Hof 's-Hertogenbosch, 30-07-2015, nr. 14-00533

Op grond van de Bijlage bij het Besluit wordt het bedrag van de te vergoeden kosten van rechtsbijstand vastgesteld door aan de verrichte proceshandelingen punten toe te kennen overeenkomstig de lijst die in de Bijlage is opgenomen en die punten te vermenigvuldigen met de waarde per punt en de toepasselijke wegingsfactor. Op de voornoemde lijst wordt aan de proceshandeling ‘verschijnen zitting’ 1 punt toegekend.

De Rechtbank heeft geoordeeld dat belanghebbende geen vergoeding toekomt voor het verschijnen van de gemachtigde ter zitting. Aan dit oordeel heeft de Rechtbank ten grondslag gelegd dat ter zitting uitsluitend nog de hoogte van de kostenvergoeding in geschil was en de Heffingsambtenaar reeds vóór de zitting een kostenvergoeding had toegezegd die naar het oordeel van de Rechtbank niet te laag is.

Belanghebbende heeft aangevoerd dat dit oordeel van de Rechtbank en de daarvoor gegeven redengeving onjuist zijn. De Heffingsambtenaar is van mening dat het oordeel van de Rechtbank juist is en wijst bovendien op de in 2.3 vermelde e-mail waarin – aldus de Heffingsambtenaar – de gemachtigde de gemeente met een kosten-batenanalyse min of meer voor het blok zet om akkoord te gaan met het voorstel van belanghebbende.

Het Hof is van oordeel dat het gelijk aan belanghebbende is. Gelet op het vaststaande feit dat de gemachtigde ter zitting is verschenen en op hetgeen in 4.1 is overwogen, had de Rechtbank voor die proceshandeling 1 punt dienen toe te kennen. De in 4.2 vermelde omstandigheden zijn geen grond om voor het verschijnen van de gemachtigde ter zitting geen punten toe te kennen. Noch artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) noch het Besluit beperkt de kosten van rechtsbijstand die voor vergoeding in aanmerking komen tot de kosten van proceshandelingen die hebben bijgedragen aan de gegrondverklaring van het beroep. Zo de Rechtbank haar oordeel erop heeft gegrond dat niet gezegd kan worden dat belanghebbende de kosten van die proceshandeling redelijkerwijs heeft moeten maken als bedoeld in artikel 8:75, lid 1, van de Awb, volgt het Hof de Rechtbank daarin niet. Partijen hadden immers een reëel geschil over de hoogte van de proceskostenvergoeding en niet gezegd kan worden dat belanghebbende niet redelijkerwijs gebruik mocht maken van rechtsbijstand ter zitting. Tot slot is het Hof van oordeel dat er geen bijzondere omstandigheden zijn die afwijking van de forfaitair bepaalde kosten van rechtsbijstand rechtvaardigen als bedoeld in artikel 2, derde lid, van het Besluit, ook niet indien de in 2.3 weergegeven inhoud van de e-mail van de gemachtigde in aanmerking wordt genomen.

Wegingsfactor

Het Hof is van oordeel dat het gewicht van de zaak in de beroepsfase niet meer dan gemiddeld is. De grief van belanghebbende dat de Rechtbank een te lage wegingsfactor heeft toegepast, wordt derhalve verworpen. Het betoog van belanghebbende dat de gemachtigde “veel effort” in de zaak heeft gestoken, leidt niet tot een ander oordeel nu dat betoog eraan voorbij ziet dat de hoeveelheid werkzaamheden van de gemachtigde niet doorslaggevend is voor de wegingsfactor, maar dat het gewicht van de zaak maatgevend is. De omstandigheid dat het Hof – zie hierna – van oordeel is dat geen recht bestaat op vergoeding van kosten als bedoeld in artikel 1, aanhef en onderdeel b, van het Besluit, leidt evenmin tot een ander oordeel, nu die omstandigheid immers niet meebrengt dat het gewicht van de zaak zwaarder wordt.

Vergoeding voor ‘taxatie-technische werkzaamheden’?

Artikel 1, aanhef en onderdeel b, van het Besluit luidt – voor zover van belang – als volgt:

“Een veroordeling in de kosten als bedoeld in artikel 8:75 (…) van de Algemene wet bestuursrecht kan uitsluitend betrekking hebben op:

(…)

b. kosten van een getuige, deskundige of tolk die door een partij of een belanghebbende is meegebracht of opgeroepen, dan wel van een deskundige die aan een partij verslag heeft uitgebracht,”

De Rechtbank heeft het verzoek van belanghebbende om vergoeding van kosten voor indiening van een deskundigenrapport afgewezen. Redengevend voor de Rechtbank was dat de gemachtigde geen beëdigd taxateur is en er dan geen reden is om de gemachtigde als deskundige op dit gebied te beschouwen.

In hoger beroep voert belanghebbende in de kern aan dat de wetgever de beëdiging van taxateurs per 1 januari 2000 heeft afgeschaft en dat de gemachtigde wel een deskundige is aangezien de gemachtigde sinds vele jaren als docent WOZ-taxateurs opleidt.

De Heffingsambtenaar meent dat de Rechtbank terecht de gemachtigde niet als deskundige heeft aangemerkt, en voert bovendien – in zijn conclusie van dupliek – als verweer aan dat van daadwerkelijk taxeren geen sprake is en dat een uitgebracht taxatierapport ontbreekt.

Gelet op het verweer van de Heffingsambtenaar ziet het Hof zich voor de vraag gesteld of, zo de gemachtigde al aangemerkt kan worden als een deskundige als bedoeld in artikel 1, aanhef en onderdeel b, van het Besluit, er sprake is van een voor vergoeding in aanmerking komende activiteit zoals bedoeld in voornoemd artikelonderdeel.

Tussen partijen is terecht niet in geschil dat de kosten van aanwezigheid van de gemachtigde ter zitting van de Rechtbank, niet voor vergoeding op de voet van artikel 1, aanhef en onderdeel b, van het Besluit in aanmerking komen. Belanghebbende heeft immers voor die kosten al een vergoeding gevraagd en toegekend gekregen op de voet van artikel 1, aanhef en onderdeel a, van het Besluit.

De vraag is dan of sprake is van een situatie dat de gemachtigde “aan een partij verslag heeft uitgebracht” (hierna: een deskundigenrapport) in de beroepsfase. Tot de stukken van het geding in de beroepsfase behoort een door de gemachtigde opgesteld document ‘taxatie-technische onderbouwing van het standpunt van eiser’ dat is gevoegd bij een brief van 7 maart 2014 (hierna: het document). Mede gelet op de inhoud van de overige stukken die de gemachtigde in de beroepsfase heeft opgesteld, is kennelijk dat document in de opvatting van belanghebbende het deskundigenrapport ter zake waarvan om een kostenvergoeding wordt verzocht.

Het Hof is van oordeel dat, gelet op de inhoud ervan, het document niet kan worden aangemerkt als een deskundigenrapport. In elk geval betreft het document niet een rapport met een zelfstandige taxatie van de woning. Ook anderszins kan het document niet worden aangemerkt als een deskundigenrapport. Het document sluit in feite aan op het eerdere debat tussen partijen over de door de Heffingsambtenaar gebruikte referentieobjecten en het door de gemachtigde – reeds in de bezwaarfase – aangedragen vergelijkingsobject. De in het document aangevoerde argumenten betreffen in hoofdzaak argumenten waaruit (juridische) kennis van en ervaring met WOZ-procedures blijken, maar waarvoor geen bijzondere taxatie-technische kennis nodig is. Van argumenten of onderbouwingen waarbij gebruik wordt gemaakt van typische taxatie-technische kennis, is nauwelijks sprake. Kortom, het karakter van rechtsbijstand overheerst bij het document.

Het verweer van de Heffingsambtenaar slaagt derhalve. De grief van belanghebbende faalt.

Conclusie proceskostenvergoeding beroepsfase

Gelet op het voorgaande dient de proceskostenvergoeding voor de beroepsfase wat betreft de kosten van rechtsbijstand te worden vastgesteld op basis van 2,5 punten (beroepschrift, conclusie van repliek en verschijnen zitting) en wegingsfactor 1. Nu het Hof een nieuwe proceskostenvergoeding voor de beroepsfase zal vaststellen is bovendien het nieuwe tarief (€ 490) van toepassing (artikel IV, vierde lid, derde volzin en onderdeel b, van Regeling van de Minister van Veiligheid en Justitie van 12 december 2014, Stcrt. 2014, 37105). Nu voorts de door de Rechtbank toegekende vergoeding van reiskosten niet in geschil is, zal de proceskostenvergoeding voor de beroepsfase worden vastgesteld op € 53 plus € 1.225 is € 1.278.

Slotsom

De slotsom is dat het hoger beroep gegrond is. De uitspraak van de Rechtbank dient te worden vernietigd doch uitsluitend wat betreft de beslissing over de proceskostenvergoeding. Doende wat de Rechtbank had behoren te doen, zal het Hof de proceskostenvergoeding in de beroepsfase vaststellen op € 1.278.

Ten aanzien van het griffierecht

Nu het hoger beroep gegrond is, dient de Heffingsambtenaar aan belanghebbende het door hem ter zake van de behandeling van het hoger beroep bij het Hof betaalde griffierecht ten bedrage van € 122 te vergoeden.

Ten aanzien van de proceskosten in hoger beroep

Nu het door belanghebbende ingestelde hoger beroep gegrond is, acht het Hof termen aanwezig de Heffingsambtenaar te veroordelen tot betaling van een tegemoetkoming in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het hoger beroep bij het Hof redelijkerwijs heeft moeten maken.

Het Hof stelt deze tegemoetkoming, mede gelet op het bepaalde in het Besluit, op 1,5 punt (hogerberoepschrift en conclusie van repliek) x € 490 (waarde per punt) x 0,5 (factor gewicht van de zaak) is € 367,50.

Gesteld noch gebleken is dat belanghebbende overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten als bedoeld in artikel 1 van het Besluit heeft gemaakt.