HvJ EG, 02-07-2009, nr. C-343/07

In het kader van de bij het Hof ingediende opmerkingen is de vraag gerezen of de in de eerste vraag bedoelde ongeldigheidsgronden voor een nationale rechterlijke instantie kunnen worden aangevoerd. In een aantal van deze opmerkingen is gesteld dat deze gronden niet kunnen worden aangevoerd, omdat Bavaria en Bavaria Italia rechtstreeks en individueel worden geraakt door verordening nr. 1347/2001 en niet krachtens artikel 230 EG een beroep tot nietigverklaring hiervan hebben ingesteld.

Volgens vaste rechtspraak is het een algemeen beginsel van gemeenschapsrecht dat de verzoekende partij in het kader van een naar nationaal recht tegen de afwijzing van zijn verzoek ingesteld beroep de onrechtmatigheid moet kunnen inroepen van een gemeenschapshandeling die als grondslag dient voor het ten aanzien van de belanghebbende genomen nationale besluit, zodat de vraag inzake de geldigheid van deze gemeenschapshandeling in het kader van een prejudiciële procedure aan het Hof kan worden voorgelegd (arresten van 15 februari 2001, Nachi Europe, C-239/99, Jurispr. blz. I-1197, punt 35, en 8 maart 2007, Roquette Frères, C-441/05, Jurispr. blz. I-1993, punt 39).

Dit algemene beginsel, dat beoogt te waarborgen dat elke persoon een gemeenschapshandeling die ten grondslag ligt aan een voor hem bezwarend besluit, kan of heeft kunnen aanvechten, belet echter geenszins dat een verordening definitief wordt voor een particulier ten aanzien van wie zij moet worden beschouwd als een individuele beschikking waarvan deze particulier ongetwijfeld nietigverklaring had kunnen vorderen krachtens artikel 230 EG. In dat geval kan deze particulier zich voor de nationale rechter niet op de onwettigheid van deze verordening beroepen (reeds aangehaalde arresten Nachi Europe, punt 37, en Roquette Frères, punt 40).

De vraag rijst dus of een door Bavaria of Bavaria Italia krachtens artikel 230, vierde alinea, EG ingesteld beroep tot nietigverklaring van verordening nr. 1347/2001 zonder twijfel ontvankelijk zou zijn geweest omdat deze verordening hun rechtstreeks en individueel raakt (zie in die zin arrest van 12 december 1996, Accrington Beef e.a., C-241/95, Jurispr. blz. I-6699, punt 15, en reeds aangehaalde arresten Nachi Europe, punt 40, en Roquette Frères, punt 41).

Dienaangaande zij opgemerkt dat er niet van kan worden uitgegaan dat verordening nr. 1347/2001 Bavaria en Bavaria Italia zonder twijfel ‘rechtstreeks en individueel’ raakt in de zin van artikel 230, vierde alinea, EG.

Deze verordening beoogt immers het product ‘Bayerisches Bier’ de bescherming te verlenen die BGA's volgens verordening nr. 2081/92 genieten, door elke onderneming waarvan de producten aan de gestelde vereisten voldoen, het recht te verlenen om deze onder deze BGA in de handel te brengen.

Zelfs indien verordening nr. 1347/2001 de rechtspositie van Bavaria en Bavaria Italia zou kunnen aantasten, zou deze aantasting niet rechtstreeks uit deze verordening voortvloeien. Volgens vaste rechtspraak wordt een natuurlijke of rechtspersoon immers slechts rechtstreeks geraakt door de communautaire regeling waartegen beroep is ingesteld, indien deze regeling rechtstreeks gevolgen heeft voor zijn rechtspositie en aan degenen tot wie zij is gericht en die met de uitvoering ervan zijn belast, geen enkele beoordelingsbevoegdheid laat, omdat de uitvoering zuiver automatisch en alleen op grond van de communautaire regeling gebeurt, zonder dat daarvoor nadere regels moeten worden gesteld (zie arresten van 5 mei 1998, Glencore Grain/Commissie, C-404/96 P, Jurispr. blz. I-2435, punt 41; 29 juni 2004, Front national/Parlement, C-486/01 P, Jurispr. blz. I-6289, punt 34, en 22 maart 2007, Regione Siciliana/Commissie, C-15/06 P, Jurispr. blz. I-2591, punt 31).

Uit een eenvoudige lezing van de punten 3 en 4 van de considerans van verordening nr. 1347/2001 blijkt dat volgens deze verordening het vooraf bestaande merk ‘Bavaria’ geldig is en, ondanks de registratie van de BGA ‘Bayerisches Bier’, verder mag worden gebruikt, mits het voldoet aan de voorwaarden van artikel 14, lid 2, van verordening nr. 2081/92. Een eventuele aantasting van de rechtspositie van Bavaria en Bavaria Italia vloeit dus niet zonder meer automatisch voort uit deze verordening.

Bijgevolg kan niet worden vastgesteld dat Bavaria en Bavaria Italia zonder twijfel rechtstreeks worden geraakt door verordening nr. 1347/2001.

Het staat dus niet ontegenzeglijk vast dat Bavaria of Bavaria Italia op grond van artikel 230 EG de nietigverklaring van verordening nr. 1347/2001 had kunnen vorderen. Zij kunnen dus in het kader van een naar nationaal recht ingesteld beroep de ongeldigheid van deze verordening aanvoeren, ook al hebben zij niet binnen de in artikel 230 EG gestelde termijn bij de gemeenschapsrechter een beroep tot nietigverklaring van deze verordening ingesteld.

Met deze subvraag wenst de verwijzende rechter te vernemen of verordening nr. 2081/92 geldig is, gelet op het feit dat de werkingssfeer ervan zich uitstrekt tot bier. Aangezien bier een alcoholische drank is, kan het volgens hem niet als een ‘levensmiddel’ in de zin van artikel 1, lid 1, van deze verordening worden beschouwd en dus ook niet in bijlage I bij deze verordening voorkomen. De verwijzende rechter heeft bovendien twijfels over de geldigheid van verordening nr. 2081/92 omdat bier volgens hem niet behoort tot de in bijlage I bij het Verdrag bedoelde ‘landbouwproducten’, zodat de artikelen 32 EG en 37 EG niet de passende rechtsgrondslag voor de vaststelling van deze verordening vormen.

Wat in de eerste plaats de gelijkstelling van bier met een levensmiddel betreft, dient te worden vastgesteld dat bovengenoemde gemeenschapsregeling het begrip ‘levensmiddel’ niet omschrijft. Er is evenwel geen reden om bier van dit begrip uit te sluiten.

Bier is immers ontegenzeglijk een ‘levensmiddel’ in de gewone betekenis van dit woord. Voorts beantwoordt bier, zoals de Duitse regering en de Raad terecht hebben gesteld, aan de definitie van het begrip ‘levensmiddel’ in andere communautaire regelgeving, zoals artikel 2 van verordening (EG) nr. 178/2002 van het Europees Parlement en de Raad van 28 januari 2002 tot vaststelling van de algemene beginselen en voorschriften van de levensmiddelenwetgeving, tot oprichting van een Europese Autoriteit voor voedselveiligheid en tot vaststelling van procedures voor voedselveiligheidsaangelegenheden (PB L 31, blz. 1).

Wat in de tweede plaats het argument betreft dat de artikelen 32 EG en 37 EG niet de passende rechtsgrondslag voor de vaststelling van verordening nr. 2081/92 vormen omdat bier niet behoort tot de in bijlage I bij het Verdrag bedoelde ‘landbouwproducten’, dient eraan te worden herinnerd dat het Hof reeds heeft geoordeeld dat een regeling die bijdraagt tot de verwezenlijking van een of meer doelstellingen van artikel 33 EG, op basis van artikel 37 EG moet worden vastgesteld, ook al heeft zij op bijkomstige wijze betrekking op bepaalde niet in bijlage I bij het Verdrag genoemde producten, wanneer zij voornamelijk producten betreft die daarin wel werden genoemd (zie in die zin arresten van 16 november 1989, Commissie/Raad, C-11/88, Jurispr. blz. 3799, punt 15, en 5 mei 1998, Verenigd Koninkrijk/Commissie, C-180/96, Jurispr. blz. I-2265, punt 134).

In casu staat vast dat verordening nr. 2081/92, zoals uit de tweede overweging van de considerans ervan blijkt, hoofdzakelijk beoogt de doelstellingen van artikel 33 EG te verwezenlijken, en voornamelijk betrekking heeft op producten die in bijlage I bij het Verdrag zijn opgenomen. Bovendien wordt bier weliswaar niet uitdrukkelijk in deze bijlage vermeld, maar dit neemt niet weg dat de meeste ingrediënten ervan hier wel in worden vermeld en dat de opname ervan in de werkingssfeer van verordening nr. 2081/92 beantwoordt aan het doel van deze verordening en met name is gericht op de verwezenlijking van de doelstellingen van artikel 33 EG.

Bijgevolg heeft het onderzoek van dit deel van de eerste vraag geen elementen aan het licht gebracht die de geldigheid van verordening nr. 2081/92 kunnen aantasten.

Met deze subvraag wenst de verwijzende rechter te vernemen of artikel 17 van verordening nr. 2081/92 nietig is omdat de hierin vastgelegde procedure niet in een bezwaarrecht voorziet.

Dienaangaande zij opgemerkt dat artikel 17, lid 2, van verordening nr. 2081/92 weliswaar uitdrukkelijk bepaalde dat artikel 7 van deze verordening niet van toepassing was op de vereenvoudigde registratieprocedure, en dus binnen dat kader het bezwaarrecht van wettig betrokken derden waarin artikel 7, lid 3, voorziet, uitsluit, maar dat voor registratie volgens deze procedure ook vereist is dat de benamingen aan de materiële voorschriften van deze verordening voldoen (zie arrest van 16 maart 1999, Denemarken e.a./Commissie, ‘Feta I’, C-289/96, C-293/96 en C-299/96, Jurispr. blz. I-1541, punt 92).

Hoe dan ook heeft het Hof reeds geoordeeld dat de uitlegging die aan artikel 17 van verordening nr. 2081/92 dient te worden gegeven, geenszins impliceert dat de belanghebbende derden die menen dat hun gerechtvaardigde belangen door de registratie van een benaming worden geschaad, zich geen gehoor kunnen verschaffen en geen bezwaar kunnen aantekenen bij de lidstaat die om deze registratie heeft verzocht, met name overeenkomstig de beginselen betreffende de rechterlijke bescherming, zoals deze uit het stelsel van verordening nr. 2081/92 voortvloeit (zie arrest Carl Kühne e.a., reeds aangehaald, punt 41).

Deze belanghebbende derden kunnen dus ook in het kader van de vereenvoudigde procedure van artikel 17 van deze verordening verzet aantekenen tegen de betrokken registratieaanvraag.

Het staat aan de nationale rechterlijke instanties om zich uit te spreken over de wettigheid van een aanvraag tot registratie van een benaming krachtens artikel 17 van verordening nr. 2081/92, volgens dezelfde toetsingsmaatstaven als die welke gelden voor elk definitief besluit van dezelfde nationale autoriteit dat afbreuk kan doen aan de rechten die derden aan het gemeenschapsrecht ontlenen. Zij dienen het daartoe ingestelde beroep dus als ontvankelijk te beschouwen, zelfs indien het nationale procesrecht hier in een dergelijk geval niet in voorziet (zie in die zin arrest Oleificio Borelli/Commissie, Jurispr. blz. I-6313, punt 13, en arrest Carl Kühne e.a., reeds aangehaald, punt 58).

Hoe dan ook zijn in de onderhavige zaak de meeste van de bezwaren die Bavaria en Bavaria Italia tegen de registratie hebben opgeworpen in de opmerkingen die zij bij het Hof hebben ingediend, tijdens de procedure ter registratie van de BGA ‘Bayerisches Bier’ in het comité besproken, voornamelijk op voorstel van de Nederlandse autoriteiten.

Ten slotte kan het argument dat de afschaffing van de vereenvoudigde procedure bij verordening nr. 692/2003, gelet op de formulering van punt 13 van de considerans ervan, de stilzwijgende erkenning inhoudt dat artikel 17 van verordening nr. 2081/92 ongeldig is, niet worden aanvaard.

Zoals in het betrokken punt van de considerans in herinnering wordt gebracht, had de in dat artikel vastgelegde vereenvoudigde procedure immers, in de oorspronkelijke versie van verordening nr. 2081/92, tot doel bestaande benamingen die in de lidstaten reeds wettelijk beschermd waren of door het gebruik algemeen gangbaar waren geworden, op communautair niveau te registreren. Deze procedure was dus louter als overgangsregeling bedoeld.

Gelet op het bovenstaande heeft het onderzoek van dit deel van de eerste vraag geen elementen aan het licht gebracht die de geldigheid van verordening nr. 2081/92 kunnen aantasten.

Met deze subvragen, die samen dienen te worden behandeld, wenst de verwijzende rechter te vernemen of verordening nr. 1347/2001 nietig is omdat noch de Duitse regering, noch de Raad of de Commissie naar behoren heeft onderzocht of is voldaan aan de voorwaarden voor registratie van ‘Bayerisches Bier’ als BGA, en omdat het verzoek tot registratie van deze BGA niet te gepasten tijde is ingediend, gelet op de wijzigingen die later zijn doorgevoerd.

In de eerste plaats is de verwijzende rechter van oordeel dat noch de Duitse regering noch de Raad of de Commissie zich heeft gekweten van zijn of haar taak, na te gaan of tijdens de procedure ter registratie van ‘Bayerisches Bier’ als BGA is voldaan aan de voorwaarden van verordening nr. 2081/92.

In dit verband dient eraan te worden herinnerd dat in het bij verordening nr. 2081/92 ingevoerde stelsel de bevoegdheden worden verdeeld tussen de betrokken lidstaat en de Commissie. Ongeacht of de normale dan wel de vereenvoudigde procedure wordt gevolgd, kan de registratie slechts plaatsvinden indien de betrokken lidstaat daartoe een aanvraag heeft ingediend en overeenkomstig artikel 4 van verordening nr. 2081/92 een productdossier en de voor de registratie nodige informatie heeft toegezonden (zie arrest Carl Kühne e.a., reeds aangehaald, punten 50 en 51).

Ingevolge artikel 5, lid 5, van verordening nr. 2081/92 moeten de lidstaten nagaan of de aanvraag tot registratie volgens de normale procedure gerechtvaardigd is, gelet op de door deze verordening gestelde voorwaarden. Dit artikel bepaalt namelijk dat een lidstaat waarbij in het kader van de normale procedure een aanvraag tot registratie is ingediend, moet nagaan of deze aanvraag gerechtvaardigd is en deze naar de Commissie moet zenden indien hij van mening is dat aan de eisen van verordening nr. 2081/92 is voldaan. Verder blijkt uit de bewoordingen zelf van artikel 6, lid 1, van verordening nr. 2081/92 dat de Commissie, alvorens de in de artikelen 6, leden 2 tot en met 4, en 7 van deze verordening bedoelde registratieprocedure voort te zetten, slechts een eenvoudig formeel onderzoek instelt om na te gaan of aan deze eisen is voldaan. In het kader van de vereenvoudigde procedure hoeven geen andere beginselen te worden toegepast (zie arrest Carl Kühne e.a., reeds aangehaald, punt 52).

Daaruit volgt dat de Commissie het besluit om een benaming als BOB of als BGA te registreren, slechts kan nemen indien de betrokken lidstaat daartoe een aanvraag bij haar heeft ingediend, en dat een dergelijke aanvraag slechts kan worden gedaan indien de lidstaat heeft nagegaan of zij gerechtvaardigd is. Dit stelsel van bevoegdheidsverdeling is onder meer te verklaren door het feit dat voor de registratie moet worden nagegaan of een aantal voorwaarden is vervuld, hetgeen in belangrijke mate een grondige kennis vereist van gegevens die specifiek zijn voor de betrokken lidstaat en die de bevoegde autoriteiten van deze staat het best kunnen controleren (zie arrest Carl Kühne e.a., reeds aangehaald, punt 53).

In dit stelsel van bevoegdheidsverdeling dient de Commissie, alvorens een benaming in de gevraagde categorie te registreren, onder meer na te gaan of het bij de aanvraag gevoegde productdossier in overeenstemming is met artikel 4 van verordening nr. 2081/92, dat wil zeggen of het de vereiste gegevens bevat en of deze gegevens niet kennelijk onjuist zijn, alsook, op grond van de in het productdossier vervatte gegevens, of de benaming voldoet aan de vereisten van artikel 2, lid 2, sub a of b, van verordening nr. 2081/92 (zie arrest Carl Kühne e.a., reeds aangehaald, punt 54).

Hetzelfde geldt wanneer de door de Commissie beoogde maatregelen niet in overeenstemming zijn met het advies van het bij dit artikel ingestelde comité of wanneer geen dergelijk advies is uitgebracht en het besluit tot registratie wordt genomen door de Raad op voorstel van de Commissie, zoals is bepaald in artikel 15 van verordening nr. 2081/92.

De door de verwijzende rechter aangevoerde gegeven moeten worden onderzocht in het licht van de voorgaande overwegingen.

Vooraf dient te worden vastgesteld dat het Hof weliswaar bevoegd is om na te gaan of een op grond van verordening nr. 2081/92 geregistreerde benaming aan de voorwaarden van deze verordening voldoet, maar dat het, zoals in de punten 55 en 57 van het onderhavige arrest in herinnering is gebracht, enkel aan de nationale rechterlijke instanties staat om te toetsen of de bevoegde nationale autoriteiten naar behoren hebben gecontroleerd of aan deze voorwaarden is voldaan.

Daarentegen staat het aan het Hof om te toetsen of de Commissie en de Raad zich correct hebben gekweten van hun taak, na te gaan of aan de voorwaarden van verordening nr. 2081/92 is voldaan.

In casu blijkt uit de stukken dat de Commissie en de Raad hun controletaak correct hebben uitgevoerd, aangezien de benaming ‘Bayerisches Bier’ pas is geregistreerd na een lange procedure waarin grondig is onderzocht of deze benaming voldoet aan de voorwaarden van verordening nr. 2081/92. Het door de verwijzende rechter opgeworpen bezwaar kan dan ook niet worden aanvaard.

In de tweede plaats heeft de verwijzende rechter twijfels over de geldigheid van verordening nr. 1347/2001, omdat de aanvraag tot registratie van de betrokken BGA niet te gepasten tijde zou zijn ingediend, gelet op de wijzigingen die later zijn aangebracht.

Dienaangaande dient meteen te worden vastgesteld dat de Duitse regering, zoals in punt 20 van het onderhavige arrest in herinnering is gebracht, haar registratieaanvraag op 20 januari 1994, dus vóór het verstrijken van de termijn van zes maanden van artikel 17 van verordening nr. 2081/92, bij de Commissie heeft ingediend.

Bijgevolg dient te worden onderzocht of de geldigheid van verordening nr. 1347/2001, zoals de verwijzende rechter meent, kan worden aangetast door het feit dat de oorspronkelijke aanvraag aanzienlijk is gewijzigd, en dit gedurende een periode van verschillende jaren na het verstrijken van de termijn van zes maanden.

Dienaangaande zij eraan herinnerd dat artikel 17 van verordening nr. 2081/92 — in tegenstelling tot artikel 5 van de verordening, dat uitdrukkelijk bepaalt dat in de normale procedure de aanvraag tot registratie vergezeld gaat van het productdossier — de lidstaten enkel verplicht, aan de Commissie mee te delen ‘welke van hun wettelijk beschermde benamingen of, in de lidstaten waar geen beschermingssysteem bestaat, welke van hun door het gebruik algemeen gangbaar geworden benamingen zij willen laten registreren’. In deze omstandigheden kan artikel 17 van verordening nr. 2081/92 niet aldus worden uitgelegd dat de lidstaten binnen de termijn van zes maanden de definitieve versie van het productdossier en van de andere relevante documenten moeten meedelen, zodat iedere wijziging in het oorspronkelijk ingediende productdossier tot toepassing van de normale procedure zou leiden (zie arrest Carl Kühne e.a., reeds aangehaald, punt 32).

Deze uitlegging van artikel 17 van verordening nr. 2081/92 wordt overigens bevestigd door het feit dat de lidstaten van Noord-Europa historisch gezien geen registers van de beschermde benamingen hebben gehouden. De bescherming werd verzekerd door wetten om misleidende praktijken te beteugelen. Pas toen verordening nr. 2081/92 eenmaal in werking was getreden, werd het voor deze lidstaten noodzakelijk een lijst van de bestaande benamingen op te maken en te bepalen of het om BOB's of BGA's ging. Het zou weinig realistisch zijn geweest, te verlangen dat deze lidstaten de Commissie binnen zes maanden na de inwerkingtreding van verordening nr. 2081/92 alle voor het besluit tot registratie noodzakelijke informatie en documenten toezonden, onder meer gezien de tijd die nodig is om de betrokken partijen op nationaal vlak hun procedurele waarborgen te laten uitoefenen (zie arrest Carl Kühne e.a., reeds aangehaald, punt 33).

Bijgevolg moet worden geconcludeerd dat in een zaak als die van het hoofdgeding de wijziging van de oorspronkelijke registratieaanvraag na het verstrijken van de in artikel 17 van verordening nr. 2081/92 bedoelde termijn van zes maanden, niet tot gevolg heeft gehad dat de vereenvoudigde procedure niet langer mocht worden toegepast.

Gelet op het bovenstaande heeft het onderzoek van dit onderdeel van de eerste vraag geen elementen aan het licht gebracht die de geldigheid van verordening nr. 1347/2001 kunnen aantasten.

Met deze subvragen, die samen dienen te worden behandeld, uit de verwijzende rechter zijn twijfels over de geldigheid van verordening nr. 1347/2001, omdat de registratie van ‘Bayerisches Bier’ als BGA niet zou voldoen aan een reeks materiële voorwaarden van verordening nr. 2081/92. Ten eerste zou de betrokken benaming noch wettelijk beschermd zijn, noch algemeen gangbaar zijn geworden door het gebruik in de zin van artikel 17, lid 1, van verordening nr. 2081/92. Ten tweede zou zij niet voldoen aan de voorwaarden van artikel 2, lid 2, sub b, van deze verordening en zou het in werkelijkheid gaan om een ‘soortnaam’ in de zin van artikel 3, lid 1, en 17, lid 2, van deze verordening. Ten derde zou deze benaming vallen binnen het bestek van artikel 14, lid 3, van verordening nr. 2081/92.

Dienaangaande zij er vooraf in de eerste plaats aan herinnerd dat de gemeenschapswetgever op het gebied van het landbouwbeleid over een ruime beoordelingsbevoegdheid beschikt, in overeenstemming met de hem bij de artikelen 34 EG en 37 EG van het Verdrag toegekende politieke verantwoordelijkheid, en dat het Hof meermaals heeft geoordeeld dat aan de wettigheid van een op dit gebied genomen maatregel slechts afbreuk wordt gedaan indien deze kennelijk ongeschikt is ter bereiking van het door de bevoegde instelling nagestreefde doel (zie arresten van 5 oktober 1994, Duitsland/Raad, C-280/93, Jurispr. blz. I-4973, punten 89 en 90, en 13 december 1994, SMW Winzersekt, C-306/93, Jurispr. blz. I-5555, punt 21).

Bijgevolg dient het toezicht van het Hof zich te beperken tot het onderzoek of bij de vaststelling van de betrokken maatregel geen kennelijke vergissing of misbruik van bevoegdheid is gemaakt, dan wel of het betrokken orgaan de grenzen van zijn beoordelingsbevoegdheid niet kennelijk heeft overschreden (arresten van 12 juli 2001, Jippes e.a., C-189/01, Jurispr. blz. I 5689, punt 80; 9 september 2004, Spanje/Commissie, C-304/01, Jurispr. blz. I-7655, punt 23, en 23 maart 2006, Unitymark et North Sea Fishermen's Organisation, C-535/03, Jurispr. blz. I-2689, punt 55).

In de tweede plaats dienen de gemeenschapsinstellingen, wanneer zij zich uitspreken over een aanvraag tot registratie op grond van verordening nr. 2081/92, een ingewikkelde sociaal-economische situatie te beoordelen.

Wanneer de Raad of de Commissie bij de uitvoering van het landbouwbeleid van de Gemeenschap een ingewikkelde economische of sociale situatie moet beoordelen, betreft de discretionaire bevoegdheid waarover hij of zij beschikt, niet slechts de aard en de draagwijdte van de vast te stellen bepalingen, maar tot op zekere hoogte ook de vaststelling van de basisgegevens dienaangaande. In deze context kan de Raad of de Commissie zich in voorkomend geval op algemene vaststellingen baseren (zie in die zin arresten van 29 februari 1996, Commissie/Raad, C-122/94, Jurispr. blz. I-881, punt 18; 19 februari 1998, NIFPO en Northern Ireland Fishermen's Federation, C-4/96, Jurispr. blz. I-681, punten 41 en 42; 5 oktober 1999, Spanje/Raad, C-179/95, Jurispr. blz. I 6475, punt 29, en 25 oktober 2001, Italië/Raad, C-120/99, Jurispr. blz. I-7997, punt 44).

In het licht van het bovenstaande dient te worden beoordeeld of de door de verwijzende rechter geuite twijfels gegrond zijn.