ABRvS, 12-06-2013, nr. 201209672/1/A1.

Bij besluit van 11 mei 2010 heeft het college [appellante] onder oplegging van een dwangsom gelast om het bouwwerk aan de Nieuwstraat 30 te Eindhoven, in overeenstemming met het Gebruiksbesluit, vóór 10 november 2010 van een brandmeld- en ontruimingsinstallatie te voorzien. Dit besluit is in rechte onaantastbaar. Tussen partijen is niet in geschil dat het bouwwerk sinds 16 december 2010 van een brandmeld- en ontruimingsinstallatie is voorzien.

[appellante] betoogt dat de rechtbank niet heeft onderkend dat zich bijzondere omstandigheden voordoen op grond waarvan het college van invordering had dienen af te zien. Daartoe voert zij aan dat ze er door een opmerking op 2 november 2010 van een medewerker Toezicht & Handhaving bij de Veiligheidsregio Brabant-Zuidoost op mocht vertrouwen dat niet tot invordering van de dwangsom werd overgegaan indien zij vóór 1 december 2010 een programma van eisen zou indienen en daaraan zou voldoen en dat onbevoegd gedane toezeggingen voor rekening van het college dienen te komen. Verder voert zij daartoe aan dat het college door gedurende een aantal jaar niet handhavend op te treden de indruk heeft gewekt niet meer tot handhavend optreden over te gaan.

Zoals de Afdeling eerder heeft overwogen (uitspraak van 3 oktober 2012 in zaak nr. 201202290/1/A1) dient, bij een besluit omtrent invordering van een verbeurde dwangsom, aan het belang van de invordering een zwaarwegend gewicht te worden toegekend. Een andere opvatting zou afdoen aan het gezag dat behoort uit te gaan van een besluit tot oplegging van een last onder dwangsom. Steun voor dit uitgangspunt kan worden gevonden in de geschiedenis van de totstandkoming van artikel 5:37, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Kamerstukken II 2003/04, 29 702, nr. 3, blz. 115). Hierin is vermeld dat een adequate handhaving vergt dat opgelegde sancties ook worden geëffectueerd en dus dat verbeurde dwangsommen worden ingevorderd. Slechts in bijzondere omstandigheden kan geheel of gedeeltelijk van invordering worden afgezien.

De rechtbank heeft terecht overwogen dat [appellante] niet aannemelijk heeft gemaakt dat er door of namens het college concrete en ondubbelzinnige toezeggingen zijn gedaan door een daartoe bevoegd persoon dat het niet tot invordering zal overgaan. De betrokken ambtenaar, werkzaam bij de brandweer Brabant Zuidoost die onderdeel uitmaakt van de Veiligheidsregio Brabant Zuidoost, is niet bevoegd namens het college toezeggingen te doen. Zoals de Afdeling eerder heeft overwogen (onder meer in de uitspraak van 16 maart 2011 in zaak nr. 201005268/1) kunnen in het algemeen geen rechten worden ontleend aan een toezegging die is gedaan door niet ter zake beslissingsbevoegden, behoudens indien deze aan het bevoegde bestuursorgaan kan worden toegerekend. [appellante] heeft niet aannemelijk gemaakt dat een toezegging is gedaan die aan het college kan worden toegerekend. Het niet op de hoogte zijn van de beslissingsonbevoegdheid van deze ambtenaar maakt dit niet anders. [appellante] behoorde te weten dat het niet aan een medewerker Toezicht & Handhaving bij de Veiligheidsregio Brabant-Zuidoost maar aan het college is om een beslissing te nemen over de invordering van een dwangsom.

Het enkele tijdsverloop voorafgaand aan het opleggen van de last onder dwangsom, ongeacht de duur daarvan, vormt evenmin een bijzondere omstandigheid op grond waarvan het college van invordering zou moeten afzien. De rechtbank heeft derhalve terecht geen aanleiding gezien voor het oordeel dat zich bijzondere omstandigheden voordoen op grond waarvan het college van gehele of gedeeltelijke invordering behoort af te zien.

Het betoog faalt.

Het hoger beroep is ongegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.

Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.