8.5.0 Introductie

In hoofdstuk VII bleek dat de opsporing en vervolging van witwassen sterk is gericht op de zaken die als gevolg van de ruime delictsomschrijving en de ruime bewijsrechtelijke mogelijkheden eenvoudig kunnen worden aangepakt. Ferwerda en Unger merken op dat de Nederlandse praktijk laat zien dat de witwasbepalingen mede worden ingezet om de ontneming van criminele winsten te vergemakkelijken.1 Daarbij gaat het veelal niet om grote vermogens:

De Algemene Rekenkamer meldde reeds in 2008 dat vooral de grotere en complexe witwasonderzoeken onvoldoende aan bod kwamen.3 Meer recent kwam diezelfde instantie tot de conclusie dat de ministers van Financiën en van Veiligheid en Justitie geen inzicht hebben in de voornaamste witwasrisico’s voor Nederland. Kort gezegd hebben zij geen inzicht in waar en hoe precies wordt witgewassen.4 Uit de onderzoeksresultaten van het zogenaamde ECOLEF-project – waarin de juridische en economische effectiviteit van het anti-witwasbeleid in de lidstaten van de Europese Unie zijn onderzocht – volgt dat voornaamste uitdaging voor Nederland wordt gevormd door de relatief grote stroom van internationale transacties die door het land stromen.5 Het is derhalve zaak niet te volstaan met een eenzijdige toepassing van de witwasbepalingen, maar juist in te zetten op zaken waarin moet worden doorgerechercheerd naar de onderliggende witwasprocessen en witwasstructuren. 6