HR, 20-06-2006, nr. 03133/05 H

Het Hof heeft in hoger beroep - met vernietiging van een vonnis van de Arrondissementsrechtbank te Zwolle van 8 augustus 2000 - de aanvrager ter zake van 1. "het medeplegen van valsheid in geschrift, begaan door een rechtspersoon, meermalen gepleegd, terwijl hij telkens opdracht tot het feit heeft gegeven dan wel feitelijk leiding heeft gegeven aan de verboden gedraging" en "het medeplegen van opzettelijk gebruik maken van een vals geschrift, als bedoeld in artikel 225, lid 1, van het Wetboek van Strafrecht, als ware het echt en onvervalst, begaan door een rechtspersoon, meermalen gepleegd, terwijl hij telkens opdracht tot het feit heeft gegeven dan wel feitelijk leiding heeft gegeven aan de verboden gedraging", 2. "het medeplegen van oplichting, begaan door een rechtspersoon, meermalen gepleegd, terwijl hij telkens opdracht tot het feit heeft gegeven dan wel feitelijk leiding heeft gegeven aan de verboden gedraging" en 3. "als bestuurder deelnemen aan een organisatie die tot oogmerk heeft het plegen van misdrijven" veroordeeld tot drie jaren gevangenisstraf waarvan één jaar voorwaardelijk, met een proeftijd van drie jaren met de bijzondere voorwaarde zoals in het arrest omschreven. Tevens heeft het Hof de vorderingen van de nader aangeduide benadeelde partijen toegewezen en aan de aanvrager te hunnen behoeve een schadevergoedingsmaatregel opgelegd en de overige benadeelde partijen niet-ontvankelijk verklaard in hun vorderingen, een en ander zoals in het arrest vermeld.

De aanvrage tot herziening is op 3 november 2005 bij de Hoge Raad ingediend. Op 10 maart 2006 heeft mr. Goris een aanvulling op de aanvrage ingediend.

De aanvrage en de aanvulling daarop zijn aan dit arrest gehecht en maken daarvan deel uit.

Ten laste van de aanvrager is - met inachtneming van het hierna onder 4 genoemde arrest van de Hoge Raad - bewezen verklaard:

hij op tijdstippen in de periode van 1 augustus 1996 tot en met 12 maart 1999 in Zwolle, tezamen en in vereniging met anderen, als bestuurder heeft deelgenomen aan een organisatie, die werd gevormd door verdachte en [betrokkene 2] en [betrokkene 3] en ander(en), welke organisatie tot oogmerk had het plegen van misdrijven, te weten

In cassatie heeft de Hoge Raad bij zijn arrest van 20 april 2004, NJ 2004, 681, de uitspraak van het Hof, waarvan thans herziening wordt gevraagd, vernietigd wat betreft de in het onder 1 bewezenverklaarde feit telkens onder 2 en ad 2 vermelde onderdelen, de verdachte van die onderdelen vrijgesproken en het beroep voor het overige verworpen. Het arrest van de Hoge Raad houdt, voorzover voor de beoordeling van de aanvrage van belang, het volgende in:

Als grondslag voor een herziening kunnen, voorzover hier van belang, krachtens het eerste lid, aanhef en onder 2° van art. 457 Sv slechts dienen een of meer door een opgave van bewijsmiddelen gestaafde omstandigheden die bij het onderzoek op de terechtzitting niet zijn gebleken en die het ernstig vermoeden wekken dat, waren zij bekend geweest, het onderzoek der zaak zou hebben geleid hetzij tot vrijspraak van de veroordeelde, hetzij tot ontslag van rechtsvervolging, hetzij tot niet-ontvankelijkverklaring van het openbaar ministerie, hetzij tot toepasselijkverklaring van een minder zware strafbepaling.

In de aanvrage wordt, kort samengevat, betoogd (i) dat de overdracht van het exploitatierecht inzake de economische eigendom een louter verbintenisrechtelijke overdracht betreft en dat eerst na exploitatie en na betaling van de retributies door of namens de concessiehouder aan de Surinaamse Staat, de juridische eigendomsoverdracht volgt, zodat, waar in de overeenkomsten tussen [A] en investeerders wordt gesproken over "eigendom", dit steeds ziet op de economische eigendom en voorts, dat [A] op grond van de overeenkomst met NV [C] bevoegd was om het exploitatierecht inzake de economische eigendom over te dragen, ongeacht de vervulling van de in die overeenkomst vermelde voorwaarden, genoemd in de door het Hof tot het bewijs gebezigde verklaring van [betrokkene 7]. Daartoe wordt aangevoerd dat:

Het eerste onderdeel van de aanvrage bevat in hoofdzaak een herhaling van ook ter terechtzitting in hoger beroep en in cassatie betrokken stellingen, welk verweer door het Hof is verworpen. Daaraan is in de aanvrage een aantal stukken ten grondslag gelegd, die voor een deel zijn gedateerd vóór en voor een deel ná de uitspraak waarvan herziening wordt gevraagd. Voorzover aan de aanvrage stukken ten grondslag zijn gelegd welke het Hof niet bekend zijn geweest, geldt - ook voorzover het betreft een bandopname van een gedeelte van een telefoongesprek tussen, naar is gesteld, [aanvrager] en

[betrokkene 7], welke opname voorts een hiaat vertoont - dat een en ander niet het ernstig vermoeden wekt, dat ware het Hof met die stukken bekend geweest, het de aanvrager van de ten laste van hem bewezenverklaarde feiten zou hebben vrijgesproken.

Ten aanzien van het tweede onderdeel van de aanvrage stelt de Hoge Raad voorop dat de bewezenverklaarde valsheid daarin bestaat dat in een rapport of notitie van 9 januari 1998 van de hand van [betrokkene 1] door de betrokkenen eigenmachtig wijzigingen zijn aangebracht. De omstandigheid dat die wijzigingen - houdende de verhoging van de in dat rapport genoemde bedragen voor parket, onderscheidenlijk gezaagd hout - volgens de aanvrager en de in het geding gebrachte verklaring van [betrokkene 8] juist zouden zijn, doet daaraan niet af. Voorts levert hetgeen in de aanvrage wordt gesteld zelfs geen aanknopingspunt op dat, anders dan [betrokkene 1] in zijn tot het bewijs gebezigde verklaring heeft verklaard, die wijzigingen met zijn toestemming zouden zijn aangebracht. Hetgeen in de aanvrage in dit onderdeel wordt aangevoerd en de inhoud van de daarbij gevoegde stukken leveren daarom evenmin een ernstig vermoeden op als hiervoor onder 5.1 bedoeld.

Slotsom

De in de aanvrage aangevoerde feiten en omstandigheden kunnen noch afzonderlijk, noch in samenhang beschouwd, een ernstig vermoeden wekken als bedoeld in art. 457, eerste lid aanhef en onder 2°, Sv. De aanvrage is kennelijk ongegrond.

Beslissing

De Hoge Raad wijst de aanvrage tot herziening af.

Dit arrest is gewezen door de vice-president C.J.G. Bleichrodt als voorzitter, en de raadsheren J. de Hullu en H.A.G. Splinter-van Kan, in bijzijn van de waarnemend griffier J.D.M. Hart, en uitgesproken op 20 juni 2006.