Rb. 's-Gravenhage, 22-01-2003, nr. AWB 02/40295

Eiser heeft gesteld dat hij is geboren op [...] 1983 en dat hij de Myanmarese nationaliteit bezit. Hij verblijft sedert 29 september 2000 als vreemdeling in de zin van de Vreemdelingenwet 2000 (Vw 2000) in Nederland. Op 9 oktober 2000 heeft hij een aanvraag ingediend om toelating als vluchteling. Ingevolge artikel 117 Vw2000 is deze aanvraag aangemerkt als een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd als bedoeld in artikel 28 Vw 2000. Verweerder heeft op 13 maart 2002 eiser schriftelijk mededeling gedaan van het voornemen de aanvraag af te wijzen. Eiser heeft geen zienswijze op deze mededeling naar voren gebracht. Bij besluit van 26 april 2002 heeft verweerder de aanvraag van eiser afgewezen.

Bij schrijven van 24 mei 2002 heeft eiser tegen dit besluit een beroepschrift ingediend bij de rechtbank.

Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken ingezonden.

De openbare behandeling van het beroep heeft plaatsgevonden op 17 december 2002. Eiser is aldaar in persoon verschenen, bijgestaan door mr. R.E.J.M. van den Toorn, kantoorgenoot van zijn gemachtigde. Verweerder heeft zich doen vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.

In dit geding dient te worden beoordeeld of het bestreden besluit in het licht van de daartegen aangedragen beroepsgronden de toetsing aan geschreven en ongeschreven rechtsregels kan doorstaan.

Eiser heeft ter onderbouwing van zijn aanvraag -voor zover van belang en samengevat- aangevoerd dat hij behoort tot de Rohingya bevolkingsgroep, welke bevolkingsgroep in Myanmar ernstig wordt gediscrimineerd. Zijn vader en broer zijn op 15 juli 2000 door een speciale legereenheid vermoord en zijn zuster is door deze mannen meegenomen. Dit was voor eiser en zijn moeder aanleiding om enige tijd later naar Bangladesh vluchten. Vanuit Bangladesh, waar hij circa zes dagen in een vluchtelingenkamp verbleef, is eiser met behulp van een tweetal reisagenten via Moskou naar Nederland gereisd.

Verweerder heeft met verwijzing naar het bepaalde in het eerste lid van artikel 31, Vw 2000, in samenhang met het bepaalde in het tweede lid, onder f, van dat artikel, de aanvraag afgewezen omdat aan de verklaringen van eiser geen geloof werd gehecht nu eiser niet over documenten beschikt en vage en onjuiste verklaringen over Myanmar heeft afgelegd. Voorts heeft verweerder hierbij verwezen naar een onder ambtseed opgemaakt proces-verbaal van de Politie Midden en West Brabant van 11 april 2001, waaruit naar voren komt dat een anonieme informant verklaard heeft dat eiser tegen anderen in het asielzoekers centrum verklaard heeft bij zijn aanvraag in strijd met de waarheid te hebben aangegeven tot de Rohingya bevolkingsgroep te behoren, teneinde zijn kans om toegelaten te worden te vergroten.

In beroep heeft eiser gesteld dat hij wel tot de Rohingya behoort en de taal spreekt. Hij heeft aangevoerd dat hij geconfronteerd had dienen te worden met de vermeende onjuistheden. Voorts stelt hij dat verweerder tot zijn oordeel is gekomen op basis van anonieme verklaringen en dat verweerder aan dergelijke verklaringen van derden geen betekenis mag doen toekomen. Tevens meent eiser dat een taalanalyse had moeten plaatsvinden en dat hij had moeten worden gehoord.

Ingevolge artikel 29, eerste lid, onder a, b, en c, Vw 2000 kan een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd als bedoeld in artikel 28 Vw 2000 worden verleend aan de vreemdeling:

De rechtbank is van oordeel dat verweerder de informatie die is neergelegd in het proces-verbaal van 11 april 2001 niet aan zijn oordeel dat eisers relaas ongeloofwaardig is ten grondslag had mogen leggen, nu het gaat om verklaringen van een informant aan wie anonimiteit is toegezegd. Zonder dat de identiteit van de informant bekend wordt kan niet worden onderzocht of de informant de waarheid spreekt en wat zijn beweegredenen waren om deze informatie aan de politie door te geven. De enkele verklaring in het proces-verbaal dat de aan de verbalisant bekende achtergrond van de informant in samenhang met de door deze aangedragen gegevens, de verbalisant tot de conclusie hebben gebracht dat de informatie als waarschijnlijk kan worden aangemerkt, acht de rechtbank in dit verband onvoldoende. Hierbij is van belang dat uit het proces-verbaal niet duidelijk wordt van wie en onder welke omstandigheden de informant gehoord heeft dat eiser verklaard heeft niet uit Myanmar afkomstig te zijn.

Verweerder heeft het niet overleggen van reisdocumenten aan eiser mogen toerekenen, doch voor wat betreft het ontbreken van identiteitsdocumenten overweegt de rechtbank dat het gezien de leeftijd van eiser niet onaannemelijk is dat hij nimmer een paspoort of identiteitskaart heeft bezeten. Eiser heeft bovendien een document overgelegd waarop door een Koranschool verklaard wordt dat A in 1990 en 1991 aan deze school onderwijs zou hebben gevolgd. Weliswaar kan aan de hand van deze brief niet de identiteit of nationaliteit van eiser worden vastgesteld, doch deze kan wel worden aangemerkt als een ondersteuning van zijn stellingen.

Voorts heeft verweerder zich voor zijn oordeel dat het relaas ongeloofwaardig is, gebaseerd op vage en deels onjuiste informatie over Myanmar, die eiser zou hebben verstrekt in antwoord op vragen betreffende in 1987 ingevoerde bankbiljetten, de belangrijkste bevolkingsgroep, de aanvang van het warme seizoen, de officiële naam van Myanmar en de geschiedenis van de Rohingya's.

De rechtbank is van oordeel dat verweerder aan de door eiser op de vragen gegeven antwoorden een te zwaar gewicht heeft toegekend. In dit verband is - naast de jeugdige leeftijd van eiser - van belang dat eiser naar gesteld slechts twee jaar onderwijs heeft genoten aan een Koranschool en volgens zijn verklaringen leefde in een klein dorpje. Gelet hierop kan van hem niet worden gevergd op al deze vragen een exact antwoord te geven, bijvoorbeeld over de officiële landsnaam. Over de nieuwe bankbiljetten, die zijn ingevoerd toen eiser circa vier jaar oud was, heeft hij kennelijk deels ook juiste gegevens verstrekt. Tevens blijkt uit het verslag van het nader gehoor dat eiser op een aantal punten (zoals namen van steden en rivieren) correcte informatie over Myanmar heeft verschaft.

De rechtbank neemt voorts in aanmerking dat blijkens de Encarta World Atlas de door eiser genoemde woonplaats B (B) zich in het uiterste westen van Myanmar bevindt en dat de door eiser genoemde grensrivier de Naf waarover hij stelt naar Bangladesh te zijn gevlucht en de plaats Teknaf in Bangladesh, in de omgeving van B liggen.

Gezien het vorenoverwogene is het ontbreken van reisdocumenten onvoldoende voor de conclusie dat eisers relaas ongeloofwaardig is.

Naar het oordeel van de rechtbank is in het bestreden besluit dan ook onvoldoende gemotiveerd dat eiser niet uit Myanmar afkomstig zou zijn en had verweerder eiser nader dienen te horen alvorens conclusies te trekken over de geloofwaardigheid van diens verklaringen.

Gelet op het vorenstaande berust het bestreden besluit niet op een deugdelijke motivering is het niet met de benodigde zorgvuldigheid tot stand gekomen, zodat het wegens strijd met artikel 3:46 Algemene wet bestuursrecht (Awb) en artikel 3:2 Awb vernietigd dient te worden.

De rechtbank ziet in dit geval aanleiding verweerder met toepassing van artikel 8:75, eerste lid, Awb te veroordelen in de kosten die eiser in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op voet van het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht vastgesteld op € 644,- (1 punt voor het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 322,- en een wegingsfactor 1).

verklaart het beroep gegrond;

vernietigt het bestreden besluit;

bepaalt dat verweerder een nieuw besluit neemt;

veroordeelt verweerder in de proceskosten ad € 644,- onder aanwijzing van de Staat der Nederlanden als rechtspersoon die deze kosten aan eiser dient te vergoeden.

Aldus gedaan door mr. E. Dijt en in het openbaar uitgesproken op 22 januari 2003, in tegenwoordigheid van mr. E.P. Kuipéri, griffier.

RECHTSMIDDEL

Partijen kunnen tegen deze uitspraak hoger beroep instellen bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.

De termijn voor het indienen van een beroepschrift bedraagt vier weken na de verzending van de uitspraak door de griffier.

Bij het beroepschrift dient een kopie van deze uitspraak te worden overgelegd. Het beroepschrift dient een of meer grieven tegen de uitspraak van de rechtbank te bevatten en moet worden geadresseerd aan de Raad van State, Afdeling bestuursrechtspraak, Hoger beroep vreemdelingenzaken, Postbus 16113, 2500 BC 's-Gravenhage.

afschrift verzonden op: