CRvB, 15-02-2001, nr. 97/9416 AW; 97/9417 AW; 97/9418 AW; 97/10122 AW; 9

7.950,- is uitgesproken. Het College heeft hiertegen hoger beroep ingesteld

voorzover de toegekende schadevergoeding het bedrag van f 2.500,- overschrijdt en

voorzover in de overwegingen is opgenomen dat de buitengerechtelijke kosten voor

vergoeding in aanmerking komen. Het College heeft daarbij opgemerkt dat de rechtbank abusievelijk

de gemeenteraad en niet het College tot schadevergoeding heeft veroordeeld.

Ter zitting is gebleken dat inmiddels uitvoering is gegeven aan de aangevallen

uitspraak wat betreft besluit III. Het College heeft aangegeven dat de door de

rechtbank vastgestelde hoogte van de vergoeding voor immateriële schade van zijn

zijde niet meer wordt betwist.

Besluit I

Met betrekking tot besluit I staat in de eerste plaats ter beoordeling of de rechtbank betrokkene

terecht niet-ontvankelijk heeft verklaard in zijn beroep tegen dit besluit.

Zoals de rechtbank reeds heeft opgemerkt, dient de ontvankelijkheid te worden

beoordeeld aan de hand van artikel 24 van de Ambtenarenwet 1929 zoals dat tot 1

januari 1994 luidde. In dat artikel (voorzover hier van belang) was bepaald dat de

ambtenaar die door het aangevallen besluit rechtstreeks in zijn belang wordt

en d (de mededeling dat wordt gestart met de werving van een nieuw

Hoofd van Dienst) van besluit I niet rechtstreeks in zijn belang is getroffen.

De Raad kan de rechtbank hierin volgen. Ook naar zijn oordeel is hier geen sprake

van concrete, definitieve besluiten met betrekking tot betrokkenes rechtspositie

waardoor hij rechtstreeks in zijn belang is getroffen, zoals bedoeld in voornoemde bepaling.

Onderdeel b van besluit I (de weigering betrokkene in zijn functie te herstellen)

heeft de rechtbank aangemerkt als een weigering van het College om terug te komen

van zijn eerder genomen schorsingsbesluit. Naar het oordeel van de rechtbank is het

belang aan betrokkenes beroep tegen dit onderdeel komen te ontvallen door de

gegrondverklaring van zijn beroep tegen het schorsingsbesluit.

De Raad kan de rechtbank hierin niet volgen. Besluit I behelst de weigering een

einde te maken aan de opgelegde schorsing en de weigering betrokkene in zijn

functie te herstellen. Aan de hand van de op dat moment geldende omstandigheden

dient te worden bezien of die weigering rechtens houdbaar was. Het betreft hier een

zelfstandig beslissingsmoment en de Raad vermag niet in te zien dat het belang van

de betrokken ambtenaar bij beoordeling van het desbetreffende besluit komt te

vervallen als de oorspronkelijke schorsing onrechtmatig is gebleken.

Het vorenstaande leidt de Raad tot het oordeel dat betrokkenes beroep tegen

onderdeel b van besluit I ontvankelijk is. Voorzover dit beroep tegen dit onderdeel

van besluit I bij de aangevallen uitspraak niet-ontvankelijk is verklaard, dient

die uitspraak dus te worden vernietigd. Nu de zaak naar het oordeel van de Raad

geen nadere behandeling behoeft en geen der partijen om terugwijzing naar de

rechtbank heeft verzocht, zal hij de zaak zonder terugwijzing afdoen.

Aan het besluit van het College tot het laten voortduren van de schorsing lagen

geen andere overwegingen ten grondslag dan aan het inmiddels onrechtmatig

geoordeelde schorsingsbesluit. Op dezelfde gronden als de Raad heeft neergelegd in

zijn meergenoemde uitspraak van 15 december 1994 aangaande het schorsingsbesluit,

komt hij tot het oordeel dat het besluit tot voortzetting van de schorsing geen

stand kan houden. Onderdeel b van besluit I moet derhalve worden vernietigd.

Naar aanleiding van betrokkenes verzoek het College te veroordelen tot vergoeding

van schade als bedoeld in artikel 8:73 van de Algemene wet bestuursrecht overweegt

de Raad dat hem niet is gebleken dat uit het onderhavige, onrechtmatig gebleken

besluit meer of andere voor vergoeding in aanmerking komende schade is

voortgevloeid, dan reeds bij besluit III aan de orde komt. Naar het oordeel van de Raad is geen

sprake van afzonderlijke aantasting van betrokkenes eer of goede naam door dit besluit. De

Raad neemt daarbij in aanmerking dat hem niet is gebleken dat aan dit besluit enige ruchtbaarheid

is gegeven. Betrokkenes verzoek wordt derhalve afgewezen.

In het vorenstaande ziet de Raad aanleiding het College met toepassing van artikel 8:75 van de

Algemene wet bestuursrecht te veroordelen in de proceskosten van betrokkene in eerste aanleg en

in hoger beroep tot een bedrag van in totaal f 2.130,- aan kosten van rechtsbijstand.

Tevens wordt bepaald dat de gemeente X aan betrokkene het door hem in eerste aanleg

en in hoger beroep betaalde griffierecht van in totaal f 322,50 vergoedt.

Besluit II

De Raad moet hier in de eerste plaats de vraag beantwoorden of het (gehandhaafde) ontslagbesluit

op voldoende feitelijke grondslag berust.

Dienaangaande overweegt hij als volgt.

Aan het besluit betrokkene ontslag te verlenen heeft de gemeenteraad in navolging van het advies

van de Algemene Beroepscommissie van 9 december 1993 ten grondslag gelegd dat uit de

handelingen en gedragingen van betrokkene af te leiden is dat hij kennelijk behept is met

eigenschappen van karakter, geest en gemoed, die hem ongeschikt doen zijn voor de vervulling van

zijn betrekking. Bepalend voor een goede vervulling daarvan acht de gemeenteraad met name de wijze

van optreden en het beschikken over goede contactuele eigenschappen. Aangezien betrokkene naar

het oordeel van de gemeenteraad aan deze voorwaarden niet voldoet en gelet op zijn afwijzende

houding is er ook elders in de gemeente voor hem geen plaats.

Bij het bestreden besluit is deze grond voor ontslag onverkort gehandhaafd.

Daaraan is naderhand toegevoegd, zoals ter zitting is herhaald, dat aan het ontslag uitdrukkelijk niet

ten grondslag is gelegd dat betrokkene op het vlak van het financiële beheer te kort zou zijn geschoten.

Ten tijde van de behandeling in eerste aanleg is van de zijde van de gemeenteraad dit verwijt

overigens wel gemaakt, hetgeen betrokkene heeft genoopt tot een gemotiveerde weerlegging daarvan.

De Raad zal dit aspect in het kader van het ontslag terzijde laten.

Ter onderbouwing van zijn standpunt dat betrokkene ongeschikt is voor zijn functie heeft de

gemeenteraad, kort samengevat, verklaard dat betrokkene ten onrechte een eenzijdige visie had op

zijn plaats en taak binnen de gemeentelijke organisatie. Vanuit deze visie opererend kwam hij steeds

in botsing met anderen.

Voor hem gold slechts het belang van het Y en het gemeentelijk belang werd daarbij uit het oog

verloren. Betrokkene vertoonde geen loyale houding bij het voorbereiden of uitvoeren van

bestuursbesluiten waarmee hij het niet eens was.

Dit laatste is met name naar voren gekomen bij de kwesties rondom het Centraal Bacteriologisch

Laboratorium, de Gemeentelijke Apotheek en de voorgenomen fusie met het St. Claraziekenhuis.

Betrokkene beroept zich voorts naar de mening van de gemeenteraad ten onrechte op zijn bijzondere,

zelfstandige positie ten opzichte van de gemeentelijke organisatie, aangezien voor die postitie geen

formele basis is. Ter illustratie van het standpunt dat betrokkene voortdurend in botsing kwam met

anderen is gewezen op een viertal verklaringen afkomstig van de hiervoor bedoelde wethouder

en drie ambtenaren. Die verklaringen hebben mede gediend als onderbouwing van het

verleende ontslag.

Betrokkene heeft de gestelde ongeschiktheid gemotiveerd betwist. Zo heeft hij

gewezen op goede resultaten van het Y door toedoen van het (mede) door hem

gevoerde management. Hij heeft voorts gewezen op een goede beoordeling, nog in

1989, en op de hem in 1990 nog toegekende koop- en behoudtoelage voor een

periode van vijf jaar. Het hem verweten optreden in bovenvermelde kwesties heeft

hij van geval tot geval bestreden. Bij dit een en ander heeft hij de aandacht

gevestigd op de eigen positie van de directeur van het Y tegenover de centrale

gemeentelijke organisatie. Zowel de inhoud van de verklaringen van de

ambtenaren, als de wijze waarop die tot stand zijn gekomen is door betrokkene

aan de kaak gesteld. Tot slot heeft hij betoogd dat de gemeenteraad, indien deze

al in enig tekortschieten van hem een grond voor ontslag zou hebben kunnen

vinden, niet in redelijkheid tot het verlenen van ontslag op grond van artikel

91 van het AR had kunnen overgaan. Met het gestelde disfunctioneren is

betrokkene immers, na een lange en ook recente periode van kennelijk goed

functioneren, niet geconfronteerd en hem is niet de gelegenheid geboden de

noodzakelijk geachte verbetering in zijn functioneren aan te brengen.

De Raad kan het betoog van betrokkene in grote lijnen volgen.

Uit de stukken leidt de Raad af dat betrokkene van 1981 tot ongeveer 1990, in

welke periode hij het in financiële nood verkerende Y er bovenop hielp, naar

tevredenheid functioneerde. Het verslag van het beoordelingsgesprek met

betrokkene in 1989 geeft daar ook blijk van. Voorts is aan betrokkene in juni

1990, gelet op de arbeidsmarkt, een zogeheten koop- en behoudtoelage toegekend

met een termijn van vijf jaar, waaruit minst genomen blijkt dat men betrokkene

voorlopig voor de dienst wilde behouden. Uit de stukken komt ook naar voren dat

betrokkene gedurende een reeks van jaren door het bestuur in de praktijk grote

vrijheid van handelen werd gelaten waar het de bedrijfsvoering van het Y betrof.

De Raad heeft niet kunnen vaststellen dat betrokkene er op enig moment

uitdrukkelijk op is gewezen dat aan die periode een einde was gekomen, niet bij

de komst van een nieuwe wethouder in 1986 en ook niet bij het aantreden van de

Bestuursdienst per 1 mei 1990. Het vorenstaande neemt niet weg dat ook voor de

Raad duidelijk is geworden dat betrokkene niet altijd een juiste inschatting van

zijn positie had en, door op sommige momenten te kiezen voor een formele

opstelling, niet steeds een positieve bijdrage heeft geleverd aan de onderlinge

verhoudingen. Zo doet de stelling van betrokkene dat hij zich nimmer heeft

verzet tegen genomen bestuursbesluiten en de uitvoering daarvan, maar dat het

hem vrijstond voorgenomen bestuursbesluiten ter discussie te stellen, onvoldoende recht

aan het besluitvormingsproces binnen de gemeente, waarin ook de uitvoering van

principe-besluiten door ambtenaren als betrokkene loyaal ter hand behoort te worden

genomen. Voor het - plotselinge - oordeel dat betrokkene kennelijk behept is met

eigenschappen van karakter, geest en gemoed die hem ongeschikt doen zijn voor

de vervulling van zijn functie, biedt dit toch bepaald onvoldoende basis.

De vier hiervoor genoemde verklaringen geven weliswaar een indruk van hoe

betrokkenes optreden soms werd beleefd, maar zij bevatten, mede gelet op de

gemotiveerde betwisting daarvan door betrokkene, naar het oordeel van Raad

evenwel volstrekt onvoldoende objectieve gegevens om het standpunt, dat

betrokkene niet beschikte over voldoende contactuele vaardigheden en overigens

ongeschikt was voor zijn functie, staande te kunnen houden. Dit geldt eveneens

voor het in juni 1991 gehouden beoordelingsgesprek. De discussienota aan de hand

waarvan gesproken is en het verslag van dit gesprek doen zien dat geen

gebruikelijk beoordelingsgesprek is gevoerd, maar dat betrokkene duidelijk is

gemaakt dat de samenwerking met de wethouder te wensen overliet. Daaruit blijkt

niet dat betrokkene de gelegenheid is geboden de gesignaleerde tekortkomingen in

zijn functioneren te verbeteren.

De Raad komt op grond van al het vorenstaande tot de slotsom dat het gewraakte

ontslagbesluit (besluit II) niet kan worden gedragen door de daaraan ten

grondslag gelegde feiten en deswege niet in stand kan blijven. De aangevallen

uitspraak kan in zoverre worden bevestigd. Aangezien dit gebrek evenzeer geldt

voor het primaire ontslagbesluit en de Raad niet ziet dat de gemeenteraad alsnog

voldoende feitelijke grondslag voor het ongeschiktheidsontslag zal kunnen

vinden, zal de Raad dat besluit met toepassing van artikel 8:72, vierde lid, van

de Algemene wet bestuursrecht alsnog vernietigen. De aangevallen uitspraak dient

voorzover daarbij is verzuimd het primaire besluit te vernietigen in zoverre te worden vernietigd.

Partijen hebben de Raad met klem verzocht om, nu terugkeer van betrokkene in de

ambtelijke dienst van de gemeente door beide partijen niet meer mogelijk wordt

geacht, bij vernietiging de rechtsgevolgen van de vernietigde besluiten in stand

te laten. De Raad zal aan dit verzoek voldoen.

Betrokkene heeft verzocht om toekenning van schadevergoeding op basis van

artikel 8:73 van de Algemene wet bestuursrecht. Gelet op het uitdrukkelijke

verzoek van beide partijen om een definitief einde te maken aan dit sedert zeer

vele jaren lopende geschil en de bij hen ontbrekende behoefte - ook na vragen

daaromtrent ter zitting - om in het kader van de voorbereiding van een nadere

uitspraak op grond van het tweede lid van artikel 8:73 van de Algemene wet

bestuursrecht terzake nog nadere gegevens in het geding te brengen, ziet de Raad

in dit bijzondere geval aanleiding reeds thans op het verzoek om

schadevergoeding van betrokkene te beslissen.

Betrokkene heeft de volgende posten gesteld:

wijze jegens de ambtenaar heeft gehandeld dat voor deze in

redelijkheid geen andere mogelijkheid overbleef dan zich van rechtskundige bijstand

te voorzien. Naar het oordeel van de Raad is in casu geen sprake van een

dergelijk uitzonderlijk geval. De Raad heeft voorts geen aanknopingspunten

gevonden voor het oordeel dat het College tegen beter weten in tot schorsing van

betrokkene is overgegaan.

Uit het vorenstaande vloeit voort dat de rechtbank ten onrechte heeft beslist

dat aan betrokkene een vergoeding van buitengerechtelijke kosten ten bedrage van

geen partij was in het geding met betrekking tot besluit III, als een kennelijke

misslag moet worden aangemerkt. Voorts stelt de Raad vast dat partijen er niet

over van mening verschillen dat betrokkene immateriële schade heeft geleden

doordat hij ten gevolge van het onrechtmatig gebleken schorsingsbesluit in zijn

eer en goede naam is aangetast. De rechtbank heeft het bedrag van deze schade

gesteld op f 12.000,-. Nu het College zich niet (meer) tegen de hoogte van dit

bedrag verzet, dient de Raad de vraag te beantwoorden of de schadevergoeding op

een hoger bedrag dient te worden gesteld. De Raad beantwoordt die vraag

ontkennend. De aantasting van betrokkenes eer en goede naam ten gevolge van het

schorsingsbesluit kan niet als ernstiger worden aangemerkt dan die als gevolg

van het ontslagbesluit. Gezien hetgeen de Raad heeft overwogen ten aanzien van

de schadevergoeding in verband met laatstgenoemde schade, kan een bedrag van

geleden immateriële schade zeker niet als te laag worden aangemerkt.

De aangevallen uitspraak moet daarom worden bevestigd, voorzover aangevochten.

De Raad ziet geen aanleiding om toepassing te geven aan artikel 8:75 van de

Algemene wet bestuursrecht.

Gelet op al het vorenstaande beslist de Raad als volgt.