Hof Amsterdam, 24-11-2011, nr. 09/00193

De inspecteur heeft met dagtekening 28 november 2007 aan belanghebbende voor het jaar 2004 een aanslag opgelegd in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen berekend naar een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 67.908.

Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraak, gedagtekend 25 maart 2008, de aanslag gehandhaafd.

Bij uitspraak van 3 februari 2009 heeft de rechtbank Haarlem (hierna: de rechtbank) het daartegen door belanghebbende ingestelde beroep ongegrond verklaard.

Het tegen deze uitspraak ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 17 maart 2009, aangevuld bij brief van 26 maart 2009. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 28 juni 2011. Belanghebbende heeft ter zitting nadere stukken overgelegd. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

In het proces-verbaal van de mondelinge uitspraak van de rechtbank zijn de navolgende feiten vermeld:

“1. [Belanghebbende] is in 2004 eigenaar van de volgende panden (hierna: de panden]: [A-straat 1], [B-straat 1], [C-straat 1] en [D-straat 1 en 11] te [K] en [E-straat 1], [F-straat 1] en [G-straat 1] te [L] en [H-straat 1] te [M] .

(…)

Geschil in hoger beroep

In geschil is – evenals dat voor de rechtbank het geval was – de waarde van de panden voor de bepaling van het door belanghebbende genoten voordeel uit sparen en beleggen.

De rechtbank heeft het geschil als volgt beoordeeld:

“6. [Belanghebbende] heeft naar het oordeel van de rechtbank de waarde van [de panden] op een bedrag van € 728.000 niet voldoende aannemelijk gemaakt. (…)

Naar het oordeel van de rechtbank mist de waardering van de panden door [belanghebbende] een objectieve onderbouwing. [Belanghebbende] heeft, zo heeft hij ter zitting verklaard, de panden gewaardeerd op basis van zijn gevoel voor waarde op grond van zijn ervaring in het onroerend goed. Dit is geen in rechte geaccepteerde wijze van waardebepaling. De stelling van [belanghebbende] dat een waardebepaling door middel van 60% van de WOZ waarde reëel is, omdat in de tijd van de vermogensbelasting ook 60% van de waarde in aanmerking genomen werd slaagt evenmin. Artikel 5.19 Wet (…) inkomstenbelasting 2001 vermeldt expliciet dat waardering dient plaats te vinden naar de waarde in het economische verkeer.

In hoger beroep heeft belanghebbende opnieuw gesteld dat de panden door de inspecteur te hoog zijn gewaardeerd, omdat sprake is van panden in verhuurde staat.

De inspecteur stelt dat hij de waarde van de panden niet goed heeft kunnen onderzoeken, omdat belanghebbende heeft geweigerd hem de daartoe verlangde informatie te verstrekken. De inspecteur heeft zich onder die omstandigheid genoodzaakt gezien aansluiting te zoeken bij de WOZ-waarde van de panden. In dat verband wijst de inspecteur verder op het verschil tussen de WOZ-waarde van de panden [G-straat 1] en [E-straat 1] te [L] en de voor die panden gerealiseerde marktprijzen (als vermeld in onderdeel 6 onder ‘feiten’ van de uitspraak rechtbank).

Naar het oordeel van het Hof staat vast dat de inspecteur belanghebbende herhaaldelijk heeft verzocht feitelijke informatie over de panden te verstrekken; gegevens en inlichtingen daaromtrent dan wel daarop betrekking hebbende gegevensdragers (zie onder 2.2 tot en met 2.4 en 2.6). Belanghebbende was verplicht om deze informatie te verstrekken op grond van artikel 47 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR), maar heeft dit niet gedaan.

Het hiervoor overwogene houdt in dat belanghebbende niet heeft voldaan aan de informatieverplichting van artikel 47 AWR.

De inspecteur heeft belanghebbende schriftelijk medegedeeld dat een weigering de gevraagde informatie te verstrekken als gevolg heeft dat de sanctie van artikel 27e, aanhef en onderdeel b, AWR (zoals deze bepaling luidde vóór 1 juli 2011) van toepassing is. Hierin is, in samenhang met artikel 27j, tweede lid, AWR, – voor zover hier van belang – bepaald dat indien niet is voldaan aan (onder meer) de verplichting van artikel 47 AWR het hoger beroep ongegrond wordt verklaard, tenzij blijkt dat en in hoeverre de uitspraak op het bezwaar onjuist is (omkering en verzwaring van de bewijslast).

Naar het oordeel van het Hof is de omkering en verzwaring van de bewijslast in het onderhavige geval van toepassing, omdat belanghebbende - ook na de mededeling van de inspecteur - heeft geweigerd de door de inspecteur van hem verlangde informatie te verstrekken.

In dit verband gaat het Hof ervan uit dat in fiscaalbestuursrechtelijke zaken waarin op 1 juli 2011 (hoger) beroep aanhangig is, artikel 27e AWR van toepassing is zoals deze bepaling van kracht was vóór 1 juli 2011. De met ingang van 1 juli 2011 in werking getreden tekst van artikel 27e AWR (Wet van 27 mei 2011, Stb. 2011, 265, en Besluit van 14 juni 2011, Stb. 2011, 301), bezien in samenhang met het per die datum in werking getreden artikel 52a AWR, kan naar het oordeel van het Hof niet zijn bedoeld voor situaties, zoals de onderhavige, waarin op 1 juli 2011 (hoger) beroep aanhangig is en de inspecteur niet tot het nemen van een informatiebeschikking bevoegd is. Wat dit laatste betreft overweegt het Hof het volgende. Het nemen van een informatiebeschikking houdt verband met het uitoefenen van de desbetreffende informatiebevoegdheid. Aangezien de uitoefening van een informatiebevoegdheid ten aanzien van een belastingplichtige/procespartij in de (hoger)beroepsfase niet is toegestaan (verg. HR 10 februari 1988, nr. 23.925, BNB 1988/160), moet ervan worden uitgegaan dat in diezelfde fase ook het nemen van een daarmee verband houdende informatiebeschikking als bedoeld in artikel 52a, eerste lid, AWR, niet (meer) is toegestaan.

Aangezien belanghebbende heeft geweigerd desgevraagd informatie te verstrekken, was de inspecteur bevoegd de aanslag vast te stellen zonder over die informatie te beschikken. Naar het oordeel van het Hof heeft de inspecteur daarbij niet onredelijk gehandeld door zich onder die omstandigheid te baseren op de WOZ-waarde van de panden. Het Hof verwijst op dit punt mede naar hetgeen in dit verband is vermeld respectievelijk overwogen in de onderdelen 3 (onder ‘feiten’) en 7 (onder ‘beoordeling van het geschil’) van de uitspraak van de rechtbank.

Het is dan aan belanghebbende om overtuigend aan te tonen (ervan te doen blijken) dat de bij de uitspraak op bezwaar gehandhaafde aanslag te hoog is vastgesteld. Hiertoe heeft belanghebbende weinig meer aangevoerd dan een op zijn eigen kennis en ervaring met de handel en/of exploitatie van onroerende zaken gebaseerd oordeel. Het Hof acht dit oordeel in het licht van het van belanghebbende op de voet van artikel 27e AWR verlangde bewijs niet toereikend.

Ter zitting van het Hof heeft belanghebbende nog twee taxatierapporten overgelegd. Het betreft een rapport van Johan Blom Makelaardij BV, gedagtekend 27 juni 2011, betref-fende het pand [A-straat] te [K] . Volgens dit rapport bedraagt de waarde in het economische verkeer van dat object per 1 januari 2007 € 450.000.

Daarnaast is een rapport overgelegd van een geveltaxatie van het pand [F-straat 1-]1 te [L] , gedagtekend 27 juni 2011, volgens welk de ‘marktwaarde 2004’ daarvan € 50.000 bedraagt. Naar het oordeel van het Hof heeft belanghebbende ook door middel van deze taxatierapporten niet het van hem verlangde bewijs geleverd. Uit het taxatierapport voor het pand [A-straat] kan niet worden afgeleid hoe hoog de waarde is op 1 januari 2004 en 31 december 2004, zodat dit niet geschikt is om als bewijs te dienen. Het rapport voor het pand [F-straat]heeft betrekking op nummer [1-]1, terwijl de inspecteur als adres [F-straat 1-]2 heeft genoemd. Onduidelijk is daarom of dit taxatierapport betrekking heeft op dezelfde verdieping(en) als waar de inspecteur van is uitgegaan. Uit het taxatierapport kan verder niet worden opgemaakt of is getaxeerd op basis van waarde in vrij opleverbare staat, of van de waarde in verhuurde staat. Evenmin is duidelijk waardoor het grote verschil tussen de door de inspecteur gehanteerde WOZ-waarde van € 118.000 en het in het taxatierapport genoemde bedrag van € 50.000 wordt veroorzaakt. Ook deze door belanghebbende ingebrachte rapporten zijn daarom onvoldoende om overtuigend aan te tonen dat de door de inspecteur gehanteerde waarden onjuist zijn, en dat geldt eveneens voor de ter zitting in hoger beroep in kopie overgelegde ‘Renseignementen Informatie Systeem’.

Slotsom

Het vorenoverwogene leidt tot de conclusie dat er geen gronden zijn om de aanslag te verminderen. Het hoger beroep is ongegrond. De uitspraak van de rechtbank dient derhalve – gedeeltelijk met wijziging van gronden – te worden bevestigd.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de kosten op de voet van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

Aldus gedaan door mrs. E.A.G. van der Ouderaa, voorzitter van de belastingkamer, E.F. Faase en A.P.M. van Rijn, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. E.G. van der Laan als griffier. De beslissing is op 24 november 2011 in het openbaar uitgesproken.

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen: