CRvB, 27-11-1997, nr. 96/6900 AW; 96/6916 AW

ontslag uit gemeentedienst verleend.

De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak de namens

appellant tegen beide besluiten ingestelde beroepen ongegrond

verklaard.

De Raad staat nu voor beantwoording van de vraag of de

bestreden besluiten in rechte stand kunnen houden.

Hij overweegt met betrekking tot het besluit tot vermindering

van appellants bezoldiging tot tachtig procent, het volgende.

Artikel 55 van het Ambtenarenreglement bepaalt dat een

ambtenaar die wegens ziekte is verhinderd zijn betrekking te

vervullen over de kalendermaand waarin de verhindering is

ontstaan en over de daarop volgende achttien kalendermaanden

de aan zijn betrekking verbonden bezoldiging geniet en daarna

tachtig procent van die bezoldiging.

De Raad stelt vast dat ingaande 1 juli 1992 genoemde periode

van 18 maanden ten aanzien van appellant was verstreken, zodat

zijn recht op bezoldiging ingevolge het bepaalde in genoemd

artikel met ingang van die datum tot tachtig procent is

beperkt, tenzij zich de in artikel 56, aanhef en onder b, van

het Ambtenarenreglement genoemde omstandigheid voordoet dat de

oorzaak van de ziekte in overwegende mate is gelegen in de

aard van de werkzaamheden of in de bijzondere omstandigheden

waaronder deze moesten worden verricht. Evenals de rechtbank

en onder verwijzing naar hetgeen terzake in de aangevallen

uitspraak is overwogen, is de Raad van oordeel dat onvoldoende

is gebleken dat de in artikel 56, aanhef en onder b, van het

Ambtenarenreglement bedoelde omstandigheid zich ten aanzien

van appellant heeft voorgedaan. De van de zijde van appellant

in dit verband aangevoerde omstandigheid dat in het geval van

appellant sprake was van situationele arbeidsongeschiktheid,

die door toedoen van de werkgever was gecreëerd, laat in de

gegeven situatie toepassing van hetgeen is bepaald in artikel

55 van het Ambtenarenreglement onverlet. De aangevallen

uitspraak voor zover betrekking hebbend op het besluit van

gedaagde van 5 augustus 1993 komt gezien het vorenstaande voor

bevestiging in aanmerking.

De Raad overweegt met betrekking tot het besluit van gedaagde

aan appellant ontslag te verlenen wegens opheffing van zijn

betrekking als bedoeld in artikel 89 van het

Ambtenarenreglement het volgende.

Op grond van de gedingstukken en het behandelde ter zitting is

voor de Raad genoegzaam komen vast te staan dat de functie van

eerste medewerker Financiële en Administratieve Zaken van het

GWR in het kader van de aldaar plaats gehad hebbende

reorganisatie is komen te vervallen; zulks wordt van de zijde

van appellant ook niet betwist.

Mitsdien komt aan gedaagde op grond van het bepaalde in

artikel 89, eerste lid, van het Ambtenarenreglement de

bevoegdheid toe aan appellant ontslag te verlenen, welke

bevoegdheid gedaagde aan de directeur GWR heeft gemandateerd.

In de omstandigheid dat deze directeur in het besluit van 18

februari 1994 niet tot uitdrukking heeft gebracht dat genoemd

besluit door hem in mandaat is genomen ziet de Raad geen grond

tot vernietiging van het thans in geding zijnde besluit van

gedaagde te besluiten, teminder nu de beslissing op het namens

appellant tegen genoemd besluit ingediende bezwaar is genomen

door gedaagde als mandaatgever en aldus het vorengenoemde

gebrek afdoende is gecorrigeerd.

Ingevolge het vierde lid van artikel 89 van het

Ambtenarenreglement wordt een ontslag als in het eerste lid

van genoemd artikel bedoeld in de regel eerst verleend indien

het na een zorgvuldig onderzoek niet mogelijk is gebleken om

de betrokken ambtenaar een andere voor hem passende betrekking

op te dragen. Naar het oordeel van de Raad rust op grond van

genoemd artikellid op gedaagde de verplichting om zich in te

spannen voor herplaatsing van een in het kader van een

reorganisatie met ontslag bedreigde ambtenaar.

De toetsing van het thans voorliggende ontslagbesluit spitst

zich dientengevolge toe op de vraag of de inspanningen welke

gedaagde zich heeft getroost om betrokkene te herplaatsen,

voldoen aan de daaraan ingevolge artikel 89, vierde lid, van

het Ambtenarenreglement te stellen eisen. De Raad beantwoordt

deze vraag ontkennend en overweegt daartoe dat hoewel gedaagde

in het algemeen een grote eigen verantwoordelijkheid bij het

vinden van een passende betrekking legt bij de

herplaatsingskandidaten zelf en appellant onmiskenbaar van een

weinig aktieve en coöperatieve houding heeft blijk gegeven,

gedaagde hiermee niet van de op hem ingevolge artikel 89,

vierde lid, van het Ambtenarenreglement rustende verplichting

is ontheven.

Het is de Raad gebleken dat gedaagde appellant op de hoogte

heeft gesteld van vacatures, waarvoor hij met voorrang in

aanmerking zou kunnen komen en dat appellant van de zijde van

gedaagde weliswaar tot tweemaal toe, te weten vóór en na zijn

periode van arbeidsongeschiktheid, is aangemeld bij het bureau

Herplaatsing van de gemeente, maar dat van een daadwerkelijk

aanbod van een passende betrekking door gedaagde in het geheel

geen sprake is geweest terwijl evenmin is gebleken dat

gedaagde - met name na 28 juni 1993 - nog heeft gezocht naar

mogelijke passende functies voor appellant. De Raad kan de

door gedaagde ten behoeve van appellant verrichte

herplaatsingsactiviteiten dan ook niet als voldoende

kwalificeren.

Gezien het vorenstaande kan het ontslag, zoals vervat in het

besluit van 23 december 1994 niet in stand blijven. In de

gegeven omstandigheden ziet de Raad voorts aanleiding om met

toepassing van artikel 8:72, vierde lid, van de Awb ook het

daaraan ten grondslag liggende primaire besluit te

vernietigen.

Van de zijde van appellant is het verzoek gedaan de gemeente

Rotterdam met toepassing van artikel 8:73 van de Awb te

veroordelen tot vergoeding van immateriële schade die door

appellant is geleden.

Het verzoek betreffende immateriële schade is gebaseerd op

door appellant ten gevolge van de onderhavige ontslagprocedure

doorgemaakte spanningen en slapeloze nachten. De Raad

overweegt hieromtrent dat hij, volgens vaste jurisprudentie

bij een verzoek om schadevergoeding als het onderhavige

aansluiting zoekt bij het civielrechtelijke

schadevergoedingsrecht, in dit verband met name bij het

bepaalde in artikel 6:106, eerste lid, aanhef en onder b, van

het Burgerlijk Wetboek. De Raad overweegt dat hem niet is

gebleken van als aantasting van appellants persoon aan te

merken geestelijk letsel waaraan hij aanspraak op vergoeding

van immateriële schade kan ontlenen. De Raad verwijst hierbij

naar het arrest van de Hoge Raad van 13 januari 1995,

gepubliceerd in RvdW 1995, 29c.

De Raad ziet wel aanleiding gedaagde met toepassing van

artikel 8:75 van de Awb te veroordelen in de proceskosten van

appellant, welke zijn begroot op f 1.420,- als kosten van

verleende rechtsbijstand in eerste aanleg en op f 1.420,- als

kosten van verleende rechtsbijstand in hoger beroep. Van

andere op grond van evengenoemd artikel voor vergoeding in

aanmerking komende kosten is de Raad niet gebleken.

Al het vorenoverwogene leidt tot de slotsom dat moet worden

beslist als volgt.