Rb. Midden-Nederland, 09-03-2015, nr. 3642557

Het verloop van de procedure blijkt uit:

Hierna is uitspraak bepaald.

Telecom Jordaan installeert en onderhoudt beveiligingssystemen en telefooninstallaties. [eiser], geboren [1968], is met ingang van 2 juli 2007 voor 38 uur per week bij Telecom Jordaan in dienst getreden als elektrotechnisch monteur.

De arbeidsovereenkomst tussen partijen is met ingang van 1 december 2013 met wederzijds goedvinden beëindigd. De door partijen getroffen regeling is vastgelegd in een vaststellingsovereenkomst van 31 oktober 2013.

Deze overeenkomst vermeldt onder meer (A) dat de arbeidsovereenkomst per 1 december 2013 eindigt, (B) dat Telecom Jordaan het salaris "met vakantiegeld" tot die datum aan [eiser] uitbetaalt, (C) dat [eiser] tot 1 december 2013 ontslagen is van zijn plicht om zijn werkzaamheden bij Telecom Jordaan te verrichten, en (D) dat [eiser] in december 2013 bij wijze van vergoeding van Telecom Jordaan een bedrag van € 13.500, bruto zal ontvangen, waarop in mindering strekken de studiekosten van € 1.190,-- netto.

Voorts vermeldt de vaststellingsovereenkomst:

"Partijen verklaren na uitvoering van het bovenstaande niets meer van elkaar te vorderen te hebben en verlenen elkaar finale kwijting voor alle aanspraken uit hoofde van de dienstbetrekking. Voor zover een partij uit hoofde van de dienstbetrekking toch nog iets van de andere partij te vorderen zou hebben, dan doen partijen door ondertekening van deze overeenkomst uitdrukkelijk afstand van enig recht daarop.

Partijafspraken gaan voor op een eventueel andere uitspraak van rechter".

Voorafgaand aan de totstandkoming van deze regeling hebben partijen onderhandeld over de beëindigingsdatum, de hoogte van de beëindigingsvergoeding, de verschuldigdheid van de studiekosten en de teruggave van de door Telecom Jordaan ter beschikking gestelde auto. [eiser] was daarbij vertegenwoordigd door zijn huidige gemachtigde.

Nadat Telecom Jordaan in januari 2014 aan haar in de vaststellingsovereenkomst vermelde verplichtingen had voldaan, heeft [eiser] bij brief van 12 maart 2014 aan Telecom Jordaan laten weten dat de bij het einde van het dienstverband opgebouwde maar niet genoten verlofuren ten onrechte niet aan hem zijn uitbetaald, en dat hij alsnog op uitbetaling daarvan aanspraak maakt. Telecom Jordaan heeft geweigerd van dit verzoek te voldoen.

[eiser] vordert na wijziging van de eis veroordeling van Telecom Jordaan tot betaling van:

[eiser] legt aan zijn vordering ten grondslag dat de tijdens het dienstverband opgebouwde maar niet genoten verlofuren niet bij de eindafrekening zijn betrokken. Deze aanspraak is geen onderwerp van gesprek geweest tussen partijen. Nu in de vaststellingsovereenkomst geen regeling is opgenomen die bepaalt dat [eiser] geacht wordt om (al) het resterende verlof op te nemen in de periode tot aan de beëindigingsdatum, mocht hij erop vertrouwen dat er een "normale" afrekening van verlof zou plaatsvinden. Het eventuele gebruik om in het kader van een vrijstelling van werkzaamheden de verlofrechten daarmee uit te ruilen is onvoldoende om bij Telecom Jordaan het vertrouwen te bewerkstelligen dat [eiser] van die aanspraken afzag. Daarbij komt dat vrijstelling van werkzaamheden op initiatief van Telecom Jordaan is overeengekomen.

Telecom Jordaan voert verweer. Voor zover nodig voor de beslissing zal de kantonrechter daarop in het navolgende ingaan.

Telecom Jordaan beroept zich er ter afwering van de vordering van [eiser] op dat partijen in de vaststellingsovereenkomst zijn overeengekomen dat partijen na uitvoering van "het bovenstaande", dus de beëindiging per 1 december 2013, de betaling van het salaris met vakantiebijslag tot die datum, de vrijstelling van werkzaamheden en de betaling van de beëindigingsvergoeding minus de studiekosten, niets meer van elkaar te vorderen hebben. Zij wijst erop dat zelfs nog is overeengekomen dat voor zover de ene partij toch nog iets van de andere partij te vorderen zou hebben, partijen daarvan uitdrukkelijk afstand hebben gedaan. Verder wijst zij erop dat [eiser] tijdens de onderhandelingen van rechtsbijstand was voorzien.

[eiser] beroept zich erop dat partijen elkaar op grond van onderdeel G van de vaststellingsovereenkomst finale kwijting verlenen "na uitvoering van het bovenstaande", dus van de onderdelen A tot en met D (de onderdelen E en F ontbreken), en dat in die onderdelen niets is opgenomen over het nog openstaande verlofsaldo.

De kantonrechter overweegt het volgende.

De door partijen aangegane vaststellingsovereenkomst dient te worden uitgelegd aan de hand van de zogenaamde Haviltex-maatstaf. De overeenkomst dient dus niet alleen maar op grond van een taalkundige uitleg van de bepalingen te worden uitgelegd. Het komt aan op de zin die partijen in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijs aan de bepalingen van de overeenkomst mochten toekennen en op hetgeen zij te dien aanzien redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten. Daarbij kan mede van belang zijn tot welke maatschappelijke kringen partijen behoren en welke rechtskennis van zodanige partijen kan worden verwacht.

De kantonrechter acht de volgende omstandigheden van belang:

Onder deze omstandigheden mocht Telecom Jordaan er gerechtvaardigd op vertrouwen dat [eiser] zijn aanspraken op uitbetaling van het verlofsaldo had laten varen. Indien [eiser] zijn aanspraken op uitbetaling had willen handhaven, had het op zijn weg gelegen dit expliciet aan de orde te stellen. Dat partijen in de vaststellingsovereenkomst geen expliciete regeling met betrekking tot het verlofsaldo zijn overeengekomen, doet hier niet aan af.

[eiser] heeft nog aangevoerd dat Telecom Jordaan wel de vanaf juni 2013 gereserveerde vakantiebijslag heeft betaald, maar niet de verlofuren. Daaruit leidt hij af dat Telecom Jordaan het vanzelfsprekend acht dat de betaling van een eindafrekening als een verplichting voor de werkgever moet worden gezien die niet afzonderlijk behoeft te worden vastgelegd. Daaruit volgt volgens hem dat een uitzondering op die betalingsverplichting uitdrukkelijk moet zijn overeengekomen.

Dit betoog gaat niet op. Partijen zijn immers expliciet overeengekomen dat het salaris "met vakantiegeld" (dus de vakantiebijslag) aan [eiser] betaalbaar zou worden gesteld.

[eiser] wijst erop dat de aanspraak tot betaling van het verlofsaldo volgt uit artikel 57 lid 4 van de toepasselijke cao. In het geval hij bedoeld heeft zich erop te beroepen dat voor zover uit de vaststellingsovereenkomst volgt dat hij geen aanspraak heeft op uitbetaling van het verlofsaldo dit in strijd is met dwingend recht, gaat dat betoog niet op. Op grond van artikel 7:902 BW is een dergelijke overeenkomst ook geldig als deze in strijd mocht blijken met dwingend recht, tenzij zij naar inhoud of strekking in strijd komt met de goede zeden of de openbare orde. Deze situatie doet zich niet voor. Evenmin is sprake van de situatie dat de vaststellingsovereenkomst niet is aangegaan ter beëindiging van een reeds bestaand geschil, maar ter voorkoming van een geschil. In laatstbedoelde situatie zou geen sprake zijn geweest van een rechtsgeldige overeenkomst (HR 9 januari 2015, ECLI:NL:HR:2015:39).

De slotsom is dat de vorderingen niet toewijsbaar zijn. [eiser] zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld, welke worden begroot op € 350,-- (2 maal tarief € 175,--).

De kantonrechter:

wijst de vordering af;

veroordeelt [eiser] tot betaling van de proceskosten aan de zijde van Telecom Jordaan, tot de uitspraak van dit vonnis begroot op € 350, aan salaris gemachtigde.

Dit vonnis is gewezen door mr. P. Krepel, kantonrechter, en is in aanwezigheid van de griffier in het openbaar uitgesproken op 9 maart 2015.