HR, 27-01-2012, nr. 10/05278

In deze zaak heeft de verweerster in cassatie, [verweerster], de eiser tot cassatie, [eiser], in kort geding gedagvaard. [Verweerster] vorderde, kort gezegd, een bevel tot ontruiming van een huurwoning wegens ernstige aan [eiser] toe te rekenen overlast.

Het kort geding werd op de voet van art. 254 lid 4 Rv. voor de kantonrechter gevoerd. Deze achtte de vordering grotendeels toewijsbaar.

Op een tijdig ingesteld (spoed)appel heeft het hof bij arrest van 21 september 2010 het oordeel dat in principaal appel werd bestreden, bekrachtigd2..

Namens [eiser] is bij dagvaarding van 30 november 2010 cassatieberoep ingesteld. Aangezien het hier een procedure in kort geding betreft, bedroeg de cassatietermijn overeenkomstig art. 339 lid 2 Rv. en art. 402 lid 2 Rv. acht weken. De termijn verliep dus op 16 november 2010. Het cassatieberoep is pas na afloop van de cassatietermijn ingesteld, wat betekent dat [eiser] daarin niet kan worden ontvangen.

Volledigheidshalve meen ik er goed aan te doen de klachten van het middel kort te bespreken, om mijn eerder gegeven beoordeling daarvan te verduidelijken.

Het middel houdt twee klachten in. De eerste daarvan strekt ertoe dat het hof ten onrechte een verweer van de kant van [eiser] heeft verworpen, dat er op neerkwam dat [eiser] niet naar behoren zou zijn aangemaand dan wel in gebreke gesteld.

De hier bestreden overweging van het hof is tweeledig: in de eerste plaats wordt vastgesteld dat in appel niet is bestreden de vaststelling uit het vonnis in eerste aanleg, dat [eiser] wél voldoende is aangemaand om de aan hem toegerekende overlast te beëindigen. Tegen deze vaststelling (van het hof) worden in cassatie geen inhoudelijke klachten aangevoerd.

Ten tweede wordt overwogen dat het hier een tekortkoming betreft (namelijk: over een langere periode veroorzaakte overlast) die niet ongedaan gemaakt kan worden, zodat — naar luid van art. 6:81 BW en art. 6:265 lid 2 BW — de regels betreffende verzuim niet van toepassing zijn. Deze overweging wordt, als ik het middel goed begrijp, in cassatie wel bestreden. Dat gebeurt echter tevergeefs, want de overweging van het hof is juist3..

De twee zojuist onderzochte gedachtelijnen van het hof kunnen zeer wel het oordeel dragen dat er in dit geval van een dusdanige wanprestatie sprake was dat (vooruitlopend op ontbinding van de huur) ontruiming, ook zonder dat [verweerster] [eiser] nog kansen tot betering van zijn gedrag had geboden, gerechtvaardigd was. Voorzover het middel wil betogen dat dat niet zo is, is het ondeugdelijk.

De tweede klacht die ik in het middel aantref komt er op neer dat het hof in het licht van een aan het slot van het middel aangehaalde stelling uit de in de appeldagvaarding aangevoerde grieven, niet kon oordelen dat [eiser] een betoog ter ondersteuning van de stelling dat andere maatregelen, zoals gedwongen opname (van [eiser]), te verkiezen waren boven de gevorderde ontruiming, onvoldoende had onderbouwd.

Ik begrijp de hier bestreden overweging zo, dat het hof oordeelt dat onvoldoende is gesteld om te onderbouwen dat er uitzicht bestond op verbetering van de situatie (bijvoorbeeld) in het kader van een daadwerkelijke gedwongen opname. Dit (als feitelijk aan te merken) oordeel vind ik in het licht van de in het middel aangehaalde tekst uit de grieven, summier en ook enigszins tegenstrijdig als die is4., begrijpelijk; en dat oordeel kon het hof ertoe doen besluiten, om voorbij te gaan aan [eiser]s betoog betreffende de andere maatregelen die volgens [eiser] te verkiezen zouden zijn.

Ik concludeer dat de eiser in zijn cassatieberoep niet-ontvankelijk behoort te worden verklaard.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden