Hof Amsterdam, 30-06-2011, nr. P08/01337

Vaststaat dat [A] zich bezig houdt met het werven van personen die bereid zijn als commanditair vennoot deel te nemen in een commanditaire vennootschap die een schip gaat exploiteren (hierna: een scheepvaart-cv).

Daartoe onderhoudt [A] contacten met rederijen en worden uiteenlopende activiteiten verricht, gericht op de werving van personen die bereid zijn in een scheepvaart-cv te investeren.

Als een scheepvaart-cv wordt opgericht waarvoor [A] vennoten/kapitaalverschaffers gaat werven treedt [A] tot die cv toe als beherend vennoot. [A] treedt uit als beherend vennoot als de werving van vennoten is voltooid. In veel gevallen treedt dan [B] als commanditair vennoot tot de cv toe (hogerberoepschrift blz. 4).

Naar het Hof begrijpt uit hetgeen is vermeld in de pleitnota van gemachtigde (als ver-meld onder 2.3) en in het proces-verbaal van de zitting van het Hof (als vermeld onder 2.4) treedt nadat de plaatsing van het beoogde cv-kapitaal is voltooid en [A] als beherend ven-noot is uitgetreden een rederij als beherend vennoot tot de scheepvaart-cv toe. Onder een rederij verstaat het Hof in dit verband een persoon (of samenwerkingsverband) die (dat) zich ondernemingsgewijs bezig houdt met de exploitatie van een schip.

Nadat de zogenoemde plaatsingsperiode is voltooid en [A] als beherend vennoot is teruggetreden verricht zij nog aanvullende werkzaamheden. Deze betreffen het bijwonen van de jaarlijkse vennotenvergadering van de cv’s waarvoor [A] de werving heeft verzorgd, het voeren van overleg met rederijen over de exploitatie van het schip, het informeren van de vennoten van de cv’s waarvoor zij de werving heeft verzorgd over de gedane investeringen en het beantwoorden van vragen van vennoten.

Wat betreft het voeren van overleg met rederijen over de exploitatie van het schip (als hiervoor vermeld) heeft belanghebbende ter zitting van het Hof opgemerkt dat het daarbij gaat om het meewerken aan een oplossing in het geval een scheepvaart-cv niet (meer) aan haar financiële verplichtingen kan voldoen. Een oplossing wordt dan – aldus belanghebbende – vaak gevonden in een verzoek om extra inleg door de commanditaire vennoten of het afzien van een vergoeding door die vennoten.

De inspecteur heeft de door belanghebbende geschetste betrokkenheid van [A] bij de financiering van een schip in de exploitatiefase ter zitting van het Hof betwist door te stellen dat rederijen – indien er problemen zijn gerezen met de financiering – op dat punt geen althans minder behoefte hebben aan betrokkenheid van [A] dan belanghebbende suggereert.

Het Hof acht het, gelet op hetgeen gemachtigde hieromtrent ter zitting heeft verklaard, aannemelijk dat de activiteiten van [A] onder meer inhouden dat zij, indien een scheepvaart-cv waarvoor zij de werving heeft gedaan in de exploitatiefase niet aan haar financiële verplichtingen kan voldoen, tracht een bijdrage te leveren aan een oplossing van dat probleem.

De vergoeding

Voor haar activiteiten ontvangt [A] vooraf – tijdens de plaatsingsperiode – een vergoeding (hierna: de vergoeding). De vergoeding, die tevens een winstopslag bevat, komt ten laste van het resultaat van de scheepvaart-cv.

De Belastingdienst gaat er bij de behandeling van participaties in scheepvaart-cv’s van uit dat de vergoeding ten laste komt van de met toepassing van de in artikel 3.22 van de Wet opgenomen regeling (hierna: tonnagebelasting) vastgestelde winst van de scheepvaart-cv.

De vraag of het juist is dat de vergoeding voor de scheepvaart-cv als kostenpost tot de grondslag van de tonnagebelasting (hierna: tonnagegrondslag) behoort is in de onderhavige procedure als zodanig niet aan de orde.

De nationale wet

In artikel 3.22, vierde lid, van de Wet (tekst 2006) is onder meer het volgende bepaald:

“4. Voor de toepassing van dit artikel, artikel 3.23 en artikel 3.24 wordt onder de winst uit

zeescheepvaart verstaan:

In de parlementaire behandeling is met betrekking tot artikel 3.22 onder meer het volgende overwogen:

“Eerste lid

Op verzoek van de belastingplichtige wordt de winst uit zeescheepvaart bepaald aan de hand van de tonnage (hierna ook wel aangeduid met tonnagegrondslag). Indien de belastingplichtige een dergelijk verzoek doet, zijn met betrekking tot de door hem gedreven onderneming waarop het verzoek betrekking heeft niet langer de regels voor de winstbepaling van de artikelen 7 tot en met 18 van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 van toepassing, maar de in artikel 8c opgenomen vereenvoudigde, forfaitaire regels voor de winstbepaling. Dit betekent dat bij het bepalen van de winst uit zeescheepvaart zowel de feitelijk behaalde omzet als de daarmee samenhangende kosten buiten aanmerking blijven. (…)

In dit verband zij opgemerkt dat de forfaitaire winstbepaling zowel betrekking heeft op de aan de belastingplichtige toegerekende winst van de vennootschap als op de kosten die verband houden met zijn aandeel in de onderneming die die winst uit zeescheepvaart behaalt.

Dit laatste impliceert onder meer dat de kosten die verband houden met de financiering van het aandeel in de vennootschap, bij de belastingplichtige buiten aanmerking blijven.

(…)

Tweede lid (Hof: thans vierde lid)

Voor de toepassing van de tonnagegrondslag wordt onder winst uit zeescheepvaart

verstaan de winst behaald met de exploitatie van een schip voor het vervoer van zaken of personen in het internationale verkeer over zee dan wel voor het vervoer van zaken of personen ten behoeve van de exploratie of exploitatie van natuurlijke rijkdommen op zee, alsmede de winst behaald met de exploitatie van een schip voor het verrichten van sleep- en hulpverleningswerkzaamheden op zee aan schepen. De hier gegeven omschrijving bevat enerzijds elementen die zijn ontleend aan het commentaar dat in het OESO-modelverdrag op artikel 8 wordt gegeven (het artikel betreffende de winst uit zeescheepvaart). Anderzijds zijn

er in deze omschrijving elementen opgenomen die ook thans reeds in de Nederlandse fiscale wetgeving voorkomen. In het derde lid is aangegeven wat in dit verband onder exploitatie van een schip moet worden verstaan.' MvT, Kamerstukken II 1995/96, 24 482, nr. 3, blz. 3-4.

Voorts is vermeld:

“Samenhangende activiteiten

Voor de toepassing van het onderhavige artikel omvat de winst uit zeescheepvaart mede de winst behaald met werkzaamheden die direct samenhangen met de exploitatie van de hier-voor genoemde schepen. Tot deze werkzaamheden worden gerekend het door de reder in eigen beheer laden en lossen, alsmede de in eigen beheer verrichte cargadoorswerkzaamhe-den. Dergelijke direct samenhangende activiteiten vallen alleen onder de regeling voor zover zij worden verricht ten behoeve van door de belastingplichtige geëxploiteerde schepen. Voorts wordt tot de direct samenhangende werkzaamheden gerekend het vervreemden van zaken voor zover die door de belastingplichtige bij de exploitatie zijn gebruikt. Dit betreft niet alleen zeeschepen die door de belastingplichtige worden geëxploiteerd, maar bijvoor-beeld ook onroerende zaken van waaruit het beheer plaatsvindt en bedrijfsmiddelen die worden gebruikt voor het laden en lossen van de schepen.” MvT, Kamerstukken II 1995/96, 24 482, nr. 3, blz. 5-6.

De rechtbank heeft het volgende overwogen:

“4.3. De rechtbank leest artikel 3.22, vierde lid, onderdeel a, van de Wet inkomstenbelasting 2001 aldus, dat voorafgaande aan de daadwerkelijke exploitatie van een schip nog geen sprake is van winst uit zeescheepvaart in de zin van evengenoemd artikel. In zijn arrest van 2 maart 2007, nr. 42 765 (BNB 2007/192) oordeelde de Hoge Raad dat werkzaamheden die de bouw van een schip betreffen niet kunnen worden aangemerkt als direct samenhangend met de exploitatie van het schip. Uit dit arrest, in samenhang met de hiervoor in overweging 4.2. geciteerde wetsgeschiedenis, leidt de rechtbank af dat activiteiten die aan de ingebruikneming van het schip voorafgaan evenmin kunnen worden aangemerkt als direct samenhangend met de exploitatie van het schip. De door [belanghebbende] verrichte activiteiten leiden mitsdien niet tot winst uit zeescheepvaart in de zin van artikel 3.22 van de Wet IB 2001.

Voor zover [belanghebbende] heeft willen stellen dat de vergoeding onder het tonnage-regime valt, daar deze vergoeding voor de betalende cv’s eveneens onder het tonnageregime valt, faalt deze stelling. Het gegeven dat de betaling bij de ontvanger van de dienst als winst uit zeescheepvaart wordt gekwalificeerd, brengt niet automatisch met zich mee dat dit tevens bij de dienstverlener het geval is. De toets of bepaalde activiteiten als winst uit zeescheep-vaart kan worden gekwalificeerd, dient voor beide partijen los van elkaar te worden beoordeeld.”

In de door de Commissie vastgestelde Communautaire richtsnoeren betreffende overheidssteun voor het zeevervoer, 97/C 205/05, PB van 5 juli 1997, blz. 5-15, is onder meer het volgende vermeld:

“2.2 Algemene doelstellingen van de herziene rechtsnoeren voor overheidsteun

De Commissie heeft benadrukt (…) dat grotere transparantie van overheidssteun noodzakelijk is, zodat niet alleen nationale overheden in de ruime zin van het woord, maar ook ondernemingen en particulieren van hun rechten en plichten op de hoogte zijn. Deze richtsnoeren zijn bedoeld om hiertoe bij te dragen en om duidelijkheid te scheppen over de vraag welke overheidssteunregelingen mogen worden ingesteld om het communautaire maritieme belang te behartigen.

(…)

De richtsnoeren uit 1997 zijn in 2004 door nieuwe richtsnoeren vervangen. In de Communautaire richtsnoeren betreffende staatssteun voor het zeevervoer, 2004/C 13/3, PB C 13, van 17 januari 2004, blz. 3-12, is onder meer het volgende vermeld:

“3. FISCALE EN SOCIALE MAATREGELEN OM HET CONCURRENTIEVERMOGEN TE VERBETEREN

(…) het systeem waarbij de normale vennootschapsbelasting door een tonnageregeling wordt vervangen geldt als overheidssteun. Tonnagebelasting betekent dat de reder belasting betaalt die rechtstreeks met de geëxploiteerde capaciteit verband houdt. (…) Dergelijke maatregelen bleken een garantie te zijn voor kwalitatief hoogwaardige banen in de maritieme sector aan de wal, zoals managementfuncties die rechtstreeks verband houden met het zeevervoer,

alsmede in aanverwante activiteiten (verzekeringen, makelaardij en de financiële sector). Gezien het belang van dergelijke activiteiten voor de economie van de Gemeenschap en om de eerder genoemde doelstellingen te helpen verwezenlijken, kunnen deze typen fiscale prikkels over het algemeen worden toegestaan.

(…)

Vermeldenswaard is ook dat, terwijl in de EU gevestigde zeevaartmaatschappijen de natuurlijke begunstigden zijn van bovengenoemde belastingregelingen, dezelfde bepalingen ook kunnen gelden voor bepaalde in de Gemeenschap gevestigde scheepsmanagementbedrijven. Scheepsmanagementbedrijven zijn organisaties die verschil-lende soorten diensten aan reders verlenen, zoals technisch toezicht, aanwerving en opleiding van personeel, personeelsbeheer en scheepsexploitatie. In sommige gevallen worden scheepsmanagers met zowel het technische als het personeelsbeheer van schepen belast. In dit geval fungeren zij, voorzover het de vervoersactiviteiten betreft, als klassieke “reders”.

Bovendien kent deze sector, net als de zeevaart, een scherpe en steeds feller wordende concurrentie op internationaal niveau. Daarom lijkt het een goede zaak de mogelijkheid van belastingverlichting uit te breiden tot de genoemde categorie scheepsmanagers.

Scheepsmanagementbedrijven kunnen alleen voor steun in aanmerking komen met betrekking tot schepen, waarvan zij het volledige bemannings- en technisch beheer onder hun hoede hebben. Om in aanmerking te kunnen komen, moeten scheepsmanagers met name de volle verantwoordelijkheid voor de exploitatie van het schip en alle door de ISM-code (…) opgelegde plichten en verantwoordelijkheden van de eigenaar overnemen. Indien zij ook

andere gespecialiseerde diensten verlenen moet, zelfs wanneer deze diensten met scheepsexploitatie verband houden, voor deze activiteiten, die niet in aanmerking komen voor belastingverlichtende maatregelen, een afzonderlijke boekhouding worden gevoerd.

(…)

De onderhavige richtsnoeren gelden alleen voor zeevervoer. De Commissie kan accepteren dat het slepen op zee van andere schepen, boorplatforms enz. ook onder die definitie valt.

(…)

“Bagger”-werkzaamheden komen in de regel niet in aanmerking voor steun voor zeevervoer. Fiscale regelingen voor bedrijven (zoals tonnagebelasting) mogen echter worden toegepast op baggeraars waarvan de werkzaamheden voor meer dan 50% van hun jaarlijkse bedrijfstijd uit ,,zeevervoer” bestaan (…) en dan alleen voor dergelijke vervoerswerkzaamheden.

(…)

Tenslotte is bij de beoordeling van de tot nu toe aangemelde tonnagebelastingsystemen als volgt te werk gegaan: er is een virtuele winst van reders berekend door op hun tonnage een fictief winstpercentage toe te passen; op het aldus verkregen bedrag is de nationale vennootschapsbelasting toegepast. Het resulterende bedrag is de te betalen ,,tonnagebelasting”.

(…)

In alle gevallen moeten de voordelen die de regelingen opleveren, de ontwikkeling van de zeevaart en de werkgelegenheid ten goede komen, ter ondersteuning van het communautaire belang. Bijgevolg moeten de bovengenoemde fiscale voordelen beperkt blijven tot de zeevaartactiviteiten; vandaar dat, wanneer een rederij ook bij andere commerciële activiteiten betrokken is, een transparante boekhouding wordt vereist om te voorkomen dat de faciliteiten naar andere activiteiten dan het zeevervoer zouden ,,doorsijpelen”. Met deze aanpak zou het concurrentievermogen van het communautaire zeevervoer worden verbeterd, met een belastingplicht die vergelijkbaar is met de belastingdruk elders in de wereld, terwijl het normale belastingpeil dat de lidstaten voor andere activiteiten en de persoonlijke beloning van aandeelhouders en bestuurders hanteren, gehandhaafd blijft.

(…)

De inspecteur heeft ter zitting van het Hof gesteld dat het in strijd is met het Europese recht om de vergoeding tot de tonnagegrondslag te rekenen. In zijn brief van 26 januari 2011 heeft de inspecteur dit standpunt herhaald en gesteld dat de activiteiten waarop de vergoe-ding ziet niet in de richtsnoeren van de Commissie zijn vermeld. Daarnaast heeft de inspec-teur opgemerkt dat, indien het standpunt van belanghebbende niet in strijd zou zijn met het Europese steunkader, dat niet behoeft in te houden dat haar standpunt ook in overeenstem-ming is met het nationale recht.

Belanghebbende heeft gesteld dat in de richtsnoeren geen specifieke regelingen zijn opgenomen betreffende de begrippen ‘winst uit exploitatie’ en ‘werkzaamheden die direct samenhangen met exploitatie’, als bedoeld in artikel 3.22, vierde lid, van de Wet. Volgens belanghebbende moet daaruit worden afgeleid dat de Commissie de uitleg van die begrippen aan de nationale autoriteiten heeft overgelaten. Naar het Hof belanghebbende begrijpt acht zij de richtsnoeren voor de beoordeling van het geschil niet relevant.

Met het tonnageregime van artikel 3.22 van de Wet is dat van artikel 8c van de Wet op de inkomstenbelasting 1964, in werking getreden op 1 januari 1996 (Wet van 21 december 1995, Stb. 1995, 666), gecontinueerd. Ten tijde van de invoering van art. 8c Wet op de inkomstenbelasting 1964 bestond de verwachting dat de Commissie goedkeuring zou verlenen aan deze staatssteunregeling. Dat is geschied bij brief van de Commissie van 20 maart 1996 (Kamerstukken II 1995/96, 24.482, nr. 8). In een brief van de Commissie van 12 april 1996, SG (96) D/3852, is deze goedkeuring nader toegelicht en zijn ook toezeggingen vermeld inzake – kort gezegd – de samenwerking tussen de Commissie en Nederland op het gebied van de zeescheepvaart. Niet lang hierna verschenen de richtsnoeren van 1997.

De richtsnoeren vormen aldus een kader waaraan de nationale regelingen dienen te voldoen, met dien verstande dat – zo nodig met toepassing van het gemeenschapsrechtelijke vertrouwensbeginsel – geen sprake is van ongeoorloofde staatssteun, indien en voor zover de (toepassing van de) nationale regeling binnen dat kader blijft. Dit kader dient te worden bezien in samenhang met de specifieke bevoegdheid van de Commissie op het terrein van het mededingingsrecht (met inbegrip van de bevoegdheid om richtsnoeren vast te stellen), meer in het bijzonder art. 108, eerste lid, van (thans) het VWEU (art. 88, eerste lid, VEG).

Uit deze bepaling vloeit voor de Commissie en de lidstaten een verplichting voort tot regelmatige en periodieke samenwerking waaraan de Commissie noch een lidstaat zich voor een onbepaalde, van het eenzijdig goeddunken van de een dan wel de ander afhankelijke periode kan onttrekken (verg. HvJ 29 juni 1995, zaak C-135/93, Spanje/Commissie, Jur. 1995, blz. I-1651, en HvJ 15 oktober 1996, nr. C-311/94, IJssel-Vliet, Jur. 1996, blz. I-5023). In dit verband gaat het Hof ervan uit – zoals ook tot uiting komt in de hiervoor vermelde brieven van de Commissie – dat met betrekking tot de tonnagebelasting tussen Nederland en de Commissie (regelmatig) afstemming heeft plaatsgevonden en dat bij de vormgeving van de nationale regeling (voor zover in het onderhavige geval van belang) mede het door de Commissie gestelde kader in acht is genomen.

Naar het oordeel van het Hof kunnen de richtsnoeren duidelijkheid verschaffen over de uitleg van artikel 3:22 van de Wet en dienen zij derhalve bij die uitleg, gegeven de hiervoor geschetste context van de richtsnoeren, als een relevante bron van interpretatie te worden beschouwd (verg. HvJ 13 december 1989, C-322/88, (Grimaldi), pt. 18 en 19, Jur. 1989, p. 4416). Dit geldt zowel voor de richtsnoeren uit 1997 als voor de richtsnoeren uit 2004, aangezien de laatstgenoemde richtsnoeren die van 1997 hebben vervangen en omdat deze in bepaalde opzichten een verdere verduidelijking geven van het Europese steunkader.

In de richtsnoeren komt tot uiting dat de toelaatbaar te achten steun voor het Europese zeevervoer bedoeld is voor steun van scheepsrederijen en dat die steun de exploitatie van schepen dient te betreffen. Dit blijkt onder meer uit het opschrift van onderdeel 3.1 van de richtsnoeren uit 1997 en 2004 en uit de opmerking in de richtsnoeren uit 2004 dat ‘in de EU gevestigde zeevaartmaatschappijen de natuurlijke begunstigden zijn’ van belastingregelingen zoals een tonnagebelasting. Voorts is uit de passage in de richtsnoeren uit 2004 betreffende scheepsmanagementbedrijven af te leiden dat de Commissie een niet te ruime invulling van het begrip scheepsexploitatie voorstaat. Indien immers scheepsmanagementbedrijven andere gespecialiseerde diensten verlenen dan voortvloeiende uit de volle verantwoordelijkheid voor de exploitatie van een schip, dan komen dergelijke diensten – zo begrijpt het Hof – niet voor toelaatbare steun in aanmerking, zelfs wanneer die diensten met scheepsexploitatie verband houden.

Voor wat betreft de vergoeding geldt dat deze is toegekend aan een onderneming die geen rederij is, maar juist plaats maakt voor een rederij, zodra haar werkzaamheden erop zitten. Bovendien – en dat hangt met het vorenoverwogene samen – betreffen de diensten waarop de vergoeding betrekking heeft in hun essentie niet de exploitatie van een schip, maar de daarvan te onderscheiden voorbereiding welke aan de (eigenlijke) exploitatie van het schip vooraf gaat. Weliswaar houden deze diensten met de exploitatie verband, maar dit verband lijkt, tegen de achtergrond ook van hetgeen in de richtsnoeren over scheeps-managementbedrijven is vermeld, niet nauw genoeg om de daarop betrekking hebbende vergoeding tot de tonnagegrondslag te rekenen.

Van betekenis is ook dat uit de richtsnoeren is af te leiden dat de toepassing van een tonnage-belasting gerelateerd wordt aan de specifieke activiteiten waarvoor een dergelijke regeling is bedoeld en dat dat ook kan betekenen dat de administratie van het lichaam dat die activiteiten verricht moet worden gesplitst, indien en voor zover dat lichaam tevens activiteiten verricht die niet voor toepassing van de tonnagebelasting kwalificeren: “(…) om te voorkomen dat de faciliteiten naar andere activiteiten dan het zeevervoer zouden ‘doorsijpelen’”.

Hieruit kan voorts worden afgeleid dat de omstandigheid dat de vergoeding is betaald door lichamen die voor toepassing van de tonnagebelasting kwalificeren, niet reeds op die grond als een met de omzet uit hoofde van de exploitatie van het schip samenhangende kostenpost kan worden beschouwd. Indien en voor zover de activiteiten van de scheepvaart-cv kwalificeren voor de toepassing van de tonnagebelasting, dan kan uitsluitend het uit hoofde van die activiteiten behaalde resultaat tot de tonnagegrondslag te worden gerekend.

Het vorenoverwogene houdt in dat ook een uitleg van artikel 3.22, vierde lid, van de Wet die mede is gebaseerd op de richtsnoeren tot het oordeel leidt dat de vergoeding niet tot de tonnagegrondslag behoort te worden gerekend.

Belanghebbende heeft voorts gesteld dat de opvatting van de inspecteur dat de ontvangst van de vergoeding niet onder de tonnagebelasting valt niet is te rijmen met diens opvatting dat het verstrekken van een lening door een vennoot aan een scheepvaart-cv onder de tonnagebelasting valt (brief gemachtigde van 17 december 2010, pt. 9).

Met betrekking tot het verstrekken van een lening door een commanditair vennoot in een scheepvaart-cv heeft de inspecteur in zijn brief van 26 januari 2011 onder meer het volgende opgemerkt:

“Is er binnen de CV alleen sprake van winst uit zeescheepvaart, dan is de lening (…) aan het tonnageregime toe te rekenen en wordt de door de CV op de lening aan de vennoot betaalde rente fiscaal gezien als onderdeel van de winstverdeling.”

Het Hof laat de juistheid van de door belanghebbende (in zijn brief van 17 december 2010) gestelde opvatting van de inspecteur over de kwalificatie van een lening door een vennoot aan een scheepvaart-cv in het midden. Deze opvatting doet niet af aan de juistheid van hetgeen het Hof hiervoor heeft overwogen omtrent de vergoeding.

Rechtsvergelijking

Belanghebbende heeft voorts aangevoerd dat paragraaf 5a, lid 4a, van de Einkommensteuergesetz van de Bondsrepubliek Duitsland in overeenstemming is met het Europese steunkader, dat op die grond moet worden aangenomen dat bijzondere beloningen tot de tonnagewinst moeten worden gerekend en dat dit – naar het Hof belanghebbende begrijpt – dan ook heeft te gelden voor de (in geschil zijnde) vergoeding.

De inspecteur heeft in dit verband gesteld dat de Duitse regeling op zichzelf niet inhoudt dat de vergoeding waar het in de onderhavige zaak over gaat ook aan de tonnagebelasting is onderworpen.

Het Hof is van oordeel dat de stellingen van belanghebbende geen doel treffen, wat er verder ook zij van de door haar verdedigde interpretatie van de Duitse regelgeving.

Ook indien deze de door haar gestelde reikwijdte zou hebben, leidt dit er immers niet toe dat de Nederlandse wetgeving op die grond op dezelfde wijze moet worden geïnterpreteerd.

Het Hof ziet in hetgeen belanghebbende omtrent de Duitse regeling heeft betoogd dan ook geen reden om voor wat betreft de uitleg van art. 3.22 van de Wet tot een andere beoordeling te komen dan hiervoor onder 4.3.1 tot en met 4.4.8 is overwogen.

Slotsom

Het vorenoverwogene brengt het Hof tot de conclusie dat de vergoeding niet tot de tonnage-grondslag behoort te worden gerekend. Ter zake van dit onderdeel van de winst van belanghebbende is de tonnagebelasting derhalve niet van toepassing. Het hoger beroep van belanghebbende dient derhalve, met aanvulling van de door de rechtbank gebezigde gronden, te worden afgewezen.