5.9.4 De verzwijging naar huidig Engels recht

Als gezegd, werd dit voorstel niet overgenomen door de wetgever, onder verwijzing naar de forse interpretatie- en beoordelingsruimte van de rechter bij de toepassing ervan en de onzekerheid die dit voor justitiabelen met zich zou brengen. Daarnaast wees de wetgever op de inconsistentie die zou optreden met het in het Engelse privaatrecht geldende beginsel van de caveat emptor.1 Op grond van dit beginsel wordt naar Engels recht zelden een mededelingsplicht aangenomen tussen contractspartijen. Een vordering op grond van de ‘tort of deceit’ wegens verzwijging van bepaalde essentiële informatie zal dan ook veelal worden afgewezen. Er is een zaak uit 1870 waarin het House of Lords bij monde van rechter Blackburn overwoog dat een opzettelijke verzwijging grond kan vormen voor aansprakelijkheid, namelijk indien

Deze visie van rechter Blackburn kwam niet tot verdere ontwikkeling in het Engelse recht.3 Alleen in het geval ‘halve waarheden’ zouden zijn gedebiteerd, als gevolg waarvan de verzwijging van bepaalde informatie de wel verstrekte informatie onwaar maakt, kan de ‘tort of deceit’ eventueel toepassing vinden.4 Het gaat dan om situaties waarin de verzwijging als een ‘implied representation’ kan worden gekwalificeerd. In de hiervoor behandelde zaak Contex Drouzhba Ltd v Wiseman had de bestuurder een order aangenomen namens de vennootschap in de wetenschap dat de daaruit voortvloeiende betalingsverplichtingen niet konden worden nagekomen. Een van de gronden die werden aangevoerd, was dat de bestuurder door de bestelling te accepteren, een ‘implied representation’ had gemaakt dat de onderneming in staat was te voldoen aan de betalingsverplichtingen die daaruit volgden. Deze ‘implied representation’ was volgens de benadeelden onjuist aangezien de bestuurder ten tijde van het opnemen van de bestelling wist dat de onderneming niet zou kunnen nakomen. De rechter hield in deze zaak de bestuurder aansprakelijk wegens het plegen van de ‘tort of deceit’ zonder dat expliciet werd ingegaan op het argument van de ‘implied representation’. De verklaring van de bestuurder dat de vennootschap per de genoemde datum zou betalen – terwijl hij wist dat dit niet mogelijk was – werd hem aangerekend als ‘deceit’.5