HR, 14-09-2010, nr. 09/01738

‘Op grond van de stukken in het dossier en het verhandelde ter terechtzittingen in eerste aanleg en in hoger beroep is naar het oordeel van het hof aannemelijk geworden dat de verdachte en/of een ander zich tot (medewerkers van) het Van Gogh museum te Amsterdam heeft/hebben gewend met het oog op een (voorgenomen) oudejaarsstunt, klaarblijkelijk passend in een lange plaatselijke traditie.

De stunt voor de jaarwisseling 2002/2003 had tot doel publiciteit te generen voor de (financiering van de) bouw van een tribune op het complex van de plaatselijke voetbalvereniging te [plaats].

In dat kader is door de verdachte en de zijnen in overeenstemming met een tevoren gemaakt plan ten opzichte van het museum de suggestie gewekt dat —samengevat— zij over informatie beschikten over de plaats waar twee, eerder dat jaar uit het museum gestolen schilderijen van Van Gogh, zouden zijn opgeslagen. Die informatie wilden de verdachte en de zijnen onder de voorwaarde van betaling van een bedrag van 50.000 euro met het museum delen. Door middel van een samenstel van gedragingen —waarbij de identiteit van verdachte en die anderen door hen niet werd onthuld en het uitdrukkelijk de bedoeling was dat het museum de hulp van de politie niet zou inroepen— is contact met het museum gelegd en is het museum ingegaan op door of namens de verdachte gegeven instructies.

Voor zover het gaat om de vorm van de stunt gaat het hof uit van de juistheid van de door de verdachte [verdachte] op 1 januari 2003 afgelegde verklaring (proces-verbaal doorgenummerd blz. 30). Volgens die verklaring was de plaatselijke pers en televisie tevoren ingelicht en uitgenodigd om naar de kantine van de voetbalvereniging te [plaats] te komen. De stunt zou zijn geslaagd als er iemand zou zijn verschenen met een koffertje met daarin het gevraagde geldbedrag. Die persoon zou dan per sms worden doorgestuurd naar de velden van de plaatselijke voetbalvereniging alwaar een ontvangstcomité klaar zou staan om die persoon hartelijk te verwelkomen. Daarmee zou de actie geslaagd en beëindigd zijn, aldus [verdachte].

Gelet op hetgeen hiervoor is weergegeven en is overwogen is het hof van oordeel dat het ten laste gelegde oogmerk van wederrechtelijke bevoordeling niet voor bewezenverklaring in aanmerking komt. Daaraan doet niet af dat het samenstel van gedragingen van de verdachte en de zijnen —ondanks het ludieke karakter ervan— in het licht van de bestaande omstandigheden voor het museum een zodanige schijn van waarheid hadden dat daardoor de —achteraf ook door de verdachte betreurde— uitwerking van de gewraakte handelwijze kan worden verklaard.

Het voorgaande voert tot de slotsom dat de verdachte moet worden vrijgesproken van het ten laste gelegde, hetgeen meebrengt dat de benadeelde partij in zijn vordering niet kan worden ontvangen.’