HR, 22-03-2011, nr. 10/04762 U

De Rechtbank te Haarlem heeft — kort gezegd — de uitlevering van de opgeëiste persoon aan de Verenigde Staten van Amerika ter vervolging toelaatbaar verklaard.

Namens de opgeëiste persoon hebben mrs. C.L.A. de Sitter en C.W. Noorduyn, beiden advocaat te 's‑Gravenhage, drie middelen van cassatie voorgesteld.

Het eerste middel klaagt dat het eerste feit, zijnde het eerste onderdeel van het RICO-feit alsmede het tweede onderdeel van het RICO-feit onvoldoende concreet zijn omschreven.

Het tweede middel klaagt dat de Rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat het eerste feit, zijnde het eerste onderdeel van het RICO-feit alsmede het tweede en het derde onderdeel van het RICO-feit niet verjaard zijn.

De middelen lenen zich voor gezamenlijke bespreking.

De middelen hebben het oog op de als volgt in de bijlage bij het uitleveringsverzoek omschreven feiten als onderdeel van het zgn. RICO-feit:

Over Count I houdt de bijlage bij het verzoek tot uitlevering in:

Voorts houdt bedoelde bijlage in:

De Rechtbank heeft met betrekking tot de vraag of voornoemde feiten wat betreft de pleegdata voldoende concreet zijn omschreven en de vraag of deze verjaard zijn het volgende overwogen, voor zover hier van belang:

Het oordeel van de Rechtbank begrijp ik, in aanmerking genomen dat het begrip ‘voortdurend delict’ niet aan de wet is ontleend, aldus dat de verduistering in dienstbetrekking van het wapen en van de gelden waarover de opgeëiste persoon uit hoofde van zijn functie bij Glock kon beschikken pas voltooid is geraakt op het ogenblik dat de dienstbetrekking van de opgeëiste persoon bij Glock op 17 februari 2003 werd beëindigd en hij het wapen en de gelden van Glock niettemin onder zich hield. Dat oordeel geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is niet onbegrijpelijk, in aanmerking genomen dat de beschrijving van het eerste feit, zijnde het eerste onderdeel van het RICO-feit en van het tweede onderdeel van het RICO-feit in de bijlage bij het verzoek tot uitlevering niet dwingt tot de conclusie dat die feiten eerder waren voltooid en van de zijde van de opgeëiste persoon te dien aanzien ook niets is aangevoerd. Voor het overige is het oordeel zodanig verweven met de feiten dat het zich niet leent voor verdere toetsing in cassatie.

Het voorgaande betekent dat het oordeel van de Rechtbank dat bedoelde feiten voldoende zijn omschreven geen blijk geeft van een onjuiste rechtsopvatting en niet onbegrijpelijk is. Hieruit volgt dat het oordeel van de Rechtbank dat bedoelde, door haar naar Nederlands recht als verduistering in dienstbetrekking getypeerde feiten niet zijn verjaard omdat voor die feiten naar Nederlands recht een verjaringstermijn geldt van 12 jaar en de verjaring is gestuit door de aanhoudingsbevelen van 30 en 31 januari 2008, evenmin blijk geeft van een onjuiste rechtsopvatting en niet onbegrijpelijk is.

Voor het geval geoordeeld zou moeten worden dat bedoelde feiten eerder waren voltooid merk ik op dat de verjaring — zoals de Rechtbank heeft vastgesteld en in cassatie niet is bestreden — is gestuit door de aanhoudingsbevelen van 30 en 31 januari 2008 en bedoelde feiten naar Nederlands recht zijn verjaard wanneer deze twaalf jaar eerder zijn begaan, dus vóór 30 c.q. 31 januari 1996. Te dien aanzien is niets aangevoerd en daarvoor valt uit het verzoek tot uitlevering en de daarbij behorende stukken geen aanwijzing te putten.

Voor wat betreft het derde onderdeel van het RICO-feit is aangevoerd dat het in 1997 zou zijn voltooid. Ook al zou dat juist zijn dan betekent dit niet dat dit feit verjaard zou zijn, in aanmerking genomen dat ook dit feit door de Rechtbank naar Nederlands recht als verduistering in dienstbetrekking is getypeerd en daarvoor dus naar Nederlands recht een verjaringstermijn geldt van 12 jaar en de verjaring, zoals de Rechtbank heeft overwogen is gestuit door de aanhoudingsbevelen van 30 en 31 januari 2008.

De middelen falen.

Het derde middel houdt in dat de Rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat de opgeëiste persoon niet onverwijld zijn onschuld heeft aangetoond ten aanzien van de verduistering in dienstbetrekking van het La France-wapen.

Het middel heeft het oog op de uitspraak van de Rechtbank, voor zover inhoudende:

In de toelichting op het middel wordt gesteld dat een enkel verzoek aan de Amerikaanse autoriteiten om kennisgeving van het serienummer van het inbeslaggenomen wapen voldoende zou zijn geweest om duidelijkheid te verkrijgen over het serienummer van dat wapen terwijl voorts ook het horen van de geruige Connor, zoals verzocht, duidelijkheid had kunnen verschaffen.

Bij de beoordeling van het middel dient te worden vooropgesteld dat het verband tussen art. 28, tweede en vierde lid, en art. 26, derde lid, Uitleveringswet meebrengt dat een onschuldbewering alleen dan zal opgaan indien de Rechtbank onverwijld — dat wil zeggen zonder diepgaand onderzoek vergelijkbaar met dat in het strafgeding zelf — tot de overtuiging komt dat geen sprake kan zijn van een vermoeden van schuld (HR 15 december 1998, NJ 1999, 206).

De Rechtbank heeft zonder blijk te geven van een onjuiste rechtsopvatting en niet onbegrijpelijk kunnen oordelen dat de identiteit van het inbeslaggenomen en/of door de opgeëiste persoon gekochte wapen niet kan worden vastgesteld zonder diepgaand onderzoek vergelijkbaar met dat in het strafgeding zelf. De omstandigheid dat de Rechtbank bij de Amerikaans autoriteiten navraag had kunnen doen naar de identiteit van het inbeslaggenomen La France-wapen en/of de getuige [betrokkene 2], zoals verzocht en afgewezen, had kunnen horen maakt dat niet anders. Ook al sluit de wet niet uit dat die onderzoekshandelingen bij het onderzoek naar de toelaatbaarheid van het verzoek tot uitlevering worden verricht1., het blijven typisch onderzoekshandelingen die thuis horen in het strafgeding; vgl. art. 315 Sv.

Het middel faalt.

De middelen kunnen worden afgedaan met de in art. 81 RO bedoelde motivering.

Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen heb ik niet aangetroffen. Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.