6.2.4 Hybride splitsing

De hybride splitsing, zoals opgenomen in artikel 2:334c lid 2 BW en besproken in paragraaf 3.8.3, heeft geen directe basis in de Zesde richtlijn. Deze vorm van splitsing is een creatie van de Nederlandse wetgever en valt niet onder de reikwijdte van de Zesde richtlijn, omdat aandelen in de verkrijgende vennootschap worden toegekend aan de splitsende vennootschap zelf en niet aan de aandeelhouder(s) van de splitsende vennootschap.

Vanuit Nederlands perspectief kan naar mijn mening de hybride splitsing zonder meer grensoverschrijdend toegepast worden. Vanuit het perspectief van andere rechtsstelsels die van toepassing zijn op de bij de grensoverschrijdende splitsing betrokken vennootschappen zal dat lastiger zijn, omdat geen aandelen worden toegekend aan de aandeelhouder(s) van de splitsende vennootschap. Een bekendheid met een vorm van hybride splitsing, waarbij aandelen worden toegekend aan de splitsende rechtspersoon zelf in plaats van aan de aandeelhouder van de splitsende vennootschap, zie ik als een voorwaarde voor het grensoverschrijdend kunnen toepassen van de hybride splitsing. Een voorbeeld van bekendheid met deze vorm van splitsing is de in § 152 van het Duitse Umwandlungsgesetz opgenomen ‘Ausgliederung’, zoals besproken in paragraaf 4.3.3.2e en paragraaf 4.5.6. Een ‘Ausgliederung’ is tot op zekere hoogte vergelijkbaar met een hybride splitsing in de zin van artikel 2:334c lid 2 BW. In combinatie met een Ausgliederung zie ik geen problemen tot een grensoverschrijdende toepassing van deze splitsingsvariant.1