HR, 03-10-2017, nr. 16/00071

Nr. 16/00071

Mr. A.J. Machielse

Zitting 4 juli 2017 (bij vervroeging)

Conclusie inzake:

[verdachte]

1. Op 23 december 2015 heeft het gerechtshof 's-Hertogenbosch het vonnis van de rechtbank Limburg van 27 juli 2015 met tekstuele verbeteringen en aanvullingen en nadere inhoudelijke aanvullingen bevestigd. De rechtbank had verdachte voor 1: opzettelijk iemand wederrechtelijk van de vrijheid beroven en beroofd houden, 2: poging tot zware mishandeling en 3: handelen in strijd met artikel 13, eerste lid van de Wet wapens en munitie, veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 30 maanden en tot onttrekking aan het verkeer van een inbeslaggenomen wapen. Voorts heeft de rechtbank de vordering van de benadeelde partij toegewezen en een schadevergoedingsmaatregel opgelegd, een en ander zoals in het vonnis omschreven.

2. Verdachte heeft cassatie doen instellen en mr. E. Maessen , advocaat te Maastricht, heeft een schriftuur ingezonden houdende drie middelen van cassatie.

3.1. Het eerste middel klaagt dat de rechtbank de grondslag van de tenlastelegging heeft verlaten voor zover het betreft feit 1, doordat de rechtbank en in haar voetsporen het hof, ook onder de tenlastelegging heeft begrepen hetgeen in Wijchen is voorgevallen voordat de vader van verdachte [slachtoffer] naar huis heeft gebracht.

3.2. Als feit 1 is verdachte tenlastegelegd dat

"hij op of omstreeks 21 juli 2014 in de gemeente Sittard-Geleen en/of Wijchen, althans in Nederland, opzettelijk [slachtoffer] wederrechtelijk van de vrijheid heeft beroofd en/of beroofd gehouden, immers heeft hij, verdachte met dat opzet in een woning ( [a-straat 1] ) [slachtoffer] gekneveld en/of een op een kussensloop gelijkend voorwerp over het hoofd van [slachtoffer] aangebracht en/of (meermalen) dreigend een vuurwapen, althans een op een vuurwapen gelijkend voorwerp aan [slachtoffer] getoond en/of een vuurwapen, althans een op een vuurwapen gelijkend voorwerp, tegen het hoofd van [slachtoffer] gehouden/gedrukt en/of (vervolgens) [slachtoffer] in een auto laten plaats nemen en/of (vervolgens) [slachtoffer] in die auto naar Wijchen gebracht".

Daarvan heeft de rechtbank bewezenverklaard dat verdachte

"op 21 juli 2014 in de gemeente Sittard-Geleen en Wijchen, althans in Nederland, opzettelijk [slachtoffer] wederrechtelijk van de vrijheid heeft beroofd en beroofd gehouden, immers heeft hij, verdachte met dat opzet in een woning ( [a-straat 1] ) [slachtoffer] gekneveld en een op een kussensloop gelijkend voorwerp over het hoofd van [slachtoffer] aangebracht en dreigend een op een vuurwapen gelijkend voorwerp aan [slachtoffer] getoond en een op een vuurwapen gelijkend voorwerp tegen het hoofd van [slachtoffer] gedrukt en vervolgens [slachtoffer] in een auto laten plaats nemen en vervolgens [slachtoffer] in die auto naar Wijchen gebracht."

3.3. Van verlating van de grondslag van de tenlastelegging is sprake als de rechter een onjuiste betekenis toekent aan (een of meer onderdelen van) de tenlastelegging en daardoor vrijspreekt van of veroordeelt voor iets anders dan wat de tenlastelegging redelijkerwijs geacht moet worden in te houden.1.Daarbij dient bedacht te worden dat de uitleg van de tenlastelegging aan de feitenrechter is voorbehouden en dat een uitleg die niet onverenigbaar is met de bewoordingen ervan in cassatie wordt geëerbiedigd.2.

In de onderhavige zaak kan niet worden gezegd dat het hof is uitgegaan van een andere uitleg van de tenlastelegging dan die aan haar in redelijkheid dient te worden toegekend. De woorden in de tenlastelegging dat verdachte het slachtoffer in de auto naar Wijchen heeft gebracht, heeft het hof in die zin kunnen verstaan, gelet op de inhoud van het dossier waaraan het aan verdachte gemaakte verwijt is ontleend, dat de vrijheidsbeneming in Wijchen is geëindigd op enig moment nadat de bestemming was bereikt. In deze samenhang is de betekenis van de zin

"In de woning van de vader van verdachte, waar [slachtoffer] ook tegen haar wil was, kreeg zij weer ijs om haar gezicht te koelen."

voor de strafrechtelijke betekenis van het handelen dusdanig gering dat de overwegingen van de rechtbank kunnen worden gelezen met weglating van deze zin zonder dat daarmee de aard en ernst van het bewezenverklaarde of het draagvlak van de bewezenverklaring worden aangetast.

Het middel faalt.

4.1. Het tweede middel klaagt ook over de veroordeling voor feit 1. Uit de gebezigde bewijsmiddelen kan volgens het middel niet zonder meer worden afgeleid dat verdachte opzet had op wederrechtelijke vrijheidsberoving nadat hij had aangeboden om aangeefster bij een hotel af te zetten.

4.2. De steller van het middel doelt op de volgende passage in de rubriek "De bewijsmiddelen" van het vonnis:

"Het was [slachtoffer] een hele tijd niet duidelijk waar ze naartoe gingen.

Zij heeft tegen verdachte gezegd dat hij haar op het station moest afzetten, maar hij zei dat dit niet kon omdat [slachtoffer] er niet uit zag. [slachtoffer] was van plan naar huis te gaan. Verdachte wilde haar aanvankelijk bij een hotel afzetten, maar dat wilde [slachtoffer] niet. Op enig moment zei verdachte dat ze naar zijn vader in Wijchen zouden gaan. Daar zijn ze vervolgens naartoe gegaan."

Daarvoor had verdachte aangeefster van haar vrijheid beroofd en mishandeld in de woning van zijn moeder. Daarna heeft verdachte bevolen dat zij in de auto moet blijven en voelde aangeefster zich belemmerd om de auto te verlaten.

4.3. Kortom, dat er een moment is geweest waarop verdachte heeft aangeboden aangeefster af te zetten bij een hotel, hetgeen aangeefster heeft afgewezen, doet niet af aan het feit dat verdachte daarvoor aangeefster opzettelijk van haar vrijheid heeft beroofd en ook daarna daarmee is doorgegaan.

Het middel faalt.

5.1. Het derde middel klaagt over schending van de redelijke termijn in de cassatiefase. Het cassatieberoep is op 6 januari 2016 ingesteld maar het dossier is eerst ter griffie van de Hoge Raad ontvangen op 16 december 2016.

5.2. De in de schriftuur genoemde data zijn correct. Op het moment van het instellen van cassatie was verdachte niet meer voorlopig gehecht. De door de Hoge Raad op acht maanden gestelde inzendtermijn is in deze zaak dus met drie maanden en 10 dagen overschreden. Vanwege deze schending van de redelijke termijn in de cassatiefase zal de opgelegde straf dienen te worden verminderd.

6. De eerste twee middelen falen en kunnen naar mijn oordeel met de aan artikel 81 RO ontleende motivering worden verworpen. Het derde middel is terecht voorgesteld. Ambtshalve heb ik geen grond aangetroffen die tot vernietiging aanleiding behoort te geven.

7. Deze conclusie strekt tot vermindering van de opgelegde straf en tot verwerping van het beroep voor het overige.

De Procureur-Generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden