CRvB, 12-09-2017, nr. 15/4311 WWB

Centrale Raad van Beroep

Meervoudige kamer

Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Overijssel van

19 mei 2015, 15/262 (aangevallen uitspraak)

Partijen:

[appellant] te [woonplaats] (appellant)

het college van burgemeester en wethouders van Almelo (college)

Datum uitspraak: 12 september 2017

PROCESVERLOOP

Namens appellant heeft mr. R. Küçükünal, advocaat, hoger beroep ingesteld en nadere stukken ingediend.

Het college heeft een verweerschrift en een nader stuk ingediend. Tevens heeft het college vragen van de Raad beantwoord en stukken ingezonden.

Het onderzoek ter zitting heeft gevoegd met de zaken 15/294 WWB, 15/4310 WWB,

15/4313 WWB, 15/6506 WWB en 15/6509 WWB plaatsgevonden op 23 mei 2017. Appellant, daartoe opgeroepen, is verschenen, bijgestaan door mr. Küçükünal. Het college heeft zich, eveneens daartoe opgeroepen, laten vertegenwoordigen door N.H. Wichard en R.A.H. Gossink en heeft tevens de heer J. Minkenberg van Bureau Buitenland ter zitting meegebracht. Ter zitting waren tevens aanwezig de tolken A. Kabaktepe en E. Battaloglu. In de zaken 15/294 WWB, 15/4310 WWB, 15/4313 WWB, 15/6506 WWB en 15/6509 WWB wordt heden afzonderlijk uitspraak gedaan.

1. De Raad gaat uit van de volgende in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden.

Vanwege de verstrekking van een meerjarige aanvullende uitkering door de minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid zijn door het college met het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid afspraken gemaakt met betrekking tot handhaving. Een van deze afspraken betreft het jaarlijks uitvoeren van vier themacontroles. Een van deze themacontroles betreft het onderzoeken van vermogen in het buitenland van bijstandsgerechtigden (themacontrole).

In het kader van de themacontrole heeft het college een doelgroep vastgesteld. Deze doelgroep betrof bijstandsgerechtigden die zelf, of waarvan de ouders, een buitenlandse nationaliteit hebben en/of die in het buitenland zijn geboren en/of hebben gewoond. Vervolgens heeft verfijning plaatsgevonden naar vakantiegedrag en/of een fraudesignaal. Uit de hieruit voortgevloeide groslijst heeft het college zich in eerste instantie gericht op

238 personen die een band met Turkije hebben. Van deze groep hadden - volgens de door het college bij brief van 3 april 2017 gegeven toelichting - 66 personen de Turkse nationaliteit en 172 de Nederlandse nationaliteit. Uiteindelijk heeft het voorgaande geleid tot een nader onderzoek naar vermogen in Turkije van twintig bijstandsgerechtigden met de Turkse nationaliteit.

Appellant behoorde tot de onder 1.2 genoemde groep van twintig personen. Om die reden heeft de sociale recherche Twente (sociale recherche) een onderzoek ingesteld naar de rechtmatigheid van de aan appellant sinds 9 augustus 1997 verleende bijstand. De sociale recherche heeft daarbij gebruik gemaakt van de bevindingen van Bureau Buitenland en de door dit bureau ingeschakelde diensten van het Turkse advocatenkantoor Gürdal Law Office (Gürdal), zoals neergelegd in een rapportage van 23 december 2013. Uit het door Gürdal uitgevoerde onderzoek is naar voren gekomen dat appellant in het digitale register van het Kadaster Register van het district [district] sinds een splitsing van eigendom op 30 december 1999 als eigenaar staat geregistreerd van een woning op het adres [adres] derde verdieping, appartement nr. [nr. A] [woning] (woning). Een lokale makelaar heeft de actuele waarde van de woning op 23 december 2013 getaxeerd op

250.000 TL (omgerekend € 87.720,-) bij vrije verkoop. Naar aanleiding van deze gegevens heeft de sociale recherche appellant op 19 maart 2014 verhoord. Bij die gelegenheid heeft appellant verklaard eigenaar te zijn geweest van de woning. De onderzoeksbevindingen van de sociale recherche zijn neergelegd in een rapport van 24 april 2014.

Bij besluit van 2 mei 2014 (besluit 1) heeft het college het recht op bijstand van appellant met toepassing van artikel 54, eerste lid, van de Wet werk en bijstand (WWB) met ingang van 19 maart 2014 opgeschort op de grond dat de door appellant tijdens het verhoor op 19 maart 2014 verstrekte informatie over de woning niet volledig was. Hierbij heeft het college appellant in de gelegenheid gesteld om nader genoemde gegevens over de woning te verstrekken, waaronder eigendomsbewijzen. In reactie hierop heeft appellant op 13 mei 2014 eigendomsbewijzen, een akte van splitsing en een aangifte onroerend goed overgelegd. Bij besluit van 13 mei 2014 (besluit 2) heeft het college de bijstand van appellant met toepassing van artikel 54, vierde lid, van de WWB met ingang van 19 maart 2014 beëindigd

(lees: ingetrokken) op de grond dat appellant niet alle bij besluit 1 opgevraagde gegevens heeft verstrekt.

Onder verwijzing naar de onderzoeksresultaten van de sociale recherche en naar de door appellant verstrekte gegevens heeft het college bij besluit van 13 juni 2014 (besluit 3) de bijstand van appellant met ingang van 8 augustus 1997 ingetrokken en de over de periode van 8 augustus 1997 tot en met 18 maart 2014 gemaakte kosten van bijstand tot een bedrag van € 247.063,32 van appellant teruggevorderd.

Bij besluit van 29 december 2014 (bestreden besluit) heeft het college de bezwaren tegen de besluiten 1, 2 en 3 ongegrond verklaard. Hierbij heeft het college besluit 3 in zoverre gewijzigd dat de bijstand wordt ingetrokken over de periode van 9 augustus 1997 tot en met 18 maart 2014 (periode in geding). Wat dat besluit betreft, heeft het college aan het bestreden besluit, kort weergegeven, het volgende ten grondslag gelegd. Appellant was vanaf

30 december 1999 niet alleen eigenaar van de woning, maar ook van appartement nr. [nr. B] in hetzelfde appartementencomplex als de woning. Daarin zijn aanwijzingen dat hij voor die datum ook eigenaar was van een onverdeeld onroerend goed. Dit blijkt uit de door appellant overgelegde akte van splitsing. Door niet uit eigen beweging melding te maken van het feit dat hij op 30 december 1999 twee appartementen heeft verkregen, en voordien als een aandeel in onroerend goed bezat, heeft appellant de op hem rustende wettelijke inlichtingenverplichting geschonden. Als gevolg daarvan kan het recht op bijstand over de periode in geding niet worden vastgesteld, aangezien de huidige waarde van appartement nr. [nr. B] en de waarde van beide appartementen op 30 december 1999 niet bekend is en geen inzicht bestaat over de periode daarvoor.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Daartoe heeft de rechtbank, samengevat en voor zover hier van belang, overwogen dat het door het college uitgevoerde onderzoek geen strijd oplevert met het discriminatieverbod van artikel 14 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) en artikel 1 van Protocol 12 bij het EVRM. De onderzoeksresultaten zijn niet onrechtmatig verkregen en het college heeft dan ook het bestreden besluit (mede) kunnen baseren op de gegevens verkregen uit dit onderzoek.

3. Appellant heeft zich in hoger beroep op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

De meest vergaande grond van appellant richt zich tegen het oordeel van de rechtbank dat het onderzoek van het college geen strijd oplevert met het discriminatieverbod, zoals dat is neergelegd in de door de rechtbank genoemde bepalingen. Appellant meent dat wel sprake is van strijd met dat verbod. Hij voert daartoe aan dat de door het college gehanteerde selectiecriteria ten aanzien van de in het kader van de themacontrole onderzochte groep bijstandsgerechtigden onduidelijk zijn en dat de themacontrole zich alleen richt op bijstandsgerechtigden van Turkse nationaliteit of afkomst. Wat uit het onderzoek naar voren is gekomen dient te worden aangemerkt als onrechtmatig verkregen bewijs dat niet aan de besluitvorming ten grondslag kan worden gelegd.

Ingevolge artikel 53a van de WWB is het college bevoegd onderzoek in te stellen naar de juistheid en volledigheid van verstrekte gegevens en zo nodig naar andere gegevens die noodzakelijk zijn voor de verlening dan wel de voortzetting van de bijstand. Bij de uitoefening van de in dit artikel neergelegde bevoegdheid mag niet in strijd gehandeld worden met het discriminatieverbod zoals onder meer opgenomen in artikel 14 van het EVRM en artikel 1 van Protocol 12 bij het EVRM.

Artikel 1 van Protocol 12 bij het EVRM luidt in de Nederlandse vertaling:

“1. Het genot van elk in de wet neergelegd recht moet worden verzekerd zonder enige discriminatie op welke grond dan ook, zoals geslacht, ras, kleur, taal, godsdienst, politieke of andere mening, nationale of maatschappelijke afkomst, het behoren tot een nationale minderheid, vermogen, geboorte of andere status.

2. Niemand mag worden gediscrimineerd door enig openbaar gezag op met name een van de in het eerste lid vermelde gronden.”

Zoals de Raad eerder heeft overwogen (zie de uitspraak van 12 december 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:4180), is volgens constante rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) een verschil in behandeling voor de toepassing van artikel 14 van het EVRM en daarmee voor toepassing van de onder 4.3 geciteerde bepaling discriminerend als het niet objectief gerechtvaardigd is, dat wil zeggen als met het onderscheid geen gerechtvaardigd doel wordt nagestreefd of als de gehanteerde middelen niet in een redelijke proportionaliteitsrelatie staan tot het nagestreefde doel. De verdragsstaten beschikken over een zekere beoordelingsmarge bij de vaststelling of en in welke mate verschillen in overigens gelijksoortige situaties een verschil in behandeling rechtvaardigen. De omvang van deze beoordelingsmarge is primair afhankelijk van de aard van het gemaakte onderscheid. Het onderscheid naar woonplaats is, zo volgt uit genoemde uitspraak van de Raad, geen “verdacht” onderscheid, zodat ten aanzien van een dergelijk onderscheid de verdragsstaat een ruime “margin of appreciation” toekomt. Dit geldt temeer in dit geval waar het gaat om een maatregel op het terrein van de sociale zekerheid. Volgens constante rechtspraak van het EHRM is verschil in behandeling uitsluitend op grond van nationaliteit alleen dan toegelaten als daarvoor zeer zwaarwegende redenen (“very weighty reasons”) bestaan (arrest Andrejeva v. Latvia [GC], 18 februari 2009, no. 55707/00, § 87, ECHR 2009).

De Raad heeft voorafgaand aan de zitting en ter zitting vragen gesteld aan het college over de onder 1.2 genoemde criteria die als uitgangspunt hebben gegolden voor de themacontrole en over de uitkomsten daarvan. Het college heeft daarover in zijn schriftelijke reactie op die vragen, noch ter zitting van de Raad duidelijkheid kunnen verschaffen over het aantal personen van welke nationaliteit op grond van het criterium "(ouders) die buitenlandse nationaliteit en/of in het buitenland zijn geboren en/of hebben gewoond" naar voren zijn gekomen. De in de loop van de procedure door het college gegeven toelichtingen zijn op dit punt ook niet eenduidig. Dat op de groslijst, die tot stand is gekomen naar aanleiding van de verdere verfijning op grond van vakantiegedrag en/of een fraudesignaal, in totaal

238 personen staan met alleen de Turkse nationaliteit of de Nederlandse nationaliteit is niet waarschijnlijk, gelet op het uitgangspunt om te selecteren op basis van "(ouders) die een buitenlandse nationaliteit hebben en/of buitenlandse nationaliteit en/of in het buitenland geboren zijn en/of hebben gewoond". Het college heeft niet duidelijk kunnen maken welke aantallen bijstandsgerechtigden van welke nationaliteit er bij welke stap overbleven. Wat wel duidelijk is, is dat het onderzoek van het college zich (uiteindelijk) alleen gericht heeft op personen die een band met Turkije hebben, op grond van afkomst, dan wel op grond van nationaliteit. Deze (uiteindelijke) keuze is volgens het college pragmatisch geweest. Hieraan heeft ten grondslag gelegen dat het college in Turkije beschikt over een betrouwbare partner die aldaar de benodigde onderzoekshandelingen kan verrichten. Voorts woont in [woonplaats] een substantieel aantal Turkse bijstandsgerechtigden. Uit eerdere onderzoeken is naar voren gekomen dat bij bijstandsgerechtigden die een band met Turkije hebben relatief vaker sprake was van verzwegen vermogensbestanddelen in Turkije.

Volgens vaste rechtspraak (zie bijvoorbeeld de uitspraken van 14 april 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1229 en ECLI:NL:CRVB:2015:1231) is een bijstandverlenend orgaan in beginsel bevoegd om met het oog op effectiviteit, efficiëntie en kostenbesparing, en vanwege het grote belang van bestrijding van onjuist gebruik van sociale voorzieningen, bij het toepassen van de onder 4.2 vermelde algemene onderzoeksbevoegdheid risicoprofielen toe te passen. Zoals de Raad in die uitspraken heeft uiteengezet, kunnen ervaringen met groepen bijstandsgerechtigden en criteria die objectief een risicoprofiel voor niet gemeld vermogen in het buitenland vormen, rechtvaardigen dat de algemene onderzoeksbevoegdheid ten aanzien van alle bijstandsgerechtigden met een niet-Nederlandse herkomst, een bepaalde leeftijd en een bepaald vakantiegedrag wel wordt ingezet en niet ten aanzien van de overige bijstandsgerechtigden. Indien, zoals in dit geval, niet duidelijk tot uitdrukking komt op basis van welke objectieve criteria er op welk moment is geselecteerd en wat de uitkomsten daarvan zijn en alleen onderzoek heeft plaatsgevonden naar bijstandsgerechtigden van Turkse afkomst, of met de Turkse nationaliteit, dan gaat het om een onderscheid dat volgens de onder 4.4 genoemde rechtspraak van het EHRM als “verdacht” is aan te merken. Een zodanig onderscheid dient te worden gerechtvaardigd door “zeer gewichtige redenen”.

Dat volgens het college om verschillende redenen in andere landen dan Turkije een onderzoek naar bezit van onroerende zaken niet goed mogelijk is, kan in dit geval niet dienen als een dergelijke zeer gewichtige reden om het onderzoek slechts te richten op bijstandsgerechtigden van Turkse afkomst. Wil het onderscheid naar nationaliteit verenigbaar zijn met artikel 14 van het EVRM dan moet het college het bewijs leveren dat er zeer gewichtige redenen zijn die het gemaakte onderscheid rechtvaardigen. Zie de uitspraak van

13 juni 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2481. De enkele stellingen dat alleen in Turkije onderzoek naar bezit van onroerende zaken goed mogelijk is en dat een substantieel aantal bijstandsgerechtigden in de gemeente Almelo van Turkse afkomst is, zijn daartoe onvoldoende. Dat alleen in Turkije onderzoek naar bezit van onroerend goed mogelijk is, betreft slechts een niet onderbouwde aanname van het college. Dat volgens het college een substantieel aantal bijstandsgerechtigden in de gemeente Almelo van Turkse afkomst is, daargelaten of daarvan sprake is, gaat voorbij aan het feit dat het bestand bijstandsgerechtigden van de gemeente Almelo, zo blijkt uit het door het college verstrekte overzicht, ook vele andere (groepen) nationaliteiten kent. Een rechtvaardiging om alleen onderzoek te doen naar personen met een Turkse afkomst is daarmee niet gegeven. Tot slot is niet gebleken dat, zoals het college stelt, in een later stadium ook onderzoek is verricht naar personen met een band met andere landen. Ter zitting is naar voren gekomen dat dit onderzoek niet heeft plaatsgevonden binnen de nu aan de orde zijnde themacontrole. Dit leidt tot de conclusie dat het college, door het onderzoek te beperken tot een twintigtal bijstandsgerechtigden van Turkse afkomst of nationaliteit, waaronder appellant, heeft gehandeld in strijd met het discriminatieverbod. Aangezien de door appellant gedane mededelingen tijdens het verhoor op 19 maart 2014 en het opvragen van gegevens over de woning bij besluit 1 uitsluitend een vervolg is op en onlosmakelijk is verweven met de bevindingen van het onrechtmatige onderzoek naar vermogen van appellant in Turkije, deelt besluit 1 in het onrechtmatig karakter van dat onderzoek.

Uit 4.7 volgt dat de beroepsgrond van appellant slaagt. Dit betekent dat niet alleen de bevindingen uit het in Turkije verrichte onderzoek, maar ook de gegevens die appellant heeft verstrekt naar aanleiding van het opschortingsbesluit niet als bewijs aan de besluitvorming ten grondslag mogen worden gelegd. Daarnaast kan besluit 1, gelet op het onrechtmatig karakter daarvan, geen grondslag bieden voor besluit 2. Aldus behoeven de overige beroepsgronden van appellant hier geen bespreking meer.

Uit 4.7 en 4.8 volgt dat het bestreden besluit deels, wat betreft besluit 1 en 2, in strijd is met artikel 14 van het EVRM en deels, wat betreft besluit 3, niet op een voldoende feitelijke grondslag berust. De rechtbank heeft dit niet onderkend, zodat de aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaren en dit besluit vernietigen wegens strijd met de wet, voor zover het besluit 1 en 2 betreft, en wegens strijd met artikel 7:12, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) voor zover het besluit 3 betreft. De volgende vraag is welk vervolg hieraan moet worden gegeven. Het college heeft ter zitting verzocht om, als de Raad zou oordelen dat de bevindingen uit het in Turkije verrichte onderzoek onrechtmatig zijn verkregen, de rechtsgevolgen van het bestreden besluit in stand te laten. Dienaangaande wordt het volgende overwogen.

Het gebrek aan besluit 1 kan niet meer worden hersteld. De Raad zal daarom zelf in de zaak voorzien door dit besluit te herroepen. Aangezien als gevolg daarvan de grondslag is komen te vallen voor de intrekking van de bijstand met toepassing van artikel 54, vierde lid, van de WWB, zal de Raad besluit 2 eveneens herroepen.

Gelet op het feit dat het onrechtmatig verkregen bewijs, waaronder ook valt te begrijpen, zoals blijkt uit 4.7 en 4.8, de gegevens die appellant heeft verstrekt in reactie op het opschortingsbesluit, niet aan de besluitvorming ten grondslag mag worden gelegd, beschikt de Raad over onvoldoende gegevens om de rechtsgevolgen van het te vernietigen bestreden besluit in stand te laten voor zover het besluit 3 betreft. De Raad ziet evenmin mogelijkheden om zelf in de zaak te voorzien.

Uit het verzoek van het college om de rechtsgevolgen van het bestreden besluit in stand te laten volgt dat het college de besluitvorming op een andere feitelijke grondslag wil handhaven. Niet valt uit te sluiten dat dit mogelijk is. Dat het onrechtmatig verkregen bewijs niet aan de besluitvorming ten grondslag mag worden gelegd, laat immers onverlet dat het college op grond van zijn algemene onderzoeksbevoegdheid, zoals neergelegd in artikel 53a van de WWB, ook in dit individuele geval alsnog kan verifiëren en daartoe onderzoek kan (laten) verrichten of appellant in strijd met de op hem rustende inlichtingenverplichting geen melding heeft gemaakt van eventueel vermogen in Turkije. Zie de uitspraak van 14 april 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1230 onder 4.9. Nieuw rechtmatig verkregen bewijs kan die andere feitelijke grondslag vormen. Aanleiding bestaat daarom het college op te dragen opnieuw te beslissen op het bezwaar van appellant tegen besluit 3, met inachtneming van wat in deze uitspraak is overwogen.

Met het oog op een efficiënte afdoening van het geschil ziet de Raad verder aanleiding om met toepassing van artikel 8:113, tweede lid, van de Awb te bepalen dat tegen het nieuwe besluit slechts bij hem beroep kan worden ingesteld.

5. Aanleiding bestaat het college te veroordelen in de kosten van appellant in bezwaar, beroep en hoger beroep voor verleende rechtsbijstand.

De kosten in bezwaar worden begroot op € 1.485,- (2 punten voor het indienen van bezwaarschriften tegen besluiten 1 en 2, 1 punt voor het bijwonen van de hoorzitting, wegingsfactor 1, waarde per punt € 495,-).

Voor de zaken 15/4310 WWB, 15/4311 WWB en 15/4313 WWB gaat de Raad voor de beroepsfase uit van samenhangende zaken als bedoeld in artikel 3, tweede lid, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (Bpb), zodat deze zaken voor de toepassing van artikel 2, eerste lid, onder a, van het Bpb in beroep worden beschouwd als één zaak. In deze drie zaken is immers steeds mr. Küçükünal als gemachtigde opgetreden. De zaken betreffen vergelijkbare besluiten en de gronden in beroep en de daarbij overgelegde producties zijn nagenoeg gelijk. De rechtbank heeft deze drie zaken op dezelfde dag ter zitting behandeld. Voorts is bij deze berekening de wegingsfactor 1 toegepast, die gehanteerd wordt bij minder dan vier samenhangende zaken. De kosten in beroep worden begroot op in totaal € 990,- in hoger beroep (1 punt voor de indiening van het beroepschrift, 1 punt voor het bijwonen van de zitting, wegingsfactor 1, waarde per punt € 495,-), wat per zaak € 330,- is.

Voor de zes zaken die ter zitting van de Raad gevoegd zijn behandeld, waaronder de zaak van appellant, gaat de Raad ook uit van samenhangende zaken als bedoeld in artikel 3, tweede lid, van het Bpb, zodat deze zaken voor de toepassing van artikel 2, eerste lid, onder a, van het Bpb in hoger beroep worden beschouwd als één zaak. Voorts is bij deze berekening de wegingsfactor 1,5 toegepast, die gehanteerd wordt bij vier of meer samenhangende zaken. De kosten in hoger beroep worden begroot op in totaal € 1.485,- in hoger beroep (1 punt voor de indiening van hoger beroepschriften, 1 punt voor het bijwonen van de zitting, wegingsfactor 1,5, waarde per punt € 495,-), wat per zaak € 247,50 is.

De totale kosten van appellant waarin het college zal worden veroordeeld bedragen

€ 577,50.

De Centrale Raad van Beroep

- vernietigt de aangevallen uitspraak;

- verklaart het beroep gegrond en vernietigt het besluit van 29 december 2014;

- herroept de besluiten van 2 mei 2014 en 13 mei 2014 en bepaalt dat deze uitspraak in

zoverre in de plaats treedt van het vernietigde besluit van 29 december 2014;

- draagt het college op een nieuwe beslissing op het bezwaar tegen het besluit van 13 juni

2014 te nemen met inachtneming van deze uitspraak;

- bepaalt dat tegen het te nemen besluit slechts bij de Raad beroep kan worden ingesteld;

- veroordeelt het college in de kosten van appellant tot een bedrag van € 577,50;

- bepaalt dat het college het in beroep en hoger beroep betaalde griffierecht van in totaal

€ 168,- vergoedt.

Deze uitspraak is gedaan door O.L.H.W.I. Korte als voorzitter en W.F. Claessens en

P.W. van Straalen als leden, in tegenwoordigheid van J. Tuit als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 12 september 2017.

(getekend) O.L.H.W.I. Korte

(getekend) J. Tuit