2.3.2 Versluiering

Tijdens de tweede fase van het witwasproces wordt het criminele vermogen veelvuldig opgesplitst, omgewisseld en giraal overgeboekt.1 Met deze transacties tracht een crimineel het boekhoudkundige spoor tussen het criminele vermogen en het onderliggende misdrijf te versluieren en uiteindelijk te beeindigen. Vanaf dat moment is naspeuring namelijk praktisch onmogelijk. Een voorbeeld kan dit wellicht verduidelijken. Indien wederrechtelijk verkregen vermogen op een bankrekening is geplaatst, kan het worden overgeboekt naar verschillende bankrekeningen in binnen- en buitenland. Deze tegoeden kunnen vervolgens verder worden opgesplitst en overgeboekt alvorens zij weer bij elkaar worden gebracht. Bij elke transactie wordt het zicht op de werkelijke herkomst van het vermogen minder scherp. Dit effect kan worden versterkt door bij het overboeken van de tegoeden strategisch gebruik te maken van bankrekeningen in staten waar een bankgeheim bestaat, of van bankrekeningen in staten waarmee Nederland geen rechtshulpverdrag heeft gesloten. Verder kunnen de tegoeden op elk moment worden omgezet in waardedragers zoals effecten aan toonder of sieraden, om deze na enige tijd aan de andere kant van de wereld weer te laten opduiken. Op deze manier wordt het boekhoudspoor niet alleen versluierd. Het wordt tevens onderbroken. Door gebruik te maken van rechtspersonen kan nog een extra dimensie aan het dwaalspoor worden toegevoegd. De buitenlandse rekeningen die worden gebruikt bij het rondsturen van de tegoeden worden op naam gesteld van vennootschappen met aandelen aan toonder die met het oog op het witwasproces zijn opgericht of aangekocht. Deze aandelen aan toonder worden vervolgens ondergebracht bij een trust, zodat verborgen blijft wie nu de werkelijke eigenaar van de tegoeden is. Langzaam ontstaat een ondoordringbaar web. Het vermogen kan niet langer worden gerelateerd aan het onderliggende delict, terwijl de werkelijke rechthebbende uit beeld verdwijnt.