Hof Amsterdam, 29-10-2009, nr. 08/00446

De inspecteur heeft aan belanghebbende voor het jaar 2002 een aanslag opgelegd in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 567.805.

Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur de aanslag gehandhaafd .

Bij uitspraak van 14 april 2008 heeft de rechtbank Haarlem (hierna: de rechtbank) het daartegen door belanghebbende ingestelde beroep gegrond verklaard, de uitspraak op bezwaar vernietigd en de aanslag verminderd tot een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 29.326.

Het tegen deze uitspraak ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 23 april 2008, aangevuld bij brief van 20 mei 2008. Van de zijde van belanghebbende is een verweerschrift ingediend.

Ter zitting van 28 mei 2009 zijn verschenen belanghebbende en zijn gemachtigde, tot bijstand vergezeld van zijn echtgenote [Y], zijn zoon […], en mr. H.G. Kooiker namens de inspecteur, tot bijstand vergezeld van J. Visser. Het onderzoek ter zitting is geschorst en het vooronderzoek is hervat.

Bij brief van 26 juni 2009 heeft het Hof aan belanghebbende nadere inlichtingen gevraagd. Belanghebbende heeft bij brief aan de inspecteur van 17 juli 2009 nadere inlichtingen verstrekt. Een kopie van deze brief is aan het Hof verzonden. De inspecteur heeft bij brief van 1 september 2009 aan belanghebbende gereageerd. De inspecteur heeft een kopie van deze brief aan het Hof verzonden.

Op de nadere zitting van 13 oktober 2009 zijn verschenen belanghebbende en zijn gemachtigde, tot bijstand vergezeld van [Y], en mr. H.G. Kooiker namens de inspecteur.

Van het verhandelde ter beider zittingen zijn processen-verbaal opgemaakt welke met deze uitspraak worden meegezonden.

Belanghebbende drijft als beeldend kunstenaar — audiovisueel ontwerper — een onderneming en is docent bij [A] te [Z]. In de door belanghebbende overgelegde jaarrekeningen over de jaren 1991 tot en met 1993 wordt de onderneming onder eigen naam gevoerd en is als adres van de onderneming [a-straat 1] te [Z] vermeld. Dit adres was blijkens een door de inspecteur overgelegd overzicht van de gemeentelijke basisadministratie (hierna gba) in die jaren tevens het woonadres van belanghebbende.

Op 16 april 1991 is door [B], musicus, en [C], beeldend kunstenaar, de Vereniging [D] (verder ook: de vereniging) opgericht. De vereniging heeft blijkens haar statuten ten doel ‘het exploiteren ten behoeve van de leden van atelierruimten in de voormalige [E-Gebouw] aan de [b-straat 2] te [Z]’. In de statuten van de vereniging staat voorts het volgende vermeld:

Blijkens een overgelegd bankafschrift heeft belanghebbende op 28 mei 1991 van zijn privérekening een bedrag van ƒ 13.750 overgemaakt aan Stichting [I] onder de vermelding ‘afkoop erfpacht’. De Stichting [I] is gevestigd op de [b-straat 2].

Bij akte van 6 mei 1992 heeft de gemeente [Z] ingaande 1 mei 1991 het terrein aan de [b-straat 2] — het adres van de voormalige [E-Gebouw] — in voortdurende erfpacht gegeven aan de Stichting [I]. In de akte is het volgende vermeld:

Bij akte van 6 mei 1992 heeft Stichting [I] het voortdurende recht van erfpacht doorverkocht aan de vereniging. In de akte is onder meer het volgende opgenomen:

Blijkens een akte houdende bepalingen van administratie van 20 mei 1992 heeft de vereniging acht certificaten van deelgerechtigdheid uitgereikt, welke elk 1/8 onverdeeld aandeel in het erfpachtrecht vertegenwoordigen.

Aan de certificaten is het gebruiksrecht verbonden van zowel de gemeenschappelijke gedeelten van het gebouw, de gemeenschappelijke zaken als van de in de akte opgenomen per certificaat benoemde ‘privé-gedeelten’.

Voorts is in de akte het volgende vermeld:

Bij akte van overdracht van de certificaten van deelgerechtigdheid [b-straat 2] te [Z], gedateerd 6 mei 1994, heeft belanghebbende van de vereniging, tegen betaling van een bedrag van ƒ 67.500, een certificaat gekocht met nummer 8, rechtgevende op het privé gedeelte H. In de akte staat voorts het volgende vermeld:

Belanghebbende heeft de aankoopsom van het certificaatrecht van ƒ 67.500 destijds gefinancierd met een renteloze lening van zijn moeder.

In zijn jaarrekening van het jaar 1994 vermeldt belanghebbende als adres van de onderneming het adres [b-straat 3] te [Z] (hierna: het pand) en bezigt hij als naam van de onderneming ‘[X]’.

In deze jaarrekening heeft belanghebbende per 31 december 1994 een bedrag van ƒ 9.080 geactiveerd als ‘Verbouwing studio’, een bedrag van ƒ 1.765 onder dezelfde vermelding afgeschreven, een ‘huur studio’ van ƒ 7.000 als last in aanmerking genomen en een bedrag van ƒ 2.500 onder de vermelding ‘verhuur [b-straat]’ als opbrengst verantwoord.

Vanaf 20 december 1994 staat belanghebbende in de gba als woonachtige ingeschreven op het adres [b-straat 100].

Door de inspecteur is aan de hand van belanghebbendes jaarstukken 1995 tot en met 2001 in zijn verweerschrift de volgende opstelling (bedragen in guldens) gemaakt:

1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001

activum verbouwing studio: 6.530 5.930 3.910 1.920 12.283 29.796 25.975

kosten van de onderneming:

huur studio 10.044 6.000 6.324 15.000 6.000 0 0

Overige huisvestingskosten 1.260 4.032 5.575 2.528 5.178 3.124 5.527

Gas en elektra 3.445 13.854 2.500 -/- 2.500

Afschrijving 2.550 2.693 2.020 1.990 2.236 3.673 7.749

Bij besluit van 13 oktober 2000 heeft het [de gemeente Z] aan Stichting [I] toestemming verleend tot wijziging van de bestemming van ‘8 atelierruimten, die slechts als zodanig mogen worden gebruikt’ in ‘8 atelier-annex woonruimten, die slechts als zodanig mogen worden gebruikt’. In dit besluit staat voorts het volgende vermeld:

Bij akte van 22 december 2000 is Stichting [I] tot splitsing van het gebouw in appartementsrechten en oprichting van een vereniging van eigenaars overgegaan. In deze akte staat het volgende vermeld:

Belanghebbende heeft ter zake van de aankoop van het appartementsrecht 8 een nota van afrekening van notaris […] te [Z] gedateerd op 19 december 2000, overgelegd. Als aktedatum staat op deze nota 22 december 2000 vermeld. Voorts is vermeld: ‘Hypotheek inzake [b-straat 3] te [Z]’. Verder volgt uit die nota dat belanghebbende een hypothecaire geldlening bij de Rabobank is aangegaan van ƒ 304.042 en dat deze is aangewend voor betaling van overdrachtsbelasting (ƒ 4.389), de afkoopsom canon ( ƒ 64.757), aflossing krediet bij ING Bank ( ƒ 200.769) en te betalen rente over afkoopsom canon (ƒ 635,86).

In 2002 heeft belanghebbende [XY] BV opgericht en zijn onderneming ingebracht in deze vennootschap. Het appartementsrecht is niet ingebracht in de vennootschap.

De waarde in het economische verkeer (vrijwillige onderhandse verkoopwaarde) van het appartementsrecht is per 1 januari 2002 volgens een taxatierapport van de Belastingdienst Amsterdam van 19 mei 2005 te stellen op € 552.000. Als reden voor de taxatie is opgenomen: vermogensetikettering.

Belanghebbende heeft over het jaar 2002 aangifte gedaan van een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 37.313.

De inspecteur heeft daarop de volgende correcties aangebracht:

Aangegeven belastbaar inkomen uit werk en woning € 37.313

Correcties:

bij: stakingswinst € 538.479

af: stakingsaftrek € 7.987

€ 530.492

Vastgesteld belastbaar inkomen uit werk en woning € 567.805

De stakingswinst is als volgt berekend:

Bedrijfswoning € 552.000

Boekwaarde verbouwing -/- € 13.521

Stakingswinst € 538.479

Door belanghebbende zijn huurovereenkomsten overgelegd betreffende [b-straat 100] over de periode vanaf 1 mei 1997. Als verhuurder is de echtgenote van belanghebbende vermeld en als huurobject is ‘een gemeub. en gestoffeerde 2 kamer-woning’ opgenomen. In 1997 bedraagt de huur fl. 1.225 (inclusief huur garage). De huurinkomsten zijn door belanghebbende dan wel zijn echtgenote niet verantwoord in de aangiften inkomstenbelasting 1997 tot en met het jaar 2000.

Belanghebbende heeft in zijn aangiften inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen tot het jaar 2000 geen huurwaardeforfait eigen woning aangegeven. Belanghebbende heeft in zijn aangifte inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor het jaar 2000 het huurwaardeforfait van een eigen woning opgenomen. Als eigen woning periode is in deze aangifte 19 december 2000 tot en met 31 december 2000 vermeld en als woz-waarde fl. 414.000. In een schrijven van 9 januari 2003 van de inspecteur aan belanghebbende stelt de inspecteur dat het een pand betreft dat behoort tot het bedrijfsvermogen.

Belanghebbende heeft in ook zijn aangiften inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor de jaren 2001 en 2002 het huurwaardeforfait van een eigen woning opgenomen.

Door belanghebbende zijn de volgende verklaringen van mede-bewoners van het complex aan [de b-straat] overgelegd:

Het geschil betreft de vraag of er sprake is van stakingswinst. Daarbij gaat het — zowel in eerste aanleg als in hoger beroep — om de vraag of het appartementsrecht op het moment waarop belanghebbende zijn onderneming door inbreng in de BV staakte — privévermogen dan wel ondernemingsvermogen vormde.

Bij bevestigende beantwoording van de eerste vraag is vervolgens de hoogte van de stakingswinst in geschil.

Belanghebbende stelt zich allereerst op het standpunt dat het in 1994 verworven certificaat van deelgerechtigheid geen vermogensbestanddeel vormt dat voor activering in aanmerking komt.

Het certificaatrecht vertegenwoordigt een achtste onverdeeld aandeel van het totale vermogen van de vereniging, waaronder het erfpachtrecht. Aan het certificaat is verbonden het gebruiksrecht van het atelier en gemeenschappelijke gedeelten. Een dergelijk certificaatrecht vormt naar het oordeel van het Hof een vermogensbestanddeel dat kan worden geactiveerd. Het Hof leidt dit ook af uit het bedrag van fl 67.500 dat door belanghebbende is betaald voor het certificaat. De beperkingen in de overdraagbaarheid en de bepalingen over waardering doen aan dit oordeel niet aan af.

Belanghebbende stelt zich voorts op het standpunt dat indien er sprake is van een vermogensbestanddeel, dit als verplicht privévermogen moet worden aangemerkt omdat het pand vanaf het gereedkomen van de verbouwing geheel of nagenoeg geheel als privéruimte voor belanghebbende en zijn gezin is gebruikt

Vaststaat dat eiser bij de aankoop van het certificaat van deelgerechtigdheid op 6 mei 1994 van de vereniging de hem toebedeelde ruimte in ieder geval ook (mede) als bedrijfsruimte in gebruik heeft genomen. Ook staat vast dat dit pand door [de Gemeente] op dat moment uitsluitend de bestemming atelier had gekregen en dat eerst op 13 oktober 2000 door [de Gemeente] de bestemming gewijzigd is in ‘atelier annex woonruimte’. Uit de verklaringen van belanghebbende en de onder 2.3 opgenomen statuten van de vereniging volgt voorts dat belanghebbende het certificaatrecht en daaraan verbonden recht op gebruik van het pand uitsluitend heeft kunnen verkrijgen vanwege zijn hoedanigheid als kunstenaar en ten behoeve van het gebruik van het pand als atelier. Niet in geschil is en uit de jaarrekeningen blijkt ook dat belanghebbende het pand ten dele vanaf 1993 in zijn onderneming in gebruik heeft genomen. Overigens heeft het Hof geen reden eraan te twijfelen dat het pand van meet af aan tevens voor woondoeleinden is gebezigd.

Het Hof volgt belanghebbende dan ook niet in zijn stelling dat er sprake is van verplicht privévermogen. Het Hof komt daarentegen tot het oordeel dat sprake is van verplicht ondernemingsvermogen, op de navolgende gronden.

Belanghebbende heeft in 1994 het certificaat verkregen op basis waarvan hij gerechtigd is tot het gebruik van het atelier en gemeenschappelijke ruimten. Het certificaat is hem verstrekt door de vereniging dat deze certificaten op grond van artikel 2 van de statuten van de vereniging alleen kan verstrekken aan leden, terwijl op grond van artikel 4 alleen kunstenaars lid van de vereniging kunnen zijn. Achtergrond van deze bepaling was onder andere het streven van de gemeente om aan het pand een culturele bestemming te geven.

Belanghebbende heeft ter zitting van 28 mei 2009 verklaard dat ten tijde van de aankoop van het certificaat het bestuur dat besliste over zijn verzoek tot aankoop, bestond uit de toenmalige gebruikers van het pand en allen kunstenaars waren. Belanghebbende heeft voorts ter zitting bevestigd dat zijn kunstenaarschap voorwaarde was voor toetreding tot de vereniging en daarmee tot de verwerving van het certificaat, en dat anderen die in met hem vergelijkbare omstandigheden hadden verkeerd maar alleen geen kunstenaar waren, het certificaat en het lidmaatschap zou zijn geweigerd op grond van het ontbreken van het kunstenaarschap.

Belanghebbende oefende zijn activiteiten als kunstenaar uit in het kader van de door hem geëxploiteerde onderneming en wenste het pand (mede) te gebruiken als atelierruimte voor die activiteiten. Nu hij het gebruiksrecht op het pand slechts kon verwerven op grond van zijn kunstenaarschap is er een dermate sterke relatie tussen het verwerven van het certificaat en zijn positie als ondernemer, dat het gebruiksrecht reeds daarom dient te worden aangemerkt als verplicht ondernemingsvermogen.

Alsdan hadden niet alleen de diverse kosten die samenhangen met het gebruik van het pand, zoals het maandelijkse voorschot op de canon en financiering en de verwarmingskosten (zoals belanghebbende ook gedaan heeft) ten laste van het ondernemingsresultaat moeten worden gebracht, maar hadden tevens de aankoopkosten van het certificaat ad fl 67.500 op de balans van de onderneming van belanghebbende geactiveerd moeten worden (zoals belanghebbende achterwege heeft gelaten). Dat belanghebbende dat achterwege heeft gelaten omdat naar zijn inschatting, zoals hij ter zitting heeft verklaard, het gebruiksrecht dermate onduidelijk was dat er geen waarde aan mocht worden toegekend, is weliswaar invoelbaar maar is onvoldoende voor het op deze grond achterwege laten van activering.

Nu sprake is van verplicht ondernemingsvermogen kan reeds op deze grond geen sprake zijn van de door belanghebbende voorgestane keuzeherziening en dient bij de (ruisende) inbreng van de onderneming van belanghebbende in zijn vennootschap in 2002, waarbij het appartementsrecht niet is ingebracht in de vennootschap en derhalve vanaf dat moment behoort tot het privévermogen van belanghebbende, te worden afgerekend over de daarbij gerealiseerde stakingswinst.

Ook als anders moet worden geoordeeld, inhoudende dat zoals belanghebbende meer subsidiair verdedigt in dezen sprake is van keuzevermogen, kan dat hem niet baten omdat dan sprake is van een door belanghebbende gemaakte keuze voor ondernemingsvermogen, zoals hierna uiteengezet.

Zoals onder 4.4. is overwogen heeft belanghebbende het certificaatrecht in 1994 in zijn hoedanigheid als kunstenaar verkregen en is de bestemming van de ruimte op dat moment ‘atelier’. Belanghebbende drijft als beeldend kunstenaar een onderneming. Vervolgens wordt de ruimte zowel zakelijk als privé gebruikt. Als sprake is van (niet-splitsbare) vermogensbestanddelen die zowel zakelijk als privé worden gebruikt geeft de keuze van de ondernemer (voor ondernemings- of privévermogen) de doorslag. Bij de beantwoording van de vraag of en in hoeverre een vermogensbestanddeel als het onderhavige deel uitmaakt van het ondernemingsvermogen (dan wel het privévermogen) van een belastingplichtige, is in het algemeen beslissend de wil van die belastingplichtige zoals die in zijn boekhouding of op andere wijze tot uiting is gekomen, tenzij daardoor de grenzen der redelijkheid zouden zijn te buiten gegaan (vergelijk HR 13 juli 2007, nr. 42 698).

Uit de jaarstukken van belanghebbende en de onder 2.16. opgenomen opstelling van de inspecteur volgt dat belanghebbende in het tijdvak 1994–2001 diverse verbouwingen heeft geactiveerd, op deze verbouwingen heeft afgeschreven en investeringsaftrek heeft geclaimd. Voorts volgt uit genoemde bescheiden dat belanghebbende in enkele jaren de kosten voor electriciteit en water van de gehele woning ten laste van het resultaat gebracht. De onder de benaming ‘huur studio’ ten laste van het resultaat gebrachte bedragen hebben volgens de ter zitting afgelegde verklaring van belanghebbende betrekking op aan de vereniging betaalde bedragen voor de rente en aflossing van de financiering van de erfpacht. In het licht hiervan en de omstandigheid dat belanghebbende het certificaat heeft aangekocht in zijn hoedanigheid als kunstenaar c.q. ondernemer en de ruimte de bestemming ‘atelier’ had zou, mits zoals hiervoor is overwogen als uitgangspunt heeft te gelden dat er sprake is van keuzevermogen, geoordeeld moeten worden dat belanghebbende het certificaatsrecht tot zijn ondernemingsvermogen heeft gerekend en heeft hij daarbij niet evengenoemde grenzen overschreden. Dat belanghebbende het certificaatrecht niet op zijn balans heeft geactiveerd doet aan het voorgaande niet af gelet ook op de opvatting van belanghebbende — zoals hij ter zitting heeft verklaard — dat aan het certificaatsrecht geen waarde toekwam.

Op grond van het vooroverwogene komt het Hof tot het oordeel dat — als er al sprake is van keuzevermogen — belanghebbende in het jaar van verkrijging van het certificaatrecht en de daarop volgende jaren, dit vermogensbestanddeel tot zijn ondernemingsvermogen heeft gerekend.

Indien een belastingplichtige de keuze heeft een vermogensbestanddeel al dan niet tot zijn ondernemingsvermogen te rekenen, mag de gemaakte keuze alleen dan worden herzien indien bijzondere omstandigheden dit rechtvaardigen.

Belanghebbende stelt dat de verkrijging van het appartementsrecht in 2000 een dergelijke bijzondere omstandigheid vormt.

In 1994 heeft belanghebbende een certificaat van de vereniging verkregen waaraan het gebruiksrecht is verbonden van onder meer de in de akte opgenomen per certificaat benoemde ‘privé-gedeelten’. Het appartementsrecht, dat belanghebbende in 2000 heeft verkregen en naar het Hof begrijpt in de plaats is gekomen van het certificaat, geeft recht op het uitsluitend gebruik van het atelier — annex woonruimte op de eerste verdieping van het gebouw, plaatselijk bekend te [Z] als [b-straat 3]. Gesteld noch gebleken is dat de het in 2000 verkregen appartementsrecht betrekking heeft op het gebruik van een andere of afwijkende fysieke ruimte dan de ruimte waarom het in 1994 verkregen certificaat betrekking had. Nu voorts gesteld noch gebleken is dat er een wijziging in het feitelijk gebruik van de van het reeds tot het ondernemingsvermogen van belanghebbende behorende vermogensbestanddeel is opgetreden is er op deze grond (het verkrijgen van het appartementsrecht) geen sprake van een bijzondere omstandigheid die keuzeherziening rechtvaardigt. De vermogensrechtelijke verschillen tussen het certificaatsrecht en het appartementsrecht en de bestemmingswijziging door [de Gemeente] in 2000 maken deze conclusie niet anders nu het feitelijk gebruik beslissend is.

Ook de door belanghebbende gestelde ingrijpende verbouwing die in 2000 en 2001 heeft plaatsgevonden betekent niet dat er sprake was van een bijzondere omstandigheid die keuzeherziening rechtvaardigt nu gesteld noch gebleken is dat deze verbouwing heeft geleid tot een wijzing in het gebruik. Nu het pand juridisch niet splitsbaar is, is het appartementsrecht ook na deze jaren tot het keuzevermogen blijven behoren. De inspecteur handelt geenszins onredelijk door belanghebbende aan diens keuze te houden.

Naar het Hof begrijpt stelt belanghebbende dat — indien sprake is van keuzevermogen en hij geacht moet hebben te hebben gekozen voor ondernemingsvermogen — hij in 2001 zijn keuze heeft herzien op grond van het besluit van de staatssecretaris van Financiën 23 mei 2001 (RTB2001220). In voornoemd besluit keurt de staatssecretaris goed dat de inwerkingtreding van de Wet inkomstenbelasting 2001 een bijzondere omstandigheid vormt die een keuzeherziening rechtvaardigt van een vermogensbestanddeel dat tot het keuzevermogen behoort. Belastingplichtige hoeft dus niet aannemelijk te maken dat hij destijds een andere keuze zou hebben gemaakt als de Wet inkomstenbelasting 2001 toen al zou hebben gegolden. De keuzeherziening dient plaats te vinden op 1 januari 2001, ongeacht of sprake is van een gebroken boekjaar. Dat is immers het tijdstip waarop de bijzondere omstandigheid — de inwerkingtreding van de Wet inkomstenbelasting 2001 — zich voordoet. De onttrekking van de bedrijfswoning vindt bij duurzame zelfbewoning plaats voor de waarde in het economische verkeer, met inachtneming van die bewoning.

Uit het in 4.9. tot en met 4.15. overwogene volgt dat, indien geoordeeld moet worden dat het appartementsrecht tot het keuzevermogen behoorde, het appartementsrecht ultimo 2000 behoorde tot belanghebbendes ondernemingsvermogen. Gelet op de jaarstukken van belanghebbende betreffende 2000 en 2001 en de onder 2.11. opgenomen opstelling van de inspecteur heeft belanghebbende de verbouwingen uit eerdere jaren op zijn balans laten staan en heeft hij in 2000 nieuwe verbouwingen geactiveerd. Op de verbouwingen is in 2000 en 2001 afgeschreven. Hieruit leidt het Hof af dat belanghebbende niet heeft geopteerd voor de in het besluit bedoelde keuzeherziening per 1 januari 2001. De omstandigheid dat belanghebbende het appartementsrecht aanmerkt in zijn aangifte inkomstenbelasting/premieheffing 2001 als eigen woning maakt deze conclusie niet anders.

Zowel in de situatie dat er sprake is verplicht ondernemingsvermogen als de situatie dat er sprake is van keuzevermogen zal er gelet op het vorenoverwogene, in 2002 bij de ruisende inbreng van de onderneming in de vennootschap afgerekend moeten worden over de stakingwinst.

De stakingswinst is door de gemachtigde van belanghebbende in zijn schrijven van 17 juli 2009 becijferd op € 180.162. Voorts stelt de gemachtigde in dit schrijven voor dit bedrag nog te verlagen met € 11.000. Dit laatste bedrag wordt niet met bonnen of andere bescheiden ondersteund en ziet op de door de gemachtigde geschatte kosten voor klein onderhoud voor de periode vanaf 1991 tot en met 2001 (€ 1.000 per jaar × 11 jaren). De inspecteur heeft in zijn schrijven van 1 september 2009 gesteld zich te kunnen vinden in de berekende stakingswinst van € 180.162. Voor een verdere verlaging van dit bedrag ziet hij geen aanleiding. Het Hof ziet eveneens, nu de gestelde € 11.000 niet wordt ondersteund door bonnen, bescheiden of enig ander bewijsmiddel, geen aanleiding de stakingswinst van € 180.162 verder te verlagen.

Het belastbaar inkomen uit werk en woning van belanghebbende laat zich dan, zoals tussen partijen niet in geschil is, als volgt berekenen:

De slotsom is dat het hoger beroep gegrond is en dat de uitspraak van de rechtbank dient te worden vernietigd.

Het Hof acht termen aanwezig de inspecteur te veroordelen in de proceskosten die belanghebbende met betrekking tot zijn verweer in de procedure voor het Hof heeft moeten maken. Op de voet van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht en met inachtneming van het Besluit proceskosten bestuursrecht wordt de vergoeding gesteld op 3 punten (voor proceshandelingen) × 1 (gewicht van de zaak) × € 322 ofwel op € 966.

Het Hof:

Aldus gedaan door mrs. M.J. Leijdekker, voorzitter, F.J.P.M. Haas en A.M. van Amsterdam, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. J. Couperus als griffier. De beslissing is op 29 oktober 2009 in het openbaar uitgesproken.

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.