Rb. Utrecht, 23-01-2009, nr. 16/600555-08 [P]

De rechtbank stelt het volgende voorop. Artikel 152 Sv schrijft voor dat de in die bepaling genoemde opsporingsambtenaren ten spoedigste proces-verbaal opmaken van het door hen opgespoorde strafbare feit of van hetgeen door hen tot opsporing is verricht of bevonden. In het licht van de aan een eerlijk proces te stellen eisen kunnen deze opsporingsambtenaren slechts dan afzien van het opmaken van een proces-verbaal, indien hetgeen door hen is verricht of bevonden naar hun, aan toetsing door de officier van justitie onderworpen, oordeel redelijkerwijs niet van belang kan zijn voor enige door de rechter in het eindonderzoek te nemen beslissing. Indien geen proces-verbaal wordt opgemaakt zal moeten worden voorzien in een zodanige verslaglegging van de desbetreffende verrichtingen en bevindingen, dat doeltreffend gereageerd kan worden op een verzoek van de rechter in het eindonderzoek tot nadere verantwoording omtrent dat gedeelte van het opsporingsonderzoek. Uitgangspunt van de door de officier van justitie te toetsen gedragslijn betreffende de verslaglegging dient te zijn dat de rechter in het eindonderzoek, overeenkomstig de aan een eerlijk proces te stellen eisen, in staat zal moeten zijn de rechtmatigheid van het onderzoek te toetsen en zich een eindoordeel te vormen over de betrouwbaarheid van de resultaten van dat onderzoek. De wet verbindt geen rechtsgevolgen aan de niet-naleving van het bepaalde in artikel 152 Sv. Het staat derhalve ter beoordeling van de rechtbank of en zo ja in hoeverre aan het niet of niet ten spoedigste opmaken van een proces-verbaal enig rechtsgevolg moet worden verbonden. Slechts indien in de gegeven omstandigheden van het geval de niet naleving van het bepaalde in artikel 152 Sv een ernstige schending van de beginselen van behoorlijke procesorde oplevert kan dat leiden tot niet-ontvankelijkheid van de officier van justitie in haar vervolging .

De rechtbank stelt vast dat de verdediging bij de tweede pro forma behandeling van de onderhavige strafzaak op 10 oktober 2008 vragen heeft gesteld over de inzet van de IMSI catcher naar aanleiding van de toen beschikbare BOB-stukken, die nog niet geheel compleet waren. Naar aanleiding van die vragen heeft de rechtbank verzocht om toevoeging aan de processtukken van het proces-verbaal — als bedoeld in artikel 4 lid 2 en 3 van het Besluit bijzondere vergaring nummergegevens telecommunicatie — waaruit blijkt van de inzet van de IMSI catcher, de data en tijdstippen waarop deze is gebruikt en de gegevens die ermee zijn verkregen. Voorts is verzocht om een aanvullend proces-verbaal waarin duidelijkheid wordt verschaft over de wijze waarop de lokalisering heeft plaatsgevonden.

Naar aanleiding van deze opdracht heeft de officier van justitie voor de geplande inhoudelijke behandeling van 11 december 2008 aan de rechtbank en de verdediging de volgende stukken doen toekomen.

Aangezien deze aanvullende informatie naar het oordeel van de rechtbank onduidelijk en incompleet was heeft de rechtbank ter zitting van 11 december 2008 opdracht gegeven tot het opmaken van één proces-verbaal met een chronologisch overzicht over de wijze waarop en het moment waarop de IMSI catcher is ingezet en de daarmee verkregen informatie. In dit proces-verbaal diende te worden opgenomen een antwoord op de vraag hoe de opsporingsambtenaren in Almere zijn gekomen en wat er is gebeurd tussen 7 mei 2008 te 18.55 uur (het moment waarop de vluchtauto werd waargenomen) en het moment van aanhouding van verdachten. Dit om de rechtbank en verdediging in de gelegenheid te stellen de rechtmatigheid van de inzet van de IMSI catcher te toetsen.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft de officier van de justitie aan deze laatste opdracht van de rechtbank voldaan door ruim voor de inhoudelijke behandeling van 8 januari 2009 aan de rechtbank en de verdediging een uitvoerig door R.E. Elzenaar en A.J. Nonkes (respectievelijk inspecteur en brigadier rechercheur van politie Utrecht, afdeling Recherche Stad Utrecht (RSU), locatie Utrecht Centrum) opgesteld proces-verbaal van 17 december 2008 te doen toekomen . Waar de betreffende verbalisanten niet uit eigen wetenschap kunnen verklaren wordt dit proces-verbaal aangevuld door een aanvullend proces-verbaal van IJmker van 22 december 2008 .

In deze laatste processen-verbaal komt tot uitdrukking dat op 7 mei 2008 op basis van een spoedtap op het telefoonnummer [mobiel nummer]vanaf 17.00 uur de gesprekken gevoerd met dit telefoonnummer live werden uitgeluisterd. De paallocaties die werden aangestraald werden verkregen op basis van de cell-id gegevens die niet in de uitgewerkte tapgesprekken zijn opgenomen omdat de politie in de eigen aangelegde database die bij het live uitluisteren wordt gebruikt niet over alle paallocaties beschikt. Naar aanleiding van de bij het live uitluisteren verkregen cell-id informatie is door de betrokken opsporingsambtenaren de Kort en Groot Hulze handmatig de paallocatie berekend van de desbetreffende provider. Dit is niet nogmaals gebeurd bij het uitwerken van de tapgesprekken. Men achtte dat niet van belang omdat de verdachten waren aangehouden. Op basis van de verstrekte paallocaties is het observatieteam gericht in de omgeving gaan zoeken naar de vluchtauto, die ze om 18.55 uur hebben aangetroffen op de [straatnaam]te Almere. Vervolgens heeft verbalisant Nonkes om 20.15 toestemming gevraagd aan officier van justitie R. Klee voor de inzet van een IMSI catcher. Na akkoord van de officier van justitie heeft Nonkes om 20.45 uur een medewerker van de KLPD, DSRT benaderd om de inzet van de IMSI catcher met instemming van de minister van Justitie te bewerkstelligen. Een en ander heeft geleid tot inzet van de IMSI catcher na 21.00 uur, hetgeen overeenstemt met het eerdere proces-verbaal van IJmker van 19 november 2008.

De rechtbank heeft geen reden de betrouwbaarheid van hetgeen door Nonkes en IJmker is weergegeven in twijfel te trekken. De door de verdediging gesignaleerde onduidelijkheid betreffende de paallocaties is voldoende toegelicht door Nonkes. De processen-verbaal geven daarnaast een volledig beeld van degenen die bij de besluitvorming ten aanzien van de inzet, alsmede het gebruik van de IMSI catcher zijn betrokken. Niet duidelijk is geworden wie precies bij de beide ministeries zijn benaderd voor toestemming van de IMSI catcher op basis van artikel 3.10 lid 1 Tw, maar dat is naar het oordeel van de rechtbank voor de verdere beoordeling niet van belang.

De rechtbank acht het uiterst ongelukkig dat niet onmiddellijk in het BOB dossier een deugdelijk en compleet proces-verbaal over het gebruik van en de bevindingen met betrekking tot de IMSI catcher is opgenomen. Hoewel in de toelichting op de aanvraag voor de inzet van de IMSI catcher van Nonkes uitdrukkelijk wordt aangegeven dat het de bedoeling was de IMSI catcher in te zetten om de verblijfplaats van [medeverdachte A] (toen nog genoemd [alias medeverdachte A]) te achterhalen, is kennelijk een standaard aanvraagformulier gebruikt bedoeld voor de vergaring van nummerinformatie. Daarop is kennelijk een standaard bevel vergaring nummerinformatie afgegeven. Dit bevel is volgens de officier van justitie niet gebruikt, maar daarnaar wordt wel verwezen in het rapport van Nonkes en officier van justitie R. Klee van 10 september 2008 over de inzet van de IMSI catcher als technisch hulpmiddel om het geografische werkingsgebied te kunnen vaststellen. De rechtbank leidt uit een en ander af dat bij de schriftelijke vastlegging van het mondeling overleg over de inzet van opsporingsmiddelen gekozen is voor standaard aanvragen en bevelen, waar een op de specifieke situatie toegesneden bevel op zijn plaats was geweest. Alles overziend acht de rechtbank de resultaten van het onderzoek betrouwbaar en biedt de verslaglegging in de diverse verbalen en bevelen voldoende basis de rechtmatigheid van het opsporingsonderzoek te toetsen.

Het beroep op niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie, danwel bewijsuitsluiting wordt dus verworpen.

De IMSI catcher fungeert als een mobiele zendmast die niet alleen informatie verzamelt van mobiele telefoons die actief worden gebruikt, maar ook van de telefoons die stand by staan. Met de verkregen informatie is het mogelijk de bewegingen van gebruikers van een telefoon na te gaan, alsmede vast te stellen waar de gebruiker van een telefoon zich bevindt, hetgeen in dit geval ook is gebeurd. Met de verdediging is de rechtbank van oordeel dat dit inbreuk maakt op de persoonlijke levenssfeer van de desbetreffende gebruikers, waaronder meer concreet [medeverdachte A].

De eerste vraag is hoe die inbreuk moet worden gewogen in het licht van de grondrechten verwoord in artikel 10 lid 2 en 3 en artikel 13 lid 2 van de Grondwet en artikel 8 EVRM, alsmede welke consequenties daaraan moeten worden verbonden.

Bij de beantwoording van deze vraag stelt de rechtbank het volgende voorop.

De bevoegdheid tot het maken van inbreuk op de in voormelde bepalingen neergelegde grondrechten moet voldoende kenbaar en voorzienbaar in een wet in formele zin zijn omschreven. De politie is ingevolge artikel 2 van de Politiewet bevoegd in het kader van de opsporing handelingen te verrichten welke de in die bepaling aan haar opgedragen taak meebrengt, zoals observatie en schaduwen van personen. Slechts indien door zulke verrichtingen een beperkte inbreuk op de persoonlijke levenssfeer wordt gemaakt biedt artikel 2 van de Politiewet daarvoor een toereikende grondslag.

Met de Wet Bijzondere opsporingsbevoegdheden heeft de wetgever er uitdrukkelijk voor gekozen de doorzichtigheid van opsporingsmiddelen te vergroten en geheime buiten de officier van justitie toegepaste bevoegdheden uit te bannen. Reeds om die reden concludeert de rechtbank dat de inzet van een opsporingsmiddel als het onderhavige niet enkel kan worden gestoeld op het bepaalde in artikel 2 van de Politiewet. Dit zou immers betekenen dat dit opsporingsmiddel zonder tussenkomst van de officier van justitie zou kunnen worden ingezet. Dit past niet binnen het wettelijk kader van boek I, titel IVA van het Wetboek van strafvordering. Ook voor het gebruik van de IMSI catcher voor het achterhalen van nummergegevens (in geval van gebruik van zogenaamde pre paid telefoonkaarten) is immers een voorafgaand bevel van de officier van justitie vereist (artikel 126 nb Sv).

Naar het oordeel van de rechtbank kan de IMSI catcher worden vergeleken met een peilbaken, indien met de IMSI catcher tenminste geen gesprekken worden opgenomen (in dat geval gelden namelijk de verdergaande wettelijke vereisten genoemd in artikel 126m Sv). Een peilbaken kan rechtsgeldig worden ingezet als technisch hulpmiddel bij een stelselmatige observatie (artikel 126 g lid 3 Sv). Aldus zou de inzet van de IMSI catcher naar het oordeel van de rechtbank kunnen vallen onder het bevel stelselmatige observatie met behulp van een technisch hulpmiddel zoals opgenomen in het BOB dossier . De met de IMSI catcher gemaakte inbreuk op de persoonlijke levenssfeer van [medeverdachte A] zou daarmee een basis hebben in een specifieke wettelijke bepaling.

Feit is dat de IMSI catcher in het bevel stelselmatige observatie en het bijbehorende bevel inzet technisch hulpmiddel niet met zoveel woorden is genoemd en de officier van justitie ter zitting uitdrukkelijk het standpunt heeft ingenomen dat de inzet van de IMSI catcher niet gebaseerd was op dit bevel, maar op artikel 2 van de Politiewet.

Dit zo zijnde constateert de rechtbank dat de IMSI catcher niet is ingezet conform de wettelijke mogelijkheid die daartoe bestond.

Met de officier van justitie is de rechtbank van oordeel dat de Telecommunicatiewet niet kan dienen als strafvorderlijke basis voor de inzet van de IMSI catcher, omdat dit niet door de wetgever is beoogd. In de memorie van toelichting op artikel 3.10 Tw wordt immers overwogen: ‘De inzet van het middel ten behoeve van de opsporing van ernstige strafbare feiten kan niet in het onderhavige wetsvoorstel worden geregeld. De juiste plaats daarvoor is het Wetboek van Strafvordering. De vraag van een eventuele regeling voor dat doel ontstijgt het bereik van dit wetsvoorstel.’

Of aan de voorwaarden van het bepaalde in artikel 3.10 lid 1 Tw is voldaan kan dan ook in het midden blijven. Dit artikel is overigens ook blijkens de opzet van de Telecommunicatiewet niet geschreven ter bescherming van het belang waarop de verdediging zich heeft beroepen. Het artikel is namelijk opgenomen in een hoofdstuk dat ziet op de verdeling en benutting van frequentieruimte en betreft dus het belang dat het telecommunicatieverkeer op adequate wijze moet kunnen (blijven) functioneren. Dat hoofdstuk 3 van de Telecommunicatiewet niet geschreven is voor het andere doel dat deze wet dient, te weten het tegengaan van ongewenste inbreuken in de privé-sfeer, volgt uit het feit dat aan de bescherming van persoonsgegevens en de persoonlijke levenssfeer een afzonderlijk hoofdstuk (hoofdstuk 11) is gewijd.

Waar het dus in deze zaak om gaat is of het ontbreken van een deugdelijk bevel van de officier van justitie voor de inzet van de IMSI catcher een vormverzuim oplevert dat tot een processuele sanctie dient te leiden zoals door de verdediging is bepleit.

De rechtbank gaat er bij de beantwoording van deze vraag vanuit dat de inbreuk die door de IMSI catcher op de persoonlijke levenssfeer van [medeverdachte A] is gemaakt beperkt is geweest. Op het moment van inzet van de IMSI catcher liep immers al een bevel opname telecommunicatie dat met machtiging van de rechter-commissaris was afgegeven en een bevel verstrekking verkeersgegevens op het telefoonnummer van [medeverdachte A]. De door hem gevoerde telefoongesprekken werden ook al daadwerkelijk afgeluisterd en opgenomen, hetgeen een veel verdergaande inbreuk op de privacy betekent dan het door middel van scannen achterhalen van de locatie van [medeverdachte A]. Het verzuim van de officier van justitie om een correct strafvorderlijk bevel af te geven voor de inzet van de IMSI catcher is evenmin ernstig verwijtbaar te noemen, nu een bevel tot stelselmatige observatie was afgegeven met gebruikmaking van een technisch hulpmiddel, de officier van justitie toestemming heeft gegeven voor de inzet van de IMSI catcher en het verzuim dient te worden gezien als een onzorgvuldige wijze waarop de verslaglegging heeft plaatsgevonden.

Het nadeel dat alle verdachten in deze zaak ondervinden — te weten dat de informatie die met behulp van de IMSI catcher is verkregen heeft geleid tot hun aanhouding — is niet het gevolg van de inbreuk op een belang dat het onderhavige grondrecht beoogt te beschermen, maar het gevolg van noodzakelijk strafvorderlijk optreden waarin ook in hoofdstuk 11 Tw is voorzien.

De rechtbank is met de officier van justitie van oordeel dat de inzet van de IMSI catcher proportioneel is geweest. De ernst van het onderhavige strafbare feit — het gaat om een goed georganiseerde diefstal van een grote hoeveelheid diamanten die een handelswaarde vertegenwoordigen die in de miljoenen loopt — weegt ruimschoots op tegen de beperkte inbreuk die de inzet van de IMSI catcher, gezien ook de rechtsgeldige inzet van andere opsporingsmiddelen, op de persoonlijke levenssfeer van [medeverdachte A] heeft gemaakt.

Ook aan de eis van subsidiariteit is voldaan. De aard van diefstallen als de onderhavige brengt met zich dat opsporing met name effect kan hebben indien uiterst snel en gericht op basis van beschikbare informatie kan worden gerechercheerd. Door het voortvarende opsporingsonderzoek kon al snel de vluchtauto worden gesignaleerd, waardoor nog gerichter onderzoek mogelijk en aangewezen was, ter voorkoming van verlies van bewijsmateriaal. Omdat op voorhand niet duidelijk was waar verdachten zich bevonden en wat ze zouden gaan doen kon men tenslotte niet volstaan met het posten bij de vluchtauto en het afluisteren van de telefoon van [medeverdachte A]. De noodzaak voor de inzet van IMSI catcher was daarmee gegeven.

Op grond van het voorgaande stelt de rechtbank vast dat een onherstelbaar vormverzuim is begaan. Dit vormverzuim is echter niet van dien aard dat dit moet leiden tot niet-ontvankelijkheid van de officier van justitie, dan wel tot uitsluiting van het bewijs dat door middel van de IMSI catcher is verkregen.

Of dit vormverzuim behoort te leiden tot strafvermindering komt hierna onder 9.3 aan de orde.

De rechtbank stelt allereerst vast, op basis van de onder 4.1 kort weergegeven aangifte van [aangever], dat er op 7 mei 2008 te Utrecht een aan hem toebehorende tas met daarin ondermeer een grote hoeveelheid diamanten en andere edelstenen is gestolen.

Op de hiervoor onder 4.2 bedoelde camerabeelden, die gemaakt zijn op en in de omgeving van de plaats waar de diefstal heeft plaatsgevonden, is te zien dat 2 mannen (aangeduid als man 1 en man 2) en 3 vrouwen (aangeduid als vrouw 1, vrouw 2 en vrouw 3), zich ophouden in de omgeving van juwelier [naam en adres juwelier], wanneer [aangever] daar op bezoek is. Op het moment dat zichtbaar is dat [aangever], die kennelijk de juwelierszaak verlaat, over de Mariastraat loopt in de richting van de Mariaplaats, is op de camerabeelden te zien dat deze 5 personen, afzonderlijk van elkaar, ook die richting op lopen. Het terras van restaurant [naam restaurant] is slechts gedeeltelijk op de camerabeelden te zien. Hoewel de plek waar [aangever] zit niet te zien is heeft de rechtbank wel op de beelden waargenomen dat man 2, en vrouw 1 en 2 zich, totdat de diefstal plaatsvindt, op of in de buurt van het terras ophouden. Daarbij is vrouw 1 kort voor de diefstal niet meer in beeld. Als man 1 wegrent met de tas is te zien dat vrouw 1, 2 en 3 en man 2 direct achter hem aanlopen en dat zij gezamenlijk vertrekken in de door man 1 bestuurde auto. Te zien is dat man 1 voor vertrek nog iets in de kofferbak stopt, naar de rechtbank aanneemt is dit de weggenomen tas. Getuigen hebben het kenteken van deze auto genoteerd.

Uit de wijze waarop deze 5 personen zich ophouden in de buurt van [aangever] en de manier waarop zij reageren kort voor en kort na de diefstal, leidt de rechtbank af dat deze personen er gezamenlijk op uit waren om de tas met diamanten weg te nemen. Dit duidt naar het oordeel van de rechtbank op een doelbewuste samenwerking tussen deze personen gericht op de diefstal.

[medeverdachte A] heeft bij de politie verklaard dat hij een auto had gehuurd bij Europcar en dat hij op 7 mei 2008 met een vriendin naar een plaats is gereden. Deze plaats kan Utrecht zijn geweest. Voorts heeft hij bekend dat hij daar toen bij een restaurant een oude koffer/tas op terras heeft weggenomen en dat hij weer in de auto is weggereden waarbij hij de weggenomen tas in de kofferbak heeft gedaan. Hij is vervolgens met zijn vriendin naar een woning van haar vrienden gereden. Hij heeft daar de tas mee naar binnen genomen en in de woning opengemaakt. Hij heeft enveloppen met stenen uit deze tas gehaald. Deze enveloppen zaten in een soort doosje/hoesje. [medeverdachte A] heeft tenslotte nog verklaard dat hij het nummer van zijn mobiele telefoon heeft achtergelaten bij de verhuurmaatschappij waar hij de auto had gehuurd.

Via het kenteken van de vluchtauto en dit door [medeverdachte A] aan de verhuurmaatschappij opgegeven mobiele telefoonnummer, is de politie uiteindelijk uitgekomen bij een woning aan de [adres]te Almere, zoals hiervoor is beschreven onder 4.3.

Bij de doorzoeking van deze woning op 8 mei 2009 kort voor 2.00 uur, zijn in een plastic Albert Heijn tas diverse verpakkingen met diamanten aangetroffen. [aangever] heeft deze stenen en ook andere goederen die in de tas zaten herkend als de goederen die in de tas zaten die op 7 mei 2008 is weggenomen, zodat voor de rechtbank vaststaat dat het hier om de gestolen diamanten en andere edelstenen gaat.

[medeverdachte A] is in de door hem gehuurde auto aangehouden, nadat het observatieteam heeft gezien dat hij op 7 mei 2008, kort voor middennacht, uit de woning aan de [adres] is gekomen (zie rechtsoverweging 4.3).

De rechtbank is van oordeel dat de door de politie bij de beschrijving van de camerabeelden als man 1 aangeduide persoon [medeverdachte A] is geweest, op grond van hetgeen hiervoor onder 6.3 tot en met 6.6 is overwogen, en mede in aanmerking genomen de door de rechtbank ter terechtzitting op de camerabeelden waargenomen sterke gelijkenis tussen man 1 en [medeverdachte A].

De verklaring van [medeverdachte A] dat hij op 7 mei 2008 slechts met één vriendin samen was vindt zijn weerlegging in de eerder beschreven camerabeelden.

[medeverdachte D]heeft naar aanleiding van het bekijken van een van de camerabeelden verklaard dat zij zichzelf herkent als de vrouw met het grijze pakje. Blijkens het in het onder 4.2 genoemde proces-verbaal van de beschrijving van de camerabeelden opgenomen signalement is dit de persoon die bij de beschrijving van de camerabeelden wordt aangeduid als vrouw 2. De rechtbank heeft ter terechtzitting zelf ook waargenomen dat [medeverdachte D]een sterke gelijkenis vertoond met vrouw 2.

Daar komt nog bij dat zij is aangehouden in de woning aan de [adres]waar ook de gestolen diamanten zijn aangetroffen.

Voor de rechtbank staat derhalve vast dat de door de politie bij de beschrijving van de camerabeelden als vrouw 2 aangeduide persoon [medeverdachte D]is.

[medeverdachte A] heeft verklaard dat hij in de woning een soort hoesjes waarin enveloppen met stenen zaten uit de door hem weggenomen tas heeft gehaald. Uit de manier waarop de gestolen diamanten in de woning aan de [adres]zijn aangetroffen en de hiervoor onder rechtsoverweging 5.3.3 weergegeven verklaring van [aangever] over zijn bevindingen ten aanzien van de partijbriefjes, waarin de diamanten zaten, alsmede de kopieën van deze partijbriefjes, leidt de rechtbank het volgende af.

De diamanten zijn in de woning uit de partijbriefjes gehaald, ze zijn gewogen en beoordeeld en op de partijbriefjes is in de Spaanse taal informatie bijgeschreven over gewicht, kleur en/of soort van de desbetreffende partij stenen. Ook is de informatie van de partijbriefjes op een soort inventarislijst bijgehouden. Bij de doorzoeking is, immers een soort inventarislijst aangetroffen waarop [aangever] getallen en termen heeft herkend die zijn overgenomen van de partijbriefjes. Vervolgens zijn de stenen telkens per partij weer in dezelfde partijbriefjes gevouwen als waarin zij oorspronkelijk zaten. De rechtbank verwijst kortheidshalve naar hetgeen zij hiervoor onder 5 heeft overwogen ten aanzien van de aangetroffen vingerafdrukken.

[aangever] heeft drie verschillende handschriften herkend op de partijbriefjes, wat de rechtbank ook zelf heeft kunnen constateren op de in het dossier gevoegde kopieën daarvan. Ook moeten volgens [aangever] de daders met de hiervoor beschreven werkzaamheden enige uren bezig zijn geweest en moet je, om dat goed te kunnen doen, bedreven hierin zijn. Gelet tenslotte op het tijdsverloop tussen de diefstal en het tijdstip van het aantreffen van de diamanten, lijkt het de rechtbank zeer aannemelijk dat meerdere personen aan de beschreven werkzaamheden hebben meegedaan en dat hiermee meerdere uren gemoeid zijn geweest.

De rechtbank stelt vast dat [medeverdachte B], [medeverdachte A], [medeverdachte C], [medeverdachte E], [verdachte] en [medeverdachte D]de avond van 7 mei 2008 in de woning aan de [adres], zijnde de woning waar de gestolen diamanten zijn aangetroffen, aanwezig zijn geweest.

[medeverdachte E], [verdachte] en [medeverdachte D]zijn op 8 mei 2008 tegen 2 uur 's nachts aangehouden in deze woning. Ieder van hen heeft verklaard de avond van 7 mei 2008 ook in deze woning aanwezig te zijn geweest. Ook [medeverdachte A] en [medeverdachte C] hebben verklaard de avond van 7 mei 2008 in die woning te zijn geweest.

[medeverdachte B]heeft bij de politie en ook ter terechtzitting ontkend die avond in de woning te zijn geweest. De rechtbank acht deze ontkenning echter kennelijk leugenachtig omdat deze in strijd is met de hiervoor onder 4.3 weergegeven waarneming van het observatieteam die hem kort voor zijn aanhouding uit de woning aan de [adres]heeft zien komen. De rechtbank gaat er daarom op basis van de voormelde observatie vanuit dat [medeverdachte B]die avond ook, gedurende enige tijd, in de woning aan de [adres]aanwezig is geweest.

Verdachte is aangehouden in het huis aan de [adres]waarin de diamanten zijn aangetroffen. In dit huis zijn tevens aangehouden [medeverdachte D]en [medeverdachte E].

Zoals hiervoor bij 6.10 reeds is overwogen was verdachte samen met [medeverdachte A], [medeverdachte C], [medeverdachte E], [medeverdachte D]en [medeverdachte B]de avond van 7 mei 2008 in de woning aan de [adres].

Zoals de rechtbank hiervoor onder 6.2. al heeft vastgesteld hebben de 5 personen die in de beschrijving van de camerabeelden zijn aangeduid als man 1 en 2 en vrouw 1, 2 en 3, doelbewust samengewerkt om de diefstal van de tas met diamanten te plegen.

Van [medeverdachte A] en [medeverdachte D]die, evenals verdachte, de bewuste avond na de diefstal in de woning aan de [adres]aanwezig zijn geweest, heeft de rechtbank onder 6.7 reeds vastgesteld dat zij op de camerabeelden te zien zijn als man 1 respectievelijk als vrouw 2.

Verdachte bevond zich de avond na de diefstal dus in het gezelschap van tenminste 2 personen waarvan vaststaat dat zij hebben deelgenomen aan de diefstal van de tas met diamanten. Bovendien is er van hem een vingerafdruk aangetroffen op een van de partijbriefjes waar de diamanten in waren verpakt. Dit alles in combinatie met de door de rechtbank waargenomen sterke gelijkenis tussen man 2 op de camerabeelden en verdachte maakt dat de rechtbank tot de conclusie komt dat man 2 op de camerabeelden [verdachte] is geweest.

De onder 1 ten laste gelegde diefstal in vereniging acht de rechtbank derhalve wettig en overtuigend bewezen.