Hof Leeuwarden, 07-05-2010, nr. 09/00105

De inspecteur heeft met dagtekening 2 januari 2007 aan belanghebbende een naheffingsaanslag in de belasting van personenauto’s en motorrijwielen (BPM) opgelegd ten bedrage van € 17.315. Bij gelijktijdig genomen beschikking heeft hij een boete opgelegd van € 8.675. Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraken van 20 december 2007 de naheffingsaanslag en de boetebeschikking gehandhaafd.

Belanghebbende heeft tegen deze uitspraak beroep ingesteld bij de rechtbank. De rechtbank heeft bij uitspraak van 16 juli 2009 het beroep gegrond verklaard en de naheffingsaanslag en de boetebeschikking vernietigd. Daarnaast heeft de rechtbank een proceskostenvergoeding toegekend en teruggaaf van het griffierecht gelast.

Tegen deze uitspraak heeft de inspecteur op 30 juli 2009 een beroepschrift ingediend. Op 31 augustus 2009 heeft het hof de gronden van het beroep ontvangen. Belanghebbende heeft op 25 september 2009 een verweerschrift ingediend.

Het hof heeft het hoger beroep behandeld ter zitting van 23 februari 2010. Op de zitting zijn verschenen drs. A en ir. B namens belanghebbende en mr. C namens de inspecteur. Ter zitting hebben beide partijen een pleitnota overgelegd en voorgedragen.

Van alle genoemde (en hierna nog te noemen) stukken moet de inhoud als hier ingevoegd worden beschouwd.

In hoger beroep is tussen partijen in geschil of terecht een naheffingsaanslag BPM aan belanghebbende is opgelegd. Met name is in geschil of belanghebbende ten tijde van de controle in Nederland woont, hetgeen de inspecteur stelt doch belanghebbende betwist.

Voor het geval belanghebbendes woonplaats niet buiten Nederland is gelegen, stelt belanghebbende dat sprake is van een dubbele woonplaats. In dat geval dient de naheffingsaanslag BPM vernietigd te worden omdat sprake is van schending van de artikelen 18, 39, 43 en/of 49 tot en met 56 van het EG-verdrag, dan wel verminderd te worden op grond van het evenredigheidsbeginsel. De inspecteur ontkent de dubbele woonplaats en acht de heffing niet in strijd met enige verdragsrechtelijk bepaling.

In geschil in eerste instantie was ook de door de inspecteur opgelegde boete. De rechtbank heeft de boetebeschikking vernietigd. Het hoger beroep van de inspecteur keert zich niet tegen deze beslissing van de rechtbank.

Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden die daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken.

Op grond van artikel 1, eerste lid, van de Wet op de belasting van personenauto’s en motorrijwielen 1992 (hierna: de Wet) wordt een belasting geheven met betrekking tot personenauto's. Het tweede lid van genoemd artikel bepaalt dat de belasting verschuldigd is ter zake van de registratie van een personenauto in het krachtens de Wegenverkeerswet 1994 aangehouden register van opgegeven kentekens.

Ingevolge artikel 1, vijfde lid, van de Wet (tekst 2005) is ingeval een niet-geregistreerde personenauto feitelijk ter beschikking staat van een in Nederland wonende natuurlijke persoon, de belasting verschuldigd ter zake van de aanvang van het gebruik met dat motorrijtuig in Nederland van de weg in de zin van de Wegenverkeerswet 1994. Ingevolge artikel 5, tweede lid, van de Wet wordt in dat geval de belasting geheven van degene aan wie de auto feitelijk ter beschikking staat.

Tussen partijen is niet in geschil dat belanghebbende met de auto, die haar ten tijde van de controle op 19 juli 2006 feitelijk ter beschikking stond, in Nederland gebruik heeft gemaakt van de weg als bedoeld in artikel 1, vijfde lid, van de Wet. Wel in geschil is of wordt voldaan aan het vereiste dat belanghebbende ten tijde van de controle een in Nederland wonend persoon was.

Waar iemand woont wordt volgens artikel 4 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: de AWR) naar de omstandigheden beoordeeld. Deze bepaling is ook voor de heffing van BPM van toepassing. De woonplaats is daarmee afhankelijk van de omstandigheden van het concrete geval. Alle van belang zijnde omstandigheden moeten daarbij in aanmerking worden genomen. Van gewicht zijn daarbij onder meer de duur van het verblijf, de plaats waar gewerkt wordt, de plaats waar een woning wordt aangehouden, de plaats waar het gezin verblijft, enz.

Naar het oordeel van het hof heeft de inspecteur, met hetgeen hij heeft aangevoerd, aannemelijk gemaakt dat belanghebbende haar woonplaats in Nederland heeft. Belanghebbende heeft gedurende een reeks van jaren haar werkzaamheden in Nederland. Sinds juni 2002 beschikt zij over een woonboerderij met bijgebouwen hier te lande. Bij de woonboerderij heeft zij nadien extra luxe voorzieningen laten bouwen zoals een sauna en een zwembad. Ten tijde van de controle is zij ingeschreven als inwoner van de gemeente Westerveld. Haar partner is daar waar belanghebbende is en de tijd die zij samen – mogelijk afgezien van de vakanties - in Nederland doorbrengen is, gelet op de wekelijkse vier werkdagen, langer dan de tijd die elders wordt doorgebracht.

Hetgeen belanghebbende hiertegenover stelt met betrekking tot haar persoonlijke bindingen met België en de wijze waarop zij haar financiële zaken regelt leggen te weinig gewicht in de schaal om anders te oordelen. Ook het hebben van een appartement te L kan belanghebbende niet baten, nu uit de aard van die woning ten opzichte van de aard van de woning in O en de in en bij deze laatste woning door belanghebbende aangebrachte voorzieningen, niet valt af te leiden dat de woning in O slechts als een louter door de werkzaamheden van belanghebbende gevorderd onderkomen is aan te merken.

Anders dan belanghebbende acht het hof derhalve doorslaggevende feiten en omstandigheden aanwezig om te concluderen dat belanghebbende in hoofdzaak woonplaats in Nederland houdt. Dit brengt tevens mee dat het hof van oordeel is dat geen sprake is van een dubbele woonplaats.

Uit hetgeen hiervoor is overwogen volgt dat belanghebbende als inwoonster van Nederland de weg in Nederland heeft gebruikt met een personenauto die haar feitelijk ter beschikking stond in de zin van artikel 1, vijfde lid, van de Wet. Uit het bepaalde in artikel 1, vijfde lid, in samenhang met artikel 5, eerste lid, van de Wet volgt dan dat belanghebbende de in geding zijnde belasting verschuldigd is geworden.

Voor zover belanghebbende in de situatie dat haar woonplaats uitsluitend in Nederland is, ook een beroep doet op het communautaire evenredigheidsbeginsel, is het hof van oordeel dat dit beroep niet kan slagen. In onderhavige situatie is immers sprake van een inwoner van Nederland die in Nederland gebruik maakt van de weg met haar eigen auto. Daarbij merkt het hof op dat het gebruik met de auto dat belanghebbende van het Nederlandse wegennet maakt als duurzaam kan worden aangemerkt. Aannemelijk is dat het verblijf van belanghebbende in Nederland en het gebruik van de auto alhier niet van beperkte duur zijn en dat de auto, gelet op het woon- werkverkeer tussen O en N en de (nagenoeg) wekelijkse reizen tussen O en L, hoofdzakelijk in Nederland wordt gebruikt.

Van een belemmering van enige door het EG-recht gewaarborgde vrijheid is naar het oordeel van het hof geen sprake.

De BPM is een louter binnenlandse heffing. Dat belanghebbende in België een bedrag aan Belasting op de inverkeerstelling heeft voldaan, kan niet in deze zaak tot een ander oordeel leiden.

Uit al hetgeen hiervoor is overwogen volgt dat de inspecteur de naheffingsaanslag BPM terecht heeft opgelegd. Het hoger beroep van de inspecteur is gegrond. Het hof zal de uitspraak van de rechtbank vernietigen voor zover het de naheffingsaanslag BPM betreft en het beroep van belanghebbende tegen die naheffingsaanslag ongegrond verklaren. De beslissingen van de rechtbank ten aanzien van de boetebeschikking, de proceskostenveroordeling en de teruggaaf van het griffierecht zal het hof bevestigen.

Het hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten in hoger beroep.

Het hof