Hof 's-Gravenhage, 25-03-2005, nr. 04/1050

1.1.

1.2.

1.3.

1.4.

2.2.

[werknemer] heeft in haar beroepschrift aangevoerd dat bij de behandeling in de eerste aanleg het beginsel van hoor en wederhoor is geschonden. Zij is dan ook ontvankelijk in haar hoger beroep. Het hof zal derhalve onderzoeken of haar hoger beroep gegrond is.

3.1.

Namens [werknemer] is in eerste aanleg, ter motivering van het verzoek om aanhouding door de gemachtigde van [werknemer] op de zitting van 6 augustus 2004 aangevoerd, dat [werknemer] concentratieproblemen had, dat zij al na anderhalve minuut wegzakte, zodat ze geen stukken kon lezen en geen verweer met haar advocaat heeft kunnen bespreken. Dat dit onjuist zou zijn is niet aannemelijk geworden. Door [werkgever] is ter zitting in eerste aanleg slechts betwijfeld of [werknemer] niet ter zitting aanwezig had kunnen zijn.

3.2.

Het hof overweegt als volgt. Uit hetgeen namens [werknemer] naar voren is gebracht volgt, dat zij door haar ziekte niet in staat is geweest haar zaak inhoudelijk met haar gemachtigde te bespreken, zodat zij haar standpunt niet naar voren heeft kunnen (laten) brengen. Het moge zo zijn, dat het karakter van de ontbindingsprocedure en het belang van [werkgever] bij een snelle beslissing zich niet verdraagt met een aanhouding van de behandeling voor onbepaalde tijd, zoals de rechtbank heeft overwogen, maar dat betekent nog niet dat een aanhouding van een aantal weken, gelet op de datum waarop de rechtbank de arbeidsovereenkomsten heeft ontbonden eveneens onmogelijk was. Het hof is dan ook van oordeel dat de rechtbank de behandeling van de zaak van [werknemer] een aantal weken had behoren aan te houden, waarin [werknemer] de gelegenheid had haar standpunt met haar gemachtigde te bespreken. Door dat niet te doen is in de onderhavige omstandigheden het beginsel van hoor en wederhoor geschonden. Dat betekent dat het hoger beroep van [werknemer] gegrond is en het hof de zaak verder inhoudelijk zal beoordelen. Het hof overweegt dienaangaande als volgt.

4.1.

[werkgever] heeft aangevoerd dat [werknemer] laatstelijk werkzaam was voor 50% als hoofd operations, in welke functie zij de receptiefuncties bij [werkgever] coördineerde en voor 50% als medewerker op de afdeling Human Resources & Management (HRM). Door de terugloop van de activiteiten en de noodzakelijke inkrimping van het personeel bij de reorganisaties is het personeelsbestand te klein geworden voor een HR-manager, zijn de receptiefuncties in Rotterdam komen te vervallen en zijn die taken overgenomen door de sales-afdelingen. De functie van [werknemer] is dan ook opgeheven. [werkgever] heeft bij het bepalen van de werknemers die voor ontslag in aanmerking komen het anciënniteitbeginsel gehanteerd binnen een functiegroep. [werkgever] heeft voor [werknemer] geen passende functie beschikbaar en er bestaat geen reële verwachting dat dat binnen afzienbare tijd zal gebeuren, aldus nog steeds [werkgever].

4.2.

[werknemer] heeft daartegen aangevoerd dat [werkgever] niet in overeenstemming met het anciënniteitbeginsel heeft gehandeld. Zij voert aan dat de werknemer [T], die later bij [werkgever] in dienst is gekomen dan zij, haar werk doet. Zij wijst er op dat zij bij [werkgever] vele functies heeft bekleed en vrijwel overal inzetbaar is. Voorts wijst zij er op dat laatstelijk een groot deel van haar werk bestond uit planning van cursussen en het regelen van te huren locaties en dat zij daarover ook contact had met de klanten. Het werk van [T], die dat werk al een aantal jaren deed, overlapte haar werk voor een deel en zij is zeer wel in staat het werk van [T] te doen.

4.3.

[werkgever] heeft daar op haar beurt weer tegen aangevoerd dat het werk van [T], die eerder docent bij [werkgever] was geweest, bestond uit contacten met de klanten over de wensen ten aanzien van de te geven cursussen. Hij hield zich ook met de inhoud van de cursussen bezig. De functie [T[ behoorde tot een andere functiegroep, namelijk de groep projecten, terwijl de functies van [werknemer] vielen in de functiegroep operations en HRM. Van strijd met het anciënniteitbeginsel is dan ook geen sprake, aldus [werkgever].

4.4.

Het hof overweegt als volgt. Uit hetgeen door of namens [werknemer] naar voren is gebracht volgt niet, dat [T] het werk deed, dat [werknemer] tot haar ziekte deed. Evenmin kan daaruit worden afgeleid dat haar functie(s) onder dezelfde functiegroep viel(en) of, gelet op het werk dat zij feitelijk deed, zou(den) moeten

vallen. Het werk dat [werknemer] laatstelijk met betrekking tot de te organiseren cursussen verrichtte was praktisch en facilitair van aard en kan niet op één lijn gesteld met het werk dat [T] deed. [T] was dan ook terecht in een andere functiegroep ondergebracht. Het hof is dan ook van oordeel dat van schending van het anciënniteitbeginsel geen sprake is. Dat [werknemer] mogelijk in het verleden werk heeft gedaan dat vergelijkbaar met, of gelijk aan, het werk was dat [T] deed en dat zij ook in staat was dat werk te doen, kan daar niet aan afdoen.

4.5.

De conclusie is derhalve dat het beroep van [werknemer] tegen de beslissing van de rechtbank geen doel treft en dat die beslissing zal worden bekrachtigd.

Het hof acht, gelet op de aard van het onderhavige geschil, termen aanwezig de proceskosten van het hoger beroep te compenseren.

-

bekrachtigt de beschikking van de rechtbank te Rotterdam, sector kanton, locatie Rotterdam, van 12 augustus 2004, gegeven tussen partijen;

-

compenseert de proceskosten van het hoger beroep in die zin, dat elke partij haar eigen kosten draagt.

Deze beschikking is gegeven door mrs. In ’t Velt-Meijer, De Wild en Van der Horst en is uitgesproken ter openbare terechtzitting van 25 maart 2005 in aanwezigheid van de griffier.