Hof Amsterdam, 08-04-2021, nr. 23-000744-16

Het openbaar ministerie heeft in eerste aanleg gevorderd dat aan de betrokkene de verplichting

zal worden opgelegd tot betaling van € 2.877.030,51 aan de Staat ter ontneming van wederrechtelijk verkregen voordeel. Het openbaar ministerie heeft op 7 januari 2016

ter terechtzitting in eerste aanleg verzocht voornoemd bedrag vast te stellen op € 2.901.270,50.

De betrokkene is bij arrest van het gerechtshof Amsterdam van 24 februari 2011 veroordeeld ter zake

van medeplegen van verschillende Opiumwetdelicten, medeplegen van gewoontewitwassen en als leider deelnemen aan een criminele organisatie. Het tegen dat arrest gerichte cassatieberoep werd – voor zover thans van belang – op 13 november 2012 door de Hoge Raad verworpen.

Voorts heeft de rechtbank Noord-Holland bij vonnis van 18 februari 2016 de betrokkene de verplichting opgelegd tot betaling € 2.901.270,50 aan de Staat ter ontneming van wederrechtelijk verkregen voordeel.

Namens de betrokkene is hoger beroep ingesteld tegen dat vonnis.

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep van

27 februari 2019, 12 februari 2020, 10 februari 2021, 25 maart 2021 en, overeenkomstig het bepaalde

bij artikel 422, tweede lid, van het Wetboek van Strafvordering, naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting in eerste aanleg.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen de betrokkene en de raadsman naar voren hebben gebracht.

Het vonnis waarvan beroep zal worden vernietigd, omdat het hof tot een andere beslissing komt

dan de rechtbank.

Ter terechtzitting in hoger beroep is gebleken dat de betrokkene, bijgestaan door zijn raadsman,

met het openbaar ministerie een schikking heeft getroffen die uitkomt op een betalingsverplichting van € 1.901.013,24. De advocaat-generaal en de betrokkene verzoeken het hof het vonnis van de rechtbank Noord-Holland van 18 februari 2016 te vernietigen, genoemde schikking te bekrachtigen en te bepalen dat de betrokkene € 1.901.013,24 aan de Staat dient te betalen ter ontneming van het wederrechtelijk verkregen voordeel.

De tussen partijen bereikte schikking houdt het volgende in. Blijkens een e-mailbericht van de

advocaat-generaal d.d. 12 maart 2021 waarin de schikking wordt uiteengezet en de bevestiging

van de juistheid van die uiteenzetting door de raadsman per e-mailbericht van dezelfde datum, wordt

de overeengekomen betalingsverplichting gesteld op €1.901.013,24. Dit betreft een optelsom van het grootste gedeelte van de waarde van het gelegde (conservatoire) beslag (€ 813.280,89), het becijferde vervolgprofijt (€ 62.732,35) en een forfaitair bedrag van € 1.025.000,00. Deze schikking houdt voorts ten aanzien van voornoemd bedrag van € 1.025.000,00 de navolgende betalingsregeling in: € 150.000,00 moest betaald zijn vóór 25 maart 2021, € 150.000,00 vóór eind april 2021, € 150.000,00 vóór eind juni 2021 en het restant bedrag uiterlijk vóór 15 april 2022.

Het hof hecht eraan op te merken dat het in onderhavige zaak niet betreft een schikking in de zin van artikel 511c van het Wetboek van Strafvordering, aangezien die situatie ziet op de totstandkoming van een schriftelijke schikking tussen de officier van justitie en de betrokkene zonder bemoeienis van de rechter. In de onderhavige situatie heeft de rechtbank reeds vonnis gewezen en kan in hoger beroep uitsluitend door het hof het vonnis worden vernietigd en hetgeen tussen het openbaar ministerie en de betrokkene is overeengekomen in de uitspraak worden betrokken.

Het hof heeft zich ervan vergewist dat partijen over en weer aan elkaar voldoende en duidelijke informatie hebben verstrekt ten aanzien van hetgeen werd beoogd. Partijen hebben voldoende tijd gehad weloverwogen tot een ondubbelzinnige beslissing te komen en partijen hebben, zoals het hof afleidt uit de e-mailberichten van 12 maart 2021 en het verhandelde ter terechtzitting van 25 maart 2021, zonder dwang deelgenomen aan de daartoe strekkende onderhandeling alsmede hebben partijen zich rekenschap gegeven van de inhoud, de strekking en de consequenties van hun voorstel.

Gelet op het voorgaande ziet het hof aanleiding de tot stand gekomen schikking in zijn uitspraak te vervatten en de hoogte van het wederrechtelijk voordeel, onderscheidenlijk de verplichting tot betaling aan de Staat, aldus vast te stellen.

De op te leggen maatregel is gegrond op artikel 36e van het Wetboek van Strafrecht.

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht:

Legt de betrokkene de verplichting op tot betaling aan de Staat ter ontneming van het wederrechtelijk verkregen voordeel van een bedrag van € 1.901.013,24 (eenmiljoen negenhonderdeenduizend dertien euro en vierentwintig cent).

Bepaalt de duur van de gijzeling die ten hoogste kan worden gevorderd op 1.095 dagen.

Dit arrest is gewezen door de meervoudige strafkamer van het gerechtshof Amsterdam, waarin zitting hadden mr. S. Clement, mr. P. Greve en mr. E. van Die, in tegenwoordigheid van mr. M.E. van Rijn, griffier, en is uitgesproken op de openbare terechtzitting van dit gerechtshof van 8 april 2021.

Mr. E. van Die en mr. M.E. van Rijn zijn buiten staat dit arrest mede te ondertekenen.

=========================================================================

[…]