinsart moet het voor HG op 23 april 2009 duidelijk zijn geworden dat het haar niet (meer) werd toegestaan de HG-publicaties uit te geven zoals zij dat tot die tijd kennelijk deed. Moulinsart wijst daarbij op de datum dat het charter aan HG is toegezonden (23 april 2009), de notulen van de bijeenkomst van partijen op 29 september 2009 en haar emailbericht van 9 oktober 2009. Volgens Moulinsart behoefde opzegging van een overeenkomst met HG niet plaats te vinden omdat er geen overeenkomst bestond.

HG stelt zich primair op het standpunt dat zij de vereiste toestemming voor verveelvoudiging en openbaarmaking van het oeuvre Hergé in de HG-publicaties heeft gekregen. Daartoe voert zij aan dat:

- vanaf 1 januari 2000 tussen partijen een overeenkomst gold, die al dan niet stilzwijgend, door partijen steeds is verlengd;

De rechtbank overweegt dat aan Moulinsart kan worden toegegeven dat de overeenkomst uit 2000 niet uitdrukkelijk is verlengd. Zij heeft echter onvoldoende onderbouwd bestreden dat in aansluiting op die overeenkomst publicatie door HG van de HG-publicaties met toestemming van Moulinsart heeft plaatsgevonden. Uit de door HG overgelegde producties komt naar voren dat zij sinds 2000 onafgebroken haar HG-publicaties heeft gepubliceerd. De door HG overgelegde correspondentie en besprekingsverslagen laten zien dat zij daarover steeds contact heeft gehad met Moulinsart. Moulinsarts betwisting van deze correspondentie en (interne) besprekingsverslagen, althans de inhoud daarvan, is onvoldoende onderbouwd. De toestemming tot gebruik van het oeuvre Hergé is terug te voeren op de overeenkomst uit 2000, die – zo volgt uit de stellingen van partijen – niet schriftelijk is verlengd, maar die – zo volgt uit de feitelijke gang van zaken –door partijen in de praktijk bleek te worden nageleefd. Uit de door de overgelegde correspondentie en besprekingsverslagen geschetste feiten en omstandigheden leidt de rechtbank af dat Moulinsart en HG zich vanaf het sluiten van de overeenkomst in 2000 ook gedurende de periode na 2001 over en weer hebben gedragen als licentiegever en -nemer met betrekking tot de auteursrechten op het oeuvre Hergé.

In mei 2004 blijkt de overeenkomst te zijn aangepast op initiatief van Moulinsart. In haar brief van 11 mei 2004 heeft zij “gedragsregels voor verdere samenwerking” voorgesteld. Ook uit deze bewoordingen blijkt dat er toen een samenwerking bestond die Moulinsart wilde aanpassen “om de contacten tussen de verschillende verenigingen van bewonderaars van het oeuvre van Hergé (…) en de Stichting Hergé en de NV Moulinsart zo soepel mogelijk te laten verlopen”. Uit de daaropvolgende correspondentie blijkt dat de “samenwerking” tussen Moulinsart en HG na deze brief door partijen is gecontinueerd. Zo heeft Moulinsart bij emailbericht van 18 november bedankt voor de ontvangst van de nummers 17 en 18 van Duizend Bommen! door HG, waaraan zij de mededeling heeft toegevoegd dat “[d]e CD met de Kuifje illustraties (…) morgen (…) zal gestuurd worden”. Hoewel de brief van 11 mei 2004 het heeft over het “voorstellen” van gedragsregels voor verdere samenwerking, blijkt uit de feitelijke gang van zaken dat partijen zich in de praktijk hebben geconformeerd aan deze gedragsregels en deze gedragsregels de afspraken tussen partijen hebben ingevuld. Dat HG dit voorstel niet uitdrukkelijk heeft aanvaard, wil dan ook niet zeggen dat deze gedragsregels niet golden of niet de afspraken tussen partijen weergaven, althans Moulinsart heeft daarvoor onvoldoende onderbouwing verschaft.

De overeenkomst uit 2000 heeft het over het uitgeven door HG van een driemaal per jaar verschijnend tijdschrift Duizend Bommen! en een tweemaandelijks verschijnende nieuwsbrief Sapristi!! Daarnaast verspreidt HG tien keer per jaar een elektronische nieuwsbrief onder de titel Potverpillep@p en verschijnt ongeveer één keer per jaar een boekje in de serie Sapperloot. Dat de gedragsregels uit 2004 de toestemming van Moulisart zouden beperken tot twee tijdschriften per jaar per vereniging en “de bestaande newsletters”, valt niet in de brief te lezen. In brief staat dat Moulisart “al het mogelijke zal doen om de realisatie van maximaal 2 tijdschriften per jaar én per vereniging mogelijk te maken”. Uit deze formulering en uit de rest van de brief blijkt dat die beperking kennelijk betrekking heeft op de beschikbaarheid van haar medewerkers en niet het doel heeft het aantal publicaties te beperken, zoals blijkt uit punt 2 van deze brief (aangehaald in 2.7). Feitelijk blijkt er geen beperking aan het aantal publicaties te zijn opgenomen in deze brief. Er worden voorwaarden gesteld aan de illustraties die kunnen worden gebruikt en de scans die daarvan worden gemaakt en er wordt een beperking gesteld aan de medewerking die men van Moulinsart mag verwachten, maar niet aan de frequentie of het aantal publicaties dat men mag uitbrengen. Zoals hiervoor reeds overwogen, valt uit de brief van Moulinsart van mei 2004 niet op te maken dat die verschijningsfrequentie toen is beperkt maar eerder dat daarin geen beperking meer werd gesteld aan het aantal publicaties. In ieder geval is gesteld noch gebleken dat Moulinsart naar aanleiding van deze gedragsregels bij HG bezwaar heeft gemaakt tegen (het aantal of de frequentie van verschijnen van) de HG-publicaties.

Naar aanleiding van de toezending door HG van de proef voor nummer 22 van Duizend Bommen! is door Moulinsart aan HG op 29 maart 2006 aan HG gemaild dat “er voorlopig geen ‘officiële’ goed- of afkeuring meer van Moulinsart voor Duizend Bommen (of voor andere magazines)” komt. Behalve dat daaruit blijkt dat er op dat moment naast Duizend Bommen! ook andere magazines werden gepubliceerd door HG met medeweten (en kennelijk zonder bezwaar) van Moulinsart, volgt hieruit dat Moulinsart (voorlopig) afzag van de goedkeuring van de proeven vóór publicatie. Uit de overgelegde correspondentie blijkt dat er vervolgens geen proeven meer zijn verzonden voorafgaand aan de publicatie van Duizend Bommen!, maar dat er telkens na het verschijnen van een nummer meerdere exemplaren van de nummers van Duizend Bommen! (de nummers 23 tot en met 30 (op 25 januari 2009)) aan Moulinsart zijn toegezonden. Gesteld noch gebleken is dat Moulinsart bezwaren tegen deze gang van zaken of tegen de HG-publicaties heeft gemaakt. Pas nadat Moulinsart begin 2009 HG het charter had toegezonden zijn er door haar voor het eerst bezwaren gemaakt tegen publicatie van de HG-publicaties.

Uit de overgelegde producties blijkt de overeenkomst in 2000 voor Moulinsart te zijn ondertekend door [A]. Vanaf 2000 tot begin 2009 blijkt HG eerst vooral contacten te hebben onderhouden met deze [A] en met [B] en later met [B] en [C]. De hiervoor meermaals genoemde brief van 11 mei 2004 is door [C] geschreven. In die brief worden [C] en [B] genoemd als de voor redactionele goedkeuring verantwoordelijken bij Moulinsart. De proeven en de exemplaren van Duizend Bommen! zijn steeds naar [B] en/of [C] gezonden op het adres van Foundation Hergé dat ook het adres is van Moulinsart. Door Moulinsart is onvoldoende onderbouwd weersproken dat [C] lid van HG was en ook uit dien hoofde bekend was met de HG-publicaties. Gesteld noch gebleken is dat [C] en/of Moulinsart (tot april 2009) ooit bezwaren hebben aangevoerd tegen de HG-publicaties. In zijn contacten met HG maakte [C], zowel voor het verzenden als voor het ontvangen van berichten, in de meeste gevallen gebruik van het e-mailaccount [C]@moulinsart.be. Dat met betrekking tot toestemming voor het gebruik van het oeuvre Hergé Moulinsart niet zou kunnen worden vereenzelvigd met [C] of de daden en uitlatingen van [C] niet kunnen worden toegerekend aan Moulinsart valt dan ook – zonder meer – niet in te zien. Nu Moulinsart haar stellingen op dit punt in het geheel niet van enige onderbouwing heeft voorzien, worden deze gepasseerd. Dat Moulinsart op dit moment niet langer achter de acties en beslissingen van [C] staat, wil nog niet zeggen dat die op dat moment niet aan Moulinsart konden worden toegerekend.

Opzegging

Gesteld noch gebleken is dat de hiervoor vastgestelde overeenkomst tussen Moulinsart en HG (na het eerste jaar) een bepaalde duur kende. Partijen zijn eenvoudigweg voortgegaan, zodat de rechtbank ervan uitgaat dat sprake is van een overeenkomst voor onbepaalde duur. De rechtbank neemt tot uitgangspunt dat een overeenkomst van onbepaalde duur in beginsel kan worden ontbonden of opgezegd door partijen. Gesteld noch gebleken is echter dat partijen deze overeenkomst hebben ontbonden of opgezegd. Moulinsart is daar zelfs zeer stellig in: zij heeft niet opgezegd omdat er niet hoefde te worden opgezegd aangezien er geen overeenkomst bestond. Dat HG in Moulinsarts houding een opzegging zou hebben gelezen, doet niet af aan het feit dat Moulinsart de overeenkomst niet heeft opgezegd en dat deze derhalve is blijven bestaan tot het moment dat partijen andere afspraken hebben gemaakt, dat wil zeggen: tot het moment dat HG het door Moulinsart voorgelegde charter heeft aanvaard. Het charter is door HG in de loop van 2012 ondertekend, maar zoals partijen ervan uitgaan dat HG het charter per 1 januari 2012 heeft aanvaard, gaat ook de rechtbank daarvan uit.

Tussenconclusie

Gelet op het voorgaande heeft Moulinsart, tegenover de met producties onderbouwde stelling dat er sinds 2000 een overeenkomst heeft bestaan op grond waarvan HG (onder voorwaarden) toestemming had om gebruik te maken van het oeuvre Hergé bij de publicatie van de HG-publicaties, haar betwisting daarvan onvoldoende onderbouwd. De rechtbank gaat ervan uit dat de rechtsverhouding tussen partijen vanaf 2000 tot 1 januari 2012 is bepaald door de overeenkomst die partijen daarover in 2000 gesloten hebben en die in de loop van de tijd is aangevuld en aangepast (bijvoorbeeld door de e-mailbrieven van 11 mei 2004 en 29 maart 2006). In aansluiting daarop wordt de rechtsverhouding tussen partijen vanaf 1 januari 2012 bepaald door het charter. Zowel in de inmiddels beëindigde overeenkomst als in het charter, hebben partijen afspraken gemaakt over de voorwaarden waaronder Moulinsart aan HG toestemming verleent om (delen van) het oeuvre Hergé te gebruiken in publicaties, zodat – zonder nadere onderbouwing, die ontbreekt – niet valt in te zien dat HG zonder toestemming van Moulinsart gebruik zou hebben gemaakt van de auteursrechten van Moulinsart of door gebruik van het oeuvre Hergé onrechtmatig jegens Moulinsart zou hebben gehandeld. De vorderingen sub 1) tot en met 4) en de daaraan gekoppelde dwangsom zullen daarom worden afgewezen. Daarmee behoeven HG’s overige weren (waaronder haar beroep op een citaatrecht) geen bespreking meer.

Incidentele vordering

Nu de vorderingen die Moulinsart heeft gegrond op auteursrechtinbreuk dan wel op anderszins onrechtmatig handelen door gebruik van het oeuvre Hergé zonder haar toestemming, zullen worden afgewezen, kan daarin geen grond worden gevonden voor toewijzing van Moulinsarts incidentele vordering. Door Moulinsart zijn overigens geen concrete feiten of omstandigheden aangevoerd waaruit een (ander) rechtmatig belang in de zin van artikel 843a Rv kan volgen, zodat haar incidentele vordering zal worden afgewezen.

Merkinbreuk

Volgens Moulinsart maakt HG door de domeinnaam kuifje.nl inbreuk op de merkrechten van Moulinsart ex artikel 2.20 lid 1 sub d BVIE. HG gebruikt het merk zonder geldige reden in haar domeinnaam en trekt daarmee ongerechtvaardigd voordeel uit het merk Kuifje. Het is voor HG volstrekt onnodig die domeinnaam kuifje.nl te gebruiken; haar website is immers ook te bereiken via de domeinnaam hergegenootschap.nl. Ook is het HG op basis van het charter verboden de naam Kuifje op te nemen in haar domeinnaam, aldus nog steeds Moulinsart. HG bestrijdt dit.

Op grond van artikel 2.20 lid 1 sub d BVIE kan een teken worden verboden wanneer dat teken wordt gebruikt anders dan ter onderscheiding van waren of diensten, indien door gebruik, zonder geldige reden, van dat teken ongerechtvaardigd voordeel wordt getrokken uit of afbreuk wordt gedaan aan het onderscheidend vermogen of de reputatie van het merk.

Hoewel Moulinsart niet specificeert op welk van haar merken HG met haar domeinnaam kuifje.nl inbreuk zou maken, kan dat alleen het merk genoemd hiervoor in 2.2.1 zijn. Geen van de andere in 2.2 genoemde merken bevatten immers het element “Kuifje”, zodat alleen al daarmee niet valt in te zien dat sprake kan zijn van gebruik. De rechtbank zal in het hierna volgende uitgaan van het merk genoemd in 2.2.1.

Met HG oordeelt de rechtbank dat kuifje.nl geen gebruik inhoudt van het woord/beeldmerk afgebeeld in 2.2.1, althans niet zonder meer. De (visuele, auditieve en begripsmatige) verschillen tussen teken en merk zijn dusdanig groot en in het oog lopend dat zonder nader onderbouwing niet valt in te zien dat sprake is van gebruik (anders dan ter onderscheiding van waren of diensten) van het merk. Of artikel 2.20 lid 1 sub d BVIE ruimte biedt voor bescherming tegen met het merk overeenstemmende tekens en of er sprake is van (al dan niet relevante) overeenstemming, kan hier verder in het midden blijven aangezien Moulinsart daarvoor onvoldoende onderbouwing heeft aangevoerd. Moulinsart heeft evenmin onvoldoende concrete onderbouwing verschaft voor de – door HG bestreden – stelling dat het charter HG verbiedt gebruik te maken van “kuifje” als onderdeel van een domeinnaam. Gelet op het voorgaande zal Moulinsarts vordering met betrekking tot het gebruik van HG’s domeinnaam worden afgewezen.

Proceskosten

Moulinsart zal zowel in het incident als in de hoofdzaak als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. HG vordert proceskosten vast te stellen op de voet van artikel 1019h Rv en heeft in dat verband twee kostenspecificaties (van 26 oktober 2012 en van 14 mei 2013) overgelegd met een totaal van € 9.540, exclusief btw. HG heeft ter comparitie meegedeeld dat zij daarbij ook de kosten gemaakt in december 2012 (ad € 1.000 ) wil vorderen en dat zij de specificatie van die kosten nog wil overleggen. Moulinsart heeft daartegen bezwaar gemaakt.

De rechtbank overweegt dat omdat hier handhaving van intellectuele eigendomsrechten aan de orde is, artikel 1019h Rv van toepassing is. De niet (tijdig) geproduceerde kostenspecificatie van de kosten uit december 2012 zal bij de begroting buiten beschouwing dienen te blijven. De gevorderde kosten dienen namelijk zo tijdig opgegeven en gespecificeerd te worden dat de wederpartij zich daartegen naar behoren kan verweren.1.Dat heeft HG nagelaten, waardoor Moulinsart zich niet inhoudelijk over deze kosten heeft kunnen uitlaten. Voor het overige zijn de kosten niet bestreden. HG heeft bij de door haar opgegeven kosten niet aangegeven welk deel daarvan betrekking heeft op het incidentele geschil. Ook omdat het verweer in het incident dezelfde strekking heeft als het verweer in de hoofdzaak en het dus niet duidelijk is dat voor het incident extrakosten zijn gemaakt of dat het gaat om kosten die toch al gemaakt moesten worden in de hoofdzaak, begroot de rechtbank de proceskosten van HG in het incident op nihil en die in de hoofdzaak op € 9.540, vermeerderd met de griffierechten ad € 575. Dit bedrag zal in de hoofdzaak met – onbestreden verzochte– uitvoerbaar bij voorraad verklaring worden toegewezen.

De rechtbank

in het incident

wijst de vorderingen van Moulinsart in het incident af;

veroordeelt Moulinsart in de proceskosten van HG in het incident, tot op heden begroot op nihil;

in de hoofdzaak

wijst de vorderingen van Moulinsart in de hoofdzaak af;

veroordeelt Moulinsart in de proceskosten HG in de hoofdzaak, tot op heden begroot op € 10.115;

verklaart de kostenveroordeling in 5.4 uitvoerbaar bij voorraad.

Dit vonnis is gewezen door mr. E.A.W. Schippers en in het openbaar uitgesproken op 19 februari 2014.