CRvB, 27-08-2010, nr. 09/4140 WAO

Voor een uitgebreid overzicht van de relevante feiten verwijst de Raad naar overweging 1 van de aangevallen uitspraak.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van betrokkene tegen het besluit van appellant van

5 september 2007 – waarbij is gehandhaafd het besluit van 24 mei 2007 inzake de nabetaling van de WAO-uitkering en de betaling van de wettelijke rente - gegrond verklaard, dat besluit vernietigd, bepaald dat de rechtsgevolgen van dat besluit geheel in stand blijven en appellant veroordeeld tot vergoeding van schade aan betrokkene ten bedrage van € 3.500,=. De rechtbank heeft daartoe overwogen dat de procedure waarbij de vaststelling van de mate van arbeidsongeschiktheid centraal stond en de bij haar aanhangige procedure onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden en voor het beantwoorden van de vraag of de redelijke termijn is overschreden als één procedure moeten worden beschouwd. Dat betekent dat de redelijke termijn is gaan lopen op 24 december 2003, de datum waarop appellant het bezwaarschrift van betrokkene tegen het besluit tot herziening van de uitkering heeft ontvangen. Vanaf dat moment zijn vijf jaren en zes maanden verstreken. Mede gelet op de opstelling van betrokkene is de redelijke termijn met drie jaar en één maand overschreden. Deze overschrijding komt geheel voor rekening van appellant.

Appellant heeft zich op het standpunt gesteld dat het geschil omtrent de mate van arbeidsongeschiktheid van betrokkene op 10 april 2007 is geëindigd. Het verzoek om schadevergoeding is pas gedaan tijdens de tweede beroepsprocedure. Het primaire besluit is, als het onvoldoende gemotiveerd was, in elk geval van een voldoende onderbouwing voorzien met het verweerschrift van 20 november 2007 en niet pas ter zitting bij de rechtbank op 27 mei 2009. De redelijke termijn is dan ook niet overschreden en zeker niet in de mate als waarvan de rechtbank is uitgegaan.

De Raad overweegt als volgt.

Evenals de rechtbank en op de door haar gebezigde gronden is de Raad van oordeel dat de procedure waarbij de vaststelling van de mate van arbeidsongeschiktheid centraal stond, en deze beroepsprocedure onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden en voor het beantwoorden van de vraag of de redelijke termijn is overschreden als één procedure moeten worden beschouwd. Volgens vaste rechtspraak van de Raad eindigt een procedure pas als over het geschil en alle daarmee samenhangende kosten is beslist en die kosten tot uitbetaling zijn gekomen. De Raad verwijst in dit verband naar zijn uitspraak van 7 april 2010 (LJN BM2551). In dit geval is niet eerder dan bij de aangevallen uitspraak beslist over het resterende geschilpunt - de hoogte van de nog (na) te betalen bedragen -, zodat de rechtbank terecht heeft geoordeeld dat met haar uitspraak de procedure is geëindigd.

Dat betrokkene pas in de tweede procedure om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn heeft verzocht, leidt niet tot een andere conclusie. Immers, de redelijke termijn is pas tijdens de tweede procedure overschreden.

Ook het beroep van appellant op de uitspraak van de Raad van 29 oktober 2009 (LJN BK3342) slaagt niet. De Raad heeft daarin geoordeeld dat de procedure tot vaststelling van de schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn niet meetelt bij de berekening van de redelijke termijn. De overschrijding in deze beroepsprocedure heeft daarop geen betrekking, maar gaat over de nabetaling van de uitkering en de betaling van de wettelijke rente. Ook de andere ter zitting door appellant genoemde uitspraken zien niet op een geval als hier aan de orde.

Uit het vorenstaande volgt dat het hoger beroep geen doel treft.

De Raad acht termen aanwezig om op grond van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht appellant te veroordelen in de proceskosten van betrokkene in hoger beroep. Deze kosten worden begroot op € 322,= voor verleende rechtsbijstand.