HR, 13-07-2012, nr. 11/01987

In cassatie kan worden uitgegaan van de volgende feiten:1.

Woonbron heeft op 21 november 2008 [eiser] gedagvaard voor de rechtbank Rotterdam, sector kanton, locatie Rotterdam en, voor zover in cassatie relevant, ontbinding van de huurovereenkomst gevorderd, alsmede een veroordeling van [eiser] tot ontruiming van de woning. Woonbron heeft aan haar vorderingen ten grondslag gelegd (kort gezegd) dat sprake is van een tekortkoming, omdat [eiser] in strijd met artikel 9 van de toepasselijke huurvoorwaarden langdurig zijn hoofdverblijf niet in het gehuurde had maar de woning ten gebruike had afgestaan aan een derde zonder Woonbron daarover in te lichten dan wel toestemming te vragen.

[Eiser] heeft verweer gevoerd. Hij heeft aangevoerd dat aan zijn verblijf in België een psychisch-medische reden ten grondslag lag, dat van onderhuur of het in gebruik geven van het gehuurde aan een derde nooit sprake is geweest en dat hij op 10 juni 2009 per 9 april 2008 weer in de gemeentelijke basisadministratie van Rotterdam is ingeschreven op het adres van de van Woonbron gehuurde woning.

De kantonrechter heeft bij vonnis van 5 november 2009 de vorderingen afgewezen, aangezien - hoewel gezien de inschrijving in Antwerpen vaststaat dat [eiser] gedurende enige tijd niet zijn hoofdverblijf in het gehuurde heeft gehad en [eiser] daarmee is tekortgeschoten in de nakoming van de overeenkomst, welke tekortkoming in principe ontbinding van die overeenkomst rechtvaardigt - [eiser] inmiddels weer het gehuurde als zijn hoofdverblijf heeft en Woonbron niet heeft betwist dat het verblijf elders op medische gronden geïndiceerd was.

Woonbron heeft tegen het vonnis van de kantonrechter hoger beroep ingesteld bij het hof 's-Gravenhage. [eiser] heeft verweer gevoerd.

Het hof stelt bij arrest van 23 november 2010 vast dat [eiser] vanaf datum uitschrijving in Rotterdam (gedurende enige tijd) zijn hoofdverblijf niet in de van Woonbron gehuurde woning gehad heeft (rov. 7, eerste alinea). Dit levert een tekortkoming in de nakoming van de huurovereenkomst op, zeker nu [eiser] dit niet met Woonbron heeft afgestemd (rov. 7, tweede alinea).

In rov. 11 oordeelt het hof dat deze tekortkoming de door Woonbron gevorderde ontbinding (en ontruiming) rechtvaardigt. Dat oordeel berust op de overwegingen (i) dat Woonbron als verhuurder van woningen in de sociale sector er belang bij heeft dat haar woningen worden bewoond door haar doelgroep en dat dit met zich brengt dat het zich verplaatsen van het hoofdverblijf van de huurder in beginsel niet is aan te merken als een tekortkoming van weinig ernstige aard of geringe betekenis, en (ii) dat de door [eiser] aangevoerde medische redenen onvoldoende overtuigen (hetgeen het hof in rov. 10 nader motiveert).

Het hof heeft het vonnis van de kantonrechter vernietigd en, opnieuw rechtdoende, de huurovereenkomst ontbonden en [eiser] veroordeeld tot ontruiming van de woning binnen zeven dagen na betekening van het arrest alsmede zijn arrest uitvoerbaar bij voorraad verklaard.

[Eiser] heeft bij dagvaarding van 23 februari 2011 tijdig cassatieberoep ingesteld tegen het arrest van het hof.2. Tegen Woonbron is verstek verleend. [Eiser] heeft zijn standpunten schriftelijk toegelicht.

Het middel somt sub 0.1-0.13 allereerst enkele "algemene uitgangspunten" op en geeft vervolgens in onderdelen 1-15 de klachten weer.

Het middel richt zich blijkens onderdeel 1 (dat geen klacht bevat) tegen rov. 7 t/m 10 van het hof en tegen de slotsom in rov. 11. Ik lees in het middel de volgende (groepen van) klachten.

In de eerste plaats wordt in (met name) de onderdelen 2, 10 en 14 geklaagd dat het hof niet kon oordelen dat sprake was van een tekortkoming, althans van een tekortkoming die ontbinding (en ontruiming) rechtvaardigt, omdat het hof heeft nagelaten (ambtshalve) te onderzoeken:

Deze klachten dienen te falen. Het hof heeft bij zijn oordeel de tussen partijen gesloten huurovereenkomst en de daarop van toepassing zijnde huurvoorwaarden tot uitgangspunt genomen. Ingevolge artikel 9.10 van de huurvoorwaarden dient de huurder zelf het gehuurde als hoofdverblijf te hebben. Het hof heeft op grond van de feiten geoordeeld dat [eiser] gedurende enige tijd zijn hoofdverblijf in de zin van die huurvoorwaarden niet in de door hem van Woonbron gehuurde woning heeft gehad. Daaraan heeft het hof de gevolgtrekking verbonden dat dit een schending oplevert van artikel 9 van de toepasselijke huurvoorwaarden, dat [eiser] is tekortgeschoten in de nakoming van de huurovereenkomst en dat dit de door Woonbron gevorderde ontbinding en ontruiming rechtvaardigt.

Het beroep van het middel op het EU-recht doet daaraan niet af.

In de tweede plaats wordt geklaagd - in met name onderdeel 8 (en in de onderdelen 10, 11 en 13) - dat het hof heeft miskend dat "de woning voortgezet in gebruik [is] gebleven ten behoeve van [eiser] en zijn gezinsleden." Het middel wijst daartoe op het gegeven dat de huurovereenkomst tevens op de gezinsleden van [eiser] (waaronder zijn zoon) betrekking had, dat zijn zoon in de woning is blijven wonen en dat de huurpenningen steeds zijn voldaan. In dit verband wijst onderdeel 0.1 erop, dat de kantonrechter onbestreden heeft overwogen overweegt dat in de huurovereenkomst van 16 september 2005 is bepaald dat het gehuurde uitsluitend bestemd is om voor huurder en de leden van zijn huishouden als woonruimte te dienen. 4.

Deze klacht kan niet tot cassatie leiden. De bedoelde passage in de huurovereenkomst doet niet af aan de verplichting van de huurder - [eiser], en niet zijn zoon - om de gehuurde woning als hoofdverblijf te hebben. Het hof heeft de schending van die verplichting beoordeeld. Het bij 2.6 bedoelde betoog verbreedt de vraag of is voldaan aan de verplichtingen uit de huurovereenkomst tot de vraag of gezinsleden hun verblijf in het gehuurde hebben. Een dergelijk betoog kan niet voor het eerst in cassatie worden aangevoerd. In feitelijke instanties is dit betoog kennelijk niet al aangevoerd (het middel vermeldt althans geen vindplaatsen van dergelijke stellingen in de stukken van de feitelijke instanties waaruit dit zou blijken en voldoet derhalve niet aan de aan het middel te stellen eisen).

De onderdelen 2-14 stuiten op het voorgaande af, terwijl onderdeel 15 geen zelfstandige klacht bevat.

Uw Raad zou kunnen overwegen het middel te verwerpen met toepassing van artikel 81 RO.

Conclusie

De conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

De Procureur-Generaal bij de

Hoge Raad der Nederlanden

A-G