Rb. Dordrecht, 19-08-2010, nr. 251408 CV EXPL 10-1699

De kantonrechter wijst vonnis op de volgende processtukken:

Uit art. 1 van de gratificatieregeling blijkt dat de directie van Koni een discretionaire bevoegdheid heeft omtrent het al dan niet toekennen van de gratificatie. Alvorens de directie hierover een beslissing neemt, heeft zij volgens de regeling overleg met de ondernemingsraad. [eiser] is van oordeel dat dit overleg met de ondernemingsraad feitelijk ‘een dode letter’ geworden omdat Koni de gratificatie jarenlang onafhankelijk van het bedrijfsresultaat heeft betaald. Koni betwist dit en geeft aan dat er jaarlijks in overleg met de ondernemingsraad een beslissing wordt genomen. Zij legt hiertoe als productie 3 bij conclusie van antwoord de door de directie van Koni aan de ondernemingsraad gedane voorstellen over van de periode 1994 tot en met 2002. Op basis hiervan is voldoende aannemelijk geworden dat er jaarlijks contact was met de ondernemingsraad over uitkering van de gratificatie. Ter zitting is zijdens Koni ook bevestigd dat er jaarlijks fysiek overleg heeft plaatsgevonden, hetgeen [eiser] niet heeft weersproken. Dit betekent dat de schriftelijk vastgelegde gratificatieregeling betekenis is blijven houden. Nu in deze regeling uitdrukkelijk een voorbehoud is gemaakt over het uitkeren van de gratificatie kan deze niet als een arbeidsvoorwaarde worden beschouwd. [eiser] kon en mocht ook niet verwachten dat van een arbeidsvoorwaarde sprake was. In mei 1991 heeft Koni door middel van een brief, waarvan [eiser] de ontvangst niet heeft betwist, immers duidelijk naar haar werknemers gecommuniceerd dat de gratificatieregeling geen vast loonbestanddeel is. Het verweer van [eiser] omtrent eenzijdige wijziging van arbeidsvoorwaarden kan op grond van het voorgaande verder onbesproken worden gelaten.

De vraag is vervolgens of Koni over het jaar 2009 op goede gronden heeft kunnen beslissen dat geen gratificatie werd toegekend. Ter zitting is van de zijde van Koni onweersproken aangegeven dat de operationele winstmarge in de periode van 1984 tot en met 2007 nooit onder de 6% is geweest, zodat er geen aanleiding was om niet uit te keren. Verder is door Koni onweersproken gesteld dat de operationele winstmarge in 2008 3,6% bedroeg en in 2009 tot 1,6% is gedaald. De kantonrechter heeft geen reden om aan de juistheid van deze cijfers te twijfelen. Op grond van de forse daling van de winst kon en mocht Koni, na overleg met de ondernemingsraad beslissen dat over 2009 geen gratificatie uitgekeerd zou worden. Dit geldt te meer nu de financiële situatie van Koni tot een aanzienlijk aantal ontslagen leidt. [eiser] stelt zich nog op het standpunt dat het niet uitkeren van de gratificatie slechts een geringe besparing is. Nog afgezien van de vraag of het een geringe besparing is, betreft het een beleidsbeslissing die in casu aan de directie is voorbehouden. Nu de gratificatie over de voorgaande jaren steeds op basis van een positief resultaat van minimaal 6% is uitgekeerd, is geen sprake van een verworven recht. Van willekeur of strijd met goed werkgeverschap is evenmin sprake. Gebleken is immers dat de andere werknemers van Koni ook geen aanspraak hebben op de onderhavige gratificatieregeling. Voor de werknemers die deelnemen aan de 48+ regeling is de garantieregeling wel een arbeidsvoorwaarde, maar ter zitting is gebleken dat zij een hogere pensioenpremie dan [eiser] en andere niet-deelnemers betalen. Hierdoor is van een vergelijkbaar geval met [eiser] geen sprake en kan geen rechtsgeldig beroep worden gedaan op het gelijkheidsbeginsel. Dat Koni bonussen aan de directie en het management heeft uitgekeerd, is niet gebleken, los van het gegeven dat zulks voor het onderhavige geval niet relevant is. Ter zitting is van de zijde van [eiser] nog aangevoerd dat in geval van een negatief resultaat de uitbetaling van de gratificatie dient te worden opgeschort en dat in betere tijden dient te worden uitbetaald. Dit verweer gaat niet op aangezien een dergelijke voorwaarde niet in de regeling is opgenomen. Het voorgaande leidt ertoe dat de vorderingen worden afgewezen.

[eiser] wordt als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten veroordeeld, met dien verstande dat de gevorderde wettelijke rente over de proceskosten toewijsbaar is na verloop van een redelijke termijn na betekening van dit vonnis, welke termijn wordt vastgesteld op 8 dagen.

De kantonrechter:

wijst de vorderingen af;

veroordeelt [eiser] in de kosten van het geding, tot op heden aan de zijde van Koni bepaald op € 350,-- aan salaris gemachtigde, vermeerderd met de wettelijke rente daarover vanaf acht dagen na betekening van dit vonnis;

verklaart dit vonnis voor wat betreft de proceskostenveroordeling uitvoerbaar bij voorraad.

Dit vonnis is gewezen door mr. B.C. Vink, kantonrechter, en uitgesproken ter openbare terechtzitting van 19 augustus 2010, in aanwezigheid van de griffier.