HvJ EU, 05-05-2022, nr. C-179/21

§ 312d van het Bürgerliche Gesetzbuch (burgerlijk wetboek; hierna: ‘BGB’), met het opschrift ‘Informatieverplichtingen’, bepaalt in lid 1 ervan:

In de versie die van toepassing was ten tijde van de feiten van het hoofdgeding bepaalde § 479 BGB (‘Bijzondere bepalingen betreffende garanties’) in lid 1:

Artikel 246a EGBGB, met het opschrift ‘Informatieverplichtingen voor buiten verkoopruimten gesloten overeenkomsten en overeenkomsten op afstand, met uitzondering van overeenkomsten met betrekking tot financiële diensten’, bepaalt in § 1:

Met zijn eerste en tweede vraag, die tezamen moeten worden behandeld, wenst de verwijzende rechter in wezen te vernemen of artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83 aldus moet worden uitgelegd dat de informatieplicht omtrent de commerciële garantie van de producent die krachtens deze bepaling op de handelaar rust, ontstaat door het enkele feit dat deze garantie bestaat of dat de handelaar slechts onder bepaalde omstandigheden gehouden is de consument te informeren over het bestaan van een dergelijke garantie en over de voorwaarden daarvan.

Vooraf moet worden opgemerkt dat een overeenkomst op afstand in artikel 2, punt 7, van richtlijn 2011/83 is gedefinieerd als ‘iedere overeenkomst die tussen de handelaar en de consument wordt gesloten in het kader van een georganiseerd systeem voor verkoop of dienstverlening op afstand zonder gelijktijdige fysieke aanwezigheid van handelaar en consument en waarbij, tot op en met inbegrip van het moment waarop de overeenkomst wordt gesloten, uitsluitend gebruik wordt gemaakt van een of meer middelen voor communicatie op afstand’. Daaruit volgt dat een overeenkomst omtrent de verkoop van een goed die is gesloten tussen een handelaar en een consument op een platform voor onlinehandel wordt bestreken door het begrip overeenkomst op afstand. Indien de uitsluitingen van artikel 3, leden 2 tot en met 4, van richtlijn 2011/83 niet van toepassing zijn, valt een dergelijke overeenkomst dus binnen de werkingssfeer van deze richtlijn zoals die is omschreven in artikel 3, lid 1, ervan.

Vervolgens moet eraan worden herinnerd, in de eerste plaats, dat een handelaar, voordat de consument door een overeenkomst op afstand of een buiten verkoopruimten gesloten overeenkomst dan wel een daarmee overeenstemmend aanbod gebonden is, die consument uit hoofde van artikel 6, lid 1, van richtlijn 2011/83 op duidelijke en begrijpelijke wijze bepaalde informatie moet verstrekken. Deze bepaling beoogt ervoor te zorgen dat aan de consument, voordat een overeenkomst wordt gesloten, informatie wordt verstrekt over de contractvoorwaarden en de gevolgen van de sluiting van de overeenkomst, zodat hij kan beslissen of hij met een handelaar een overeenkomst wil aangaan, alsook informatie die vereist is voor de goede uitvoering van deze overeenkomst en vooral voor de uitoefening van zijn rechten (arrest van 21 oktober 2020, Möbel Kraft, C-529/19, EU:C:2020:846, punt 26 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Wat betreft, meer bepaald, de precontractuele informatieplicht van artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83, moet de handelaar de consument, ‘voor zover van toepassing’, informeren over ‘het bestaan en de voorwaarden van bijstand aan de consument na verkoop, diensten na verkoop en commerciële garanties’.

Met betrekking tot commerciële garanties blijkt uit de bewoordingen van deze bepaling en uit de uitdrukking ‘voor zover van toepassing’ dat een handelaar die zelf een commerciële garantie biedt, gehouden is de consument te informeren over het bestaan en de voorwaarden van die garantie.

Daarentegen kan op basis van de bewoordingen van deze bepaling niet worden vastgesteld of een handelaar, ingeval de producent een commerciële garantie biedt, gehouden is de consument te informeren over het bestaan en de voorwaarden van die garantie.

De uitdrukking ‘voor zover van toepassing’ in artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83 dient er namelijk enkel toe om nader te bepalen dat de in die bepaling bedoelde precontractuele informatieplicht van toepassing is indien er een commerciële garantie bestaat, zonder dat daaruit aanwijzingen kunnen worden afgeleid die dienstig zijn voor het antwoord op de vraag of een handelaar, als er naast de garantie van de handelaar een commerciële garantie van de producent is en de commerciële garantie van de producent niet het voorwerp van de overeenkomst tussen de consument en de handelaar uitmaakt, enkel omdat die garantie bestaat, de consument niet alleen informatie moet verstrekken over zijn eigen garantie maar ook over die garantie van de producent.

Voorts kan de uitdrukking ‘commerciële garanties’ in het meervoud in artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83 aldus worden opgevat dat daaronder zowel de verschillende commerciële garanties vallen die een handelaar voor eenzelfde goed of verschillende goederen kan bieden als de commerciële garanties die door een handelaar en een producent afzonderlijk worden geboden.

Op basis van louter de bewoordingen van artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83 kan dus niet worden geantwoord op de vragen van de verwijzende rechter, zodat bij de uitlegging van deze bepaling moet worden gelet op de context en de doelstellingen ervan (zie in die zin arrest van 10 juli 2019, Amazon EU, C-649/17, EU:C:2019:576, punten 35 en 37 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Met betrekking tot, in de eerste plaats, de context van artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83 moet worden opgemerkt dat het begrip commerciële garantie in artikel 2, punt 14, van richtlijn 2011/83 is gedefinieerd als ‘iedere verbintenis van de handelaar of een producent […] aan de consument’. Daaruit volgt dat het begrip commerciële garantie in de zin van richtlijn 2011/83 niet alleen de commerciële garanties van de handelaar dekt, maar ook de garanties die door de producent worden geboden.

Bovendien blijkt uit de begrippen handelaar en commerciële garantie in respectievelijk de punten 2 en 14 van artikel 2 van richtlijn 2011/83, in hun onderlinge samenhang, dat het geen zin zou hebben gehad voor de wetgever van de Unie om de uitdrukking ‘of een producent’ in artikel 2, punt 14, van richtlijn 2011/83 te gebruiken als de in artikel 6, lid 1, onder m), van deze richtlijn bedoelde precontractuele informatieplicht niet — ten minste onder bepaalde omstandigheden — de commerciële garantie van de producent zou dekken.

Wanneer een producent namelijk rechtstreeks of via een tussenpersoon die namens hem en voor zijn rekening optreedt, zijn product aan een consument verkoopt, moet hij worden beschouwd als een handelaar in de zin van artikel 2, punt 2, van richtlijn 2011/83. De commerciële garantie die hij biedt, moet dus wel overeenkomen met de ‘verbintenis van de handelaar’ in de zin van artikel 2, punt 14, van deze richtlijn en niet met de verbintenis van ‘een producent’ in de zin van die bepaling.

Onder deze omstandigheden verwijst de uitdrukking ‘of een producent’ in artikel 2, punt 14, van richtlijn 2011/83 naar een situatie waarin de persoon van de handelaar niet samenvalt met die van de producent. Gelet op het feit dat de uitdrukking ‘commerciële garantie’ enkel wordt gebruikt in artikel 6, lid 1, onder m), van deze richtlijn en in de analoge bepaling voor andere overeenkomsten dan overeenkomsten op afstand of buiten verkoopruimten in artikel 5, lid 1, onder e), van de richtlijn, kan de uitdrukking ‘of een producent’ enkel zin hebben indien een handelaar in het kader van de in die twee bepalingen bedoelde precontractuele informatieplicht gehouden is een consument ten minste onder bepaalde omstandigheden niet alleen informatie te verstrekken over zijn eigen commerciële garantie maar ook over de garantie die de producent biedt.

In een situatie waarin het eigenlijke voorwerp van de contractuele verhouding een goed is dat is vervaardigd door een andere persoon dan de handelaar, moet de in artikel 6, lid 1, van richtlijn 2011/83 genoemde precontractuele informatieplicht alle essentiële informatie over dat voorwerp (namelijk het betrokken goed) behelzen, zodat de consument overeenkomstig de in punt 26 van het onderhavige arrest genoemde rechtspraak kan beslissen of hij een overeenkomst over dat voorwerp wenst aan te gaan met de handelaar. Naast de uitdrukkelijk in artikel 6, lid 1, onder a), van richtlijn 2011/83 genoemde ‘voornaamste kenmerken van de goederen’ omvat dergelijke informatie in beginsel ook het geheel van de garanties die intrinsiek verbonden zijn met het goed, waaronder de commerciële garantie die wordt geboden door de producent.

Aangaande, in de tweede plaats, de doelstelling van richtlijn 2011/83, moet in herinnering worden geroepen dat deze richtlijn — zoals blijkt uit artikel 1 ervan, gelezen in het licht van de overwegingen 4, 5 en 7 ervan — een hoog niveau van consumentenbescherming beoogt te waarborgen door ervoor te zorgen dat consumenten geïnformeerd en beschermd zijn bij transacties met handelaren. Voorts is consumentenbescherming in het beleid van de Unie zowel in artikel 169 VWEU als in artikel 38 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie verankerd (arrest van 10 juli 2019, Amazon EU, C-649/17, EU:C:2019:576, punt 39).

Het Hof heeft echter geoordeeld dat bij de uitlegging van de bepalingen van richtlijn 2011/83 een juist evenwicht moet worden gewaarborgd tussen een hoog beschermingsniveau voor de consument en het concurrentievermogen van het bedrijfsleven, zoals uiteengezet in overweging 4 van deze richtlijn, en dat daarbij de vrijheid van ondernemerschap voor de ondernemer, neergelegd in artikel 16 van het Handvest van de grondrechten, moet worden gewaarborgd (zie in die zin arrest van 10 juli 2019, Amazon EU, C-649/17, EU:C:2019:576, punt 44).

In dat kader waarborgt het verstrekken van informatie aan de consument over de commerciële garantie van de producent, als gegeven dat intrinsiek verbonden is met het goed dat het voorwerp is van de contractuele verhouding met de handelaar, weliswaar een hoog niveau van bescherming van de consument, maar een onvoorwaardelijke verplichting om onder alle omstandigheden dergelijke informatie te verstrekken is onevenredig, met name in de economische context van de exploitatie van bepaalde ondernemingen, met name de kleinste (zie naar analogie arrest van 14 mei 2020, EIS, C-266/19, EU:C:2020:384, punt 35 en aldaar aangehaalde rechtspraak). Een dergelijke onvoorwaardelijke verplichting zou handelaren namelijk dwingen om een aanzienlijke hoeveelheid werk te verrichten om de informatie over een dergelijke garantie te verzamelen en bij te houden, terwijl zij niet noodzakelijkerwijs een rechtstreekse contractuele verhouding hebben met de producenten en de kwestie van de commerciële garantie van de producenten in beginsel niet wordt bestreken door de overeenkomst die zij wensen te sluiten met consumenten.

Onder deze omstandigheden moet het evenwicht tussen een hoog niveau van consumentenbescherming en het concurrentievermogen van het bedrijfsleven, zoals genoemd in overweging 4 van richtlijn 2011/83, ertoe leiden te overwegen dat een handelaar slechts gehouden is precontractuele informatie aan een consument te verstrekken over de commerciële garantie van de producent indien het legitieme belang van de gemiddelde, normaal geïnformeerde en redelijk omzichtige en oplettende consument bij een hoog niveau van bescherming met het oog op zijn beslissing of hij een overeenkomst met de handelaar wenst aan te gaan of niet, de overhand moet hebben.

Uit de letterlijke, systematische en teleologische analyse in de punten 27 tot en met 41 van het onderhavige arrest volgt dat de in artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83 bedoelde precontractuele informatieplicht de commerciële garantie van de handelaar en die van de producent dekt indien de consument, gelet op het hoge beschermingsniveau waarnaar deze richtlijn streeft, een legitiem belang heeft bij informatie daarover om te kunnen beslissen of hij een overeenkomst met de handelaar wenst aan te gaan, zoals volgt uit punt 41 van het onderhavige arrest. Daaruit volgt dat een handelaar gehouden is een consument precontractuele informatie te verstrekken over de commerciële garantie van de producent, niet vanwege het enkele feit dat deze garantie bestaat, maar vanwege het feit dat er sprake is van een dergelijk legitiem belang.

Dientengevolge moet, in de tweede plaats, worden bepaald of de consument er in omstandigheden als die van de aanbiedingen van de handelaar in het hoofdgeding een legitiem belang bij heeft om van de handelaar precontractuele informatie te verkrijgen over de commerciële garantie die door de producent wordt geboden en over de voorwaarden van deze garantie.

In dat verband moet een dergelijk legitiem belang worden aangenomen wanneer de handelaar van de commerciële garantie die door de producent wordt geboden, een centraal of beslissend onderdeel van zijn aanbod maakt.

Dit houdt meer bepaald in dat de in artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83 bedoelde informatieplicht van toepassing wordt wanneer de handelaar uitdrukkelijk de aandacht van de consument vestigt op het bestaan van een commerciële garantie van de producent op een zodanige manier dat die garantie als verkoopargument of reclameboodschap fungeert en aldus het concurrentievermogen en de aantrekkingskracht van zijn aanbod verbetert ten opzichte van de aanbiedingen van zijn concurrenten.

Dergelijke informatie is namelijk in termen van bescherming van de consument onmisbaar om te zorgen dat zij niet worden misleid met onduidelijke, meerduidige of onvolledige informatie over de verschillende garanties en over hun onderlinge verhouding, en om te zorgen dat zij met name in staat zijn te begrijpen dat de commerciële garantie die door de producent wordt geboden, niet afkomstig is van de handelaar en of zij in voorkomend geval via de handelaar kan worden ingeroepen. Voorts kan een dergelijke informatieplicht niet worden beschouwd als een onevenredige last voor de handelaar, voor zover hij zelf, met volledige kennis van zaken, beslist om de aandacht van de consument daarop te vestigen en hij er een concurrentievoordeel uit wil trekken.

Als daarentegen het aanbod van de handelaar op een bijkomstige, onbeduidende of verwaarloosbare wijze de commerciële garantie van de producent vermeldt zodanig dat deze garantie, gelet op de inhoud en de configuratie van het aanbod, objectief gezien niet kan worden beschouwd als een commercieel argument van de handelaar, noch als een kunstgreep die de consument kan misleiden, kan de handelaar vanwege die enkele vermelding niet worden gehouden om uit hoofde van artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83 de consument precontractuele informatie over deze garantie te verstrekken.

Om te bepalen of de commerciële garantie van de producent een centraal of beslissend onderdeel van het aanbod van de handelaar in de zin van punt 44 van het onderhavige arrest vormt, moet rekening worden gehouden met de inhoud en de algemene configuratie van het aanbod van het betrokken goed, het belang van de vermelding van de commerciële garantie van de producent in termen van verkoopargument of reclameboodschap, de plaats van deze mededeling in het aanbod, het risico dat de gemiddelde, normaal geïnformeerde en redelijk omzichtige en oplettende consument door de vermelding wordt misleid of in verwarring gebracht over de verschillende garantierechten die hij kan inroepen of over de werkelijke identiteit van de garant, de aanwezigheid van een toelichting in het aanbod op de andere garanties voor het goed en elke andere factor op grond waarvan vast kan komen te staan dat er een objectieve behoefte is aan bescherming van de consument.

In het licht van deze criteria is het aan de verwijzende rechter om te toetsen of de vermelding van de commerciële garantie van de producent in het aanbod van de handelaar in het hoofdgeding kon worden beschouwd als een centraal of beslissend onderdeel van het aanbod van die handelaar waardoor de in artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83 bedoelde precontractuele informatieplicht kon ontstaan. Het staat weliswaar uitsluitend aan de verwijzende rechter om dat na te gaan, maar het Hof kan in zijn uitspraak op een verzoek om een prejudiciële beslissing in voorkomend geval de nationale rechterlijke instantie richtsnoeren voor haar beslissing verstrekken (arrest van 3 februari 2021, FIGC en Consorzio Ge.Se.Av., C-155/19 en C-156/19, EU:C:2021:88, punt 59 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

In casu moet worden opgemerkt dat de commerciële garantie van de producent niet rechtstreeks werd genoemd in de tekst van het aanbod zelf en door de handelaar niet merkbaar is gebruikt als een verkoopargument of voor een reclameboodschap.

Met name moet worden vastgesteld, om te beginnen, dat deze garantie enkel bijkomstig was vermeld in het aanbod, namelijk op de tweede pagina van een informatiebestand van de producent, waartoe toegang werd geboden door middel van een link met het opschrift ‘Betriebsanleitung’ in de rubriek ‘Weitere technische Informationen’, termen die in beginsel duiden op informatie van de producent over het betrokken goed. Voorts kwam deze garantie naar voren in een informatiebestand dat niet was opgesteld door de handelaar maar door de producent en waarin de garantie uitdrukkelijk werd omschreven als een garantie van de producent. Tot slot is het risico dat de consument kon worden misleid of in verwarring gebracht over de aard van de garantie en over de werkelijke identiteit van de garant des te meer te verwaarlozen daar nergens in het aanbod een garantie was vermeld die concurreerde met de garantie die door de producent werd geboden.

Onder deze omstandigheden lijkt een vermelding van de commerciële garantie van de producent zoals die in het hoofdgeding, onder voorbehoud van toetsing door de verwijzende rechter, niet te kunnen worden beschouwd als een centraal of beslissend onderdeel van het aanbod van de handelaar.

Gelet op een en ander moet op de eerste en de tweede vraag worden geantwoord dat artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83 aldus moet worden uitgelegd dat de informatieplicht omtrent de commerciële garantie van de producent die krachtens deze bepaling op de handelaar rust, niet ontstaat door het loutere feit dat deze garantie bestaat, maar enkel indien de consument een legitiem belang heeft bij informatie over die garantie om te kunnen beslissen of hij een overeenkomst met de handelaar wenst aan te gaan. Een dergelijk legitiem belang komt met name vast te staan indien de handelaar van de commerciële garantie van de producent een centraal of beslissend onderdeel van zijn aanbod maakt. Om te bepalen of de garantie een dergelijk centraal of beslissend onderdeel van het aanbod vormt, moet rekening worden gehouden met de inhoud en de algemene configuratie van het aanbod van het betrokken goed, het belang van de vermelding van de commerciële garantie van de producent in termen van verkoopargument of reclameboodschap, de plaats van deze vermelding in het aanbod, het risico dat de gemiddelde, normaal geïnformeerde en redelijk omzichtige en oplettende consument door de vermelding wordt misleid of in verwarring gebracht over de verschillende garantierechten die hij kan inroepen of over de werkelijke identiteit van de garant, de aanwezigheid van een toelichting in het aanbod op de andere garanties voor het goed en elke andere factor op grond waarvan vast kan komen te staan dat er een objectieve behoefte is aan bescherming van de consument.

Met zijn derde vraag wenst de verwijzende rechter in wezen te vernemen of artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83 aldus moet worden uitgelegd dat de informatie die aan de consument moet worden verstrekt over de voorwaarden van de commerciële garantie van de producent overeenkomt met de in artikel 6, lid 2, van richtlijn 1999/44 genoemde informatie.

In dat verband moet in herinnering worden gebracht dat richtlijn 1999/44 volgens artikel 1, lid 1, ervan beoogt de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen van de lidstaten betreffende bepaalde aspecten van de verkoop van en de garanties voor consumptiegoederen onderling aan te passen, teneinde in het kader van de interne markt een eenvormig minimumniveau van consumentenbescherming te verzekeren.

Met betrekking tot, meer bepaald, artikel 6, lid 2, van richtlijn 1999/44 volgt uit de bewoordingen van deze bepaling, gelezen in samenhang met artikel 1, lid 2, onder e), van deze richtlijn en overweging 21 ervan, dat zowel de garanties van de verkoper als de garanties van de producent de gegevens moeten bevatten die zijn opgesomd in artikel 6, lid 2, van deze richtlijn, teneinde te verzekeren dat de consument niet wordt misleid.

Er moet worden benadrukt dat artikel 6, lid 2, van richtlijn 1999/44 en artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83 weliswaar beide zien op commerciële garanties die worden geboden door de verkoper of handelaar en door de producent, maar verschillende doelstellingen nastreven. De eerste bepaling geeft namelijk nadere bepalingen over de informatie die in deze garanties moet worden opgenomen, en de tweede strekt ertoe aan de consument precontractuele informatie te verstrekken over het bestaan van dergelijke garanties en de voorwaarden ervan, zoals volgt uit de bewoordingen ervan.

In gevallen waarin de handelaar is gehouden de consument precontractuele informatie te verstrekken over de commerciële garantie van de producent, moet hij uit hoofde van artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83 enkel informatie doen toekomen over het bestaan en de voorwaarden van deze garantie en niet over de gehele inhoud ervan.

Dientengevolge moet worden bepaald welke van de onderdelen die zijn opgesomd in artikel 6, lid 2, van richtlijn 1999/44 betrekking hebben op ‘de voorwaarden van’ commerciële garanties in de zin van artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83.

In dit verband heeft artikel 6, lid 2, eerste streepje, van richtlijn 1999/44 geen betrekking op de voorwaarden die van toepassing zijn op de commerciële garantie in de zin van artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83, maar het ziet op een verwijzing naar het bestaan van de wettelijke garantie van overeenstemming, zoals de Commissie in haar schriftelijke opmerkingen onderstreept.

Wat betreft artikel 6, lid 2, tweede streepje, van richtlijn 1999/44 moet worden opgemerkt dat de ‘inhoud van de garantie’ en de ‘essentiële gegevens […] die noodzakelijk zijn om van de garantie gebruik te kunnen maken, met name de duur en het geografische toepassingsgebied’ ervan noodzakelijkerwijs de voorwaarden van de commerciële garantie in de zin van artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83 dekken. Overigens vallen ‘de naam en het adres van de garant’ onder de voorwaarden van de garantie, voor zover de identiteit en de geografische locatie van de garant, naargelang de omstandigheden, relevante aanvullende informatie over de voorwaarden van de garantie zijn.

Gelet op, enerzijds, de algemene aard van de uitdrukkingen ‘inhoud van de garantie’ en ‘essentiële gegevens […] die noodzakelijk zijn om van de garantie gebruik te kunnen maken’ in artikel 6, lid 2, van richtlijn 1999/44 en, anderzijds, de niet-uitputtende lijst van de onderdelen die daarin zijn opgesomd, kan het begrip ‘voorwaarden van’ commerciële garanties in de zin van artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83 niet beperkt zijn tot de duur en het geografische toepassingsgebied van de garantie of tot de naam en het adres van de garant.

Dit begrip omvat noodzakelijkerwijs het geheel van de voorwaarden voor de toepassing en de gebruikmaking van commerciële garanties, waarbij eraan moet worden herinnerd dat de precontractuele informatie over de commerciële garantie van de producent enkel hoeft te worden verstrekt om de consument in staat te stellen te beslissen of hij een overeenkomst met de handelaar wenst aan te gaan, zoals volgt uit punt 53 van het onderhavige arrest.

Derhalve is de handelaar gehouden uit hoofde van artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83, gelezen in samenhang met artikel 6, lid 2, tweede streepje, van richtlijn 1999/44, de consument met het oog op zijn legitieme belang in de zin van punt 53 van het onderhavige arrest, alle gegevens te verstrekken over de voorwaarden voor de toepassing en de gebruikmaking van de betrokken commerciële garantie, waaronder mogelijk niet alleen de plaats waar in geval van schade de reparatie wordt verricht of de eventuele beperkingen op de garantie, zoals de Commissie in haar schriftelijke opmerkingen uiteenzet, maar ook de naam en het adres van de garant, zoals in punt 61 van het onderhavige arrest is overwogen.

Gelet op een en ander moet op de derde vraag worden geantwoord dat artikel 6, lid 1, onder m), van richtlijn 2011/83, gelezen in samenhang met artikel 6, lid 2, tweede streepje, van richtlijn 1999/44, aldus moet worden uitgelegd dat de informatie die aan de consument moet worden verstrekt over de voorwaarden van de commerciële garantie van de producent alle gegevens omvat die betrekking hebben op de voorwaarden voor de toepassing en de gebruikmaking van een dergelijke garantie aan de hand waarvan de consument kan beslissen of hij een overeenkomst met de handelaar wenst aan te gaan.